Semua Bab ซ่อนรักคุณหมอมาเฟีย : Bab 11 - Bab 20

[BLAZ’S PART]1 เดือนต่อมา…“ดา…พรุ่งนี้ไปกระบี่กับพี่นะครับ” ผมเอ่ยเรียกยัยตัวเล็กที่ง่วนอยู่กับการทำอาหารอย่างขมักเขม้น วันนี้เป็นวันหยุดของผมกับดา ซึ่งวันหยุดของผมส่วนใหญ่ก็จะหมดไปกับการตรวจเอกสารต่างๆ เกี่ยวกับคาสิโนของป๊าผมที่ฮ่องกง ผมคงจะลืมเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับป๊า ม๊าผมสินะ…ป๊าผมเป็นเจ้าของคาสิโนที่มีสาขาอยู่หลายประเทศทั่วโลก ซึ่งศูนย์ใหญ่จะอยู่ที่ฮ่องกง ดังนั้นเอกสารต่างๆ รวมถึงรายรับ-รายจ่ายจะถูกสรุปรวบรวม และส่งมาให้ผมตรวจสอบในทุกๆ เดือน และแน่นอนพ่อของผมเป็นมาเฟียส่วนม๊าของผมนั่นท่านเป็นหมอ เป็นลูกสาวเพียงตนเดียวขอตระกูลวงค์อัครหิรัญ ทำให้ม๊าของผมต้องเป็นผู้สืบทอดธุรกิจทุกอย่างของพวกท่านเพียงคนเดียวจากที่ดูประวัติคร่าวๆ ของป๊ากับม๊าผมแล้วทั้งสองเหมือนจะอยู่กันคนละโลกเลยด้วยซ้ำ แต่ทั้งคู่ก็ได้มาเจอกันเรื่องราวความรักของพวกท่านผมไม่เคยถามหรอก เพราะผมก็ได้เห็นกับตาอยู่แล้วว่าพวกท่านรักกันมากแค่ไหน ซึ่งมันก็ทำให้ผมอิจฉามาก ผมบอกไว้กับตัวเองเลยว่าผมต้องดูแล รัก และทะนุถนอมดาหลาให้มากว่าคู่ของป๊ากับม๊าของผมและด้วยความที่ท่านสองคนรักกันปานจะกลืนกินนี้นี่เองทำให้ในตอนนี้ผมต้อง

“คุณดาหลานั่งเหยียดขาราบไปกับพื้นเรือนะคะ แล้วใช้ไม้พายสลับซ้ายขวาไปเรื่อยๆ” พี่พนักงานกำลังอธิบายวิธีการพายเรือคายัค“ค่ะ”“ถ้าหากคุณดาหลาต้องการพายเรือถอยหลัง ก็ให้จุ่มไม้พายด้านใดด้านหนึ่งไปข้างหลัง แล้วผลักพายไปข้างหน้าโดยทำสลับกันซ้ายขวาเช่นกัน แต่จะต้องใช้การบิดเอวและลำตัว เพื่อให้พายง่ายขึ้นด้วยนะคะ”“ค่ะ” ฉันตอบพี่เขาไปด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ว่าสมองของฉันยังคงงงๆ กับการสลับตัวซ้ายขวา ไปข้างหน้าไปข้างหลัง“ถ้าต้องการเบรกหรือชะลอความเร็วให้คุณดาจุ่มไม้พายด้านใดด้านหนึ่งลงในน้ำ จากนั้นให้ผลักไม้พายไปข้างหน้าโดยทำสลับกันซ้ายขวาไปเรื่อยๆ เรือก็จะชะลอความเร็วลง คุณดาหลาสงสัยตรงไหนไหมคะ” ถ้าฉันบอกว่าสงสัยทุกตรงเลยพี่เขาจะว่าฉันไหมนะ“เข้าใจค่ะ” ฉันตอบพี่เขากลับไปด้วยรอยยิ้ม พี่เขาก็ยิ้มตอบฉันมาเช่นกัน รู้สึกผิดยังไงไม่รู้แต่เอาเป็นว่าทฤษฎีฉันอาจจะไม่เข้าใจไปปฏิบัติเลยก็แล้วกัน“ถ้าคุณดาหลาต้องการเลี้ยวซ้ายให้จุ่มไม้พายลงน้ำทางด้านขวา โดยมือซ้ายอยู่ในระดับแก้ม จากนั้นให้ผลักแขนซ้ายไปข้างหน้าแล้วใช้แขนขวากวาดพายมาด้านหลังจนสุด ตามด้วยยกขึ้น และทำซ้ำแบบนี้อย่างต่อเนื่องเพื่อให้เรือเลี้ยวไปทา

