All Chapters of Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย...อย่าท้าทายกัปตัน: Chapter 51 - Chapter 60

ศึกวันแดงเดือดได้ผ่านไปแล้ว คืนแรกของฉันในฐานะผู้อาศัย เป็นคนสำเร็จความใคร่เจ้าของบ้านด้วยปากเช้ามาฉันเลยรู้สึกปวดกรามนิดๆ แต่ก็ต้องรีบตื่นไปเตรียมอาหารเช้าง่ายๆให้กัปตันต้นไม้ เพราะจำสุภาษิตนี้ได้ อยู่บ้านท่านอย่านิ่งดูดายปั้นวัวปั้นควายให้กัปตันต้นไม้เล่น เอ่อ..อันหลังไม่ใช่แล้ว-.,-วันนี้ฉันทำไข่ข้นออมเลท อยากจะทำอะไรง่ายๆ แต่มันเพลิน ฉันเผลอย่างเบคอน ย่างไส้กรอกแถมไปด้วย ก่อนจะจัดจานและใช้ซอสมะเขือเทศ..บีบเป็นรูปเครื่องบินตกแต่ง"เธอเป็นแม่บ้านแม่เรือนดีนะ.." ฉันเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง ก่อนจะยิ้มให้กัปตันที่เดินยีผมยุ่งๆเข้ามาในครัว จากนั้นเขาก็เดินมาสวมกอดฉันจากด้านหลัง และเอาคางเกยไหล่ก้มดูจาน"ที่วาดเครื่องบินอะไร Airbus หรือ Boeing ?" ฉันเอียงหน้าไปหาเขาแล้วอมยิ้ม"กวนนะคะ ยังจะถามยี่ห้อเครื่องบินอีก ว่าแต่..จะรับกาแฟหรือชาคะกัปตัน?^^" เขาหอมแก้มฉันฟอดนึง แล้วเดินไปเลื่อนเก้าอี้นั่ง โดยที่ตายังมองมือฉันที่กำลังบีบซอสอยู่"กาแฟ.." ฉันพยักหน้ารับพร้อมกับส่งจานให้ ก่อนจะหันไปทำกาแฟแล้วกลับมาเห็นกัปตันต้นไม้ เขากำลังถ่ายรูปจานพอดี"เจแปนวาดสวยล่ะสิ..ถึงถ่ายไว้^^""สวยดี เออฉันมีอะ

OSAKA"เต้าไต่ เอ้ย เจแปนนอนด้วยกันไหม?^^" ฉันส่ายหน้าปฏิเสธเบาๆ แล้วเปิดโทรศัพท์ที่กัปตันให้มา ก่อนจะเดินไปที่ตู้ขายซิมและหยอดเงินเข้าไปแต่รุ่นพี่นาเดียร์และพี่แพทอะไรนั่น พวกเธอยังตามฉันแจ เดินติดไม่ห่างจนกระทั่งฉันผ่านตม.ลากกระเป๋าขึ้นรถบัส พวกนางก็ยังตามมานั่งขนาบข้างฉันอีก"ถามตรงๆนะ จะตามเจแปนทำไม? อยู่กันดีๆเถอะค่ะ ไม่อยากทะเลาะ""นี่ก็ไม่อยากทะเลาะ อีกอย่างกัปตันต้นไม้ฝากมาด้วย^^" ฉันหันขวับมองพี่นาเดียร์ทันที ก่อนที่เธอจะรีบเอามือป้องปากกระซิบฉัน"กัปตันต้นไม้บอกว่า เธอน่ะไม่มีอะไรเลย ไม่แรด ไม่ร้าย ห้ามหาเรื่องเธอ และเธอต้องทำงานส่งเสียน้อง ที่มีกันแค่สองคน " ฉันมองแอร์รุ่นพี่ทั้งสองสลับกัน ยิ่งไปกว่านั้น..รู้สึกช็อคที่กัปตันต้นไม้แก้ข่าวให้ จนพี่แพทที่นั่งในสุด เธอจับแขนและพูดกับฉันเสียงสั่น"คือ..ฉันก็เด็กกำพร้าเหมือนกัน ก็เลยเข้าใจ ขอโทษนะที่ผ่านมา เรื่องเต้าไต่..ฉันก็ฟังต่อๆมานั่นแหละ แอร์รูทบินในประเทศคงอิจฉาเธอ ที่เธอขึ้นมาต่างประเทศเร็ว"ฉันมองพี่ทั้งสองอย่างชั่งใจ เอาเถอะ..จะมาไม้ไหนก็มา ตอนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจคิดจับผิดใครแล้ว เพราะในหัวมีแต่เรื่องน้องตัวเอง"ไม่ต้อ

