All Chapters of แดนอารยะ: Chapter 31 - Chapter 40

ราชฤาษีเดินไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ไม่สนใจนาคราชหนุ่มกับนางงูสาวสวยที่ยังคงเดินตามอย่างไม่ลดละความพยายามอยู่เบื้องหลัง จนกระทั่งถึงริมน้ำตก ดอกหญ้าหลากสีขึ้นพราวสะพรั่งแซมด้วยดอกไม้ป่าชนิดต่างๆ ส่งกลิ่นหอมหวลไปทั่วอาณาบริเวณ ฤาษีหนุ่มวัยฉกรรจ์นั่งลงบนก้อนหิน พิงขวานไว้ข้างๆ “ที่นี่สวยจัง” อาโลจนาซึ่งยังอยู่บนหลังนาคราชชมพูเอ่ยชื่นชมจากใจ ดวงตาสุกใสของนางวาววับด้วยความตื่นตาตื่นใจ นาคราชหนุ่มค่อยๆ ปล่อยร่างอรชรบนหลังลงสู่พื้นอย่างอ่อนโยน อาโลจนาลงยืนก่อนสบตานาคราชหนุ่ม ทั้งสองพากันเดินไปนั่งบนพื้นหญ้าเบื้องหน้าก้อนหินที่ราชฤาษีนั่งอยู่ “ทำไมพวกเจ้ายังไม่กลับไปอีก?” ราชฤาษีออกปากถาม “พวกเราอยากรู้จักท่านขอรับ / พวกเราอยากรู้จักท่านเจ้าค่ะ” ทั้งสองตอบเป็นเสียงเดียวกันพลางหันมาสบตาและส่งยิ้มให้กัน “เพื่อประโยชน์อะไร?” ราชฤาษีย้อนถาม “ท่านพ่อสอนข้าว่าการได้รู้จักผู้ทรงศีลความดี มีวิชา มีฝีมือ จะเป็นมงคลต่อชีวิตเราในภายภาคหน้าขอรับ” นาคราชหนุ่มตอบฉะฉาน “ฮ่าาาาา” ราชฤาษีหัวเราะร่วนพลางถาม “เรานะรึผู้ทรงศีล?” ก่อนจะถอนหายใจเฮ

“นี่ครับดวงแก้ว” จามิลเอ่ยพลางส่งดวงแก้วพญางูคืนนางพญาอาโลจนา นางรับดวงแก้วจากมือชายหนุ่มแล้วก็กล่าวเสียงเรียบ “เจ้ากลับไปได้แล้ว” ซารีซึ่งยืนคอยรับคำสั่งอยู่ข้างๆ ก็ออกปากทันที “เชิญตามข้ามา ข้าจะไปส่งเจ้าที่เขตแดนของนาค” แล้วหันกายเดินนำออกไปจากคูหาถ้ำแห่งนั้น จามิลค้อมศีรษะคารวะนางพญาอาโลจนาครั้งหนึ่ง “ผมขอขอบคุณท่านอีกครั้งและลาก่อน” แล้วเดินจากไป พอจามิลเดินคล้อยหลัง อาโลจนาก็แบมือที่กำดวงแก้วออก กลุ่มควันสีขาวจางๆ ลอยจากดวงแก้วแล้วรวมตัวเป็นรูปลักษณ์พญานาคราชชมพูยืนอยู่ต่อหน้า แม้จะรู้ดีว่านั่นคือรูปนิรมิตของอีกฝ่าย แต่ก็ยังทำให้ใจของนางหวั่นไหว หยาดน้ำใสๆ ไหลรินจากดวงตาลงอาบแก้มนวล ขณะที่รูปนิรมิตเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “อาโลจนา ข้ารักเจ้า” ทหารนาคาที่เดินนำหน้าชี้ไปยังแสงสว่างเรืองๆ เบื้องหน้าพร้อมกับหันมาบอกคณะเดินทางที่เดินตามหลัง “นั่นคือทางออก พวกเจ้าไปกันต่อแล้วกัน ข้าจะกลับละ” “ขอบคุณมาก” จามิลเอ่ย “ไม่ต้อง ข้าเพียงทำตามคำสั่งเท่านั้น” ทหารนาคาผู้นำทางพูดก่อนเดินจากไปอย่างไม่แยแส “โธ่เอ

