All Chapters of เธองดงาม...จนดอกไม้ยังต้องอาย: Chapter 31 - Chapter 40

EPISODE 32 : Yellow Lily(ดอกลิลลี่เหลือง เป็นดอกไม้แห่งความสุขและความเป็นห่วงถึงคนคนนั้น)“ขอให้คุณปลอดภัยนะคนดีของฉัน”[PUNDAO’S PART]เช้าวันต่อมา...“ดาวว่ามีอะไรผิดปกติอยู่นะคะ” ฉันหยุดเดินก่อนจะหันกลับไปมองยังร่างสูงที่เดินตามหลังพวกเราอยู่ไม่ไกล“คุณโชไม่ไปกับดันเหรอคะ”“นายน้อยให้ผมมาคอยดูแลคุณหนูครับ” คุณโชคนสนิทของดันเอ่ยบอกกับฉันเสียงเรียบ พร้อมกับมองมาที่ฉันนิ่งๆ ฉันหันไปมองไอโกะเล็กน้อยก่อนจะกระซิบถามเธอเบาๆ เพื่อให้เราได้ยินกันเพียงสองคน“ก่อนหน้านี้ดันเป็นแบบนี้เลยใช่ไหม”“อืม”“น่ากลัวเนอะ”“พวกเธอกระซิบอะไรกัน” มายูขยับเข้ามาถามฉันกับไอโกะด้วยความอยากรู้อยากเห็น“ปะ ป่าวววว”“งั้นเราไปเถอะ” ฉันหันไปบอกกับทุกคนด้วยน้ำเสียงสดใส ก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้กับพวกเขา เราจะเดินเที่ยวก่อนรอบๆ หมู่บ้าน และถ้ายังพอมีเวลาเหลือเราถึงจะไปยังจุดชมวิวยอดฮิตของที่นี่นั่นก็คือ จุดชมวิวของปราสาทโอกิมาชิ (Ogimashi) ซึ่งถือว่าเป็นจุดชมวิวมุมสูงแบบพาโนราม่าสวยที่สุดของหมู่บ้านชิราคาวะโกะ พวกเราจึงตกลงกันว่าจะรอดันกับพี่คาซูยะกลับมาและไปที่นั้นพร้อมกันหมู่บ้านชิราคาวะโกะในฤดูร้อนเป็นช่วงฤดูกา

EPISODE 34 : Chamomile(ดอกคาโมมายล์ ดอกไม้แห่งความเรียบง่าย ความอ่อนโยน และยังเป็นดอกไม้แห่งการให้กำลังใจ ความสุขและเต็มไปด้วยพลังบวก)“เข้มแข็งไว้นะ...เราจะผ่านพายุลูกนี้ไปด้วยกันที่รัก”[PUNDAO’S PART]เช้าวันต่อมา...“อือ”“ตื่นแล้วเหรอครับ” ฉันมองมือหนาที่ลูบแก้มนุ่มนิ่มของฉันอย่างอ่อนโยน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมองยังต้นเสียง ฉันลุกขึ้นนั่งทันทีที่เห็นร่างสูงตรงหน้าส่งยิ้มหวานมาให้กับฉัน ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตอนไหนถึงได้นอนซุกอยู่ที่อกแกร่งของเขาแบบนี้“ดันตื่นนานแล้วเหรอคะ ปวดหัวอยู่รึป่าว รู้สึกเป็นยังไงบ้างคะ”“อยากให้ดันตอบคำถามไหนก่อนดีครับ” ร่างสูงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจในท่าทีของฉัน ก่อนจะที่เอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้ฉัน“ต้องตอบทุกคำถามค่ะ” ฉันตอบร่างสูงตรงหน้ากลับไปก่อนจะโน้มตัวลงไปกอดเขาไปแน่นอย่างหวงแหน ใจฉันหายหมดเลยเมื่อคืนเห็นเขานอนนิ่งไปแบบนั้นฉันก็กลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไปรึป่าว ถึงตอนนี้เขาจะดูปกติดีแต่ก็ยังวางใจไม่ได้อาการของเขาอาจจะกำเริบขึ้นมาอีกก็ได้“ดันตื่นนานแล้วครับ มึนหัวนิดหน่อยตอนตื่นแต่ตอนนี้ไม่เป็นอะไรแล้วครับ ส่วนรู้ส

