Semua Bab เมียนอกสถานะ: Bab 41 - Bab 50

 ตลอดสองข้างทางที่เต็มไปด้วยแสงสว่างสีส้มตามท้องถนน มีรถยนต์ขับสวนไปมาอย่างบางเบา สองร่างชายหญิงนั่งเคียงข้างกันอยู่บนรถที่กำลังมุ่งตรงไปข้างหน้า กรรณิการ์มีท่าทีอึกอักและกังวลใจเป็นอย่างมากมองดูโทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือเป็นระยะ จนคนขับรถมาส่งเธออย่างพีระเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง“เป็นอะไรหรือเปล่าฝ้าย เห็นนั่งมองโทรศัพท์อยู่หลายนาทีแล้ว”“ฉันเป็นห่วงยัยบุญอะคุณพี”“ไปกับไอ้หมอไม่น่าห่วงหรอก” เขาว่าเพราะเขามักเห็นสองคนนี้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย ๆ ในช่วงที่บุญญาวีร์รถเสีย“คุณพีขา เพื่อนคุณนี่ไว้ใจไม่ได้เป็นที่สุดเลยนะคะ” เธอหันไปบอกกับเขา“แล้วคุณฝากคุณบุญไปกับมันทำไม”คนตัวเล็กข้าง ๆ นิ่งเล็กน้อยก่อนหันมาตอบกลับเสียงอ่อน “ฝ้ายปากไวไปหน่อย คุณพีพาฝ้ายไปหาเพื่อนก่อนได้มั้ยคะ ฝ้ายเป็นห่วงเพื่อน”“เอาแบบนี้ไหม ผมจะโทรหาไอ้หมอให้แล้วคุณคุยกับมัน”“ได้ค่ะ แต่ว่าเปลี่ยนจากโทรเป็นวีดีโอคอลได้ไหม” ว่าแล้วเขาก็พยักหน้ารับคว้าโทรศัพท์มาต่อหาหาหมอโซ่ทันที ไม่นานคนปรายสายก็กดรับแต่ยังไม่ได้เปิดกล้อง“ว่าไงมึง”“

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์สาดส่องกระทบเสี้ยวหน้าสวยของบุญญาวีร์ทำให้ต้องหยีตาแล้วพลิกกายที่เมื่อยล้าระบมจัดหลบแสงที่น่ารำคาญเสีย เมื่อหันมาก็พบกับร่างของใครบางคนที่จำได้เลือนลางคลับคล้ายคลับคลาว่าจะเป็นหมอหนุ่ม นี่เธอมานอนห้องเขาอีกแล้วหรือ แต่ทำไมทุกอย่างมันเหมือนห้องของเธอเลยล่ะ  ใบหน้าสวยหหันหน้ามองซ้ายขวาก็ตกใจที่เห็นใบหน้าของสิงหะห่างเพียงแค่คืบเดียวร่างกายท่อนบนของเขาไม่สวมเสื้อ แล้วก้มมองดูตัวเองภายใต้ผ้าห่มผืนหนาสีฟ้าอ่อนก็พบว่าตนนั้นไม่มีเสื้อผ้าติดกายแม้แต่ชิ้นเดียวกรี๊ดดดดดดด“ตื่นแล้วเหรอเมียจ๋า” เสียงกรีดร้องของเธอทำให้คนหลับอยู่ข้างกายลืมตาตื่นขึ้นมา คว้าตัวเธอเข้าไปกอด“ไอ้หมอบ้า ลุกขึ้นมาเลยนะ” มือเล็ก ๆ ตีเข้าไปที่ไหลของเขา“ตื่นแล้ว เลิกตีได้แล้วมันเจ็บนะเมียจ๋า” ยิ่งเขาพูดคำว่า เมีย เธอยิ่งตีเขาหนักขึ้น“ไอ้หมอบ้า คุณข่มขืนฉัน”“ข่มขืนที่ไหน เธอสมยอมต่างหาก” เขาตอบกลับด้วยท่าทีสบาย “ ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้”สิงหะไม่ได้พูดอะไรขยับตัวคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเปิดคลิปเสียงที่ได้บันทึกไว้ให้หญิงสาวได้ฟัง

