Semua Bab สกายร้ายรัก: Bab 21 - Bab 30

หลังจากวันนั้นโลกของปลายฟ้าก็กลับมาสดใสอีกครั้ง ถึงจะเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักเพราะต้องค่อยคุมช่างทำร้านใหม่ และค่อยช่วยงานอื่น ๆ ในร้าน ก็ยังสดใส มีความสุขจนความรู้สึกนั้นแผ่ซ่านไปถึงทุกคนในร้านด้วยระยะหลังมานี้สกายมักแวะมาบ่อยขึ้น แม้จะมีเพื่อนคนอื่นมาด้วยแต่สกายจะมาบ่อยที่สุด มาค้างบ้าง มาช่วยดูช่างปรับร้านจนดึกบ้าง บางคืนก็อยู่ช่วยงานในร้านจนร้านปิดแล้วก็กลับบ้าน เป็นแบบนี้วนเวียนมานานเกือบสัปดาห์และทุกครั้งที่สกายมาจะเป็นวันที่ปลายฟ้ามีความสุขมากที่สุด จนคนอื่น ๆ สามารถสัมผัสความสุข สงบนั้นจากเธอได้มีความสุขจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยแซวให้พวงแก้มนิ่มนั่นแดงก่ำเป็นมะเขือเทศยามสุกงอม“แหม น้องฟ้า มีความสุขจังเลยน้า” แตงพนักงานสาวแคชเชียร์ที่สนิทกับปลายฟ้ามากที่สุดเอ่ยแซวขึ้น“อะไรเล่าพี่”“ก็แหม น้องผู้ชายคนนั้นนะ มาหาหนูทุกวันเลยน้า”“ใช่ ๆ มาหาพี่สาวโอนเนอร์คนสวยทุกวันเลย คิดอะไรกับโอนเนอร์หนูรึเปล่าน้า”เสียงเอ่ยแซวจากแตงและนุ่นพนักงานสาวประจำและพาร์ทไทม์ของร้านทำเอาปลายฟ้าเขินอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกที่ไหนได้ “พี่แตงก็ พอเลยย ไม่ต้องมาแซวหนูแล้ว ไปทำงานเลย ไม่ทำหนูริบวันหยุดนะ”“

คำเอ่ยชวนของสกายพาให้แก้มกลมขึ้นสีแดงจาง ๆ ด้วยความขัดเขิน มือเรียวฟาดลงที่แขนแกร่ง เบา ๆ เป็นการเอาคืนด้วยคิดว่าชายหนุ่มคงแค่หยอกล้อเธอเล่นไปตามเรื่อง แต่เมื่อสบเข้ากับสายตาอันร้อนแรงของเพื่อนคนสนิทเธอก็ได้รู้ว่า...สิ่งที่ชายหนุ่มพูดเมื่อครู่นั้นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น...สกายส่งสายตาร้อนแรงให้เจ้าของร้านคนสวยอยู่อีกพักใหญ่ก่อนจะเฉไฉชวนคุยเรื่องอื่นแทนเพราะกลัวว่าปลายฟ้าจะเขินจนเป็นไข้ไปเสียก่อน“แล้ว...เมฆไปไหนละ?”“ไปเฝ้าพ่อที่โรงพยาบาลนะ พรุ่งนี้คุณพ่อผ่าตัด”มือแกร่งเอื้อมไปกุมมือบางพลางบีบเบา ๆ ส่งกำลังใจจากตนเองไปถึงหญิงสาว เพราะเขารู้ดีว่าทินกรผู้เป็นบิดามีความหมายกับปลายฟ้ามากเพียงใด“พ่อจะต้องปลอดภัย เชื่อสิ”“อืม ขอบคุณนะ”รอยยิ้มสดใสถูกมอบให้สกายเป็นสิ่งตอบแทนน้ำใจ แต่ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการจะหยุดเท่านั้น มือแกร่งช้อนประคองฝ่ามือเรียวที่เล็กกว่ามือตนหนึ่งเท่าขึ้นมาจากเคาน์เตอร์บาร์และก้มลงจุมพิตที่หลังมือของหญิงสาวอย่างแผ่วเบากลิ่นกายหอมหวานอันแสนคุ้นเคยเรียกให้ชายหนุ่มผินหน้าขึ้นมอง แววตาเขินอายที่เคยได้สบยามที่กกกอดร่างนุ่มแน่นในค่ำคืนนั้น...ดวงใจดวงเดิมที่เคยเต้นเพื่อหญิงส

