Semua Bab ผู้บริหารตัวพ่อ Vs คุณหมอตัวแม่: Bab 71 - Bab 80

ผมจะไปไหนได้ ได้แต่ยืนมองลงไปจากชั้นสองจากห้องสมุด ผมรู้ว่ายังไงยัยแว่นต้องพามันมากินข้าวที่นี่เพราะครั้งแรกที่เราเดทกันเธอก็พาผมมา เธอจีบผมแรมปี ผมระดับป๊อปปูล่าอปป้าประจำโรงเรียน ไม่อยากจะเหลียวแลยัยแว่นหนาเตอะคนนี้ด้วยซ้ำ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมยอมกินคุกกี้เธอทุกวัน รอเธอแกล้งทำเป็นเดินผ่านหน้าห้องเรียนอยู่แบบนั้น จนสุดท้ายติดกับ ตกหลุมรักเธอ แต่กับไอ้พีมนั่นใครจีบใครผมไม่รู้ ทั้งคู่ดูเข้าหากัน ซึ่งผมเห็นและเครียดมาก มะรืนผมก็กลับอเมริกาแล้ว ผมจะเตะตัดขาไอ้พีมยังไงดีวะ ไม่ให้มันคะแนนนำผม! ผมเดินกลับไปหาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา ระหว่างนั้นก็ชำเลืองลงไปข้างล่างเป็นระยะ ๆ รอว่าเมื่อไหร่สองคนนั้นจะคุยกันเสร็จ จนผมเห็นยัยแว่นยิ้มแล้วเอื้อมมือจับกับไอ้พีม มองกันตาเป็นประกายวิบวับเหมือนตกลงอะไรบางอย่าง อย่าบอกนะว่าตกลงคบกัน? กูจะเผาที่ทำมาหากินไอ้พีมให้หมดเลยคอยดู กูพาล! ผมเริ่มหายใจฟึดฟัด เดินวนไปมามองลงไปข้างล่างอย่างหัวเสีย จนใกล้บ่ายโมงทั้งสองก็เช็คบิลออกไป เดินควงแขนหัวเราะคิกคักเหมือนโลกทั้งใบ

“ไม่” เธอตอบทันทีทันใด และไม่ลังเลเลยสักนิด จนผมโน้มเข้าไปใกล้ ๆ เธออีก และขบเบา ๆ ที่ริมฝีปากล่างแสนอวบอิ่มนั้น “ถ้าตอบไม่ จะโดนอะไรรู้มั้ย?” ยัยแว่นเบือนหน้าหลบผม ก่อนเธอจะเม้มปากที่แวววับที่ผ่านการจูบเมื่อกี้และหลับตาลง เมื่อผมเอียงหูรอคำตอบ “ฉันจะเริ่มต้นใหม่กับพี่พีม ฉันตกลงคุยกับพี่พีมแล้ว” คำว่าตกลงคุย ที่ยัยแว่นพูดมันอาจจะเป็นคำทั่วไปที่คนอื่นใช้ศึกษากัน แต่กับผม... ผมไม่ได้คิดแบบนั้น ศึกษากันไม่ต่างจากคบ เธอต้องคุยกับมัน ไปไหนกับมัน อยู่ใกล้มันเพื่อพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้น เจ็บว่ะ เหมือนหินก้อนใหญ่ทุบที่ท้ายทอย ผมหนักอึ้งไปทั้งม่านตาและสมอง และตอนนี้ผมก็มองคนตรงหน้าน้ำตาคลอ ก่อนจะค่อย ๆ ปล่อยมือที่รวบข้อมือเธอออก และถอยออกมา แต่เมื่อยัยแว่นหลุดพันธการได้ เธอก็ไม่วิ่งหนีไปไหน เธอหยุดมองหน้าผมผ่านม่านน้ำตาที่ปริ่มเต็มสองข้าง เหมือนกับผมที่มองเธออยู่ตอนนี้ จนผมไม่ไหวนั่งลงคุกเข่าต่อหน้าเธอทันที ผมไม่มีแรงแล้วว่ะ ผมมันหมาหวงก้าง ผมมันคนเลวระยำที่เคยทิ้งผู้หญิงน่ารักคนนี้ ผู้หญิงที่ผมรอมาห