“ยายจ๋า” เสียงหวานของหลานสาวทำให้คนที่กำลังโมโห รีบวางกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปจับมือเหี่ยวย่นทันที “ยายเป็นอะไรไปจ๊ะ โกรธอะไร” ถามอย่างสงสัย“เปล่าลูก ไม่มีอะไร”“จริง ๆ นะยาย ยายอย่าหายใจแรงแบบนี้อีกนะ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาภัคจะอยู่กับใคร”“ภัคเอ้ยคนเราเกิดมาแล้วก็ตาย” นางเอ่ยว่าเพราะมันคือวงจรชีวิตของคนเราคือ เกิด แก่ เจ็บ แล้วก็ตายตามกาลเวลา“ยายไม่เอาสิ อย่าพูดแบบนี้ภัคใจไม่ดีนะ” มือเหี่ยวย่นวางมือลงบนศีรษะของหลานสาวคนสวยสายตาพร่าเลือนตามกาลเวลามองเห็นชายร่างสูงจึงเอ่ยถามเพราะคนนี้นางไม่คุ้นและไม่ใช่สามีของหลานสาวแน่นอน“แล้วนั่นพาใครมาด้วยล่ะ”“นี่คุณพิธานจ้ะยาย เขาเป็นเจ้านายของภัคเอง”“สวัสดีครับคุณยาย ผมแวะมาเยี่ยมกะทันหันเลยไม่มีของบำรุงมาฝากเลยครับ” ชายหนุ่มบอกน้ำเสียงนุ่มอบอุ่น“ไม่เป็นไรหรอกพ่อหนุ่ม แค่มาเยี่ยม ยากก็ดีใจแล้ว” นางส่งยิ้มให้ชายรุ่นหลานเสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้นสองสามครั้งแล้วก็เปิดเข้ามา“สวัสดีค่ะคุณยาย” ปิยดาไหว้ยายแววที่นั่งอยู่บนเตียง นางสางยิ้มให้ก่อนจากนั้นก็เรียกชื่อหญิงสาว “คุณปายมา

เข้าของวันถัดมาปริภัทร์ตื่นขึ้นมาด้วยความเมื่อยล้า แขนแกร่งวาดออกไปหมายจะคว้าร่างเล็กของเมียเข้ามาสวมกอดให้ชื่นใจในยามเข้า แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อข้างกายพบแต่ความว่างเปล่าไร้คนที่นอนกอดกกเมื่อคืน ผงกศีรษะขึ้นมามองเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้คิดผิดว่าภัคพิญาลุกออกไปแล้ว ที่นอนข้าง ๆ เขายังมีความอุ่นหลงเหลืออยู่ เธอคงจะลุกออกไปเมื่อไม่นานนี้ แต่หากเวลาในตอนนี้มันยังเช้าอยู่เธอจะรีบตื่นไปทำไมกัน ร่างสูงตวัดผ้าห่มออกจากกายแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายหมายจะลงไปหาเมียตัวน้อยไม่นานนักชายหนุ่มออกจากห้องน้ำโดยมีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวสอบเอาไว้เดินตรงไปยังห้องแต่งตัวที่อยู่ข้าง ๆ พบกับชุดทำงานที่หญิงสาวยังคงจัดเตรียมไว้ให้ทุกครั้งเช่นเดียวกับน้ำอุ่นที่เพิ่งอาบมาเธอก็เป็นคนเตรียมเอาไว้ให้ คนตัวสูงรีบจัดการแต่งตัวแล้วลงไปหาภัคพิญาคิดว่าเธอนั้นน่าจะอยู่ข้างล่าง เมื่อคืนเขาทำรุนแรงกับเธอไปอยากจะลงไปขอโทษถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง แต่ลงมาแล้วก็พบกับความผิดหวังที่คิดว่าเมียตัวเล็กคงจะวุ่นวายกับการจัดเตรียมอาหารเหมือนทุกวันกลับไม่พบ มีเพียงอาหารเช้าที่วางครอบไว้รอเท่านั้น  ชายหนุ่มเดิน

“งั้นก็ดีจัดการเมียใครเมียมัน ส่วนกูจะพาเมียกูกลับบ้าน” ปริภัทร์ว่า“เออ อย่าอารมณ์ร้อนล่ะมึง” หมอหนุ่มบอกแล้วเดินตามหลัง ปริภัทร์เข้าไปในนร้านโดยมีการ์ดของร้านอำนวยความสะดวกให้ตลอดทาง สี่สาวที่กำลังสนุกกับการเต้นและดื่มกันอย่างผ่อนคลายโดยไม่คิดอะไร เมนี่ที่กำลังยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มก็ต้องตกใจตาโตเมื่อเห็นสามีของเพื่อนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกันกับสิงหะและพีระ“ซวยแล้ว” อุทานออกมา“แกซวยอะไร” กรรณิการ์ที่อยู่ข้าง ๆ ได้ยินจึงถามขึ้น“ฉันน่ะไม่ได้ซวย แต่ยายภัคน่ะสิซวยแน่” ว่าออกมาอย่างกำกวม ภัคพิญาที่ยันหันหลังให้ก็ไม่ได้สนใจกับคำพูดของเพื่อน“ยายภัคแกซวยแล้ว”ภัคพิญาไม่ได้ถามอะไรเพียงแต่ทำหน้างงและสงสัยเท่านั้น“ผัวแกมา อยู่ข้างหลัง” สิ้นเสียงของเมนี่ สามสาวหันไปตามการส่งสัญญาณของเพื่อนทันที ปริภัทร์เดินเข้ามาหาภรรยาของตนด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เท่าไรนักไม่เพียงแค่ภัคพิญาที่ตกใจกับการมาของสามี สองสาวก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นสิงหะกับพีระที่เดินตามหลังมา“ภัคกลับบ้าน”ว่าแล้วคว้าข้อมือของหญิงสาวทันที“ไม่!” เธอตอบเส