All Chapters of ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย : Chapter 31 - Chapter 40

“ดะ เดี๋ยว ทำอะไรคะ” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ ร่างสูงตรงหน้ายกตัวฉันขึ้นจนขารอย ก่อนจะวางฉันลงบนเคาน์เตอร์ตรงหน้าอย่างจงใจ“เป่าผมให้พี่ที” เขาเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อน ร่างใหญ่ตรงหน้าที่สูงเกือบ 190 เซนติเมตร ขนาดฉันนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ความแตกต่างระหว่างความสูงของก็ยังคงเป็นอุปสรรคต่อการเป่าผมของฉันอยู่ดี ร่างสูงตรงหน้าก้มหัวให้ฉันเล็กน้อยเพื่อให้ฉันเป่าผมของเขาได้สะดวก“คะ ค่ะ” ฉันบรรจงเป่าผมให้กับชายตรงหน้าอย่างเบามือ มือบางของฉันลูบไล้ไปทั่วเส้นผผมหนานุ่มของเขา ฉันส่งยิ้มให้กับเขาอย่างเอ็นดู แต่ชายตรงหน้ากับส่งยิ้มแปลกๆ คืนมาให้ฉันจุ๊บ! พี่เบลซกดจูบลงที่ต้นคอขาวของฉันก่อนที่ลิ้นสากของเขาจะเริ่มทำงาน เขากดจูบขบเม้นลงที่ลำคอก่อนจะไล่ลงมายังบริเวณหน้าอกของฉัน“อ๊ะส์” ฉันครางออกมาด้วยความตกใจผ้าขนหูที่ฉันพันไว้รอบอกของฉันมันหลุดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีร่างสูงตรงหน้าก็ครอบครองยอดปทุมถันของฉันด้วยมือหนาของเขาไปเสียแล้ว“อื้อ ดาจะเป่า อ๊ะส์” มือหนาของเขายังคงขย้ำลงที่ทรวงอกของฉันจนมันเกิดเป็นรอยนิ้วของเขา พร้อมกับมืออีกข้างที่ลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเปลือยป่าวของฉันอย่างเบามือ ฉันครางออก

“ปะ ปล่อยนะ” ฉันพยายามดึงแขนออกจากมือหนาของเขาอย่างแรง แต่ดึงยังไงก็ดึงไม่ออก ร่างสูงฉุดกระชากลากถูฉันไปตามพื้นเย็นเชียบ รอยแดงเกินขึ้นบริเวณที่ผิวของฉันถูกับพื้นห้อง“อย่าปากดีกับฉันอีก”“ปล่อยนะ”“ฉันปล่อยแน่ แต่ปล่อยในนะ”“…”“ฉันจะปล่อยใส่เธอจนหมดหยดสุดท้ายเลยล่ะ” ร่างสูงเอ่ยบอกกับฉันเสียงเรียบ พร้อมกับยิ้มให้ฉัน ถ้าเป็นช่วงเวลาอื่นฉันคงจะมีความสุขมากที่ทำให้เขายิ้มได้ขนาดนี้ แต่ในตอนนี้รอยยิ้มของชายตรงหน้ามันทำให้ฉันกลัวฉันอาจจะปากเก่งที่บอกว่าไม่กลัวเขาเลย แต่ความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่ฉันกลัวเขามาก แต่ฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำใจแข็งสู้กับเขา“ปล่อยนะ” ฉันตะคอกเขาออกไปเสียงแข็ง ร่างสูงทุ่มฉันลงบนเตียงกว้างอย่างแรง จนฉันจุกต้องเอามือมากุมลงที่หน้าท้องแบนราบของตัวเองเอาไว้“…” ร่างสูงถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรวดเร็ว ฉันรวบรวมสติก่อนจะขยับถอยห่างออกจากเขาไปอีกฝั่งของเตียง แต่...ฟุบ! !!ร่างสูงดึงขาเรียวของฉันเข้าหาตัวอย่างแรง ก่อนที่เขาจะขึ้นมาคล่อมฉันไว้พร้อมกับทิ้งตัวลงมาใส่ฉันเต็มแรงจุ๊บ! จ๊วบ!“อื้อ...” ร่างสูงกระแทกจูบมาที่ริมฝีปากบางของฉันอย่างแรง ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่

