All Chapters of ลวงรักแฟนเก่า: Chapter 61 - Chapter 70

หลังจากที่ออกมาจากห้องอบรมแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันไปพักตามอัธยาศัย เพราะช่วงบ่ายมีเข้าห้องอบรมอีกครั้งมุกงามก็เลยมาที่ห้องพยาบาลก่อน เธอพอจะรู้เรื่องรักษาพยาบาลอยู่บ้าง ถึงแม้จะไม่ได้เรียนด้านนี้มาโดยตรง แต่เวลาแพทย์สนามออกไปรักษาชาวบ้านเธอก็เป็นหนึ่งในคนที่ไปช่วยที่จริงไม่ใช่แค่ไปช่วยแพทย์สนาม งานช่วยเหลือชาวบ้านเวลาประสบภัยจากธรรมชาติ เธอเป็นคนแรกๆ เลยที่เสนอตัวขอออกไปช่วย เพราะแบบนี้ผลงานของเธอจึงโดดเด่นกว่าคนอื่น แต่สำหรับเพื่อนรุ่นเดียวกันแล้วกลับมองว่าที่เธอทำทุกอย่างไปเพื่อเอาหน้าคติประจำใจของมุกงามก็คือ เธอจะทำให้ถูกใจทุกคนบนโลกนี้คงเป็นไปไม่ได้ แต่สิ่งไหนที่จะทำให้ตัวเองก้าวหน้าได้เธอจะไม่รอช้า ขอแค่ว่าสิ่งนั้นไม่ผิดศีลธรรมก็พอแล้ว"ใครเป็นอะไรเหรองาม""เมื่อวานนี้ตากฝนค่ะ วันนี้ก็เลยรู้สึกไม่สบาย""อ้าว เราไม่สบายเหรอ มาวัดไข้ก่อนเร็ว" รินรดาคือแพทย์ประจำหน่วย เวลาออกนอกสถานที่ก็ได้มุกงามนี่แหละคอยเป็นมือเป็นเท้าช่วย"ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ""จะขอบคุณรินทำไม เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ"คงมีแค่รินรดานี้ล่ะมั้ง ที่ไม่มองเธอเหมือนคนอื่น"ยาตัวนี้อาจทำให้ง่วงนอนนะ อยากให้ลาการฝึกก

พอได้หอยมามุกงามก็ทำอาหารแบบง่ายๆ เพราะทุกคนต้องรีบเดินทางต่อจนหมดเวลาพัก.. ก็มีคำสั่งให้เดินทางต่อ เพราะถ้าชักช้าจะถึงที่พักค่ำการเดินในครั้งนี้นับรวมๆ แล้วร้อยกว่ากิโลเมตรได้ เพราะจุดหมายปลายทางถูกกำหนดไว้แล้วเดินมาอีกหลายกิโลเมตรฟ้าก็เริ่มมืด หัวหน้าหน่วยที่พาออกฝึกในครั้งนี้ก็เลยสั่งให้หยุดพักกันได้เมื่อวานนี้ได้พักก่อนฟ้าจะมืดก็เลยมีเวลาหาอาหาร แต่วันนี้ฟ้ามืดแล้วถ้าออกหาปลาคงลำบากหน่อย"รู้แบบนี้แบกแต่อาหารมาก็ดี ใครจะออกไปหาอาหารล่ะทีนี้""ก็ไปบอกคนที่เก่งหาอาหารไง" ได้ยินประโยคนี้ทุกคนก็หันมองไปที่มุกงาม ซึ่งกำลังหาไม้มาทำเต็นท์นอนอยู่ เพราะเธอต้องทำให้เสร็จก่อนฝนจะตก ถ้าเปียกคงนอนไม่ได้แน่"ฟ้ามืดมาขนาดนี้จะหาปลายังไงวะ" อีกกลุ่มหนึ่งที่เป็นผู้ชายกำลังคุยเรื่องหาอาหารเย็นกันอยู่"หาไม่ได้หรอกพายุกำลังมาด้วย""อะไรกันยังไม่ไปหาอาหารอีกเหรอ" คนที่ไปหาไม้มาก่อไฟก็กลับมาแล้ว"ไอ้เอกมันยังไม่หายเจ็บมือ ส่วนพวกเราถึงไปก็ไม่ได้ปลาหรอก"พอมุกงามกางเต็นท์เสร็จ เธอก็หยิบไฟฉายแล้วเดินเข้าป่าหลายคนต่างก็มองตาม พายุมองหน้าทศนเล็กน้อย กลัวเพื่อนไม่พอใจถ้าตามเธอคนนั้นไป แต่ก็แอบเป็นห่ว

