All Chapters of Alipin Ng Tukso: Chapter 161 - Chapter 170

Larkin POVPagkatapos ng hapunan, habang papalayo pa lang ako mula sa dining hall, napansin kong seryoso ang tingin ni Don Yanu sa akin. Wala pa siyang sinasabi pero ramdam kong parang may biglaang meeting na mangyayari. Alam kong may paparating na namang bagong mission.Maya maya pa, lumapit si Rafe sa akin. “Tara raw sa red room,” maiksi niyang sabi.Tumango lang ako. Pareho kaming tahimik habang naglalakad papunta sa isa sa pinaka-private na lugar sa mansiyon ni Don Yanu—ang silid na sagrado sa bawat galaw ng mundo ng mafia. Ang red room ay hindi lang para sa disiplina o kaparusahan. Dito rin dinidikta ang giyera. Dito ginuguhit ang mga plano ng pagkawasak ng kalaban.Pagbukas ng pinto, nandoon na agad si Don Yanu, nakaupo sa pinakasentro ng mahabang mesa. Kasama ang dalawa sa mga pinaka-maaasahan niyang adviser.“Sit down,” utos niya sa amin.Umupo kami ni Rafe at hindi na muna nagtanong. Alam na namin ang ginagawa dito. Hindi na muna kami puwedeng dumaldal hangga’t hindi siya ang

Larkin POVTama nga sila, tahimik ang gabi dito sa Zambales. Pawisan kami ni Rafe kasi wala ni isang ihip ng hangin sa paligid. Hindi ko alam kung dahil sa makapal na suot namin na pati mukha ay may takip, ilong, mata at bibig lang ang wala.Isa lang itong maliit na misyon na dapat walang palya. Ang oil facility na ito ang tinik sa lalamunan ni Don Yanu. Dapat, maayos naming magawa ni Rafe ang mission na ito. Kung kailan naman kasi maliit na mission lang ito, saka kami parang kabado. Siguro ay dahil alam naming kaming dalawa lang ang narito para gumawa ng gulo.Sa likod ng compound kami dumaan. Eksaktong alas-dos na ng madaling araw. Madilim masyado, wala manlang ilaw sa paligid maliban sa isang floodlight na naka-spot sa harapan ng gate. Sa likod din ay sobrang tahimik.“Clear,” bulong ni Rafe habang unti-unting inaalis ang bakal na rehas sa drainage. Wala nang nag-utos sa aming dalawa, kumbaga ay alam na namin ang dapat gawin, para na rin iwas ang pagsasalita, iwas din sa ingay na p

Khaliyah POVMaaga pa lang ay gising na ako. Sanay na ako sa ganitong routine. Kahapon, nung makalabas na sa clinic si Larkin, ewan ko, pero parang nakahinga na ako ng maluwag. Masaya ako na maayos siyang naka-recover sa nangyari sa kaniya. Mabuti na lang din at ganoon ang nangyari sa kaniya.Simula nang magising ako mula sa coma at makabalik dito sa mansiyon, marami na akong nababalitaan tungkol sa dati kong buhay. Pero hanggang ngayon, hindi pa rin malinaw sa akin ang lahat. Wala pa ring bumabalik na alaala.Ngayon, naisipan kong gumawa ng jam para malibang naman. Sabi ni Larkin, dati raw akong magaling magluto ng kung anu-anong jam, at naging negosyo ko pa raw ito. Gusto kong subukan, baka sa paggawa nito ay may mabuksang alaala o makatulong ito lalo sa akin.Pumunta muna ako sa kuwarto ni Papa Yanu. Naroon siya sa sofa, nakasandal at seryosong nanunuod ng action movie. Nakakatawang makita ang isang matapang at seryosong mafia boss na parang batang tuwang-tuwa sa pelikula.“Papa,”

Khaliyah POVKaninang hapon habang nagtitimpla ako ng tsaa sa kusina, bigla akong napahinto. May isang tanong na biglang sumulpot sa isip ko. Ilang taon na ba kaming kasal ni Larkin?Alam kong asawa ko siya. Ilang beses ko na rin itong narinig mula kay Papa Yanu at kay Yanna. Pero sa totoo lang, kahit kailan ay wala pa ring bumabalik sa akin na alaala. Kahit isang sulyap sa nakaraan naming dalawa. Pero kapag tinitingnan ko si Larkin, may kung anong kirot sa dibdib ko.Iyon ang nagtulak sa akin para puntahan siya ngayong umaga. Gusto ko lang tanungin. Ilang taon na ba kaming kasal?Tahimik akong naglakad sa hallway. Kapag ganitong oras, sobrang weird kasi ang tahimik. Wala silang lahat, parang mga nasa kani-kaniyang kuwarto.Habang bitbit ang tasa ng tsaa, naglakad ako papunta sa kuwarto ni Larkin. Pagdating ko sa pinto ng kuwarto niya, nakita kong nakaawang ito. Akmang kakatok na sana ako at tatawagin ang pangalan niya, pero napahinto ako. Dahil sa maliit na awang ng pinto, natanaw ko

Khaliyah POVBuong maghapon, hindi ko siya pinansin. Simula kahapon ng hapon, hindi na ako lumabas ng kuwarto ko, naka-lock lang ‘yun, nagpapadala lang ako ng pagkain ko. Talagang, nawala ako sa mood, ayokong lumabas at ayoko munang makita si Larkin. As in zero. Deadma. Walang kahit na anong sulyap o kahit simpleng ‘hi’. Hindi ko siya kinibo, hindi ko siya tiningnan, at hindi ko rin siya binigyan ng chance na makapasok sa loob ng kuwarto ko. Oo, nakailang katok siya sa pinto, nakailang banggit ng pangalan ko at nakailang message din sa social media.Bahala siya sa buhay niya, hindi naman kasi ako magagalit kung hindi niya agad tinapik ang mga kamay ng mga malalanding bayaran na iyon.Pagkakita ko kasi sa ginawa sa kaniya ng tatlong babaeng ‘yun, nag-init talaga ang ulo ko. Ang isa ay nakahipo sa dibdib, ‘yung isa ay sa mukha habang ang isa ay nakadakma pa sa ano niya, sa ibaba niya, na lalo kong kina-inis. Paano kung hindi ako lumabas ng kuwarto ko? Baka pinatulan na niya ang mga ‘yun