All Chapters of Paghihiganti Pagkahiwalay: Chapter 91 - Chapter 100

ELODIEDumadagungdong na ingay ang maririnig sa labas, nanginig ang bahay at ang hawak kong baso ay nahulog sa sahig at nabasag. Ang una kong naisip ay lindol, nagtago ako sa ilalim ng kitchen counter habang sinisiguro na ligtas ako. Isa pang malakas na ingay ang maririnig sa labas at nanginig ulit ang bahay. Natakot ako, nanikip ang aking dibdib.Naramdaman ko ang tensyon sa mga balikat ko at tumiklop ang sikmura ko. “Oh, Ellie! Lumabas ka dyan kung asan ka man nagtatago!” Nanigas ako, Diyos ko, hindi ito lindol, mas malala pa. Ang demonyo mismo ay naparito para sa akin. Narinig ba niya ang tungkol sa paninisi ko sa anak niya dahil sa ginawa niya at naparito para maghiganti?Isa na namang malakas na ingay ang maririnig, sigawan at at nasusunog na laman ang maaamoy sa paligid. Basag ang mga bintana sa harap. Umalis ako mula sa pinagtataguan ko at tumayo. Naamoy ko ang nasusunog na laman. “Lumabas ka na, Ellie, hindi mo naman siguro gustong mas marami pang inosenteng mga tao ang mama

OLIVIAPinanood ko si Marcus na ihatid siya palabas ng bahay at naupo ako para patuloy na kumain. Tumaas ang kilay ni Lupita, hindi ko siya pinansin. Bumalik si Marcus at tinignan din ako ng kakaiba. “Bakit?” nagkibit balikat siya. “Iniisip ko kung okay ka lang.” Sumubo pa ako ng pagkain at kumain.“Kumain ka din, Lupita, isama mo din pabalik ang anak ko.” Nagsalubong ang mga kilay ni Marcus. “Sinabi mo na aasikasuhin mo ang lahat. Napagdesisyunan ko na pagkatiwalaan ka doon at mabuhay. Pagod na akong hayaan ang mga taong ito na diktahan ang buhay ko, pagod na ako sa mga pagbabanta nila at pagod na akong pagsabihan sila.”Napangiti si Marcus. Tumayo siya at hinatak ako. Habang lumilipad pa ang isip ko, hinalikan niya ako. Nanlaki ang mga mata ko sa gulat, pero hindi siya tumigil. Pagkatapos, ipinikit ko ang aking mga mata at hinayaan ang sarili ko na enjoyin ang halik. “Eewww!” lumayo kami sa isa’t isa at tumawa.Nakatayo si Samuel doon at nakatakip ang kanyang mga mata, pilya ang

OLIVIANakaupo kami doon ng tahimik habang hinihintay ang mga tao niya na ipadala sa amin ang footage. Hindi ko na kailangan makita para malaman na si Sandra at paulit-ulit na sinasabi ni Ethan na kausapin ko ang ama ko. Paano ko iyon gagawin kung hindi ko alam kung paano siyang tatawagan?“Puwede ko ba agamitin ang phone mo; kailangan ko balitaan si Lupita tungkol sa lola niya.” Inilabas ni Ethan ang phone niya at inabot sa akin. Kinuha ko ito at tinawagan ang hotel, ikinonekta nila ako sa kuwarto. Sinabi ko ang sinabi sa akin ng doktor, at narinig ko ang ginhawa sa boses niya ng matanggap ang balita.Ibinalik ko ang phone kay Ethan pero tinignan ko muna ang oras. Tatlong oras na simula ng operahan si Marcus, at wala pa kaming balita. Nag-aalala ako ng husto. Kailangan ko malaman ang lagay niya. “Nick, saan ka pupunta?” Tumingala ako at nakita ko si Nick na lalampasan na ang waiting room.Hindi siya mukhang okay. Namumutla siya habang matinding sakit ang pinagdadaanan. Hawak niya

OLIVIANanakit ang puso ko ng makita ang dami ng mga tubong nakakonekta sa kanya. Ilang oras lang ang nakararaan, masaya kaming nagdidinner at hinahalikan niya ako. Ngayon nakaratay siya sa kama ng ospital at maraming tubo na nakakonekta. May moment kami, isang panandaliang moment ng kapayapaan at katahimikan bago naging impyerno muli ang aming buhay.Nagsisimula na akong isipin na tama ang nanay ni Nick. Isa akong sumpa, dahil lahat ng nalalapit sa akin ay nasasaktan. Tignan mo na lang si Lola Susan at Lupita. Okay lang sila at payapang namumuhay sa Summer Strand bago ako dumating sa buhay nila.Isinama ko sila dito pabalik at tignan mo ang nangyari. Muntik na mamatay si lola, pati si Lupita. Nakikipaglaban si Marcus para sa buhay niya kung saan wala siyang tiyansang magising. Okay lang sana kung ako lang ang nasasaktan lagi pero ang mga taong mahal? Sobra na ito.“Tignan mo ang sarili mo, social climber. Ngayon at wala ka ng Nick, naghahanap ka ng bagong lalaki na mayaman para su

OLIVIANatawa ako ng kaunti, gising na siya at inalis ang tubo sa bibig niya. Paos ang boses niya dahil sa tubo. Sandali! Ang ngiti ko ay napalitan ng simangot. “Bakit mo inalsi ang tubo, baka nasaktan mo ang sarili mo.” Pinagalitan ko siya at tumabi sa kanya. Ngumiti siya sa akin.“Kung hindi ako nasasaktan ng mga bala, walang magagawa sa akin ang maliit na tubong ito. Wala akong kasing tibay.” Nagbiro siya. Nakabalik na siya. Oh, Diyos ko salamat. Ngayon oras na para gawin ko ang dapat ko gawin. “Tatawag ako ng doktor para tignan ang lagay mo.” Noong tumalikod ako, hinawakan niya ang kamay ko.“Hindi muna, bigyan mo muna ako ng tubig.” Ipinagbuhos ko siya ng tubig sa tabi ng kama niya at tinulungan siyang uminom. Ibinalik ko ang baso sa lamesa. Hawak pa din niya ang kamay ko. “Sabihin mo, bakit ka umiiyak?” Ngumiti ako sa kanya. “Hindi na iyon mahalaga ngayon.” Tinignan niya ako at hindi namilit.“Ano itong naririnig ko na gusto mo akong iwan.” Ngumiti ako ng malungkot; narinig n