"ใคร!? ออกมานะ!" คนตัวเล็กค่อยๆ ก้าวขึ้นมาจากน้ำ เพราะเสื้อผ้าวางไว้โขดหิน "??" แต่พอขึ้นมาก็ไม่เห็นเสื้อผ้าที่วางไว้ตรงนั้นแล้วมันชักจะไม่ปกติ มุกงามก็เลยค่อยๆ ก้าวถอยให้ห่างจากฝั่งก่อน"ผู้กองครับ.. มืดมากแล้วนะ ผมว่าขึ้นจากน้ำดีกว่า" พายุเห็นว่าเธอหายมาได้สักพักแล้ว"ผู้กองคะ ฉันอยู่ทางนี้" มุกงามจำเสียงนาวาตรีพายุได้ดี ที่ยอมส่งเสียงบอก เพราะนอกจากหัวหน้าแล้วก็มีพายุนี่แหละที่เธอไว้ใจ คงไม่ใช่คนที่มาแอบเอาเสื้อผ้าของเธอไปแน่"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ""มีคนแอบอยู่แถวนี้ค่ะ"พายุหันมองไปดูหน้าทศนที่เพิ่งเดินมาพร้อมกัน"ผมว่าคุณขึ้นมาก่อนดีกว่า""เสื้อผ้าฉันถูกมันขโมยไปหมดเลย""......" ทั้งสองมองหน้ากันอีกครั้ง อย่าบอกนะว่าเธอแก้ผ้าทุกชิ้นเลย"ขึ้นมา" ทศนถอดเสื้อคลุมที่ใส่อยู่ออกมา"ใช้ของกูก็ได้นะ" พายุก็รีบถอดเสื้อของตัวเองเหมือนกัน"มึงกลับไปเอากระเป๋าของเธอมา""อะไรวะ" ถึงแม้จะไม่พอใจแต่ก็ต้องไปพอพายุไปแล้วมุกงามถึงกล้าขยับเข้ามาใกล้ฝั่ง "คุณหันหน้าหนีไปทางอื่นก่อนสิ""มืดขนาดนี้ใครจะไปเห็น เดี๋ยวก็หนาวตายหรอก..ขึ้นมา"เธอค่อยๆ ก้าวขึ้นมาจากน้ำ โดยใช้มือปิดทั้งบนและล่าง แต่ขา

สายตาหลายคู่แทนที่จะมองดูคนที่ถูกงูกัด แต่กลับจับจ้องมาดูคนที่กำลังทำการรักษาอยู่"ขอน้ำหน่อยค่ะ"คนที่มีน้ำติดกระเป๋ามาด้วยก็เลยยื่นไปให้ พอได้น้ำมุกงามก็เทใส่มือเล็กน้อยแล้วสะบัด เพื่อเรียกสติเกษรไม่ให้หลับ"ถ้าเธอไม่อยากตายอย่าหลับนะ" เพราะถ้ายังมีสติอยู่ ก็พอจะคุยและบอกอาการกันได้ ถ้าหลับนี่ไม่รู้เลยว่าคนที่ได้รับพิษมีอาการยังไงบ้าง"ฉันจะตายไหม" ยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย"แค่งูเขียวทำไมต้องตายด้วย หายใจไว้ก็ไม่ตายแล้ว" งูเขียวบางชนิดพิษมันร้ายแรงมาก เธอแค่พูดให้กำลังใจเพื่อนในแบบของเธอ"แต่ฉันไม่รู้สึกตรงที่ถูกงูกัดแล้วนะ"พอได้ยินเกษรพูด มุกงามก็เอาตัวยาทั้งสองชนิดยัดใส่ปากแล้วเคี้ยว เธอเคี้ยวจนละเอียดก่อนที่จะเอาอันที่ขยี้ออกแล้วก็พอกใหม่ เพราะคิดว่ามันคงไม่ถึงยาเท่าไร"ขอแรงผู้ชายหนึ่งคนค่ะ"พอได้ยินว่าเธอขอแรง พายุก็รีบเข้าไปก่อน"ไม่ต้องกูเอง" แต่พายุก็ถูกกำจัดจุดอ่อนโดยทศน"นั่งลง.." จะรออยู่ตรงนี้อย่างเดียวไม่ได้แล้ว ต้องรีบพาคนไข้เดินทางไปใกล้ทีมแพทย์ให้มากที่สุด"นั่ง?""ช่วยกันยกหน่อยค่ะ" พอทศนนั่งลง มุกงามก็ให้คนช่วยยกเกษรขึ้นหลังของเขาทหารที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องก็ตั้งแคมป

"อิจฉา..คนที่อยู่บนนั้นน่าจะเป็นเรา" เพื่อนทหารผู้หญิงพูดคุยกันระหว่างทางที่เดินตามมา"กลิ้งตกเขาดีไหม จะได้มีคนแบกแบบนั้น""หาเรื่องตายน่ะสิไม่ว่า""ฮ่าา ก็เห็นอยากจะถูกแบกไม่ใช่เหรอ""เบาๆ เสียงหน่อยสิเดี๋ยวก็ถูกทำโทษหรอก"อุปสรรคในการเดินลงเขาก็มีไม่ต่างจากการเดินขึ้นเลย เพราะต้องคอยระวังไม่ให้ลื่นไถลลงไปมุกงามพยายามจะไม่ให้หน้าอกตัวเองแนบกับแผ่นหลังของเขามาก แต่มันก็ขยับออกลำบาก ตอนนี้ทั้งข้างบนและข้างล่าง แทบจะแนบเป็นเนื้อเดียวกับเขาอยู่แล้ว"ให้กูช่วยไหม" พายุเห็นเพื่อนแบกมาตั้งแต่บนเขาแล้ว"ไม่ต้อง""อย่าพาลูกสาวเขากลิ้งตกเขาแล้วกัน""มือกูไม่ว่างแต่ตีนกูยังว่างนะ"พอเดินลงมาถึงถนนก็เห็นรถจอดรออยู่หลายคันคนที่ป่วยและคนที่บาดเจ็บก็มีรถพยาบาลลำเลียงกลับก่อน[กองบัญชาการฐานทัพเรือ]"เป็นยังไงบ้างเรา" ทศกัณฐ์มารอดูผลงานทหารที่เพิ่งกลับเข้ามา"ก็เหมือนที่เห็นนี่แหละครับ""แสดงว่ายังซ่าได้อยู่" ที่จริงยศตำแหน่งขนาดนี้ไม่ต้องมาด้วยตัวเองก็ได้ แต่เพราะอยากดูว่าลูกชายปลอดภัยดีไหมดึกๆ คืนเดียวกันนั้น.. "ทำไมมึงยังไม่นอนวะ" พายุเห็นเพื่อนนอนเอามือก่ายหน้าผาก"กูก็นอนอยู่บนเตียงไม่ได้บ