Lahat ng Kabanata ng Alipin Ng Tukso: Kabanata 231 - Kabanata 240

Larkin POVAng amoy ng lupa sa likod ng mansiyon ang una kong naamoy nang tumapak ako sa bagong tayong training field dito. Ang damuhan ay bagong tabas, pantay na pantay at ang paligid ay pinaliligiran na ng mataas na kahoy na nagsilbing harang para walang makasilip mula sa labas. Ayaw kong malaman ng iba kung anong klase ng disiplina at hirap ang pinagdadaanan ng mga tao namin dito. Para sa akin, kung may isang lugar na dapat buhusin ang dugo’t pawis, ito na iyon. Dahil dito sa training field na pinatayo ko, dito ko sila hahasaing mabuti.“Ang ganda ng pagkakaayos, Larkin,” ani Levi, habang hawak ang kaniyang espada. “Mukhang mas tahimik at mas malawak ang field na ito, mukhang magagawi na ako rito palagi.”Ngumisi ako nang tignan ko siya. “Hindi ako nagpatayo ng field na ito para purihin. Ginawa ko ito para sa mga tao natin. Hindi sapat ang marunong lang humawak ng armas. Kailangan nilang maging handa sa totoong malaking labanan.”Naroon si Rafe, tahimik, nakaupo sa gilid habang hin

Third Person POVSa ilalim ng isa sa malalaking mansiyon na itinayo ni Deo sa Bulacan, mayroong isang sikretong silid na malawak na underground hideout na tanging siya at piling tauhan lamang ang nakakaalam. Makapal ang mga pader na gawa sa pinatibay na kongkreto, may mga bakal na pintuang mahirap pasukin, at bawat sulok ay binabantayan ng mga CCTV. Doon niya ginaganap ang lahat ng mahahalagang pagpupulong, ito ay dahil nag-iingat siya dahil alam niyang hindi biro ang mga kalaban ng pamilya niya. Lalo na ang mafia boss na si Don Yanu at sina Larkin at Rafe.Nakahilig si Deo sa kaniyang itim na leather na upuan, nakataas ang isang siko sa armrest at mariing pinipisil ang tulay ng kaniyang ilong. Mula sa ilaw ng mga hanging bulbs at LED monitors na nakapaligid sa conference table, kita ang galit na pilit niyang ikinukubli. Ang kaniyang mga tauhan, lima sa kanila, nakatayo’t nakayuko sa harap niya. Wala ni isa ang makatingin ng diretso sa mga mata niya, sapagkat lahat sila ay ramdam ang

Khaliyah POVKahit buntis kami ni Yanna, nakikisali kami sa training field, pero hindi para mag-training kundi para turuan sina Poge, Ipe at Uda. Coaching lang kami pero nakukuha pa rin naman nila ang pinapagawa namin. At sa ilang araw na pagte-training nila, aba, kahit pa paano ay may natututunan na rin sila.“Okay, pahinga muna,magtubig muna kayo,” sabi ko sa tatlo, matapos kong makitang pawisan na sila.Inabot naman ni Yanna sa tatlo sa kani-kanilang tumbler.“Kahit pa paano, nakakatuwa rin pala itong ginagawa natin. Sa totoo lang, nag-e-enjoy ako,” sabi ni Uda.“Ako rin, sa tingin ko, ilang araw pa ay magiging magaling na rin tayo. Hindi lang din ako makapaniwala na kaya ko palang sumuntok, tumadyak at gumalaw ng mabilis. Nakukuha pala ang mga iyon sa tamang pagte-training. Feeling ko kapag nasa training ako, para akong action star,” sabi naman ni Ipe.Nagtinginan kami ni Yanna at saka tumawa. Ang kukulit din talaga ng tatlong ito kahit kailan.“Oh, tapos na ba agad ang training?”

Third Person POVSa loob ng boring na kulungan na sobrang init, nakaupo lamang si Moreya sa bakal na upuan na ilang araw na rin niyang naging pinagkukulungan. Ang kaniyang mga kamay, na ilang araw ding nakaposas, ay mabigat na rin sa pakiramdam at manhid na dahil sa tagal ng pagkakatali. Ang kaniyang mga paa naman ay sugatan na dahil sa bakal na gapos na laging kumikiskis sa balat niya. Gutom na gutom na siya. Ilang araw na rin kasi siyang halos walang makain, puro tinapay na tuyo o kaunting tubig lang na ibinibigay ng mga tauhan ng Tito Larkin at kaibigan niyang si Khaliyah.Ang bawat oras sa loob ng kulungan ay parang taon na sa kaniya, may mga oras na umiiyak na siya kasi hindi pa siya nasasagip ni Deo.Wala manlang siyang kausap, wala siyang makita kundi ang malamlam na bombilya at ang malamig na kongkreto.May dumating na tauhan at tahimik itong pumasok. Ang hindi inaasahan ni Moreya, tinanggal nito ang posas sa kaniyang mga kamay at pati na rin ang tali sa paa.Nanlaki ang mga m

Larkin POVDumating na ang isang van na susundo kay Moreya. Nakaabang na kami nila Levi at Rafe sa kanila. Naisip kasi agad namin na baka maraming tauhan niya ang sumundo kay Moreya.Nung lumapit na ang van, bumukas ito sa mismon tapat ng malaking bato na pinagtataguan namin. Sa puntong iyon, lumabas na rin kaming tatlo.Mabilis at halos sabay-sabay naming pinaulanan ng bala ng baril ang mga tauhan ni Deo na nasa van. Sa loob lang ng ilang minuto, tumba ang lahat. Talaga namang mahihinang klase ang mga tauhang pinadala ni Deo, akala siguro nito ay hindi sila mapapasabak sa laban.Ang tanging natirang buhay ay ang driver na nakayuko at nakatakip ang kamay sa ulo. Katabi na ni Rafe ito habang nakatapat ang baril sa dibdib nito.“Tara na, oras na para puntahan si Deo,” aya ko kay Levi, na tinitignan kung patay na ba ang lahat ng tauhan ni Deo. Nang ma-sure naming patay na silang lahat, sinara na namin ang van at umalis na.“Dalhin mo kami sa kinaroroonan ni Deo, kung ayaw mong sumabog an