[DARLA’S PART]เช้าวันใหม่คงมาพร้อมกับการเริ่มต้นใหม่ของใครหลายคน แต่ในขณะเดียวกันก็เป็นช่วงเวลาที่ยากลำบากของใครอีกหลายคนเช่นกันเคยได้ยินคนเขาพูดกันว่าถ้าเราสนุกกับสิ่งที่เรากำลังทำ หรือมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่วันเวลามักจะผ่านไปไวเสมอจริงๆวันเวลามันไม่ได้เดินไวเกินกว่าที่ควรจะเป็นหรอก มันก็หมุนตามเข็มเวลาปกตินั่นแหละ แต่คงเป็นที่ตัวเราที่ไม่เอาตัวเองเข้าไปจดจ่อกับเวลา เราถึงได้คิดไปเองว่าเวลามันเดินผ่านไปไวจัง เหมือนกับฉันวันนี้ที่ทำงานจนลืมเวลา ผ่านไปแป๊บเดียวก็ได้เวลาออกเวรแล้ว“พี่เบลซหนูออกเวรก่อนนะคะ” ฉันเดินเข้ามาในห้องพักชั้นบนสุดของโรงพยาบาลแห่งนี้ ก็เห็นชายหนุ่มอันเป็นที่รักกำลังนั่งจดจ่อกับการอ่านเอกสารของเขาอยู่อย่างขะมักเขม้น“เดี๋ยวพี่ให้แจ็คไปส่งนะครับ วันนี้พี่มีผ่าตัดหลายเคส” พี่เบลซพูดจบก็ละจากเอกสารตรงหน้า ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าฉัน พร้อมกับมือหน้าที่ลูบแก้มฉันอย่างเอ็นดู“ไม่เป็นไรค่ะดากลับเองได้แค่นี้เอง”“อย่าดื้อเด็กดี” ชายตรงหน้าเอ่ยบอกกับฉันเสียงดุ ก่อนที่มือของเขาจะลากมาวางไว้ที่ท้ายทอยของฉัน“ก็ได้ค่ะ“หนูกลับก่อน อือ” พูดจบเขาก็ดึงฉันเขามาจูบอย่างอ่อนโย

“คุณหมอเบลซครับ เราตรวจพบว่าคนไข้เป็นโรคหัวใจครับ จากการเอกซเรย์คอมพิวเตอร์เส้นเลือดในช่องอก”“…”“พบว่ามีก้อนเลือดขนาดใหญ่อุดตันเส้นเลือดที่ปอดทั้ง 2 ข้าง ครับ” เบลซยืนอ่านเอกสารในมืออย่างใช้ความคิด Pulmonary Embolism หรือโรคลิ่มเลือดอุดกั้นในปอด เกิดจากลิ่มเลือดหลุดเข้าไปอุดกั้นหลอดเลือดปอด มักมีสาเหตุมาจากลิ่มเลือดที่อุดตันของไขมัน คอลลาเจน เนื้อเยื่อ หรือฟองอากาศในหลอดเลือดปอดได้เช่นกัน“ใช่ยาไม่หายขาด” เบลซพูดออกไปเสียงเรียบ ใช่ยาไม่สามารถทำให้หายขาดได้ และมีผลข้างเคียงทำให้เลือดออกง่ายอีกด้วย“แต่ถ้าผ่าตัดสามารถหายขาด แต่ก็มีความเสี่ยงสูงมากนะครับ” “คุณหมอคะ คนไข้มีอาการช็อกค่ะ” พยาบาลวัยกลางคนวิ่งเข้ามายังห้องทำงานของแพทย์ พร้อมกับแจ้งอาการของคนไข้ด้วยน้ำเสียงหอบเหนื่อยจากการวิ่งมา“ผู้ป่วยอยู่ในสภาวะฉุกเฉินไม่สามารถให้ยาได้แล้ว ไปรายงานญาติคนไข้” เบลซเอ่ยบอกกับคุณหมออีกคนตรงหน้าเสียงเรียบกรณีที่ผู้ป่วยอยู่ในสภาวะฉุกเฉิน มีอาการช็อกไม่สามารถใช้ยาละลายลิ่มเลือดได้ ดังนั้นมีทางเดียวคือต้องผ่าตัดเอาลิ่มเลือดออกช็อก (Shock) คือ ภาวะของร่างกายที่มีการไหลเวียนของเลือดลดลงต่ำผิดปก

“เรียบร้อยแล้วค่ะแม่”“คุณเบลซ…” เสียงแม่ร้องเรียกชายร่างใหญ่ที่เดินเข้ามาทีหลัง คุณเบลซกราวใจสุดๆ ในลุคเสื้อกล้ามสีขาวตัวโตกับกางเกงลายสก็อตสีอ่อน ผมที่ดูก็รู้ว่าพึ่งเสยเอาเมื่อกี้เพื่อให้ดูเรียบร้อย เป็นลุคที่ฉันไม่เคยได้สัมผัส เพราะปกติเขาอยู่กับฉันเขาไม่ค่อยจะใส่เสื้อผ้าสักเท่าไหร่ อย่าพึ่งคิดลึกนะฉันหมายถึงเขาชอบใส่บล็อกเซอร์ตัวเดียวน่ะ“อยากใส่บาตรด้วยน่ะ” “ผมขอใส่บาตรด้วยคนนะครับ” เขาเอ่ยบอกกับฉันกอนที่ประโยคถัดมาจะหันมาพูดกับแม่ของฉัน“เชิญค่ะคุณเบลซ เดียวน้าขอเข้าไปเก็บดอกไม้ก่อนนะคะ”“ครับ”ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อให้มั่นใจว่าบริเวณนี้เหลือเพียงฉันกับเขาแค่สองคน“พี่เบลซ ทำตัวให้เป็นปกติหน่อยสิคะ” ฉันเอ็ดเขาออกไปพร้อมกับตีลงที่แขนชายตรงหน้าเบาๆ “พี่ดูมีพิรุธมากหรอครับ” เขากระซิบลงที่ข้างหูฉันอย่างหยอกล้อ “มากค่ะ พี่เบลซกลายเป็นคนขี้เล่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกันคะ” ฉันเอ่ยถามเขาออกไปอย่างงอลๆ ก็เพราะช่วงนี้เขาชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย ยิ่งช่วงนี้ยิ่งเป็นหนักเลย แต่ฉันก็ชอบนะ เพราะทุกอย่างที่เขาทำมีแค่ฉันคนเดียวที่ได้รับอะ“มันเขี้ยวจัง”“แม่จ้า พระมาแล้วจ่ะ” ก่อนที่ชายตรงหน้าจะเอ