All Chapters of Alipin Ng Tukso: Chapter 211 - Chapter 220

Larkin POV“Maaga kang umuwi, gusto kong gamitin at galitin ang dragon mo sa ginawa kong dragon fruit jam,” basa ko sa message ni Khaliya habang nag-aagaw na ang liwanag at dilim.Sakto naman at pauwi na rin ako.“Anong ibig mong sabihin, mahal?” reply ko sa kaniya, kahit parang alam ko na ang gusto niyang mangyari.“Basta, see you na lang, hihintayin kita rito sa kuwarto natin,” reply niya habang may kasamang fire na emoji.Parang kaninang madaling-araw lang ay nakapagpalabas ako ng maraming katas dahil sa panananamtala niya. ‘Yung tipong, tulog ka na at lasing kasi, tapos magigising ka na lang sa sunod-sunod na pag-deëpthroat niya sa akin. Sinong hindi magigising e, napakasarap kapag kapag alam mong sumasayad sa lalamunan niya ang pinaka-ulo ng matigas kong titë. Kapag ganoon ang ginagawa niya, kahit prëcum ay marami na agad lumalabas sa akin. At alam ko, nalalasahan niya iyon kapag nangyayari. Madalas kasi akong mag-prëcum kapag ginagawa niya ‘yun. Alam na alam ng asawa ko kung paa

Larkin POV‘Yung init ng katawan ko, ‘yung kabog ng dibdib ko at ang sarap na nararamdaman ko ay napakasarap sa pakiramdam. Habang kinakain at hinihimod ng asawa ko ang lahat ng parte ng katawan ko, pakiramdam ko, napakasarap kong nilalang para sa kaniya. ‘Yung tipong kahit ang kilikili ko, gustong-gusto niyang dinidilaan at hinihimod. Puwet lang ata ang hindi niya kinain at dinilaan, pero lahat, talagang tinikman niya. Lalo na ang dibdib at mga abs ko. Nagkaroon nga ata ako ng chikinini, sinipsip niya kasi ‘yung ilang bahagi ng dibdib ko. Pero, okay lang, masarap nga e, lalo tuloy nagagalit ang titë ko.Nung lumuhod na siya sa akin, medyo nag-worry ako kasi baka mangawit siya, maumbok na rin kasi ang tiyan niya, pero tinuloy pa rin niya, lumuhod siya, kinain ang titë ko. Ito ‘yung mas matagal niyang kinain. Kapag ganito, alam kong walang sëx na mangyayari. Talagang gusto niya lang akong pasarapin sa pamamagitan ng pangroromansa at pag-BJ niya sa akin.“Ooooohhhhhh! Puta! Binigla mo

Khaliyah POVNagising ako na nandito na ako sa manisyon. Nakatulog na ako sa biyahe. Sobrang agad ba naman ng call time kanina. Alas kuwatro palang ng madaling-araw ay nasa biyahe na ako, tapos parang alas tres palang ng madaling araw ay gising na ako para gumayak. Mabuti na lang at wala akong morning sickness, kundi, hindi ko papatulan ang TV guest na iyon.Napangiti ako habang kinakarga ko ang isang malaking kahon ng pizza sa kaliwang kamay at bitbit ko naman ang isang tray ng milktea sa kanan. Pasalubong ko sa kanila kasi todo-support sila kahit nasa bahay lang sila. Kahit ako lang ang in-interview sa TV show, deserve pa rin ng mga kasama kong makulit ang treat.Pagpasok ko sa bahay, hindi pa man ako nakakabitaw ng mga dala ko, sinalubong na ako ng boses ni Ipe mula sa sala.“Guys, nandito na si celebrity!” sigaw niya habang may hawak pang popcorn, kunwari nanonood pa rin ng TV kahit tapos na ang interview ko.Sumunod si Uda, na nakatayo sa likod ng sofa, tapos may hawak-hawak pang

Khaliyah POVNagising ako habang tumutulo ang mga luha ko nung gabing iyon. Pawis na pawis ako habang damang-dama ko ang lungkot. Sa aking panaginip kasi ay nakita kong namatay ng mag-isa ang Mama Natalia ko nung madatnan ko siya sa lumang bahay namin. Namatay siyang walang kasama, walang nag-aalaga at halos sobrang lungkot.Ewan, minsan ang panaginip, nakakaapekto rin talaga sa damdamin natin kapag bagong gising tayo.Ilang taon na rin ang lumipas mula noong huli kong makita si Mama Natalia. Ilang taon na rin mula nang tuluyan akong tumalikod sa kanya at sa lahat ng alaala ng kabataan kong puno ng kirot at panlilinlang. Hindi ko na mabilang kung ilang pagkakataon ang pinili kong ‘wag siyang silipin, wag siyang kamustahin, kahit pa ilang beses ko siyang napanaginipan na umiiyak, o kahit pa ilang beses kong narinig mula sa ibang tao kung gaano siya nasasaktan, nagkakasakit, o nag-iisa na lang ngayon.Pero ngayon, pakiramdam ko, tapos na ang galit ko sa kaniya. Tila napagod na rin sa pa

Khaliyah POVNandito ako ngayon sa pinapagawa kong big jam company ko. Sa loob ng isang linggo, isa o dalawang beses akong. Hindi ko alam kung saan ako titingin, sa mga makina, may tunog ng mga martilyo sa magkabilang gilid. Amoy na amoy ko nga ang alikabok na unti-unting dumidikit sa balat ko. Kahit saan ka pumunta ay amoy mo ang mga semento at bakal.Nakatayo ako lang ako sa gilid, hawak ang clipboard at nakamasid sa mga trabahador na abala sa kani-kaniyang gawain. May isa sa kanila na abala sa welding, may nag-aayos ng scaffolding at may naghahakot ng graba gamit ang kariton. Lahat sila ay gumagalaw ng mabilis na parang may hinahabol na oras, at sa totoo lang, ganoon naman talaga dapat. Gusto ko kasi, maagang matapos ang pinapagawa kong big company na ito.Tahimik akong naglalakad papunta sa kabilang bahagi ng site nang bigla kong maramdaman ang pag-vibrate ng cellphone ko sa bulsa ng slacks ko. Hinugot ko ito at tiningnan ang pangangalang nasa screen.Si Rafe.Napataas tuloy bigla