“สองคนคุยอะไรกันเหรอคะ” ปลายฟ้าที่เดินออกจากห้องไปตั้งแต่ทินกรเริ่มคุยเรื่องสารทุกข์สุขดิบกับสกายถามขึ้นพร้อมจานผลไม้น่าตาน่าทานที่ถูกตัดแต่งอย่างสวยงามวางลงบนโต๊ะสำหรับทานอาหารของโรงพยาบาล แววตาภาคภูมิใจของบิดาฉายชัดเจนสกายอดไม่ได้ที่จะยิ้มตามไปด้วย เขาไม่รู้ว่าครั้งสุดท้ายที่ทินกรได้ทานอาหารฝีมือลูกสาวนั้นมันคือเมื่อไร แต่ที่แน่ ๆ คงนานพอที่จะทำให้ชายวัยกลางคนผู้นี้หลงลืมความพิถีพิถันของบุตรสาวไปแล้ว “ฝีมือ...เหมือนแม่ของลูกเลยนะ ดูสิแม้แต่แอปเปิ้ลกระต่ายยังใช้เทคนิคเดียวกันเลย” มือหนาที่เหี่ยวย่นไปตามกาลเวลาหยิบแอปเปิ้ลชิ้นพอดีคำที่ถูกตัดแต่งเป็นรูปกระต่ายขึ้นมาดูพลางชมบุตรสาวที่เหมือนมารดาในวันที่เธอยังมีชีวิตอยู่ไม่ขาดปาก เรียกรอยริ้วสีแดงจาง ๆ ให้แต่งแต้มบนแก้มกลมของปลายฟ้าได้เป็นอย่างดี “โธ่ พ่อจ๋า ก็แม่เป็นคนสอนฟ้านี่ จะไม่ให้เหมือนได้ยังไง” “ไม่เหมือนได้สิ ก็คนละคนทำ จะเหมือนทุกระเบียดนิ้วได้ยังไง ครูคนเดียวกันใช้ว่างานของลูกศิษย์สองคนละเหมือนกันสักหน่อย” ทินกรกล่าวพลางประคองแอปเปิ้ลกระต่ายชิ้นนั้นเข้าปากไปด้วยมืออันสั่นเทา ปลายฟ้าที่นั่งมองบิดาทานด้วยมือสั่น ๆ

ร่างเพรียวของโอนเนอร์สาวโดนดึงเข้าหลบมุม แต่ในจังหวะที่กำลังจะเอ่ยปากโวยวายก็ถูกเจ้าของอ้อมแขนที่กกกอดเธอในทุกค่ำคืนมอบจุมพิตให้อย่างไม่ทันตั้งตัว “อื้ออ แฮ่ก สกาย อืม”ความหอมนุ่มผสมผสานด้วยรสของบุหรี่ผลไม้ที่พักหลังมานี้ชายหนุ่มสูบบ่อยขึ้นมอมเมาปลายฟ้าให้โอนอ่อนตาม หลงลืมทั้งพนักงานและเพื่อนทั้งสามที่รออยู่ภายนอกห้องเก็บเครื่องดื่มนี้ไปชั่วขณะ เจ้าของริมฝีปากหยักที่เห็นว่าคนงามโอนอ่อนตามแรกชักจูงของตนเองก็ได้ใจกดริมฝีปากแนบชิด มากขึ้น รสจูบอ่อนโยนไร้การรุกล้ำอย่างที่ชายหนุ่มชอบทำยามมีอะไรกันมัวเมาให้ปลายฟ้าตอบสนองโดยไม่รู้ตัว สกายยกยิ้มบาง ๆ กับการตอบสนองแสนเงอะงะที่คนตัวบางเพิ่งเคยตอบสนองเขาเป็นครั้งแรก แม้จะเงอะงะราวเด็กแรกหัดแต่กลับสร้างความรื่นรมและปลุกเร้าความหฤหรรษ์ให้คนเริ่มได้เป็นอย่างดี เพราะนั้นหมายความปลายฟ้าไม่เคยจูบกับใครเลยนอกจากเขา...คิดได้ถึงตรงนี้ในใจของสกายก็ลิงโลดจนแทบหลุดออกจากอก ยิ่งรู้สึกถึงการถูกรักและได้รักอย่างไม่ต้องกังวล อันเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยได้รับจากญาดาทำให้ใจของชายหนุ่มยิ่งรื่นเริงด้วยความสุขสมที่ล้นอยู่ในอกแรงทุบที่ลาดไหล่เรียกสติที่กำลังเตล

รุ่งเช้าดวงอาทิตย์สาดแสงสีนวลตกกระทบดวงหน้างดงามพาให้ร่างเพรียวขยับกายซุกไซ้อ้อมอกแกร่งราวกับวิฬารตัวน้อยมุดกองผ้า เรียกรอยยิ้มให้คนที่ตื่นมารับแดดยามเช้าและเฝ้ามองความงดงามในอ้อมแขนของคนที่โดนเขารังแกทั้งคืนอย่างเงียบเชียบดวงเนตรคมกริบท่อประกายอ่อนโยนยามเจ้าของดวงหน้าหวานหลีกหนีแสงนวลที่พาดผ่านมารบกวน นิ้วเรียวเกี่ยวตวัดเอาปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าหญิงสาวออก เพื่อที่จะไปเฝ้ามองใบหน้ายามตกลงสู่ห้วงนิทราของปลายฟ้าและคงเป้ฯเช่นนั้นไปอีกนานถ้าไม่เพราะเสียงนาฬิกาที่ดังขึ้นเสียก่อน...กริ๊งงงง!!!!เฮือกก!!!“ฮึกก กี่โมงแล้ว ทำไมไม่ปลุกละ....หว้า 10 โมง วันนี้นายมีประชุมตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวก็สายหรอก อึก ฮื้ออ วันหลังเราจะไม่ให้สกายปล่อยในแล้ว ลุกขึ้นที ไหลออกมาที ไม่เอาแล้ว!!”เสียงโวยวายที่บ่นเขาเรื่องไม่ยอมปลุกและวนเวียนไปเรื่องเมื่อคืนอย่างไร้ความขัดเขิน คือตัวตนของปลายฟ้ายามตื่นนอนและพบว่าตัวเองตื่นสายกว่าเวลาที่เคยตื่นดวงเนตรคมมองน้ำกามสีขาวที่ไหลล้นออกจากช่องรักของร่างเพรียวและหยดเยิ้มลงตามเรียวขาด้วยแววตาครุกรุ่นภาพเบื้องหน้านั้นแสนยั่วยวน ท้าทายให้เขาฉีดอัดเพิ่มจำนวนหยากเชื้อพั