Semua Bab แดนอารยะ: Bab 41 - Bab 50

โครมมมมม! ผู้ที่ยังอยู่บนต้นนารีผลพากันกระโดดหนีจ้าละหวั่น พึ่บๆๆๆๆๆ ครุฑกระพือปีกเร็วแรงจนเกิดกระแสลมราวพายุ บินพาต้นนารีผลไปได้ระยะหนึ่งก็ทิ้งต้นลงกลางป่าแล้วจากไปอย่างเดือดดาล ลมพายุที่เกิดจากครุฑแทบจะพัดพาเอาธีราปลิวไปตามแรงลม ดีที่จามิลจับต้นแขนของเธอเอาไว้มั่น กานตะคืนร่างกลายเป็นคนแล้วเดินมายืนข้างๆ ธีราอีกคน กิ๊กิ๊รีบเสนอหน้า “โอ ท่านเป็นพญานาคราชเจ็ดเศียรรึนี่” กานตะทำเสียง “ฮึ!” ขึ้นจมูกพลางเมินหน้าหนีไม่สนใจเจ้าไส้เดือนยักษ์ กิ๊กิ๊เลยหันมาพูดกับธีราว่า “คุณธีรา รู้ไหมว่าพญานาคราชเจ็ดเศียรเป็นพญานาคราชชั้นสูงสุด ไม่กลัวเกรงครุฑแม้แต่น้อย นอกจาก…” “เจ้าหุบปากเถอะ” กานตะพูดอย่างตัดความรำคาญ “จ้ะๆ” กิ๊กิ๊รับคำ อ่านสายตาของกานตะออกว่าคงอยากแช่แข็งตนเองเต็มทน “นี่! ทำไมพวกท่านถึงทำอย่างนี้?” เสียงอย่างผู้สูงวัยดังขึ้น เจ้าของเสียงเป็นฤาษีชราแต่กลับเดินเหินแคล่วคล่องเข้ามาหา ช่างขัดกับรูปกายแก่หง่อมราวอายุร้อยปี “ทำอะไร?” กานตะกระชากเสียงถาม “ท่านจะต่อสู้กันก็ไม่น่ามาทำลาย

กานตะไม่คิดเลยว่าไส้เดือนยักษ์จะผลักภาระน่าอึดอัดใจมาให้ตนก็ถลึงตาใส่ แต่เจอเข้ากับสายตาของหญิงสาวและคนอื่นที่มองมาทางเขา ทำให้นาคราชหนุ่มจำใจตอบว่า “นารีผลเป็นสิ่งมีชีวิตที่เป็นทั้งพืชและสัตว์ เมื่อนางสุกเต็มที่ ถูกปลิดจากขั้วด้วยมนตราที่ถูกต้อง นางจะมีลมหายใจ มีชีวิต มีเลือดเนื้ออย่างคนได้นานเป็นระยะเวลาเจ็ดวัน อย่างที่รู้ๆ กัน ผู้ชายแย่งชิงนารีผลกันเพราะความใคร่ แต่ผู้ใดก็ตามที่จะเสพสมกับนางนารีผลจะต้องกำกับมนตรานางเสียก่อน” เอ่ยถึงตรงนี้กานตะก็หยุดพูด ธีรานึกสังหรณ์ใจจึงถามต่อ “ถ้าไม่มีมนตรากำกับจะเป็นอย่างไร?” “ผู้ชายคนนั้นจะถูกนางสูบขวัญวิญญาณไปนะสิ แล้วผู้ชายคนนั้นก็จะกลายเป็นคนปัญญาอ่อน ไม่รับรู้เรื่องราวใดใดทั้งสิ้น” กานตะตอบ “หา!” รินเซนอุทานลั่น “ลักษณะที่ว่ามาเหมือนพ่อของฉันเปี๊ยบเลย” “ส่วนนารีผลที่สูบขวัญวิญญาณของคนไปก็จะกลายเป็นคนที่มีชีวิตยืนยาวเท่ากับคนจริง ๆ คนหนึ่งทีเดียว” กิ๊กิ๊เล่าต่อจนจบ “มีทางช่วยเหลือคนที่ถูกนารีผลสูบขวัญวิญญาณไปไหม?” รินเซนรีบถามอย่างสนใจ “มีทางเดียว ฆ่านารีผลที่สูบขวัญวิญญาณนางนั้นเสี

