Semua Bab ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Bab 61 - Bab 70

LINE | P’NAVA [กาแฟหนึ่งแก้ว: พี่นาวาคนเช่าห้องรอที่ไหนคะ? ขอเบอร์หน่อยค่า] LINE | P’PLAIFAH [กาแฟหนึ่งแก้ว: เจ๊ กาแฟขอเบอร์คนเช่าห้องเจ๊หน่อยค่ะ เขารอที่ไหนคะ? ^^] ขณะที่ฉันเดินไปกดลิฟต์ขึ้นห้อง ฉันก็ก้มทักไลน์ถามพี่นาวาพี่ปลายฟ้าไปด้วย แต่พี่ ๆ ทั้งสองก็ไม่อ่านไม่ตอบไลน์ฉันเลย ทุกคนเงียบ เฟซบุ๊กก็ออนเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว จนฉันเริ่มเซ็ง ถอนหายใจแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนจะขึ้นลิฟต์และรอไปถึงชั้นยี่สิบเก้า ยืนเงียบเหงาอยู่คนเดียว จนสักพัก ประตูลิฟต์เปิด ‘ติ๊ง’ และฉันก็ไม่รอช้ารีบเดินออกมาทันที ก่อนที่จะเลี้ยวซ้ายเดินก้ม ๆ เงย ๆ หาคีย์การ์ดห้อง แต่พอจะเดินผ่านห้องพี่ปลายฟ้าก็ต้องหยุดชะงักมอง เพราะฉันเห็นผู้ชายคนนึงอยู่หน้าห้อง และท่าทางแปลก ๆ ผู้ชายคนนั้นเขากำลังยืนหันข้างก้มกดโทรศัพท์ จะว่าเป็นคนเช่าห้องก็ไม่ใช่ เพราะฉันยังไม่ให้คีย์การ์ดเขาเลย เขาจะขึ้นมายืนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง? ใคร? ทำไมทำลับ ๆ ล่อ ๆ ฉันค่อย ๆ เดิน เดินเบาที่สุด ก่อนจ

ถ้ามันเป็นเหตุผลดี ๆ เขาจะปิดฉันทำไม? ฉันควรรู้ที่สุดไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างเขาทิ้งฉันไปหกปี หันกลับมาบอกเหตุผลหน่อยก็ไม่มี จะให้ฉันคิดด้านดีได้ยังไง? บางทีที่เขาบอกพี่ ๆ เขาอาจจะโกหกก็ได้ หาเหตุผลโกหกให้ตัวเองน่าสงสารตีหน้าเศร้า ๆ พี่ปลายฟ้ากับพี่นาวาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนอะไร แป๊บเดียวก็ใจอ่อนแล้ว ลองมาเจอแบบฉันสิ ลองมาเจ็บแบบฉันสิ แล้วจะรู้สึก! นึก ๆ แล้วฉันเริ่มหมั่นไส้ หันซ้ายหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทันที ก่อนที่จะเมมเบอร์ที่เขาส่งข้อความให้ว่า... หมา จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ไปบนโซฟา ตัดปัญหาทุกอย่างที่จะทำฉันฟุ้งซ่าน แล้วเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำนอน เมื่อคืนถึงจะหัวฟัดหัวเหวี่ยง แต่ฉันนอนเต็มอิ่มฉันไม่ฝันถึงเขาเลย ฉันคิดถูกแล้วที่ตัดปัญหาวางโทรศัพท์ไว้ไกล ๆ จะได้ไม่ต้องเลื่อนฟีดเห็นโพสใครแล้วคิดถึงเขา พอเดินออกไปทำงานผ่านหน้าห้องพี่ปลายฟ้า ฉันก็ไม่หันไม่มอง ฉันรีบเดินไปกดลิฟต์ขับรถออกไปทำงาน และแวะซื้อขนมจีบปูเซเว่นกินเหมือนทุก ๆ วัน แต่พอมาถึงโรงพยาบาลความวุ่นวายก็มาเยือนฉัน เมื่อฉันลงเวรราวด์คนไข้เสร็จเดินไปแผนก ER รถโรงพยาบ

“ผมพึ่งรู้จากไอ้เต้ ว่าคุณเป็นน้องสาวฝาแฝดหมอน้ำแข็ง ยินดีที่รู้จักนะ ผมชื่อพีม” “ค่ะ ชื่อกาแฟค่ะ บังเอิญเนอะ” เขายิ้มจนตาหยี แต่คุณเต้ช่วยบอกฉันหน่อยสิ ว่าคุยอะไรกับคุณพีมไปแล้ว ฉันทำตัวไม่ถูกนะ! “ครับบังเอิญ บังเอิญสองสามรอบคืออะไร?” ถามไปยิ้มไป แถมยังทำขมวดคิ้วสงสัยใส่ฉันอีก “พรมลิขิตมั้งคะ แหม ๆ มุขนี้รู้ค่ะ คนเล่นเยอะ” ฉันทำแซว ก่อนจะหันไปเห็นน้ำแข็งเบะปากใส่ ขอโม้หน่อย เรื่องแซวผู้ชายฉันถนัดนะ ไม่งั้นฉันจีบต้นกล้าไม่ติดหรอก ตายแล้ว! ฉันไม่ควรคิดถึงเขา ตอนดีลผู้ชายคนใหม่แบบนี้! บอกเลยฉันกับคุณพีมคุยกันถูกคอมาก เราคุยไปขำไป ในขณะที่มีคนไข้นอนอยู่บนเตียงนั่นแหละ เพราะหลังจากพยาบาลเข้ามาฉีดยาแก้ปวดพลอยเธอก็หลับไป จนสักพักพ่อแม่เธอมาเฝ้าไข้ เราถึงได้แยกย้ายกันกลับ “แยกกันเลยนะ คุณพีมช่วยไปส่งกาแฟที่คอนโดได้ไหมคะ?” น้ำแข็ง! เร็วไปมั้ย! ฉันเอารถมาและจอดอยู่ไม่ไกลนี่เอง เดี๋ยวเขาก็หาว่าฉันอ่อยเขาหรอก “ได้ ๆ มีเรื่องอยากถามและอยากคุยเยอะแยะ กาแฟคุยสนุก” ฉันยิ้มให้คุณพีม แล้วหันไปทำหน้ายู่ใส่พี

