Semua Bab Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน: Bab 131 - Bab 140

เมื่อฉันขอตัวกลับบอกตรงๆนะ..อยากไปตรวจเบาหวานที่โรงพยาบาลก่อน เพราะหมอธันวาน่ารักมาก!!! หนูอย่างงั้นหนูอย่างงี้.. ฉันที่นั่งปรึกษาเรื่องอารมณ์และสุขภาพจิตอยู่เนี่ย หมั่นไส้แทบจะเป็นบ้าไปจริงๆแต่ก็นะไม่ได้ไปตรวจเบาหวานหรอก...ตอนนี้ฉันมารับไคล์ที่สนามบิน ฉันวุ่นทั้งวัน..ขับรถไปมาๆทั้งเหยียบคันเร่งทั้งเหยียบเบรค มดลูกฉันเกร็งหมดแล้วเนี่ยแต่ฉันกะเวลามาดี..สิบนาทีเองที่จอดรถ ไคล์เขาก็เดินออกมาแล้ว ฉันจึงรีบลงจากรถให้เขาไปขับแทน แต่พอเขาขึ้นรถมาเท่านั้นแหละ...เขาก็รีบโน้มมาหาฉันทันที"ขอหอมหน่อยสิ..ฟอด~!!""พอๆไปหอมกันที่ห้อง-///-" ฉันรีบดันอกเขาออก เพราะเดี๋ยวยามเห็นเข้ามันจะไม่งาม"ถ้าห้อง.. มากกว่าหอมนะ^^" ฉันไม่ตอบ...จนไคล์มองฉันแล้วยิ้มกริ่ม ก่อนที่เขาจะรีบขับรถออกจากสนามบิน..ตรงดิ่งกลับคอนโดทันทีกลับถึงห้องก็นั่นแหละ..! โบอิ้งดูไว้ พ่อหิว พ่อหื่น พ่ออดอยากปากแห้งมาตั้งแต่รัสเซีย เพราะไม่ทันได้ถอดรองเท้า..ไคล์ก็จับฉันกดที่โซฟาแล้วเขาปลดกระดุมเสื้อฉันทีละเม็ด..ทีละเม็ดรีบ ก่อนจะคลึงเค้นกับอกอวบสองข้าง และหยอกล้อมันเล่นอย่างไม่เบามือ"ไคล์ทำอะไรสงสารโบอิ้งบ้างนะ..เบาๆ-_-""ก็คิดถึงอ่

เมื่อฉันส่งผู้โดยสารลงจากเครื่องหมด ก็รีบหาเสื้อคลุมกันหนาวมาใส่ ลอนดอนหนาวมาก..ฉันไม่อยากป่วยออดๆแอดๆทั้งที่ตัวเองมีไอ้ตัวเล็กอยู่ในท้องจนตอนนี้ความหนาว..ทำให้ฉันต้องรีบเดินออกจากงวงช้าง โดยที่มีกัปตันต้นไม้เขาอาสาลากกระเป๋าให้ รองเท้าส้นสูงก็ไม่ได้ใส่..มีโอกาสฉันก็เปลี่ยนรองเท้าหาอะไรสบายๆใส่ทันทีเหนื่อยชะมัดบินไกลๆแบบนี้ เหนื่อยจนฉันคิดว่ากลับไปฉันจะพักงานแล้ว เพราะฉันเริ่มเมื่อยจริงๆ เวลาก้มยกถาดอาหาร เวลาเดินบนรองเท้าส้นสูงฉันกลัวตัวเองจะเกร็ง..จนไปกระทบลูกเข้า"เจ๊ปลายฟ้าไปไหน? ไปกับแฟนแล้วใช่ไหม?-_-" เมื่อถึงตัวอาคาร..กัปตันก็หยุดเดิน และชะเง้อมองหาพี่สาว"ค่ะ..บอกกับเจแปนบนเครื่อง ว่ามีเพื่อนมารับ ^^" เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเดินเข้าช่องตม. ก่อนเราจะผ่านศุลกากรผ่านทุกๆอย่าง ออกมาขึ้นรถบัสไปโรงแรมสองสามวันที่ฉันอยู่ลอนดอน มีอะไรให้ฉันทำเยอะมาก นอกจากเที่ยว..ฉันได้ช่วยพี่หมอนาวาเขาจัดเซอร์ไพรส์ขอพี่ปลายฟ้าแต่งงาน ไหนจะช่วยเลือกแหวน เลือกชุด เลือกดอกไม้ คือ..ทำทุกหน้าที่ทำทุกอย่าง ไปจนถึงช่างภาพถ่ายพรีเวดดิ้ง!คุ้มค่าจริงๆนะไฟลท์สุดท้ายก่อนพักงาน และโชคดีที่มีกัปตันไคล์มาด้วย ถ้าฉั