“ทิพย์มณี” ธีราทวนคำเบาๆ ก่อนจะออกความเห็น “ชื่อเหมือนคนไทย” “เจ้ารู้จักนางรึ” กินรีผู้เลอโฉมถาม “ไม่” หญิงสาวส่ายหน้า “แค่ฟังชื่อเหมือนคนไทยเท่านั้น แต่การจะตามหาคนๆ หนึ่งจะต้องมีนามสกุลด้วย” “นามสกุลคืออะไร” กินรีถามด้วยสีหน้างุนงง “ทิพย์มณี น่าจะเป็นชื่อตัว แล้วต่อจากชื่อตัวก็จะเป็นชื่อวงศ์ตระกูล เรียกว่านามสกุล” หญิงสาวอธิบาย กินรีส่ายหน้าพลางพูด “ข้าไม่รู้หรอกว่าทิพย์มณีมีนามสกุลอะไร รู้แต่ว่านางเป็นคนงามมาก และนางก็เป็นที่รักแห่งองค์จักรเพชร จนพระองค์ต้องออกบวชเมื่อนางทอดทิ้งพระองค์ไป” “องค์จักรเพชรออกบวช” หญิงสาวคิดปะติดปะต่อแล้วฉุกคิด “ราชฤาษี เขาคือราชฤาษี” ธีราตัดสินใจถามตรงๆ “ถ้าเช่นนั้นคุณคงจะเป็นกินรีเกศประภา” กินรีผู้เลอโฉมอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนยอมรับ “ใช่ ข้าเอง” “โธ่เอ๊ย! แล้วมาทำเป็นอมพะนำอยู่ได้” รินเซนพูดแทรกด้วยความขัดใจ เกศประภาเชิดหน้าก่อนถามเสียงเย็น “พวกเจ้ามาหาข้าด้วยเรื่องอะไร” “ก็แค่ต้องการให้เจ้าพาพวกเราไปหาราชฤาษีเท่านั้น” รินเซนชิงตอบ “พวกเ

“งาม…ทุ่งแห่งนี้งาม ปานสรวงสร้างสวยสล้าง พันธุ์พฤกษา ธาราใสแสงแดดอุ่น อาบทุ่งงาม อร่ามไพรปุยเมฆน้อย ลอยพลิ้วไป ในฟากฟ้า งามจับตา ดุจฉากฝัน สวรรค์สวาท ใจเจียนขาด ยามจากคู่ เสน่หา ได้โปรดหวน คิดถึง คืนกลับมา แนบอุรา รักพิสิฐ นิจนิรันดร์” จบเพลง หญิงสาวแหงนหน้ามองกำแพงอัคคี ทันใด… ครืน! เงาร่างๆ หนึ่งเดินทะลุกำแพงอัคคี ไฟทั้งหมดทั้งมวลถูกดึงดูดเข้าสู่ร่างนั้น ปรากฏชายหนุ่มฉกรรจ์เรือนร่างสูงใหญ่แข็งแรง กล้ามเนื้อทั่วร่างงดงามตึงเปรี๊ยะ ดวงหน้าคมเข้ม หล่อเหลาชนิดหาคนเทียบได้ยากแม้มีหนวดเครารกครึ้ม รวมแล้วเป็นความงามอย่างชายที่คมเข้มที่สุด “องค์จักรเพชร” เสียงเล็ดลอดจากริมฝีปากงามของนางกินรีเบา ๆ แล้วนางก็ทรุดกายลงกราบกับพื้น นี่หรือราชฤาษี! ถ้าทรวงอกของเขาไม่สะท้อนตามลมหายใจเข้าออก คงจะดูเหมือนประติมากรรมชิ้นเอก เหมือนเทวรูปศักดิ์สิทธิ์มากกว่าคนเป็นๆ ขนาดนุ่งเพียงผ้าหยักรั้งสีน้ำตาลเข้ม และคล้องผ้าผืนแคบยาวสีเดียวกันคาดเฉวียงไหล่เท่านั้นยังสง่าผึ่งผายขนาดนี้ ถ้าเขาสวมเกราะนักรบจะงามสง่าขนาดไ

ที่นี่ ตอนแรกที่พ่อมาถึงที่นี่และรู้ตัวว่ากลับไม่ได้พ่อแทบคลั่งตาย แต่สภาพอากาศของที่นี่ค่อยๆ ชะล้างความทุกข์ ความเศร้าโศกออกจากใจ คนที่นี่ยังมีลักษณะของคนอยู่ประการหนึ่งก็คือต้องสูดลมหายใจ แต่อากาศของที่นี่มีคุณสมบัติพิเศษ สามารถชะล้างอารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง ความเศร้าโศกต่างๆ นานาให้หมดไป จึงไม่เหมาะสำหรับคนที่ไม่คิดจะอยู่ที่นี่ชั่วนิรันดร” เอ่ยถึงตรงนี้ดอกเตอร์ธีระได้พาธีราและจามิลมาถึงกระท่อมที่พัก กระท่อมก่อด้วยทับทิมสกัดเป็นรูปสี่เหลี่ยมเหมือนอิฐบล็อก “นี่คือบ้านของพ่อ” ดอกเตอร์ธีระเอ่ย “ที่จริงคนที่นี่ไม่จำเป็นต้องสร้างบ้านก็ได้ เพราะที่นี่ไม่มีฝนตก ไม่มีแดดออก ไม่มีพายุ ไม่มีร้อน ไม่มีหนาว แต่พ่อยังชอบความเป็นส่วนตัวอยู่” เมื่อธีราและจามิลเดินเข้าไปในกระท่อมก็เห็นเณรคังกำลังนั่งขัดสมาธิ หลับตาพริ้มอยู่บนตั่งที่เป็นพลอยไพลินทั้งก้อน “คัง” จามิลเรียกเบาๆ เณรคังลืมตา ดวงตาสดใสเปี่ยมสุข ก่อนโห่ร้องเบาๆ “ศิษย์พี่!” แล้วผุดลุกจากที่นั่ง เดินเข้ามาหาพลางพูดด้วยความดีใจ “ศิษย์พี่กับคุณผู้หญิงที่สวยเหมือนพระโพธิสัตว์มาถึงจนได้ พวกเราจะได้อยู่พร้อมห