All Chapters of เมียนอกสถานะ: Chapter 121 - Chapter 129

“แล้วแกคิดว่าเรื่องนี้ใครเป็นคนทำแล้วมันเกิดได้ยังไง”“ฉันเองก็ไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดได้ยัง ๆ ไง แล้วใครเป็นคนทำ”“แล้วแกสงสัยใครบ้างหรือเปล่าที่เป็นคนทำ”“ไม่รู้สิเดาไม่ออกเลย” คนป่วยนึกถึงความน่าจะเป็นว่าใครเป็นคนทำเรื่องนี้ ทำเอาผู้มาใหม่สองคนหยุดและยืนแอบฟังสองสาวอย่างเสียมารยาท ด้วยความอยากรู้ว่ากำลังคุยถึงเรื่องอะไรกัน มันเป็นเรื่องเดียวกันหรือไม่พอจะมีช่องว่างที่พอจะแทรกเข้าไปได้หรือเปล่า“แล้วถ้าพี่รู้ว่าใครเป็นคนทำทั้งหมดเรื่องนี้พิณจะฟังพี่ไหม”ผู้มาใหม่เปิดประตูแทรกกายเข้ามาภายในห้องต้องหันมามองเป็นตาเดียวกัน ด้วยความที่คิดว่าวันนี้เหล่าหนุ่ม ๆ คงไม่มาที่นี่แล้ว แต่ไม่คิดว่าพวกเขาจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน“อะไรของคุณ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” หญิงสาวที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่เอ่ยปากไล่เขาออกไปให้พ้น ๆ จากห้องนี้เพราะเธอไม่อยากเห็นหน้าเขาในตอนนี้จนต้องหันหน้าหนีไปทางอื่น“แต่พิณต้องฟัง เพราะมันหมายถึงชีวิตของพิณ” ชายหนุ่มพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังยากที่จะพบเห็นได้ นอกเสียจากเวลาที่เขาทำงานหรือประชุมสำคัญเท่านั้น“แล้วมันเรื่องอะไรกันเหรอคะที่ยัยพิณต้องรู้” คราวนี้ไม่ใช่คนป่วยที่นอ

13[episode 13]หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ต่อมาคุณหมอเจ้าของไข้ของหญิงสาวมาแจ้งอาการโดยรวมกับเธอพร้อมทั้งแจ้งว่าจะออกจากโรงพยาบาลได้เร็ว ๆ นี้ ทำให้เธอค่อนข้างที่จะดีใจที่จะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน“ยังเหลือของอีกไหมแก”แพรดาวหันไปถามเพื่อนที่เพิ่งเปลี่ยนชุดลำลองที่ทีปกรเป็นคนเอามาให้ในตอนแรกว่าจะไม่สวมชุดที่เขาเป็นคนเอามาแต่เพื่อนสนิทของเธอเห็นว่าชุดนี้มันค่อนข้างที่จะดูดีน่ารัก“หมดแล้วไม่มีอะไรมากหรอก” ว่าที่คุณแม่บอกพลางเอาชุดของโรงพยาบาลออกมาวางทำเอาคนที่เก็บของลงกระเป๋าต้องรีบมาพยุง“อย่ารีบเดินสิอันตราย”“ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันเดินได้เดินไหวอยู่” เธอบอกไปเช่นนั้นเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงและตอนนี้เธออาการดีขึ้นมากแล้วแต่ก็ยังคงระวังให้มากกับการใช้ชีวิตประจำวันของเธอ“ว่าแต่กลับห้องเลยไหม”“กลับเลยสิอยากกลับไปนอนพักที่ห้องแล้ว” สองสาวตกลงกันได้แล้วว่าออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับห้องเลย เพราะไหน ๆ มาถึงขึ้นนี้แล้วทีปกรก็รู้แล้วว่าเธออยู่ที่ไหน ตอนนี้ก็เตรียมย้ายกลับมาอย่าที่เดิม ถึงแม้ว่าของที่ในห้องจะไม่เยอะมากแต่ก็ต้องใช้เวลาพอสมควร เพราะเธอกำลังท้องอยู่“ได้เดี๋ยวฉันไปส่ง” แพรดาวที่เก

