บททั้งหมดของ เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+: บทที่ 171 - บทที่ 180

ตึง!!ชายหนุ่มผลักประตูเข้าไปอย่างแรง ทำให้ทุกคนที่กำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องระหว่างรอเข้าเรียนต่างพากันตกใจและหันมามองพร้อมกันในทีเดียว ก่อนที่ร่างสูงจะเดินเข้าไปตรงกลุ่มของหญิงสาวหน้าตาดีคนนึงเธอมองหน้าเขาและยิ้ม เพราะการที่เอ็มเจจะเดินตรงเข้ามาหาเธอเลยแบบนี้มันแทบจะไม่มีเลย เพราะฉะนั้นเธอถึงต้องทำให้เหมือนว่าเขาเข้ามาหาเธอเพราะคิดอะไรด้วย และเห็นว่าเธอเป็นคนสำคัญในสายตา“เอ็มมาชวนไปกินข้าวเหรอ?” เธอพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม ทั้งที่รู้แล้วว่าสายตาที่อีกฝ่ายใช้มองมันกำลังบ่งบอกว่าเขาโกรธมากขนาดไหน แต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือไว้อยู่“เธอทำแบบนี้ได้ยังไง!?” เอ็มเจพูดเสียงต่ำ พร้อมกับจ้องเขม็งไปที่หญิงสาวตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว“เฮ้ยไอ้เอ็มใจเย็นๆ ก่อน” เพื่อนที่มาด้วยพยายามช่วยปราม เพราะรู้ดีว่าถ้าเอ็มเจโกรธจนระเบิดลงมันเป็นแบบไหน“ทะ ทำอะไร เอ็มพูดถึงเรื่องอะไรเหรอ?”“นั่นสิ นายเป็นอะไรเนี่ย จู่ๆ ก็เข้ามาหาเรื่อง ไปกินรังแตนที่ไหนมา” เพื่อนในกลุ่มของเธอพูดขึ้น“ฉันพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ พวกเธอน่าจะรู้ดีนะ”พอได้ยินเขาพูดแบบนั้นพวกเธอก็หน้าถอดสีกันไปเลย ถึงจะไม่ยอมรับแต่การกระทำและสีหน้าข

เช้าวันต่อมา“ตายจริง นะ นี่ตาเอ็มมานอนที่นี่เหรอลูก!” แม่ของข้าวฟ่างพูดพร้อมกับปิดปากของตัวเอง เมื่อเห็นข้าวฟ่างเดินลงมาพร้อมกับเอ็มเจ เขาตื่นและออกมาพร้อมกับเธอตามที่สัญญากันไว้เมื่อคืน“คะ คุณแม่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ” ข้าวฟ่างรีบลงไปในทันที เธออยากรีบอธิบายเพราะกลัวว่าผู้เป็นแม่จะเข้าใจผิด เดี๋ยวมันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ไปมากกว่านี้“เข้าใจผิดอะไรล่ะลูก แม่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรเลยนะ”“เอ่อคือว่า...”“เมื่อคืนผมเมาหนักครับคุณน้า พอดีมีเรื่องคุยกับข้าวฟ่างก็เลยแวะมาหาก่อนครับแล้วขับรถกลับไม่ได้ พอข้าวฟ่างเห็นว่าผมเมาก็ไม่อยากให้ขับรถกลับเลยเปิดห้องรับแขกให้ผมนอนครับ”“แหม...เราเนี่ยยังจำได้อยู่ใช่ไหม ว่าพี่เขานอนห้องไหนประจำน่ะ” ผู้เป็นแม่พูดพร้อมกับยิ้มแหย่ลูกสาว“เปล่าค่ะ ห้องไหนอยู่ใกล้ทางเดินหนูก็เปิดห้องนั้นแหละค่ะ ไม่ได้จำอะไรได้สักหน่อย”“มาๆ มากินข้าวกันก่อนดีกว่าเนอะจะได้ไปเรียนกัน ตาเอ็มมีเรียนเช้าเหมือนกันเหรอลูก”“เปล่าหรอกครับ แต่ผมจะออกไปเลยก็เลยจะพาข้าวฟ่างไปด้วยเลยครับ”“ดีเลยๆ ว่าแต่เราเรียนหนักเหรอ น้าเห็นมารับมาส่งน้องอยู่พักนึง แต่ก็หายไปเลย”“ครับ ยิ่งใกล้จบงานก็ย