"ตีให้หลังลายเลยแม่ ตอนเด็กประคบประหงมมันดีนัก โตมาเลยเป็นเด็กเลี้ยงแกะ ชอบขู่ชาวบ้าน-_-"(ก็พ่อเรานั่นล่ะ!..เลี้ยงลูกโอ๋ทุกคน! ว่าแต่อยู่ไหนใบไม้ อยู่กับเจแปนรึป่าว?)"คอนโดค่ะ เจแปนก็กำลังมาที่นี่...." ฉันเว้นช่วงสักพัก เพราะตอนที่ฉันคุยโทรศัพท์กับเจแปนและบอกเธอมาที่นี่ไคล์อยู่ด้วย"แม่..หนูคิดว่าสักพักอิไม้น่าจะตามมา แม่มาสแตนบายก้านมะยมรอที่นี่สิ..ได้เจอมันแน่-_-"(โอเค แค่นี้แหละ..ต้นไม้ถึงเมื่อไหร่ส่งข่าวมาด้วย)"ค่ะ"ติ๊ง~ ฉันเดินยิ้มออกจากลิฟต์ และตรงไปแตะคีย์การ์ดเข้าห้อง เข้าไปปุ๊บก็นั่งไขว่ห้างที่โซฟา..มือข้างนึงเล่นโทรศัพท์..มืออีกข้างลูบท้อง เหอะขำ!..มีใครทะเลาะกับแฟนแล้วชิวแบบกูบ้างวะครึ่งชั่วโมงที่ฉันนั่งเลื่อนโทรศัพท์เล่น เปิดดูรูปที่เจแปนส่งมาทีละรูป..ทีละรูป ไอ้ดอกไม้นั่น..ก็ดอกไม้ที่อีกวางมันเคยลงเฟสที่สิงคโปร์นั่นแหละ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันแปลกใจคือข้อความอีกวาง..มันบอกว่ามันรู้เรื่องจากคณะกรรมการงงว่ะ คณะกรรมการบอกเรื่องนี้กับอีกวางได้ไง?! การสอบวินัยปกติมันต้องเป็นความลับนะเว้ย ที่สำคัญนะ..เจแปนด่ามันมันไม่ตอบด้วย?! อีกวางมันต้องการอะไรจากสังคมวะ? โกรธที่ตกงาน..ก็