หลังจากที่อาเจียนอย่างหนักหน่วงจนแทบจะหมดไส้หมดพุงแล้ว คนที่อาสาอยากมาดูแลเมีย แต่หลัก ๆ เขาต้องการที่จะง้อเมียให้เมียให้อภัยในความผิดของตน ร่างสูงพาเธอมาล้างปากล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นขึ้นมาบ้าง ร่างที่มีน้ำมีนวลขึ้นมายอมให้ชายหนุ่มประคองเธอไปนั่งที่โซฟาอย่างว่าง่าย เพราะตอนนี้เธอไม่มีแรงเอาเสียเลย“ไหวหรือเปล่า” เขานั่งลงข้าง ๆ คนที่อ่อนแรกถามอย่างเป็นห่วงว่าเมียจะเป็นอันตรายกับตัวเธอและลูกน้อยเธอหหันมามองหน้าชายหนุ่มด้วยความขุ่นเคืองก่อนที่จะวิ่งกลับเข้าไปที่เดิมอีกจนเขาต้องวิ่งตามเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะคนที่อยู่ในห้องน้ำชี้หน้าร้องห้ามจนเขาหยุดแทบไม่ทัน“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ไม่ต้องก้าวเข้ามา”“ทำไทแต่พี่เป็นห่วง”“ฉันเหม็นหน้าคุณ”“เหม็นหน้าพี่เนี่ยนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นราวกับไม่เชื่อในสิ่งที่พิณณิตาบอกยังคงดึงดันที่จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่อที่จะลูบหลังให้แต่ก็ต้องหยุดอีกครั้งเพราะเธอห้ามเขาเสียงแข็งพร้อมมองด้วยสายตาขุ่นเคือง“ก็บอกว่าไม่ต้องเข้ามาไง ออกไปให้ห่าง ๆ เลย” เธอชี้นิ้วสั่งเข้าพร้อมทั้งโบกมือปัด ๆ ให้ทีปกรขยับออกไปให้ห่าง ๆ จากตน“พอไหมขนาดนี้”

หลังจากที่ได้คำตอบของพิณณิตาทำเอาคนตัวโตขึ้นกับลอบยิ้มราวกับตัวเองกำลังมีแผนการอะไรบางอย่างที่ต้องเร่งดำเนินการและสร้างความประทับใจให้กับแม่ของลูกให้เร็วที่สุด เขาจะต้องคว้าโอกาสนี้เอาไว้สร้างสิ่งประทับใจให้ทั้งสองแม่ลูก ไม่นานจึงกดส่งข้อความหาลูกน้องของตัวเองให้จัดการเรื่องนี้ให้ก่อน และเตรียมการวางแผนในขั้นต่อไปหลังจากที่คิดว่าจะทำอย่างไรให้คนตัวเล็กให้อภัยคืนดีกับเขาและให้คำสาบานกับตัวเองเลยว่าจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจอีก ทีปกรปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักระยะให้เมียทำงานตามที่ตัวเองชอบและตัวเขาก็คอยช่วยหยิบจับเช่นเคย จนวันหนึ่งที่พอถึงเวลาสมควรแล้วเพราะเหมือนว่าร่างกายของคนตัวเล็กอ่อนแอต้องการพักผ่อน“ช่วงวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้มีรับออร์เดอร์อีกไหม”“ไม่มีค่ะ” เธอตอบเขาทั้งที่ยังคงหลับตานิ่ง ในจังหวะนั่นทีปกรที่อยู่ได้คำตอบแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องนอนของหญิงสาวใช้เวลาเพียงไม่นานก็ออกมาพร้อมกระเป๋าใบหนึ่งที่มีของใช้ของเธอเต็มไปหมด ในระหว่างที่เขาอยู่ในห้องก็ส่งข้อความให้ผู้ร่วมขบวนการได้รับรู้ว่าตอนนี้กำลังเดินทางไป ด้วยความแข็งแรง“ปะไปกันเถอะ”“จะไปไหน คุณอยากไปก็ไปเถอะ” เธอบอกปัดอย่างเหนื

คนที่ตั้งใจง้อเมียพยายามเอาอกเอาใจตามใจเธอทุกอย่าง มองตามแผ่นหลังของว่าที่คุณแม่อย่างเธอนั้นมาล้มลงนอนอยู่บนเตียงก่อนที่จะหลับไป หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกมาโทรศัพท์ข้างนอกเพื่อไม่ให้รบกวนการพักผ่อนของทั้งคู่ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนกระทั่งจนจะเย็นแล้วจึงเดินเข้าไปปลุกบอกจะพาออกไปหาอะไรกิน“พิณตื่นก่อนเย็นแล้วเดี๋ยวค่อยมานอนต่อ ลุกมาพี่จะพาไปหาอะไรกินก่อน”คนที่เพิ่งตื่นใหม่ ๆ ได้แต่พยักหน้ารับแล้วค่อยๆ ลุกไปล้างหน้าล้างตาออกไปกับเขา วันนี้เธอตั้งใจว่าจะไม่ดื้อกับเขา เธอเองอยากมาพักผ่อนไม่อยากจะทะเลาะกับทีปกร“หยุดก่อนครับพิณ” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงนุ่มพร้อมทั้งหันหน้ามามองคนตัวเล็ก เขาสังเกตเห็นได้ชัดว่าเธอกำลังทำตัวไม่ถูก“อะไรเหรอคะ หยุดทำไมไหนว่าจะไปกินข้าว” เธอถามด้วยความสงสัยเพราะทีปกรพาเธอมาตรงที่ที่พนักงานมาบอกว่าไม่สามารถเข้าได้เมื่อตอนบ่าย แต่ช่วงเย็นกลับถูกพามาที่นี่“รอแปปหนี่งปิดตาก่อนเดี๋ยวพี่พาไปที่นึง”“ไม่ปิดได้ไหม” หญิงสาวต่อรอง“ปิดเถอะพีไม่พาพิณไปขายหรอก” เขาตอบกลับอย่างหยอกเย้าแล้วหยิบผ้าปิดตาที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงข้างหลังออกมาผูกปิดเข้ากับตาของหญิงสาว พร้อมทั้งเช็กว่าเ