All Chapters of Alipin Ng Tukso: Chapter 151 - Chapter 160

Larkin POVUmagang-umaga pa lang, gising na ako. Naka-tap sa akin ang alarm ng 5:00 AM—hindi na kailangan ng snooze. Sanay na ang katawan ko. Parang automatic na rin na pagdilat ng mata ko, ang unang naririnig ko ay ang kaluskos ng mga dahon, huni ng ibon at ang mahinang lagaslas ng tubig mula sa garden fountain.Sinuot ko lang ang itim kong jogger pants. Wala na akong shirt. Wala ring slippers. Barefoot ako palagi kapag dito sa garden. Mas ramdam ko ang damo, ang lupa, ang simoy ng hangin.Stretching muna. Palms to the sky. Hinga ng malalim. Tapos stretch sa gilid, likod, balikat. Inikot ko leeg ko pakaliwa’t pakanan. Alam ko, simpleng routine lang ito para sa karamihan. Pero sa akin, ito na ang lifeline ko mula noong halos mabaliw ako sa mga pagsubok—nang mawala si Khaliyah, nang akalain kong wala na siyang buhay. Dito ako bumangon. Sa pagtakbo, sa pag-ehersisyo, sa disiplina.Unang ikot ko, dahan-dahan lang. Hindi ko kailangang magmadali. Steady pace. Tinatantsa ko ang tibok ng pus

Larkin POVBasang-basa na ng pawis ang katawan ko, at wala akong suot kundi short lang. Sinakyan ko lang ang pag-aaya ni Rafe dito sa Training field. Hindi para mas matuto pang lumaban, sa tingin ko naman kasi ay magaling na ako at natutunan ko na ang lahat, nandito ako para magpapansin at ituloy ang pang-aakit sa asawa ko.Habang patuloy kaming nagte-training, panay ang tingin ko sa likod ng manisyon, sa mga bintana roon. Ilang beses na akong napatingin doon mula sa rito training field. Ilang beses ko nang pinilit i-focus ang sarili ko kay Rafe, pero sa tuwing susubukan kong ituon ang isip sa sparring namin, kusa pa ring lumilihis ang tingin ko sa mansiyon.Dito kasi, may bintana pa rin na kita sa kuwarto niya. Sa laki at haba ng kuwarto niya, tanaw ang harap, gilid at likod ng mansiyon.“Shit!”Napaatras ako nang biglang tumama ang isang suntok sa panga ko. Hindi naman malakas, pero sapat na para mawalan ako ng balanse.“Focus, bro,” sabi ni Rafe na humihingal na rin.“Chill ka lang

Larkin POV Madilim na ang kalangitan. Ang buwan na lang ang tanging liwanag na sumisinag sa buong manisyon. Kasama ko si Rafe at ang ilan sa pinakamagagaling na tauhan ni Don Yanu, lahat bihasa ng sa paghawak ng baril, kutsilyo, at kahit anong sandata. Ngayon na ang nakatakdang araw para salakayin namin ang Diamond Crest Casino, isa sa mga pinakamalaki at pinakamatatag na negosyo ni Amedeo sa lungsod. Ito na ‘yung final na napag-usapan namin na unahin sirain.Tahimik kaming lahat habang nakasiksik sa likod ng delivery truck. Lahat ay seryoso para sa mission na ito. Wala ni isang nagsasalita. Ramdam na ramdam ko ang tensyon sa bawat paghinga namin lahat.Hawak ko ang customized assault rifle na pinasadya pa ni Don Yanu para sa akin. Maganda raw kasi ito dahil magaan, madaling gamitin at may silencer pa. Iba na ang laban ngayon. Hindi na ito simpleng misyon. Ito na ang isa sa malaking paghihiganti namin dahil sa ginawa nila sa akin, kay Yanna at kay Khaliyah.“Five minutes,” bulong ni

Khaliyah POVGabi na at masyadong tahimik ang manisyon. Alam kong wala sila dahil may mission sina Larkin At Rafe. Wala pa akong naaalala, pero may kaba at takot ako nung umalis sila. Natakot ako na baka may mangyaring masama kay Larkin.Habang tumatagal, lalo na talaga akong nako-confuse. Pero kung totoong asawa ko siya, bakit takot ako?Bakit kahit alam kong safe naman ako sa kaniya, natatakot akong malapit?Ano ba kasing mayroon? Pakiramdam ko kasi ay parang may mali. O baka may hindi lang ako natatandaan na ginawa kong kasalanan sa kaniya?May kumatok sa pinto. Bumukas ito at niluwa si Yanna.“Matutulog ka na ba?” tanong niya.“Hindi pa nga ako inaantok,” sagot ko kaya tuluyan na siyang pumasok sa loob. Naupo siya sa tabi ko.“Masyadong tahimik ang manisyon. Wala silang lahat, si papa naman nasa red room, naka-monitor sa mangyayari. Ikaw lang ang naisip kong puntahan, baka sakaling gising ka pa, mabuti at gising ka pa nga.”Bumangon at naupo na rin muna. “Yanna, sabihin mo nga. Ga

Larkin POVNasa gitna ako ng paghalo ng strawberry at asukal sa malaking kaserola nang biglang marinig ko ang mahinhing yabag mula sa likod ko. Napaangat ako ng tingin at parang may kung anong tumalon sa dibdib ko nang makita kong bumalik si Khaliyah.“Oh, Khaliyah,” sambit ko, halos manginig ang boses ko sa gulat at tuwa. Hindi ko akalaing bababa siya ulit para balikan ako dito sa kusina. Akala ko ay tuluyan na niya akong iniwan. Mabuti at hindi ko sinukuan ang paggawa ng jam.Tahimik lang siyang nakatayo sa gilid ko. Nakasuot pa rin ang apron na kinabit ko sa kaniya kanina. Ano kayang naisipan niya at bumalik sa akin? Naisip na kaya niyang nasasaktan na ako sa palaging pag-iwas niya sa akin?“Uhm... busy pala si Yanna,” mahinang sabi niya, habang hindi makatingin nang maayos sa akin. “Kausap niya si Rafe sa kuwarto nito. Kaya bumaba na lang ako at bumalik dito.”Tumango ako, habang pinilit kong maging kalmado kahit sa loob-loob ko, gusto kong sumigaw sa tuwa dahil binalikan niya ako