All Chapters of Alipin Ng Tukso: Chapter 171 - Chapter 180

Larkin POVNagising ako sa malakas na tunog ng cellphone sa tabi ng kama ko. Madaling-araw pa lang, wala pang limang oras simula nung pumikit ako. Agad akong napabalikwas ng bangon at kinuha ang cellphone ko. Nakita ko na tumatawag Si Ipe sa akin. Alam ko agad na emergency kasi ganitong oras siya tumawag, hindi siya normal para sa akin.“Hello?” garalgal kong bungad habang nagkukusot pa ng mata kong medyo malabo pa.“Larkin!” Iyak agad ang bumungad sa kabilang linya. “Kuya... may sunog po! nasusunog po ang bahay mo dito sa LJS Street!”Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Napatayo ako bigla mula sa kama at saka humarap sa bintana. Madalim pa ang paligid.“Ano’ng sinabi mo?” hindi pa rin ako makapaniwala. Baka kasi nagjo-joke lang siya, baka lasing. “Ulitin mo, Ipe!”“Sunog po, kuya... Wala na po ‘yung bahay... ‘yung negosyo ni Ate Khaliyah... lahat! Wala pong natira, ni isang bote ng jam!”Napakuyom ang kamao ko. Pati ang bahay na puno ng masayang alaala namin ni Khaliyah ay pinu

Khaliyah POVTahimik lang akong nakaupo habang pinagmamasdan sina Beranichi, Ipe, Poge at Uda. Kahit wala akong matandaan, ramdam ko… may koneksyon kami. Hindi ko alam kung bakit, pero sa bawat tawa nila, sa bawat kuwento nilang binibitawan, parang may piraso ng puso kong sumasabay sa pagtibok. ‘Yung alam ng sarili kong pakiramdam na mga dati ko nga silang kaibigan.“Ay naku, Khaliyah,” bungad ni Beranichi habang nag-e-effort talaga na magkuwento, “Mabilis lang matutong magluto. Lahat ata nang tinuro ko sa ‘yo, agad kong nakuha. Ganoon ka kagaling.”Napakunot ang noo ko. “Wow, thank you, Beranichi.”“Oo! Gusto mo kasing magpakitang gilas noon kay Larkin. Gusto mo siyang gulatin sa pagluluto ng mga ulam. ‘Yung mga unang mga luto mo raw kasi ay palpak at talagang wala kang alam sa lahat. Ang alam ko pa nga ay natuto ka lang lalo sa pagluluto dahil sa mga tutorial sa internet.”Nagkatawanan sila, habang ako ay ngumiti na lang. Hindi ko naman talaga maalala, pero... sa paraan ng pagkukuwe

Larkin POVPabalik-balik ako sa hallway ng ospital. Pawis na pawis na ako kahit malamig ang aircon sa loob. Pakiramdam ko, paulit-ulit akong nilulunod ng kaba at pagsisisi. Halos, nawala rin ang antok at lasing ko dahil sa nangyari kanina sa mansiyon. Takot na takot ako dahil mataas at mahaba ang pinaglaglagan namin ni Khaliyah. Kahit na lang ramdam kong may pilay ako sa braso, hindi ko na mainda kasi mas iniisip ko ang asawa ko.“Sir, calm down po—”“DON’T TELL ME TO CALM DOWN!” sigaw ni Don Yanu sa doctor. Kanina, saktong kakauwi lang niya nang malaglag kami ni Khaliyah sa hagdan. Galit na galit siya sa akin nang madatnan kaming ganoon.Nasa loob kami ng emergency ward, sa labas ng operating room. Si Khaliyah ay nasa loob pa rin. Walang malay.“She fell from the stairs?” ulit ng doctor, habang pagod ang mukha. “You mean, she tripped and hit her head again?”I couldn’t speak. Hindi ako makapagsalita. Umiikot lang ang mga sinabi ko sa loob ng utak ko.Kasalanan ko ‘to. Ako ang dahilan

Larkin POVSa bilis at tagtag ng van na sinasakyan ko, nagising ako bigla. Pero, ramdam ko agad ang pag-ikot ng paningin ko. Basang-basa ang sentido ko at leeg, parang may umaagos na likido. Tama, parang dugo.Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko kahit halos zigzag ang tingin ko sa paligid. Doon ko lang naalala ang nangyari kanina sa labas ng ospital. Uuwi na dapat ako, pero biglang sumulpot ang mga hayop na tauhan ni Amedeo. Isa ang humampas sa ulo ko, dahilan para mabilis nila akong madakip.Nakahiga ako. May tali ang mga kamay ko. Ang paa ko, mahigpit na nakatali rin.P*tangina.Ramdam ko pa rin ang kirot ng tama ng makapal at matabang kahoy o parang baseball sa ulo ko, Pumikit ako sandali at huminga nang malalim. Kailangan kong makatakas, kung hindi, patay, hindi na ako sasantuhin ni Amedeo kung makarating pa ako sa kaniya.Kailangan ko talagang kumilos.Naririnig ko ang mga bulungan sa paligid ko. Tatlo sila. Hindi, parang apat silang narito sa loob ng van. Isa sa harap, an

Khaliyah POVHindi ko alam kung dahil sa gamot o dahil okay na talaga ako. Ang saya, magaan na kasi ang pakiramdam ko nang magising ako. Dagdag na rin na nasa maayos, maganda at tahimik na ospital na ako. Inilipat na ako dahil baka makita raw ako ng mga tauhan ni Amedeo. Mas delikado kapag nangyari ‘yun.Dito, nasa isang private room ako. Mabango ang paligid, hindi amoy ospital na gaya ng dati kong nararanasan. Dito, parang hotel, pero may IV line sa braso ko, at may benda sa binti ko.Saka ko na lang naalala, na-operahan pala ako.Napabuntonghininga ako. Wala na akong nararamdamang sakit. Wala na rin ‘yung pakiramdam ng pamamanhid o kirot. Kung tutuusin, parang ni hindi ako na-operahan.Bigla namang bumukas ang pinto at pumasok ang isang nurse. Maputi, may lahi, at parang beauty queen kung ngumiti.“Good morning, Ma’am Khaliyah! How are you feeling today?”“Okay naman po,” sagot ko agad, pero napangiti rin ako. “Parang wala lang. Ang gaan ng pakiramdam ko.”“That’s good to hear. You h