EPISODE 36 : Forget me not(ดอกฟอร์เก็ตมีน็อท ดอกไม้แห่งรักแท้ ความซื่อสัตย์และความทรงจำที่แสนพิเศษ)“ไม่อยากให้คุณลืมนะว่ายังมีฉันคอยอยู่ตรงนี้ กับคุณเสมอ”หลายวันต่อมา...-RYUU HOTEL TOKYO-“ขอบคุณมากนะครับคุณไมเคิล” คาซูยะโค้งคำนับชายสูงวัยตรงหน้าอย่างนอบน้อม ใบหน้าที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มที่แสดงออกมาจากความรู้สึกภายในใจของเขาน้อยคนนักที่จะได้เห็นคาซูยะยิ้มกว้างออกมาแบบนี้ เขาเป็นคนที่ยิ้มเก่งมากมาตั้งแต่เด็ก แต่ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เคนจิไปจากประเทศญี่ปุ่นรอยยิ้มที่ออกมาจากก้นลึกของหัวใจของเขาก็ไม่ใครได้เห็นมันอีกเลยถึงจะเป็นพี่น้องคนละแม่กัน แต่เคนจิก็เป็นคนเดียวที่เห็นคุณค่าในตัวของเขาเสมอมา หลายครั้งที่คุณแม่มักจะบอกกับเขาว่าเคนจิจะมาแย่ความรักไปจากเขา แต่เขากลับรู้ดีว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ตอนเด็กๆ เพื่อนที่โรงเรียนต่างก็พากันรังแกเขา เพราะเขาต้องผ่าตัดหัวใจตั้งแต่เด็กทำให้เพื่อนๆ ไม่กล้าเล่นด้วยและมองเขาเป็นตัวประหลาด มีเพียงเคนจิคนเดียวเท่านั้นที่คอยปกป้องและเล่นเป็นเพื่อนเขาเสมอมา“ต่อจากนี้ก็ฝากนายด้วยคาซูยะ”“ว่างใจได้ครับ”“ไว้เจอกันหลานชาย” ไมเคิลหันมาบอกกับเคนจิ ก่อนที่ร

EPISODE 38 : Pink Lily(ดอกลิลลี่ชมพู ดอกไม้แห่งการตามหาและค้นพบความรักที่ดีที่สุดในชีวิต ความรักแบบที่คุณไม่สามารถหาได้จากที่ไหนอีก)“คุณคือความรักที่ผมกำลังตามหาอยู่”[PUNDAO’S PART]-DUN’S HOUSE-“อือ...” ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่บริเวณแก้มข้างซ้าย ฉันหันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่มายูจะร้องเรียกชื่อของฉันด้วยความดีใจ เธอรีบขยับเข้ามาลูบลงที่แก้มขาวเนียนของเบาๆ“พันดาว”“พันดาว ฟื้นแล้วเหรอ”“ไอโกะ มายู พี่บาระ พี่คาซูยะอยู่นี่กันหมดเลย”ฉันมองไปยังเพื่อนทั้งสองคนพร้อมกับกำลังนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ พวกเราไปดูพุด้วยกันก่อนจะถูกลักพาตัวโดย ‘มาซูดะ ไดชิ’ ฉันต่อยหน้าเขาไปหนึ่งทีก่อนที่เขาจะตบหน้าของฉันคืน“มายูเจ็บไหม” ฉันหันไปถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆ ของฉันด้วยความเป็นห่วง ฉันจำได้...มายูโดนลูกน้องคนสนิทของไดชิผลักใส่กำแพงอย่างแรง ก่อนที่ดันจะเข้ามาช่วยพวกเราเอาไว้“ไม่เป็นไรฉันไม่เป็นไร เธอล่ะเจ็บไหมมากพันดาว”“ฉันไม่เจ็บแล้ว ดันไปไหนเหรอคะ ทำไมไม่อยู่ที่นี่กับทุกคนด้วย” ฉันตอบมายูออกไปเสียงอ่อน ก่อนจะหันกลับไปถามทุกคนด้วยความสงสัย ทั้งสี

EPISODE 40 : Dahlia(ดอกดาห์เลียหรือดอกรักเร่ ดอกไม้แห่งการไขว่คว้าความรักที่ไม่มีวันมาถึง จงเลือกที่จะรักตัวเองและเดินออกมาให้ไวที่สุด)“ฉันจะไม่ยอกให้อะไรก็ตามมาทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า”3 เดือนต่อมา...หลังจากวันนั้นคาซึมิก็ไม่เคยออกมาจากบ้านประจำตระกูลฟูจิวาระอีกเลย จนกระทั่งอาการของเธอดีขึ้นเมื่อคาซึมิได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ทบทวนเรื่องราวและเข้าใจถึงเหตุการณ์ที่เธอกำลังเผชิญอยู่ รวมถึงยอมรับความจริงเพื่อที่จะอยู่กับความรู้สึกพวกนี้ให้ได้ คาซึมิเอาแต่เก็บตัวอยู่ที่บ้านนานจนกระทั่งวันนี้เธออยากไปเดินเล่น อยากออกไปกินเค้กนมสดของโปรดที่เธอชอบกิน เนื่องจากร้านเค้กร้านประจำอยู่ไม่ไกลจากบ้านใหญ่ของเธอเท่าไหร่นัก เธอจึงเลือกที่จะออกไปเองโดยที่ไม่ได้บอกกับคนในบ้าน เพราะระดับคุณหนูของตระกูลฟูจิวาระไม่ว่าเธออยากได้อะไรเธอแทบจะไม่ต้องลงมือทำ ทุกคนก็พร้อมกับนำมาว่างไว้ตรงหน้าของเธอแล้ว แต่ด้วยนิสัยของคาซึมิวิธีการแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่เธอชื่นชอบเท่าไหร่นัก‘คาซึมิ’ ฮิโระกิที่มาดักรอคาซึมิที่หน้าบ้านของเธอทุกร้องเรียกร่างบางออกมาด้วยความดีใจ เขามาดักรอเธอที่นี่ทุกวันเป็นเวลากว่า 3 เดือนแล้ว แต่