All Chapters of His Temporary Wife: Falling For My Contract Husband: Chapter 11 - Chapter 18

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko habang dahan-dahang iminulat ang aking mga mata. Saglit akong natigilan nang mapansin kong may kakaiba sa paligid ko. Hindi ito ang simpleng kwarto na kinasanayan ko sa bahay namin. Ang matataas na kisame, ang chandelier na bumabalot sa buong silid sa ginintuang liwanag, ang malalambot na unan na parang ulap sa ilalim ng aking ulo—lahat ng ito ay paalala ng bagong mundo na kinasadlakan ko. At sa harapan ko, nakatayo si Lucian Villafuerte, nakapamulsa, nakatingin sa akin na parang isang hukom na naghihintay ng aking sentensiya. "Good. You’re awake," malamig niyang sabi. Sinubukan kong umupo nang maayos, naguguluhan pa rin sa presensya niya sa kwarto ko. "Lucian?" Napakunot ang noo ko. "Anong ginagawa mo rito?" Hindi niya ako sinagot. Sa halip, itinuro niya ang mga mamahaling paper bags at designer boxes na nakasalansan sa gilid ng kwarto ko. "Those are for you," aniya, walang emosyon. "Starting today, you will get rid of

Tahimik lang akong nakaupo sa plush velvet na couch sa loob ng kwarto, ang mga daliri ko'y naglalaro sa laylayan ng suot kong bathrobe habang ang mga mata ko ay walang direksyong nakatingin sa sahig na gawa sa marmol. Pero kahit gaano ito ka-luxurious, hindi ko maiwasang makaramdam ng paninikip sa dibdib. Parang ako ay nakakulong sa isang golden cage—maganda sa labas, pero malamig at walang kalayaan sa loob. Naghihintay ako. Hindi ko alam kung ilang minuto na ang lumipas. Ang sabi ni Lucian, may tauhan daw siyang magdadala ng bagong dress na susuotin ko para sa event. I was supposed to look at the part. To look like someone who belongs. Napalingon ako nang marinig kong bumukas ang pinto. Mula sa liwanag ng hallway ay pumasok si Lucian, suot ang isang itim na three-piece suit na lalong nagpatingkad sa kanyang karismang nakakabighani. Sa likod niya ay ang assistant niyang babae na may dalang paper bag mula sa isang high-end boutique. Hindi ko maiwasang mapatingin sa assistant niya.

Madaling araw na nang makauwi kami ni Lucian sa bahay niya—o mas tamang sabihing sa bahay na pansamantala kong tinitirhan bilang kanyang asawa. Hindi na kami nanatili sa bahay ng mga Villafuerte matapos ang engrandeng party. Siguro alam niyang hindi ko kakayanin ang presensya ng pamilya niya lalo na ang mapanirang dila ni Lucia at ang malamig na pagtingin sa akin nina Margarita at Dominic Villafuerte.Pagkapasok sa bahay ay dumiretso na ako sa aking silid. Tahimik ang buong paligid. Tanging yabag ng hakbang ko sa marmol na sahig at mahinang ugong ng air conditioner ang naririnig. Pagpasok ko sa loob, agad kong hinubad ang suot kong mamahaling evening dress—isang brand na ni hindi ko man lang pinangarap suotin dati dahil alam kong hindi ito abot ng kakayahan ko. Isa lang itong paalala ng mundong pilit kong ginagalawan ngayon.Naupo ako sa gilid ng kama, ang mga daliri ko ay mahigpit na nakabalot sa tela ng kumot. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Maganda ako—iyon ang sinasabi ng m

Buong araw akong nagkulong sa silid. Sinadya kong iwasan si Lucian. Maaga pa lang ay pinakiusapan ko na ang kasambahay na kung may utos man siya, idaan na lang muna sa mensahe o kaya ay sa kanila iparating. Hindi ko kayang makaharap siya—not after what happened last night… and especially not after what he whispered to me this morning. “Pagmamay-ari kita.” Hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa balat ko ang init ng kaniyang haplos, ang pananalita niyang tila ba siya ang may karapatang humubog ng kapalaran ko. Kahit ayaw ko, kahit pilit kong nilalabanan, may isang bahagi sa akin na natatakot… at isa pang bahagi na naguguluhan. Hapunan na nang kumatok si Aling Delia sa pinto. “Ma’am Ysabelle, ayaw raw pong kumain ni Sir Lucian hangga’t hindi kayo sumasabay. Nasa dining na po siya, naghihintay.” Napakagat-labi ako. Gusto kong tumanggi, pero alam kong wala akong sapat na lakas ng loob para hamunin si Lucian ng harapan. Pagkababa ko, sadyang maingat ang bawat hakbang ko. Gabi na,