Semua Bab Phoenix's Rebirth หงส์หวนรัก : Bab 31 - Bab 40

ร่างสูงของแม่ทัพเสวียนอู่มายืนหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวซึ่งมีฐานะเป็นนางหงส์แห่งแดนสวรรค์ อันที่จริงเขาหมายใจอยากทำความรู้จักกับนางมานานแล้ว ด้วยความสามารถที่เก่งกาจเหนือสตรีอื่นของนาง มิจำเป็นจะต้องมาศึกษากับไป๋หู่เลยสักนิด แต่ทว่านั่นคือพระประสงค์ของจักรพรรดิสวรรค์จึงไม่อาจมีใครขัดพระบัญชาได้ อีกทั้งหลายวันมานี้เขาเองก็แอบเข้ามาลอบสังเกตนางไม่ห่าง เมื่อสบโอกาสเหมาะสมจึงเข้ามาแนะนำตัวกับนาง หญิงสาวก้มหัวน้อยๆ รับการทักทายจากแม่ทัพหนุ่มที่อายุเซียนสูงกว่านางเพียงหนึ่งพันปีเท่านั้น “คำนับท่านแม่ทัพเสวียนอู่” “บังเอิญกระหม่อมเดินทางมาเยี่ยมไปหู่สหายรัก แต่เมื่อครู่ได้ยินองค์หญิงทรงหมายพระทัยอยากหาคู่ประลองอาวุธ หากทรงไม่รังเกียจ กระหม่อมยินดีอาสาเป็นคู่ประลองให้กับพระองค์พะยะค่ะ” แม่ทัพหนุ่มเอ่ยนำเสนอตนเองอย่างเต็มที่ เขามั่นใจว่าฝีมือของเขานั้นไม่เคยเป็นสองรองใคร เพียงแต่ว่าไป๋หู่นั้นมีโอกาสที่ดีมากกว่าเขา จึงได้รับการยกย่องอยู่เสมอ หากคราวนี้เขาแสดงฝีมือให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาองค์หญิง เขาอาจจะเป็นแม่ทัพที่มีตัวตนในแดนสวรรค์ขึ้นมาบ้าง

เฟยเซียงนั่งขบคิดอยู่ในมุมมืดของตำหนักสวรรค์ ห้องมืดแห่งหนึ่งที่นางใช้เป็นสถานที่วางแผนการชั่วร้ายต่างๆ มากมาย นางมองหญิงสาวอีกคนเดินเข้ามาในห้องมืดมิดแห่งนี้เพียงลำพัง ในห้องที่มืดมิดแห่งนี้มีเพียงแสงสว่างจากหน้าต่างบานเล็กที่สาดส่องเข้ามาเท่านั้น “นายหญิง ท่านอยู่ในนี้มานานหลายพันปีแล้วนะเจ้าคะ แผนการที่ท่านวางเอาไว้ ก็...” นางกำนัลสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงห่วงใยอย่างชัดเจน แต่ทว่าเฟยเซียงกลับไม่สนใจ แม้ว่าจะอยู่ในห้องที่มืดมิดเพียงลำพัง แต่นางกลับแต่งตัวอย่างสง่างามสมกับนางเซียน “ข้าต้องทรมานเพราะการกระทำของพวกมัน บุตรสาวของข้าต้องโดนกลั่นแกล้งครั้งแล้วครั้งเล่า เฟิ่งหรั่น...นางต้องชดใช้!” เฟยเซียงกัดฟันกล่าวด้วยความเกลียดชัง นางเกลียดชังแดนสวรรค์! เกลียดชังทุกคน! “แต่หากเทียนโฮ่วทรงรู้เรื่องทั้งหมด ท่านอาจเดือดร้อนนะเจ้าคะ” นางกำนัลสาวเตือนด้วยความเป็นห่วง “ไม่มีอะไรจะให้ข้าเป็นกังวลมากกว่าการส่งบุตรสาวของข้าไปผจญอันตรายที่โลกมนุษย์ ข้าต้องทอดทิ้งนางตั้งแต่นางเกิดมา นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าข้าคือมารดาที่แ

จูเชว่นำเซ่อกานหรือว่านหางช้างที่เฟิ่งหรั่นต้องการมาได้ทันเวลา เนื่องจากหญิงสาวพอศึกษาศาสตร์แห่งสมุนไพรมาอยู่บ้าง นางจึงใช้พลังปราณเซียนในกายผสานกับว่านหางช้างเพื่อช่วยถอนพิษบาดแผลในกายของแม่ทัพพยัคฆ์หนุ่มทันที แต่เนื่องด้วยความต่างระหว่างพลังธาตุมีมาก ทำให้เฟิ่งหรั่นสูญเสียพลังปราณไปเกือบครึ่งหนึ่งในกาย สัญลักษณ์ของไป๋หู่คือธาตุดิน แต่ทว่าเฟิ่งหรั่นคือธาตุไฟ ความต่างระหว่างธาตุย่อมมีมาก ส่วนไป๋ลู่นั้นไม่มีพลังมากพอที่จะใช้กับว่านหางช้าง ซึ่งเป็นสมุนไพรระดับเซียนได้ มีเพียงแต่เฟิ่งหรั่นเท่านั้นที่สามารถทำเช่นนี้ได้ วิหคหนุ่มไม่รู้ว่าควรตัดสินใจบอกเรื่องของเสวียนอู่ดีหรือไม่ พอเขากำลังจะอ้าปากเอ่ย กลับถูกขัดด้วยน้ำเสียงของเฟิ่งหรั่นเสียก่อน “ข้าต้องถ่ายทอดพลังให้ท่านแม่ทัพอีกหน่อย พวกเจ้าทั้งสองไปพักผ่อนก่อนเถิด โดยเฉพาะเจ้าเสี่ยวลู่ เจ้าเองก็บาดเจ็บอยู่ เจ้ากับแม่ทัพจูเชว่ควรไปพักผ่อน ทางนี้ข้าจะจัดการเอง” เฟิ่งหรั่นออกคำสั่ง เพราะนางรู้ดีว่าไป๋ลู่กับจูเชว่ต้องแย้งอย่างแน่นอน แต่เรื่องนี้มีเพียงนางที่สามารถรักษาเขาได้ หากเขาไม่รอดก็คงเป็น