"ไคล์แม่บอกตรงๆนะ ชีวิตคู่ไม่ใช่เล่นหม้อข้าวหม้อแกง อย่าทำอะไรตลกๆทำอะไรนึกถึงความรู้สึกแฟนด้วย เราต้องคิดเยอะๆนะลูก..ไหนจะใบไม้ ไหนจะโบอิ้ง เราจะเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว ลูกต้องหนักแน่นนะ อะไรที่ทำให้เขาเชื่อใจได้ก็ทำ...โกหกไปมาแบบนี้มันจะระหองระแหงกันภายหลัง"นอกจากเจ็บตัว..หูผมยังชาอีก เกือบชั่วโมงตั้งแต่ขับรถออกจากคอนโดแม่ผมยังไม่หยุดพูดเลย"รู้ครับ ที่โกหก..ผมแค่ไม่อยากให้ใบไม้คิดมาก และไม่คิดว่าผู้หญิงคนนั้น เธอจะกลับมาปั่นให้ผมกับไอ้ไม้ทะเลาะกับแฟน"แม่เหล่ตามองผมแวบนึง ก่อนจะเบะปากแล้วเบือนหน้าหนี"แม่คร้าบบ ไม่มีอะไรจริงๆนะแม่ ไม่ได้มีอะไรกันด้วย เขาชอบผมแต่ผมมีแฟนแล้ว ที่ให้ดอกไม้ไปมันก็แค่ดอกไม้แทนคำขอโทษ ที่แฟนผมไปแกล้งเขา-_-""เหอะ..เชื่อก็เชื่อ ต่อไปนี้ผู้หญิงพอนะลูก ใบไม้ไม่ใช่คนยอมคน เขาเคยชอบลูกก็จริงแต่ถ้าลูกทำเขาผิดหวัง...ถึงจะมีโบอิ้งแล้วก็เถอะ ใบไม้เทลูกแน่""คร้าบ ผมไม่นอกลู่นอกทางแน่นอน ว่าแต่...ที่แม่เคยตีพ่อ แม่ตีพ่อเรื่องอะไร?" แม่กอดอกหันออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง ก่อนที่จะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์"ก็หมอเคนบอกแม่ว่าไปลงอ่าง!-_-""อ้าว พ่อเคยลงอ่างด้วยเห

"พี่ใบไม้คะ..เขาอยู่เยาวราชกัน" ฉันเลื่อนฟีดเฟสบุ๊คผ่านๆก็เห็นกัปตันต้นไม้ลงรูปพร้อมแคปชั่น เขาใส่อิโมติคอนธงชาติญี่ปุ่นกับเกาหลี แถมในรูปยังมีผู้ชายอีกสองคน..ก็คือเชนกับกัปตันไคล์ กำลังเดินบนถนนย่านเยาวราช"เฟสบุ๊คอิไม้ใช่ไหม? ถ้าร้านค้าแถวเยาวราชเลิกขาย อิไม้มันคงผูกคอตาย-_-""กัปตันติดเยาวราชมากเลยเหรอคะ?" ฉันถามพร้อมกับกดไลท์รูปเขา"ไม่ใช่ติด..แต่มันบ้า ตอนเด็กๆต้องกินทุกวัน" พี่ใบไม้ตอบเสร็จก็วางโทรศัพท์ไว้ใต้หมอน ก่อนจะหันตะแคงมาหาฉัน ตอนนี้เรากำลังจะนอนกันแล้ว เพราะพรุ่งนี้เช้าฉันต้องไปแจ้งพักงาน ส่วนพี่ใบไม้ก็บอกกับฉันว่า...พี่เขามีธุระเรื่องการ์ดงานแต่งอะไรสักอย่างของพี่ปลายฟ้าแล้วอยู่ๆพี่ใบไม้ก็พูดขึ้นมา.."บอกตรงๆนะเจแปน ฉันเริ่มปลงกับผัว..ตอนนี้บอกเลยว่ามีก็ได้ ไม่มีก็ได้-_-" ฉันละสายตาจากจอเหล่มองพี่ใบไม้"ไม่เอาสิคะ กัปตันไคล์น่ารักน๊าา...""ก็น่ารัก..แต่พอมีลูกในท้อง ฉันโฟกัสที่ลูกมากกว่า เธอไม่คิดเหมือนฉันเหรอ? แบบ..อยู่ๆสัญชาตญาณความเป็นแม่ก็มา ไม่อยากสนใจอะไรนอกจากลูก-_-"แล้วพี่ใบไม้ก็หันกลับไปนอนปกติ นอนลูบท้องตัวเองช้าๆและมองเพดานไปด้วย แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกแบบนั้น