[BLAZ’S PART]ปัง! !!“ดา ดาหลา” ผมวิ่งเข้ามาภายในห้องนอนกว้างของตัวเองก่อนจะพบกับความว่างเปล่า ประตูห้องน้ำเปิดอ้าอยู่เธอไม่ได้อยู่ในนั้นแน่ๆ ผมชะงักไปทันทีที่เห็นโซ่ตกอยู่บนพื้น มันควรจะอยู่บนข้อเท้างามของร่างบางที่ผมคุ้นเคยดิวะ ‘ดาหลาไม่มีทางถอดมันออกเองแน่ๆ’ผมรู้สึกชาไปทั้งตัว ขาของผมเหมือนอ่อนแรงลง หูของผมอื้อเอาดื้อๆ หัวใจแกร่งเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความหวาดกลัว มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยเจอมาก่อนเลยในชีวิต เท่าที่ผมจำความได้ผมไม่เคยกลัวอะไรขนาดนี้มาก่อนเข่าของผมทรุดลงกับพื้น สายตาผมเริ่มพร่ามัวโลกที่เคยหมุนอยู่รอบตัวผมมันกลับหยุดลงไปซะแล้ว ‘ไม่จริง ดาหลาไม่ไปจากผมหรอก’‘ถ้าคุณไม่ฟังฉัน คุณจะไม่ได้ยินมันอีกเลย’‘ถ้าฉันออกไปจากที่นี่ได้ ฉันจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีกเลย’‘ถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันออกไปจากมือนี้ได้ คุณจะไม่มีวันเจอฉันอีก’เสียงที่ร่างบางเคยบอกกับผมมันดังก้องในหัวของผม ไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียง หรือแววตาของเธอมันตอกย้ำผมได้อย่างชัดเจนว่าเธอไม่ได้พูดเล่น และเหมือนว่าวันนี้เธอจะทำได้อย่างที่เคยพูดไว้จริงๆ“นาย/นาย” “ไอ้แจ็คมึงให้คนออกไปตามหาดาหลาให้ทั่วทุกซอกทุกมุมของ

[DARLA’S PART]19.00 น.@สวนส้มตาทอง “แม่คะ ที่นี่คือที่ไหนหรอคะ” ฉันเอ่ยถามแม่ออกไปด้วยความสงสัย พร้อมกับรถหรูของมาร์คัสเลี้ยวเข้ามาในบริเวณของ ‘สวนส้มตาทอง’ ฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน “บ้านเราน่ะลูก” แม่เอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อน พร้อมกับสายตาของท่านที่มองออกไปยังบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า “ถึงแล้วครับ” มาร์คัสเอ่ยบอกฉันกับแม่ พร้อมกับรถหรูของเขาที่หยุดลงบริเวณหน้าบ้านทรงไทยประยุกต์ 2 ชั้น ครึ่งปูนครึ่งไม้ตรงหน้า “วันนี้ผมส่งตรงนี้ก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจัดการอะไรเรียบร้อยแล้วผมจะมาเยี่ยมใหม่” ร่างสูงเอ่ยบอกกับพวกเราทั้งสองเสียงเรียบ “น้าขอบคุณมากนะ ถ้าไม่ได้มาร์คัสเราสองคนคงแย่” “ผมยินดีครับคุณน้า แต่ว่าอย่าลืมที่ผมบอกนะครับ” มาร์คัสย้ำกับแม่ของฉันอีกครั้ง ซึ่งเขาทั้งสองคนคุยอะไรกันฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน “น้าไม่ลืมค่ะ” แม่ตอบกลับร่างสูงตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม ก่อนที่ท่านจะลงจากรถหรูคันนี้ไป “ดาขอบคุณพี่มาร์คัสมากนะคะ ช่วยดาไว้ตั้งหลายครั้ง” ฉันเอ่ยขอบคุณร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อน ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่

[DARLA’S PART]16.30 น.“ยายคะต่อไปดาจะจัดการเรื่องอาหารการกินให้ยายเองนะคะ” ฉันเอ่ยบอกกับยายของตัวเองเสียงอ่อน ทันทีที่รถประจำทางจอดบริเวณหน้าทางเข้าสวนส้ม ฉันกับแม่ดาพายายไปโรงพยาบาลในตัวอำเภอ เพราะท่านบ่นเวียนหัวไม่หายสักทีฉันกลัวว่าจะเป็นหนังถ้าปล่อยไว้นาน เลนพาท่านไปหาหมอให้คุณหมอตรวจดูสักหน่อย“…” ยายมณีมองมาทางฉันด้วยแววตาเศร้าๆ ราวกับเด็กที่กับเด็กที่กำลังโดนบังคับยังไงยังงั้น ฉันส่งยิ้มหวานไปให้ท่านก่อนจะพูดต่อ“ของมันของทอดต้องค่อยๆลดแล้วนะคะ”“จ้าหลานรัก” ยายเอ่ยบอกกับฉันเสียงอ่อน ก่อนที่ท่านจะส่งยิ้มมาให้ฉันอย่างเอ็นดู“งั้นเราเริ่มเลยนะคะ หนูขอยึดกล้วยทอดก่อนเลยค่ะ” ฉันดึงถุงกล้วยทอดออกจากมือของยายเบาๆ“เอ้า…เริ่มเลยเลอะยายหนู” ยายเอ่ยถามฉันออกมาเสียงอ่อน พร้อมกล้วยทอดในมือฉันตาละห้อย ถึงยังไงฉันก็ไม่ใจอ่อนหลอกนะเพื่อสุขภาพที่ดีของฉัน“ป้ายหายไปแล้ว สงสัยพ่อจะได้คนงานใหม่แล้วนะจ๊ะแม่” แม่ของฉันพูดขึ้นพร้อมกับมองไปยังรั้วตรงหน้าที่ปกติมันมีป้ายประกาศติดอยู่ ซึ่งฉันเป็นคนเอามาติดเองกับมือก่อนจะออกไปโรงพยาบาล“ดีแล้วลูกตาแก่จะได้มีลูกมือ กลางคืนก็จะได้มีคนช่วยเดินเวรด้วย”“ท