All Chapters of His Temporary Wife: Falling For My Contract Husband: Chapter 21 - Chapter 30

“I said let me go home.” Nanigas ang boses ko. I wanted to scream, to lash out, to throw anything I could get my hands on. Pero ni isang galaw, hindi ko magawa. My body froze—stuck between rage and heartbreak. Lucian didn’t move. He just stood there, watching me as if every second of my fury was a language he understood. “You’re not a prisoner here,” he said, stepping closer. “I brought you here because I knew you’d never allow yourself to rest. To breathe.” “I don’t need rest,” I snapped. “I need freedom. I need control of my life back, Lucian.” “You still don’t get it, do you?” His jaw tightened. “You’ve always had control. You’re just too scared to use it.” “Says the man who flew me to another country without asking!” Napahagulgol ako sa inis. “You don’t get to paint yourself as some savior. You bought me, remember?” His eyes darkened. “You think I don’t remember that night?” bulyaw ko. “When I walked into the street shaking, willing to give everything for my brother’s life?

Pagmulat ng mga mata ko, bumungad agad sa akin ang liwanag na dumadaloy mula sa glass wall ng kwarto. The sunlight was soft—gentle, almost deceptive. But the ache between my thighs and the dull throb in my chest reminded me that last night was anything but gentle. Napalingon ako sa tabi ko. Walang Lucian. Ilang sandali pa, nanumbalik na sa akin ang lahat. The way his hands gripped my hips, how his lips devoured mine as if I was the only thing that could save him from whatever demons he was carrying. I let him in. Hindi lang sa katawan ko, kundi pati na rin sa mga bahagi ng sarili kong sinumpa kong hindi ko na ibubukas para kanino man. Pero siya, pinasok niya lahat ng iyon—at hinayaan ko lang. Napatitig ako sa puting kumot na nakakumot sa hubad kong katawan. Mula sa kama, ramdam ko ang bigat ng kahapon. Hindi ko alam kung dapat ko ba siyang sisihin o sarili ko. Maybe both. Nang marinig kong bumukas ang pinto, mabilis akong bumalikwas. Pinilit kong hindi ipahalata ang kaba sa dibdib

Dalawang araw na mula nang barilin si Lucian sa harap ko. Pero hanggang ngayon, parang ramdam ko pa rin sa balat ko ang init ng dugo niyang tumalsik sa damit ko. Parang naririnig ko pa rin ang sigaw ko sa mismong sandaling tumumba siya, at ang pag-ikot ng mundo sa paligid ko na parang gusto akong lamunin. Ngayon, nandito ako sa loob ng private room niya. Nasa hospital bed siya, tulog, mukhang payapa. Pero alam kong hindi. Hindi siya kailanman naging payapa, at lalong hindi naging ligtas ang mundo niya. Nakaupo ako sa tabi niya, nakasuot ng isang oversized white shirt na pagmamay-ari niya. Barefoot ako sa marble floor, basang-basa pa ang buhok ko mula sa shower. Gabi na, pero hindi ako makatulog. Hindi ko siya maiwan. Hindi ako makalayo sa kanya. He moved. Napasinghap ako nang dahan-dahan niyang imulat ang mata niya. Hinaplos ko agad ang kamay niya, marahan. "Hey," bulong ko. "You're awake." He blinked a few times before focusing on my face. "You stayed." "Of course, I did. I'm

Tahimik lang akong nakaupo sa gilid ng kwarto habang naririnig ko ang mahinang usapan nina Lucian at ng kaniyang ina sa study. Alam kong hindi ako dapat makinig, pero nang marinig ko ang pangalan ko sa mababang tinig ni Doña Margarita, kusang lumapit ang mga paa ko sa pintuan.“You’re making a mistake, Lucian,” ani Margarita, malamig ang boses. “You’re letting that girl ruin everything your father built for you. Para saan pa’t pinaghirapan nating itaas ang pangalan ng pamilya kung papatulan mo lang ang babaeng binayaran mo para maging asawa mo?”“She’s not just a girl,” mariing sagot ni Lucian. “She’s my wife.”Napasinghap ako. First time kong marinig mula sa kaniya ang salitang iyon—my wife—na may bigat, may paninindigan.“She’s your wife on paper, Lucian. Don’t be naïve,” sabat ni Lucia na ngayon ay naroroon na rin pala. “We all know this marriage was forged under a contract. Hindi ito totoo. And for you to choose her over us? That’s betrayal.”Bumukas ang pinto at natanaw nila ako.

Pagkalabas ko ng bahay ni Lucian, pakiramdam ko ay para akong nawalan ng saysay. Para akong iniluwa ng isang mundong pinilit kong mahalin kahit hindi naman talaga ako sa kaniya nabibilang.Tumawag ako. Sa mga kaibigan ko. Sa dati kong kasamahan sa trabaho. Sa mga taong minsan kong inakalang maaasahan ko kapag kailangan ko ng masisilungan. Pero paulit-ulit lang akong nauuwi sa voicemail, o kaya ay diretsong tinatanggihan.“Sorry, busy ako ngayon.”“I’m not in Manila, girl. Next week pa balik ko.”“Wala akong extra space sa condo, eh.”Sobrang dali para nilang tanggihan ako. Para bang wala akong karapatang humingi ng kahit konting tulong o atensyon. Sa gitna ng lungkot at gulo sa puso ko, ni wala man lang isang kamay na nag-abot para damayan ako.Naisip kong tawagan si Mama. Ang kapatid ko.Pero habang hawak ko ang cellphone, nanginginig ang mga daliri ko. Hindi ko magawang pindutin ang pangalan nila sa screen. Hindi ko kayang marinig ang boses ni Mama ngayon. Hindi ko kayang maramdaman