หลังจากเสร็จกิจเมื่อคืนฉันก็หมดแรง แต่ไม่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกแหกขี้ตาตื่นเจ็ดโมงเช้า เพื่อรีบอาบน้ำแต่งตัวหยิบเสื้อกาวน์หนีออกมา เหตุการณ์เมื่อคืนจะไม่เกิดขึ้นถ้าฉันไม่โทรไปโวยวายแม่ และแม่ฉันโยนความผิดทุกอย่างให้ตัวเอง แม่บอกว่ามันเป็นความคิดของแม่ แม่ขอโทษ แม่รู้สึกผิด แม่แค่อยากให้เขาพร้อมและมีวุฒิภาวะกว่านี้ ต้นกล้าเขาเป็นคนดีรักฉันมาก เขาไม่เคยหายไปเลยเขาถามไถ่ถึงฉันทุกวัน! สรุปสิ่งที่เขาพูดมันคือความจริง แต่รู้แล้วฉันไม่รู้สึกดีขึ้นเลย หนำซ้ำฉันยังเครียดกว่าเดิม ที่ฉันเสียใจจะเป็นจะตายมาหกปี มันมาจากการตัดสินใจง่าย ๆ ของเขากับแม่แค่นี้เหรอ? ฉันเป็นคนเจ็บสาหัส ที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย? เหมือนจอดรถอยู่นิ่ง ๆ แล้วถูกรถคันอื่นชนแล้วหนีโดยไม่ทันตั้งตัว ฉันรักษาตัวเองนานหกปีไม่มีใครรับผิดชอบไม่มีใครเห็นใจ ทางกายภาพยังพอเยี่ยวยาได้ แต่สภาพจิตใจฉันมันแย่ไปหมด พอรู้ความจริงฉันก็โทรไปปรึกษาคานะกับน้ำแข็ง เล่าทุกอย่างให้ฟังจนคานะยืนยันกับฉันว่า วันก่อนเขาไปซื้อยาที่ร้านเธอและซื้อยาคุมฉุกเฉินด้วย แต่คานะไม่รู้ว่าเขาซื้อให้ฉัน เลยแขวะเขา

“ได้ไหมแว่น” “คิดดูก่อน” “ต้องคิดอีกเหรอ? คืนนี้ตีหนึ่งฉันต้องบินแล้วนะ” คืนนี้ตีหนึ่ง? ทำไมมันเร็วแบบนี้ล่ะหรือเขาแค่พูดกดดันฉัน? “โกหก บอกฉันพรุ่งนี้ไม่ใช่รึไง โกหกเก่งจริง ๆ” “ตีหนึ่งคืนนี้ก็พรุ่งนี้ไง ผ่านเที่ยงคืนไปแล้ว” ฉันเบะปากใส่ หมั่นไส้ความเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้างล้อฉัน เออ! ลืมเองล่ะ “แล้วไง ทำไม? บินตีหนึ่งแล้วทำไม?” ฉันถามกลับและก้มหน้าลง เพราะสู้สายตาแพรวพราวของคนตรงหน้าไม่ไหว และดูสายตารอยยิ้ม อิคุณชายสิ เขาต้องขอให้ฉันไปส่งแน่ ๆ เลย “ไปส่งเค้าหน่อยนะ เค้าอยากได้กำลังใจเยอะ ๆ” นั่นไงคิดไว้ไม่ผิด ฉันเกลียดเสียงออดอ้อนแบบนี้ชะมัด มันเคยทำฉันตัวอ่อนปวกเปียกยอมมาหลายครั้งแล้ว และครั้งนี้ก็ไม่น่าจะรอด “ถ้าว่างจะไป” ฉันตอบส่ง ๆ แต่ก็ไปนั่นแหละ ถือว่าส่งหมาส่งแมวไปอาบน้ำตัดขน “น่ารักที่สุด” หลังจากนั้นฉันก็นั่งกินข้าวกับเขาไปฟังเขาพูดไป อิคุณชายเล่าเรื่องที่อเมริกาให้ฟัง ว่าที่นั่นมีเพื่อนสองคนชื่อเจฟคนญี่ปุ่นกับเคคนไทย เรียน วิศวะซอฟต์

ภาพเก่า ๆ ฉายซ้ำเข้ามา ภาพที่ฉันยืนร้องไห้มองตามหลังเขาที่โรงเรียน และภาพความเจ็บปวดตลอดหกปี ที่ฉันพยายามลบเรื่องนี้ไปจากใจ ฉันไม่ไหวแล้ว ฉันรู้สึกแย่จริง ๆ ฉันไม่อยากคิดว่าตัวเองถูกทิ้งเหมือนหกปีที่แล้วเลย วันนั้นมันอ้างว้างมาก ๆ มันเหมือนโลกทั้งใบมีแค่ฉันคนเดียว ทั้งโดดเดี่ยวทั้งไร้ค่า ‘ตึ้ง’ LINE | หมา [หมา: เดี๋ยวเค้ากลับมา] ฉันอ่านข้อความนั้นทั้งน้ำตา จากที่กลั้นมาทั้งหมดตอนนี้มันทนไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ได้เสียใจเหมือนวันนั้น แต่ฉันใจชื้นกับคำว่ากลับมาของเขา มันอาจจะเป็นคำสั้นๆแต่มันทำให้ภาพความทรงจำที่เจ็บปวดต่าง ๆ ค่อย ๆ เลือนหายไป และฉันก็ก้มมองจอโทรศัพท์อยู่พักใหญ่ มองข้อความในช่องแชทไลน์สลับกับตัวเลขแสดงเวลา อีกสิบนาทีเครื่องขึ้นแล้วสินะ ตอนนี้เขาคงอยู่บนเครื่องแล้ว และคงรอฉันตอบอยู่ [กาแฟหนึ่งแก้ว: เดินทางปลอดภัย] ทันทีที่ฉันกดส่ง คำว่า Read ก็เด้งขึ้นทันที ก่อนที่เขาจะรีบตอบกลับมาว่า [หมา: ครับแว่น รัก ๆ ปิดเครื่องก่อนนะ^^] ฉันอ่านแต่ไม่ตอบ เก็บโทรศัพท์ใส่กระ