แดนอารยะ

          ภิกษุชราผู้มีคิ้วเคราขาวโพลน ร่างซูบผอม ครองจีวรสีแดง เอ่ยเสียงเบาด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนเหลือบสายตาแจ่มใสที่ดูขัดกับวัยมองหญิงสาวตรงหน้า หญิงสาวผู้มาจากดินแดนอื่น

          หญิงสาวผู้มีดวงหน้างดงามราวพระโพธิสัตว์ ห่อหุ้มเรือนร่างงามไว้ภายใต้เสื้อขนสัตว์ราคาแพง นั่งขัดสมาธิอยู่บนเบาะกลมที่พื้นตรงหน้า เธอสบตาภิกษุชราแน่วนิ่ง

          ท่านยิ้มน้อยๆ อย่างเมตตาการุณย์แล้วกล่าวต่อ “กันเดนเป็นเพียงดินแดนในตำนาน เล่าขานสืบต่อๆ กันมาว่า คนที่ไปถึงจะไม่ได้กลับ ส่วนคนที่กลับมาได้ก็คือคนที่ไปไม่ถึง”

          “ท่านจะบอกดิฉันว่ามันไม่มีอยู่จริงหรือคะ?” หญิงสาวถาม เรียวคิ้วงามเลิกขึ้นเล็กน้อย

          “จริงหรือเท็จอาตมาตอบไม่ได้ แต่สิ่งที่อาตมารู้ก็คือนานนับพันปีแล้วที่มีคนออกค้นหาดินแดนแห่งนี้ ทว่าส่วนใหญ่ไปแล้วไม่มีใครกลับมา” ภิกษุชราเอ่ยช้าๆ

          “ส่วนใหญ่ไม่กลับมา ก็หมายความว่ามีส่วนน้อยที่ได้กลับมา” หญิงสาวถาม พยายามจับช่องโหว่ในคำพูดของท่าน

          ท่านยิ้มพลางเอ่ย “ส่วนน้อยที่กลับมามักจะเป็นซากศพ นอกจาก…” อาการอ้ำอึ้งยิ่งเรียกความสนใจของหญิงสาวมากขึ้น

          “นอกจากอะไรคะ?”

          ท่านถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเล่าช้าๆ “เมื่อสิบปีก่อนลูกหาบคนหนึ่งของคณะดอกเตอร์ธีระรอดชีวิตกลับมา”

          “ลูกหาบของคุณพ่อ” หญิงสาวพูดพึมพำพลางยิ้มอย่างมีความหวัง “เวลานี้เขาอยู่ที่ไหนคะ?”

          “เวลานี้เขาอยู่กับครอบครัวของเขา” ท่านตอบไม่เต็มเสียงนัก

          “ขอดิฉันไปพบเขาหน่อยนะคะ” หญิงสาวเอ่ยอย่างกระตือรือร้น

          ท่านนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “เขากลับมาอย่างคนเสียสติ จนเดี๋ยวนี้ก็ยังพูดจาอะไรไม่รู้เรื่อง ทางวัดจึงจัดให้เขาและครอบครัวอาศัยทำกินอยู่ในที่ของวัด”

          “ถึงจะพูดจาไม่รู้เรื่องดิฉันก็อยากพบค่ะ” หญิงสาวยืนกราน

          “เจ้าน่ะดื้อเหมือนพ่อ” ท่านเอ่ยยิ้มๆ ก่อนออกปากอนุญาต “ก็ได้ เดี๋ยวจะให้คนพาไปพบ”

          จากนั้นท่านก็เอ่ยเสียงดังด้วยภาษาที่หญิงสาวฟังไม่รู้เรื่อง เพียงอึดใจเดียวเณรน้อยอายุราวสิบขวบก็เข้ามาโค้งคารวะ

          ท่านสั่งเณรน้อยด้วยภาษาท้องถิ่นก่อนหันมาเอ่ยกับหญิงสาว “ตามเณรคังไป”

          “ค่ะ” หญิงสาวรับคำและลุกขึ้นจากเบาะที่นั่ง

          เณรน้อยพยักหน้าทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสตามประสาเด็ก สายตาที่มองเธอปกปิดความอยากรู้อยากเห็นไว้ไม่มิด

          หญิงสาวเดินตามอีกฝ่ายลัดเลาะไปตามแนวระเบียงหิน จนกระทั่งถึงหน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งก่อด้วยหิน แต่มีประตูและหน้าต่างเป็นไม้

          ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

          เณรน้อยเคาะประตูพลางพูดรัวเร็ว หญิงสาวเริ่มหนักใจ เธอฟังภาษาท้องถิ่นไม่ออก คนที่นี่ก็น้อยคนนักที่จะพูดภาษาอังกฤษได้ ลูกหาบของคุณพ่อและครอบครัวก็คงพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แล้วที่นี้เธอจะสื่อสารกับพวกเขาได้อย่างไร

          แอ๊ด!

