บททั้งหมดของ Contract Marriage: How To Love My Husband To Be: บทที่ 11 - บทที่ 20

Pag-uwi ni Nikolai sa kanilang malawak at eleganteng mansyon, agad siyang sinalubong ni Mia sa may pintuan. Subalit, hindi siya nagtagal upang pansinin ito; napansin niyang nakayuko ang dalaga, tila may iniisip o may nais sabihin ngunit pinili niyang huwag itong gambalain. Sa sandaling iyon, mas nangibabaw sa kanyang isipan ang patuloy niyang pagkalito at mga tanong tungkol sa tunay na pagkatao ng kanyang mapapangasawa. May kung anong bumabagabag sa kanya, ngunit hindi niya pa matukoy kung ano iyon.Dahil sa maaga siyang nakauwi, dumiretso siya sa kanyang study room. Ang silid na ito ay isa sa mga paborito niyang lugar sa mansyon—tahimik, puno ng mahahalagang dokumento at libro, at isang perpektong lugar upang pag-isipan ang mga bagay-bagay. Naupo siya sa kanyang swivel chair at ipinikit saglit ang mga mata, ninanamnam ang katahimikan. Ngunit hindi nagtagal ay biglang bumukas ang pintuan, at sa kanyang harapan ay lumitaw ang kasambahay na si Mona. May dala itong tray ng pagkain na mai

“Sir, nasa greenhouse po,” wika ng kasambahay habang magalang na tumungo. Napatingin naman si Nikolai sa direksyon ng pintuang patungo sa greenhouse, waring nag-isip saglit bago siya napabuntong-hininga.Marahang itinukod niya ang kanyang mga kamay sa gilid ng pintuan bago tuluyang naglakad papasok. Sa pagpasok niya sa greenhouse, agad niyang napansin ang malamig na simoy ng hangin na may halong samyo ng sariwang halaman. Ang mga baging na nakapulupot sa mga haligi, ang mga paso ng iba’t ibang klase ng bulaklak, at ang kaaya-ayang liwanag na pumapasok mula sa bubong na yari sa salamin ay nagbigay ng tahimik at payapang ambiance sa buong lugar. Kahit paano, may kung anong pakiramdam ng katahimikan at kalma ang dumaloy sa kanya.Sa gitna ng lahat ng ito, doon niya nakita ang dalaga—nakaupo sa isang upuan, waring payapang natutulog. Nakapikit ang kanyang mga mata, at bahagyang nakalaylay ang kanyang ulo, mistulang nalulunod sa sariling mundo ng katahimikan. Napansin ni Nikolai kung paano

Pagpasok nila sa opisina ay agad silang sinalubong ng ilang kasamahan ni Nikolai—mga empleyado at opisyal na bumati at bahagyang yumuko bilang paggalang. May ilan sa mga ito ang sumulyap kay Mia, at hindi niya maiwasang makaramdam ng matinding pagkailang. Hindi siya sanay sa ganoong atensyon, lalo na't hindi niya alam kung paano siya titingnan ng mga taong nakapaligid kay Nikolai.Tahimik siyang naglakad sa tabi ng binata, pinipilit na huwag pansinin ang mga matang tila nag-uusisa. Ngunit unti-unting bumagal ang kanyang hakbang, at sa likod ng kanyang likas na tahimik na kilos, ay bahagyang yumuko si Mia—parang nais niyang itago ang sarili mula sa mga mapanuring tingin.Napansin iyon ni Nikolai. Saglit siyang tumigil sa paglalakad at tiningnan si Mia, saka bahagyang yumuko upang magsalita sa mahinahong tinig.“Saglit lang tayo dito. Maaga pa naman,” aniya, malamig ngunit may halong pagkalinga ang tinig. “Lapit ka dito para hindi ka mailang.”Nag-angat ng tingin si Mia at tumango. Sumu

“What do you want?” tanong ni Nikolai kay Mia, at napatingin naman si Mia sa lalaki, hindi alam kung ano ang isasagot. Sa halip, nakatingin lang siya sa mga dessert na nasa menu. Gusto niyang tikman lahat—lahat ng kulay, lasa, at texture na naroon—pero alam niyang hindi naman pwede iyon, kaya nanatili siyang tahimik, pinipigilang madala ng tukso.“Pa-order na lang ng isang parfait at saka isang cheesecake,” wika ni Nikolai sa waitress, na agad namang tumango at umalis upang ipasa ang order nila sa kitchen.Umupo silang dalawa sa isang bakanteng mesa na medyo nasa sulok ng café. Tahimik ang paligid, may malamig na hangin mula sa aircon, at tila nakakalamang musika ang umiikot sa background. Habang inaantay ang kanilang order, kinuha ni Nikolai ang cellphone mula sa bulsa at nagsimulang mag-scroll, samantalang si Mia naman ay patingin-tingin sa paligid. Halatang bago pa lang siya sa ganitong klase ng lugar. First time niyang makapasok sa isang café na ganito kaayos, maaliwalas, at kapre

Hindi na nagsalita pa si Mia hanggang sa makauwi sila sa bahay ni Nikolai. Tahimik ang buong biyahe, tila parehong abala sa kani-kanilang iniisip. Si Mia ay nakatanaw lang sa bintana ng sasakyan, pinagmamasdan ang mga dumadaang tanawin, habang si Nikolai naman ay tahimik sa manibela, hindi rin nagbukas ng kahit anong usapan.Hindi niya rin alam kung bakit siya natahimik—maaaring napagod lang siya sa araw, o baka may bagay na gumugulo sa isip niya na hindi pa niya kayang banggitin. Sa likod ng katahimikan ay naroon ang pakiramdam na iyon ang nararapat. Walang pilitang usapan, walang mga tanong na kailangang sagutin.Pagdating nila sa bahay, agad silang sinalubong ng malamig na hangin at ang pamilyar na katahimikan ng lugar. Tumigil si Nikolai sa may pintuan at muling hinarap si Mia.“May inaayos pa sa kwarto mo,” mahinahon niyang sabi. “Kung maaari, sa greenhouse ka muna pansamantala.”Tumango lang si Mia bilang tugon. Wala siyang reklamo. Sanay siyang hindi pinaprioridad, at ang magka