ผมอมยิ้มกับท่าทีของคนตัวเล็ก เธอคงไม่รู้สินะ ว่าตาเธอมองผมเป็นประกายมาก มันฉายแววต้องการผม และอยากกลืนกินผมทั้งตัว “ชอบมั้ย?” ผมโน้มลงไปถาม และแทรกตัวเข้ากลางหว่างขาที่กางออก ก่อนจะกดลำรักเข้าไปช้า ๆ ดื่มด่ำน้ำหวานฉ่ำ ๆ ในร่างเธอ แต่ผมไม่ได้ขยับเขยื้อน ยังคงแช่ไว้แบบนั้น ปล่อยให้เธอขมิบตอดรัดเร่งผมผ่านโพรงสาวและสายตา ก่อนสุดท้ายเธอจะทนไม่ไหวยกมือเล็ก ๆ ขึ้นช้า ๆ ลูบไล้ตามแผ่นหลังผมลงมาจนถึงเอว “ชะ ชอบอะไร?” ถามผมแต่ตามองไปที่แผงอก หึ! กาแฟแพ้คนมีกล้ามสวย ๆ ซิกแพคลอน ๆ ผมถึงได้ฟิตมันมาง้อเธอนี่ไง “ชอบที่ฉันมีกล้ามแบบนี้มั้ย?” เธอไม่ตอบเม้มปากหันหน้าไปทางอื่น ผมจึงค่อย ๆ ขยับเอวเข้าใส่เธอช้า ๆ จนร่างเล็กเขยื้อนไปมาและหลับตาพริ้ม “ซี้ด~” เธอร้องซีดส์เบา ๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า แถมยังครางเสียงกระเส่า จนทำผมอยากดึงมันออกมารูดใส่ปาก เพราะปากกระจับเล็ก ๆ มันน่ามันเขี้ยวชะมัด เห็นแล้วได้อารมณ์ อยากจับเธอลงไปกินอมยิ้มข้างล่าง “ซีดส์~ เมื่อไหร่จะเร็ว รอไม่ไหวแล้ว” บอกผมแต่ไม่กล้าสบตา ผมไม่ได้มีอะไรกับใครมาหกปี ให้ผ

“เอ่อ มาติดต่ออะไรคะ มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ” ผมหลุดจากภวังค์ที่คิดจะถลุงตังค์ญาติทันที ก่อนที่จะรีบหันกลับไปยิ้ม ให้พนักงานคนสวยคนนั้น “ไม่มีอะไรไปทำงานเถอะครับ อีกหนึ่งเดือนค่อยมาถามผมใหม่นะ” พนักงานสาวมองผมงุนงงแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เธอยิ้ม ๆ แล้วรีบเดินก้มหน้าไปทำงานของเธอต่อ ผมจึงเดินไปกดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนและเดินสำรวจรอบ ๆ อยากคุ้นเคยกับบริษัทก่อนเข้ามาทำงานจริงจัง จนผมเจอของดีเข้า! “โผล่หัวมาถึงบริษัท มีธุระอะไร? ที่นี่ไม่มีใครให้กัดด้วยนะอิกล้า ที่นี่คือที่ทำงาน!” เจ๊ใบไม้ทักผมดี ๆ ไม่ได้ เจ๊แกถนัดพูดตรง ๆ กับด่าแซกหน้าเท่านั้น นี่ขนาดแต่งงานมีเด็กอยู่ในท้องนะ ยังขู่ผมฟอด ๆ เหมือนแมว “ผมมาดูที่ทำงาน อีกหนึ่งเดือนก็จะมาสานต่อเจ๊แล้ว” เจ๊ใบเบะปากเดินนำผมเข้าห้องทำงานตัวเอง ซึ่งผมก็เดินตามไป ติด ๆ เพราะไม่รู้จะไปสิงสถิตอยู่ที่ไหน อดทนอยู่กับเจ๊แกก็ได้วะ “ใครให้แกทำ? ไม่แน่ฉันอาจจะให้แกเป็นยามสักสองปี พนักงานซอฟต์แวร์เอนจิเนียร์ห้าปี” ล้อเล่นน่า! เงินร้อยล้านที่ผมจะไปขอเมียล่ะ! ผมจ