"มึงทำตัวเองไม่ใช่เหรอ? วันที่มึงโทรมา..แล้วกูแย่งโทรศัพท์เจแปนไปคุย มึงทำไมต้องพูดแบบนั้น"มันเอาแขนค้ำพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจเสียงดัง"วันนั้นไทเปโทรให้กูไปหา และสั่งกูโทรหาเจแปนให้ได้ กูยอมรับนะ..ว่ากูเสียใจ ที่รู้ว่าเจแปนมีแฟนใหม่ กูทำใจไม่ได้ว่ะ..กูพยายามคุยกับเจแปนพยายามง้อ แต่พอมึงแย่งโทรศัพท์ไปคุย ไทเปก็ทำท่าหัวเราะเยาะกู เหมือนสะใจมากที่เจแปนเมิน ยิ่งกูถูกเย้ย สติกูยิ่งขาดว่ะ...กูเหมือนหมาหวงก้าง กูไม่อยากเสียเจแปนไป""มึงก็เลยบอกกู ว่าเจแปนเละเทะ?...""ใช่ เรื่องนี้กูผิด..ผิดจริงๆ กูพยายามขอโทษเจแปนนะ แต่พอเจอล่าสุด..เจแปนก็มองกูเหมือนหมาข้างถนน เพราะไทเปทำทุกอย่างให้เจแปนเกลียดกู " สายตาที่มองผมหนักแน่นและชัดเจน บางครั้งผมแอบเห็นว่าไอ้เชนมันน้ำตาคลอออกมา"มึงเป็นคนนอกใจเจแปน กินกับน้องแฟนตั้งเจ็ดปีมึงอ่ะเลว""เฮ้อ...แล้วมึงจะให้กูทำไง กูยกเจแปนไว้บนหิ้ง เป็นเพื่อนเรียน เพื่อนคู่คิดมาตลอด..ไม่ได้คิดเรื่องอย่างว่าเลย เอางี้!ไหนๆกูก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว กูขอพูดตรงๆละกัน ไทเปเสนอตัวให้กู..มาบอกชอบกู ถ้ามึงเจอสาวแก้ผ้าโชว์มึงก็ทนไม่ได้กูรู้ กูน่ะทนมาหลายครั้งแล้วนะ ทนจนไทเปแม่งหน