“เอาละ พวกเราจะเชื่อใจคุณ” ธีราตัดบท หลิงลุกขึ้นเดินมาจะเกาะแขนกานตะ แต่กานตะกลับชักแขนหลบพลางพูดเสียงห้วน “อย่าแตะต้องตัวข้า” “แหม ฉันแค่จะมาขอบคุณที่คุณช่วยฉันไว้” หลิงออดอ้อนทั้งน้ำเสียงและแววตา “ข้ากำจัดยักษ์ป่าเท่านั้น ไม่ได้คิดจะช่วยเจ้า” กานตะตอบอย่างไม่มีเยื่อใยก่อนเอ่ยต่อ “ขอเพียงแต่ธีราเชื่อใจข้าก็พอแล้ว” หลิงรู้สึกเสียหน้า ธีราได้ฟังอีกฝ่ายเรียกชื่อตนอย่างสนิทสนม แถมส่งสายตาวิบวับก็รีบพูดเปลี่ยนเรื่อง “แล้วคนอื่นๆ ล่ะ ไม่รู้หนีเตลิดเปิดเปิงไปทางไหนกันบ้าง จะทำอย่างไรดี?” หญิงสาวไม่ได้เจาะจงถามใคร “ผมจะไปตามเอง” จามิลเอ่ย ธีรากลับแย้งว่า “ไม่ดีมั้งคะ” “ทำไมครับ?” จามิลย้อนถาม “ทั้งคุณทั้งฉันต่างไม่คุ้นเคยกับป่านี้ แต่คุณ…เอ่อ…” ดวงตาคู่สวยแลเลยไปยังกานตะ กานตะจึงเอ่ยยิ้มๆ “เรียกข้าว่ากานตะก็ได้” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำ “คุณกานตะกลับรู้จักป่านี้ดี ขอแรงคุณกานตะไปตามพวกนั้นไม่ดีกว่าหรือ?” ธีราพูดด้วยความระมัดระวัง แม้มิตรใหม่จะเก่งกล้าสามารถเพียงไรแต่ไว้วางใจได้แค

ราพูดน้ำเสียงนุ่มนวลเมื่อเห็นทุกคนเห็นด้วยกับเธอแล้วจึงกล่าวต่อ “เป็นอันว่าพวกคุณจะเชื่อฟังคำสั่งของฉัน ฉันขอขอบคุณ และขอสัญญาว่าจะไม่สั่งการอะไรโดยไร้เหตุผล” “แล้วน้องธีรามีเหตุผลอะไรถึงได้ปกป้องไอ้ไส้เดือนตัวนี้?” วิษณุถามอย่างไม่หายข้องใจ “เพราะเขาอยู่ในป่านี้มานานนับร้อยปี อาจจะพอรู้เส้นทางไปกันเดนได้” ธีราตอบ “อืม” วิษณุทำเสียงงึมงำในลำคอพร้อมกับพยักหน้าเห็นด้วย แต่…ไส้เดือนยักษ์ส่งเสียงอย่างตื่นเต้น “กันเดน เจ้าพูดถึงกันเดนรึ?” “ค่ะ” ธีรารับคำ “เอ่อ…คุณไส้เดือนคุณรู้จักกันเดนไหมคะ?” “ทำไมข้าจะไม่รู้จัก ที่นั่นคือสุดยอดปรารถนาของข้าเลยละ คนธรรมดาได้ไปถึงจะกลายเป็นเซียน เป็นเทวดา ถ้านักบวชได้ไปถึงก็จะสำเร็จมรรคผล” ไส้เดือนยักษ์เอ่ยอย่างกระตือรือร้น วิษณุพูดขัดคอ “อย่างแกไปถึงกันเดนคงได้เป็นเซียนไส้เดือน” แทนที่ไส้เดือนยักษ์จะโกรธกลับตอบน้ำเสียงจริงจังว่า “ถูกต้อง” คนพูดขัดคอเลยงงเป็นไก่ตาแตก “แล้วทางไปละ?” ธีราถามเพื่อเข้าประเด็นสำคัญ ทว่าคำตอบที่ได้รับทำเอาคนฟังผิดหวังไปตามๆ

“ข้าไม่รู้” กิ๊กิ๊ตอบ “เพราะข้าไม่เคยเห็นราชฤาษีมาก่อน” ขณะทั้งสองโต้ตอบกันสองสามประโยคการต่อสู้ก็สิ้นสุดลง ทั้งสองต่างถูกอาวุธของอีกฝ่ายทำร้าย ฉัวะ! คมขวานในมือชายฉกรรจ์สวมชุดหนังฟันคอฤาษีขาดกระเด็น เลือดแดงฉานสาดกระจายจากคอขาดก่อนแล้วร่างฤาษีก็ค่อยๆ ล้มลง ฉึก! เวลาเดียวกันปลายไม้เท้าในมือฤาษีก็ปักลึกบนอกชายฉกรรจ์สวมชุดหนัง “อ๊าก!” ชายฉกรรจ์สวมชุดหนังส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดแต่ไม่ถึงกับล้มลง เขากัดฟันดึงไม้เท้าออกจากอก เลือดสีแดงไหลทะลักออกจากปากแผล เขายกมือซ้ายกดปากแผลไว้พลางร่ายมนตราห้ามเลือด เพียงพริบตาเดียวเลือดก็หยุดไหล เขาจึงปล่อยมือแล้วเดินเข้าไปใกล้นารีผล พลางพูดพึมพำ “เจ้าเป็นของข้าแล้ว”ก่อนเขาจะเอื้อมมือไปจับแขนนารีผล นางกลับถูกมือชายอีกผู้หนึ่งดึงตัวไปพร้อมส่งเสียงเยาะเย้ย “นางเป็นของข้าต่างหาก”นารีผลหันไปส่งยิ้มให้ชายคนใหม่ซึ่งแต่งกายด้วยแพรพรรณชั้นดี สวมเครื่องประดับล้ำค่า “เจ้าจะคิดชุบมือเปิบเรอะ” “อ๊ะๆ พูดเช่นนี้ไม่ถูกนัก นางเป็นของสาธารณะ ใครเห็นก็เอาไปได้ทั้งนั้น” ชายคนใหม่เถียง