          ประตูไม้เปิดออก ผู้ที่ปรากฏตัวเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงสง่า ดวงหน้าคมคาย ผิวคล้ำแต่เนียน และศีรษะโกนจนเกลี้ยงเกลา เขาสวมเพียงกางเกงขายาวขัดกับสภาพอากาศหนาวจัดของที่นี่

          พอประตูเปิดแล้วเห็นว่ามีหญิงสาวมากับเณรน้อยด้วย เขาก็มีทีท่าตกใจรีบปิดประตูดังปัง

          หญิงสาวหันไปมองเณรน้อย ก็เห็นเณรน้อยหัวเราะคิกคักชอบอกชอบใจ จึงอดนึกขันไม่ได้ที่เด็กตัวแค่นี้แกล้งผู้ใหญ่เสียจนหน้าแตกยับเยิน

          ครู่ต่อมาประตูไม้เปิดออกอีกครั้ง ชายหนุ่มที่เห็นเมื่อครู่กลายเป็นพระหนุ่มครองจีวรสีแดงเรียบร้อย ใบหน้าหันไปมองเณรน้อยอย่างเอาเรื่อง เณรน้อยทำคอย่นรีบพูดเป็นต่อยหอย

          หญิงสาวได้แต่ยืนฟังอย่างอึดอัดใจ นี่เธอจะส่งภาษาใบ้กับสองหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ให้เข้าใจได้ไหมเนี่ย แล้วปัญหาหนักใจก็เริ่มคลี่คลายเมื่อพระหนุ่มหันมามองเธอด้วยสายตาเป็นมิตรพร้อมกับพูดเป็นภาษาไทย

          “สวัสดีครับ ผมชื่อจามิล”

          “คุณ เอ๊ย! ท่าน” หญิงสาวเอ่ยอย่างตื่นเต้น “พูดภาษาไทยได้ด้วยหรือคะ?”

          “ครับ ผมเรียนมาจากดอกเตอร์ธีระ คุณพ่อของคุณ” จามิลตอบ

          “ท่านรู้จักคุณพ่อของดิฉัน” หญิงสาวถาม ยิ่งตื่นเต้นมากขึ้น

          “ครับ” เขารับคำก่อนพูดทักท้วง “อย่าเรียกผมว่าท่านเลยครับ เรียกชื่อผมก็ได้”

          “ไม่ได้หรอกค่ะ คนไทยถือ”

          “อ้อ” เขาพยักหน้ารับรู้ “งั้นเรียกผมว่าคุณก็ได้ ไม่ต้องเรียกว่าท่านหรอกครับ เพราะฟังดูยิ่งใหญ่เกินไป”

          “ค่ะ” หญิงสาวรับคำ

          “งั้นคุณ…” คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อย

          หญิงสาวนึกได้ว่า เขาคงจะถามชื่อ จึงตอบว่า “ฉันชื่อธีรา”

          “อ้อ” เขาพยักหน้ารับรู้พลางหันไปทางเณรน้อย “คังบอกว่าท่านอาจารย์ให้ผมพาคุณไปพบอู๋”

          “อู๋คือลูกหาบของคุณพ่อใช่ไหมคะ?” หญิงสาวถามเพื่อความแน่ใจ

          “ครับ เขาเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตกลับมาในครั้งนั้น แต่…” จามิลนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยต่อ “เดี๋ยวคุณไปดูด้วยตาตัวเองดีกว่า เชิญครับ”

          เขาปิดประตูห้องก่อนจะเดินกึ่งนำทางกึ่งเคียงข้างหญิงสาวไปตามแนวระเบียงหินของวัด หญิงสาวเดินตามพลางมองอาณาบริเวณวัดซึ่งกว้างใหญ่มากแล้วอดถามไม่ได้ “อยู่ไกลไหมคะ?”

          “ไม่ไกลครับ เดินประเดี๋ยวเดียวก็ถึง” เขาตอบ

          หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย เดินตามไปเงียบๆ โดยมีเณรคังเดินตามมาไม่ห่าง

          ทว่าเอาเข้าจริงประเดี๋ยวเดียวของพระหนุ่มหนึ่งชั่วโมงเศษแล้วก็ยังไม่ถึง แถมเส้นทางยังลดเลี้ยวเคี้ยวคดซอกซอนไปตามไหล่เขา หินก้อนใหญ่ที่วางเป็นทางเดินบางช่วงก็ลื่นเสียจนต้องเดินอย่างระมัดระวัง แม้จะระวังตัวที่สุดแล้ว ธีราก็ยังก้าวพลาดลื่นไถลลงไปทั้งตัว “ว้าย!”

     จามิลหันมาคว้าเอวหญิงสาวไว้ทันแล้วประคองให้เธอนั่งลงข้างทาง “ระวังนะครับ”

          เมื่อหญิงสาวนั่งลงเรียบร้อยเขาก็ถามว่า “คุณเจ็บตรงไหนบ้างครับ?”

          “ฉันรู้สึกเจ็บแปลบๆ ที่ข้อเท้าซ้ายค่ะ”

         เขาเอื้อมมือหมายจับข้อเท้าของหญิงสาว

          แต่ธีราอุทานลั่นอย่างนึกขึ้นได้ “เดี๋ยวค่ะ!”

          “อะไรหรือครับ?” เขาถามอย่างงงๆ

          “คุณเป็นพระ ถูกเนื้อต้องตัวผู้หญิงไม่ได้” หญิงสาวตอบด้วยเสียงที่เบาลงในระดับปกติ

          จามิลวางสีหน้าไม่ถูก