วันต่อมาข้าวฟ่างมาเรียนของเธอตามปกติเหมือนอย่างทุกวัน และก็มีสายตาของคนที่ชอบนินทาคนอื่นเป็นกิจวัตรประจำวันมองมาที่เธอ ซึ่งมันก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเธอไปแล้ว ไม่โดนใครมองนี่สิแปลก แต่ละวันต้องมีเรื่องมาให้เธอได้ปวดหัวได้ตลอด“ข้าวฟ่าง!”“อีกละ วิ่งมาแบบนี้ต้องมีอะไรอีกแน่ๆ” เธอถอนหายใจออกมา เพราะมันต้องมีเรื่องอะไรแน่นอนเพื่อนสนิทของเธอถึงได้วิ่งมาหาด้วยอาการที่ตื่นตระหนกแบบนี้“มีสิ เรื่องใหญ่ด้วย คนพูดกันให้แซ่ดเลยนะแก”“เฮ้อ...จะมีบ้างสักวันไหมที่ฉันจะเดินเข้ามาเรียนแบบปกติไม่ต้องรับรู้เรื่องอะไรให้มันวุ่นวายใจ” ข้าวฟ่างทำหน้าเหมือนเธอกำลังเบื่อหน่ายเอามากๆ กับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้โกรธเต็มดาวหรอก เพราะรู้ว่าเพื่อนสนิทเป็นคนแบบไหน เธอไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ที่เต็มดาวยุ่งมันเป็นเรื่องของเพื่อนสนิทเนี่ยสิ“ถ้าเขาจะนินทากันก็ปล่อยไปเถอะ คนบางคนก็ทำได้แค่นั้นแหละ ฉันเหนื่อยไม่อยากฟังอะไรแล้ว” ข้าวฟ่างกำลังจะเดินเข้าไปในตึกที่เธอเรียน แต่แล้วเธอก็ต้องหยุดเดินในทันที“แต่คนที่คณะบริหารบอกว่าพี่เอ็มพูดกับรุ่นพี่ที่ชื่อเพลงว่าเธอเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขา”ข้าวฟ่างยืนตัวแข

ร้านอาหารแห่งหนึ่งข้าวฟ่างและเต็มดาวมาทำงานที่ร้านอาหารช่วงปิดเทอม เพราะอยากหาประสบการณ์ทำงานในชีวิตบ้าง ดีกว่าอยู่เฉยๆ ซึ่งพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายก็ไม่ได้ขัดอะไร“ปิดเทอมได้มาอยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ สนุกไปอีกแบบ”“แหม...” ข้าวฟ่างหันไปเบะปากใส่เพื่อนสนิท เพราะเธอรู้ว่าที่เพื่อนสนิทมาทำงานด้วยเธอไม่ได้หวังเงินเดือนเป็นหลัก แต่เพราะลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการมีแต่หล่อๆ ล่ำๆ ทั้งนั้น และก็ไม่ได้มีแต่คนไทย แน่นอนว่าเป็นอาหารตาให้กับคนอย่างเต็มดาวได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ“แหมอะไรของแกเล่าไอ้ฟ่าง”“มาทำงานหรือมาหาผู้ชายคะสาว?”“ทั้งสองเลยจ้ะ ฉันก็อยากมีผู้คอยเดินตามคอยปกป้องเป็นเหมือนองครักษ์เหมือนกันนะ ฉันอยากเป็นเจ้าหญิง”“ฝันอีกละแก ใครเขาจะมาดูแลเราได้เท่าเราดูแลตัวเอง”“เพราะแบบนี้ใช่ไหม แกถึงไม่สนใจพี่เอ็มเจอะ”“มันมีมากกว่านั้นนะไอ้เต็ม” เธอไม่รู้จะอธิบายให้เพื่อนสนิทเข้าใจยังไงเหมือนกัน เธอไม่ได้อยากทำให้ใครต้องเสียใจเพียงเพราะถูกเธอปฏิเสธเธอรู้จักกับเอ็มเจมาตั้งแต่เด็กๆ นั้นเป็นเรื่องจริง และที่ผ่านมาเธอก็มองเขาเป็นพี่ชายที่แสนดีคนนึงเท่านั้น หากความรู้สึกตรงนี้มันจะเปลี่ยนไปจริงๆ อย่าง

หลังจากที่เต็มดาวมาบอกกับเขาแน่นอนว่าเอ็มเจทั้งโกรธทั้งโมโหเป็นอย่างมาก เขาคิดว่า ไปเรียนพรุ่งนี้เขาคงต้องจัดการอย่างเด็ดขาดสักที เพราะไม่อย่างนั้นข้าวฟ่างก็ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ เขาไม่ได้อยู่กับเธอตลอดเวลาและก็ไม่รู้ด้วยว่าอันตรายเรื่องร้ายๆ มันจะเกิดขึ้นกับเธอตอนไหนเช้าวันต่อมามหาวิทยาลัยzzzทันทีที่เขามาถึงเขาก็รีบคว้ามือของเพลงให้เดินตามเขาไปในทันที เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแต่การที่เธอถูกเขาจับมือถือแขนแบบนี้มันทำให้เธอคิดไปเองและคิดไปไกล"เอ็มมีอะไรกับเราเหรอทำไมถึงพาเราออกมาตรงนี้ล่ะ?""ฉันเคยเตือนเธอไปครั้งนึงแล้วเธอไม่เข้าใจฉันใช่ไหม?""เตือน? เอ็มหมายถึงเรื่องอะไรช่วยอธิบายก่อนสิ อยู่ดีๆ ก็มาพูดขึ้นแบบนี้เพลงก็งงเหมือนกันนะ" เธอไม่ได้เสแสร้งแต่เธอไม่รู้ว่าเอ็มเจกำลังพูดถึงอะไร เธอลืมเรื่องเมื่อคืนไปเสียสนิทเลย และก็ไม่คิดด้วยว่าข้าวฟ่างจะเอาเรื่องนั้นไปฟ้องกับเอ็มเจ เพราะคิดว่าเธอคงไม่กล้า"เรื่องของข้าวฟ่างไง ทำไมเธอถึงยังไม่หยุดอีก?""เอ็มพูดเรื่องอะไรเพลงไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย ไปหาเรื่องอะไรตอนไหนนี่มันเพิ่งจะเปิดเทอมนะเอ็ม ช่วงปิดเทอมเพลงก็ไปเที่ยวต่างจังหวัด