อวี๋ฟางหรงปรากฏตัวอีกครั้งที่ตำหนักบูรพาหลังจากหายไปนานร่วมเดือนกว่า หลังจากมาที่ตำหนักแห่งนี้นางได้ทราบจากซ่งหลานว่าเฟิ่งหรั่นมิได้แยกตำหนักนอนแต่อย่างใด ตรงกันข้ามนางต้องพักตำหนักใหญ่กับองค์รัชทายาทในฐานะสามีภรรยากัน จึงเป็นการยากยิ่งหากลู่เฟยหลงยังทำตัวติดอีกฝ่ายอยู่แบบนี้ นางคงไม่มีโอกาสได้เล่าความจริงเรื่องบางอย่าง นางหายไปนานร่วมเดือนก็จริง เพราะตนเองต้องการไปค้นหาความจริงบางอย่างเกี่ยวกับชาติกำเนิดที่แท้จริงของเฟิ่งหรั่นและเฟิ่งอี้ หลังจากงานแต่งของเฟิ่งหรั่นนางก็เก็บตนอยู่ในสถานที่ลับของนางเพื่อค้นเรื่องของเฟิ่งอี้ นางสงสัยมานานแล้วว่าเฟิ่งอี้นั้นอาจมิใช่บุตรีที่แท้จริงของอัครมหาเสนาบดีเฟิ่ง แต่ก็ยังไม่มีสิ่งใดที่พิสูจน์ได้ ในหอชะตาเซียนเป็นสถานที่หวงห้ามในแดนสวรรค์ เทพต้องโทษอย่างนางหากลักลอบเข้าไปอาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ เนื่องด้วยความผิดของตนเองนั้นยังมีอยู่ หากก่อความผิดเพิ่มนางอาจโดนลงโทษรับเคราะห์สิบชาติแทน แต่ทว่าไม่มีสิ่งใดมาหยุดความอยากรู้ของอวี๋ฟางหรงได้ หอชะตาเซียนมีบันทึกข้อมูลเรื่องเซียนและมนุษย์มากมาย รวมถึงเรื่องเซียนที่ไม่ม

ลู่ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรมองพระอนุชาร่วมอุทรด้วยความเป็นกังวล ก่อนหน้านี้พระองค์ไม่ทรงทราบถึงปัญหาความขัดแย้งของทั้งสองคน แต่ทว่าหลังจากที่ได้เรียกกู่กงกงและซ่งหลานมาเค้นถามความจริง จึงได้ทราบว่าต้นเหตุความขัดแย้งของทั้งสองนั้นเกิดจากความเข้าใจผิดเรื่องอวี๋ฟางหรง เรื่องระหว่างอวี๋ฟางหรงกับลู่เฟยหลงนั้นจบไปนานมากแล้ว นางเป็นฝ่ายขอถอนหมั้นเอง แล้วทั้งสองคนจะมีปัญหาเพราะนางนั้นเป็นไปไม่ได้ กู่กงกงจึงกราบทูลว่า... ‘กระหม่อมคาดเดาว่าองค์รัชทายาททรงไม่พอพระทัย ที่พระชายาทรงลุกจากโต๊ะเสวยไปกะทันหันพะยะค่ะ’ คำตอบนั้นทำเอาองค์จักรพรรดิแห่งแคว้นถึงกับแย้มพระสรวล ที่แท้น้องชายของเขาที่นิ่งสงบตลอดมาก็กำลังหึงหวงภรรยากับสตรีด้วยกันเองเท่านั้น ส่วนซ่งหลานได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยกับกู่กงกง ด้วยกลัวว่าหากตนเองหลุดกล่าวออกไปอาจเผยแผนการขององค์รัชทายาทได้ ดังนั้นเขาจึงกล่าวไปตามกู่กงกงจนฝ่าบาทคล้อยตาม พระองค์ทรงหันมาสบพระพักตร์กับเซียวฮองเฮา ก่อนจะหันพระพักตร์กลับมามองลู่เฟยหลงด้วยความห่วงใย  “เห็นเป็นแบบนี้คงไม่ดีแน่ อาหลงได้แ