"ป้ากิ่งบอกไม่ต้องสนใจ ป้ากิ่งเป็นคนเบ่งออกมา.."! โห...แม่เล่นใหญ่มาก ฉันไม่แน่ใจว่าไคล์เขาพูดจริงพูดเล่น ฉันจึงไม่สนใจ..รีบหาผ้าห่มมาคลุมตัวเองและใส่เสื้อผ้า คิดๆก็แปลกนะ..ก่อนได้กันด่ากันเหมือนหมา พอเสียวหน่อยกูลืมคำด่าไปหมดเลย เหอะ..อิทธิพลของเซ็กส์"เดี๋ยวๆป้าจะใส่ทำไม? ผมขี้เกียจถอดนะ""ฉันจะกลับบ้านไง-_-" ไคล์ขึ้นมานั่งบนเตียง แล้วโน้มกอดฉัน จนเนื้อหนังที่เปลือยๆแนบชิดกันอีกรอบ หื้ม..ตัวเขาหอมอีกแล้ว ขนาดดมกันลึกซึ้ง..ฉันยังไม่ชินเลย"ไม่กลับได้ไหม นอนด้วยกันนะ..อยากกอด นะครับ นะๆ" กอดบ้าอะไร! ตอนนี้หน้าซุกนมฉันแล้ว ให้ตายเถอะ!! กระเป๋าฉันอยู่ในงาน โทรศัพท์อะไรทุกอย่างอยู่ในนั้น ถ้าพ่อแม่เป็นห่วงขึ้นมาทำไง"อื้อ~ ไคล์ เด็กบ้า-///-" ฉันพยายามดันอกเขาออก จนไคล์หยุดชะงัก..แล้วเงยหน้าขึ้นมอง"ครับ..." สายตาแบบออดอ้อนออเซาะ..ตานี่มองฉันอ้อนๆ แต่ขอบอกว่ามือเขาน่ะ..อยู่ไม่นิ่ง ตอนนี้ดึงผ้าห่มออกจากตัวฉันแล้ว"ไคล์ เดี๋ยว..จะทั้งคืนจริงเหรอ?-///-" เขาไม่ตอบอะไร พอถึงผ้าห่มออกได้..ก็ดันตัวฉันนอนลงบนเตียง และเขาก็จรดปลายจมูกลงตามเนินผิว ขบตามยอดทับทิมทีละข้าง ทีละข้าง พลางละเลงลิ้นตวัดสั

"คือ...." เจแปนเธอเสมองไปทางอื่น ไม่ยอมสบตาฉัน เสียงสะอื้นน่ะฉันพอได้ยินบ้าง แต่มันแผ่วลงแล้ว"งั้นไม่ได้เจอหรอก เพราะฉันเพิ่งมีคดีกับเขามา..รู้ไหมว่าฉันอึดอัดนะ ที่ต้องคุยกับเขาอีก -_-"เจแปนหันขวับกลับมามองฉันทันที ก่อนจะยกมือขึ้น..และไหว้ฉัน"เจแปนขอร้องค่ะ พี่ฮาวายอาจจะช่วยเจแปนกับน้องได้นะคะ "เจแปนกับน้อง?! หรือว่าน้องเธอป่วยต้องรักษาด่วน?"น้องเธอไม่สบายเหรอ?-_-""ค่ะ น้องไม่สบายต้องรักษาด่วน พี่ฮาวายเป็นหมอใช่ไหมคะ เขาคงช่วยน้องได้ ขอร้องนะคะพี่ใบไม้" ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เพราะมองตรงไปไกลๆ ฉันเห็นหมอฮาวายเดินผ่านแวบบนึง เขาเข้าห้องอะไรไม่รู้"เอ่อ..พี่สาวฉันมีแฟนเป็นศัลยแพทย์ ลูกเจ้าของโรงพยาบาลนี้น่าจะช่วยได้นะ น้องเธออาการเป็นยังไง?-_-""ไม่ใช่ค่ะ ต้องจิตแพทย์..." แล้วเจแปนก็เงียบไป ก่อนจะก้มลงสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเงยหน้ามองฉัน"น้องสาวเจแปนเป็น นิมโฟมาเนีย " ห้ะ!!!!โรคอะไรวะ?-_-ฉันนวดขมับคิดตาม ไม่เคยได้ยินชื่อเลย..โรคทางจิต? ฉันจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถามผู้รู้ Google ก่อนจะเห็นบทความลักษณะอาการของคนเป็นโรคนี้แล้วแทบช็อค!!!"เจแปนขอได้ไหม พี่ใบไม้ปิดเงียบนะคะ ประเทศไทยมอ