Semua Bab ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก: Bab 81 - Bab 90

              “แต่จัดรวดเร็วถึงเพียงนี้ ตระกูลของพี่สาวหยุนซือที่แคว้นสือเจ้าจะเดินทางมาร่วมงานทันหรือเจ้าคะ เอ่อ...ท่านปู่ทราบหรือไม่เจ้าคะ ว่าแท้จริงพี่สาวหยุนซือเป็นใคร”            “องค์หญิงหยุนว่านซือ พระขนิษฐาในฮ่องเต้หลี่จิ้ง นางเป็นสตรีเพียงคนเดียวที่ท่านลุงเจ้าพึงใจ เรียกขานสนิทสนมเช่นนั้น คงเป็นเจ้าที่นำพานางให้กลับมาเจอลุงเจ้าสินะ”            “มันเป็นเพียงเรื่องบังเอิญเจ้าค่ะ” แท้จริงแล้วเคยคิดจะชักนำให้ทั้งคู่มาพบเจอกัน แต่เป็นท่านลุงที่ปฏิเสธ            “ส่วนเรื่องตระกูลของนางนั้น เห็นว่ามีเพียงหลานชายของนางที่เข้าร่วม”            “ท่านลุงใจร้อนราวกับบุรุษเพิ่งสวมกวานเลยนะเจ้าคะ”            “ทำอย่างไรได้ ชั่วทั้งชีวิตข

          จะหน้าตาย หรือน่าตาย มันก็หมายถึงคนผู้นั้นเช่นกัน คิดแล้วก็รู้สึกหงุดหงิด เมื่อใดกันที่เจ้านั่นเริ่มเข้าหาชิงหนี่ว์ หากรู้ตัวเร็วกว่านี้เจ้านั่นคงไม่ได้เข้าใกล้แก้วตาดวงใจของเขาเป็นแน่            ‘ได้เจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านเถิดที่ยอมปล่อยผ่านเรื่องนี้ เป็นเพราะเจอสตรีที่น่าเอ็นดูกว่าน้องสาวผู้นี้แล้วใช่หรือไม่ หากเป็นเช่นนั้นพี่ใหญ่ควรยอมเปิดใจก่อนที่นางจะยอมแพ้แล้วหายไปนะเจ้าคะ’ คุณหนูจางตวัดพู่กันเขียนตอบพี่ชาย            ‘เจ้าไปรู้อันใดมา สตรีผู้นั้นบอกเจ้าหรือ’            ‘นางมิได้บอกข้าแม้แต่เพียงครึ่งคำเจ้าค่ะ ในระยะนี้ข้าไม่ได้เจอนาง เพราะนางคงกำลังวุ่นวายอยู่กับการเกี้ยวพาบุรุษผู้หนึ่งที่แสนเย็นชา แต่เท่าที่ข้ารู้จักนาง ข้าว่าสตรีอย่างนางคงมิคิดรอความรักจากบุรุษที่ไม่ได้รักตนหรอก หากวันหนึ่งนางเหนื่อยที่จะตามแล้ว นางคงจะหยุดเองท่านอย่าได้ห่วง&

           “อย่าได้กล่าวเช่นนั้น เจ้าเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของพี่ พี่จะรีบเร่งให้เจ้าแต่งออกไปเช่นนั้นได้อย่างไร พี่เพียงแต่อยากทำให้เรื่องทุกอย่างถูกต้อง บุรุษผู้นั้นจะได้ไม่ต้องเกาะต้นไม้จวนข้างๆ เฝ้ามองหลังคาจวนเราทุกค่ำคืน”            ‘ท่านคิดว่าคนอย่างชินอ๋องซื่อจื่อจะทำเพียงแค่เฝ้ามองหรือเจ้าคะ ท่านประเมินเขาต่ำเกินไปแล้ว’ แม้จะคิดเห็นเช่นนั้น แต่ทว่านางก็ต้องกล่าวออกไปราวกับไม่รู้เรื่องราวอันใด            “เขามาเฝ้ามองข้าทุกวันหรือเจ้าคะ”            “อืม อย่าได้ยิ้มดีใจเช่นนั้น เพราะมันอาจจะทำให้พี่รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา”            “ขออภัยเจ้าค่ะ มื้ออาหารจบแล้วข้าขอตัวไปดูเรื่องอาภรณ์ที่จะจัดเตรียมให้พวกท่านก่อนนะเจ้าคะ”           

         ทั้งสามคนอยู่สนทนากันอีกเพียงหนึ่งเค่อ นางและคุณหนูหวังก็ขอตัวกลับด้วยเกรงว่าจะทำให้องค์รัชทายาทที่รอสนทนากับพระคู่หมั้นมีโทสะ            ภายในรถม้าตระกูลหวังที่กำลังวิ่งไปตามทาง สองสาวกำลังนั่งสนทนากันถึงชะตาหงส์ยากจะหลีกพ้นของเจิ้งเข่อชิง            “สุดท้ายเข่อชิงก็ต้องหมั้นหมายกับองค์รัชทายาทตามเดิม แต่ดูเหมือนความรู้สึกที่มีจะแตกต่างไปจากเดิม” ในสายตาของสหายเช่นตน วันนี้เข่อชิงดูมีความสุขมาก แววตาของนางฉายชัดด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น            “อืม ข้าก็ดีใจที่นางจะกลายเป็นฮองเฮาที่มีความสุขที่สุด”            “ส่วนเจ้าอีกไม่นานก็คงแต่งเข้าตำหนักชินอ๋องซื่อจื่อ เหลือเพียงข้าแล้วสิ ที่ยังไร้คู่” บุรุษที่มาดหมายก็เอาแต่เพิกเฉยใส่จนนางเริ่มถอดใจ       

         “กล่าวตามตรงข้าไม่ชอบสีหน้าบึ้งตึงของท่าน ข้าชอบเวลาท่านส่งยิ้มให้ข้า มันทำให้ข้ารู้สึกอ่อนไหวจนแทบจะโผเข้าไปกอด ต่างจากตอนนี้ที่มันทำให้ข้าอยากหลีกหนีไปให้ไกลจากท่าน” นางไม่กล่าวเพียงอย่างเดียว สตรีตัวน้อยทำท่าจะลุกขึ้นแล้วจากไป            “อย่าไป พี่ขอโทษที่ทำหน้าไม่ดีใส่เจ้า พี่แค่รู้สึกไม่ชอบตนเองที่มักจะหึงหวงเจ้ายามที่เจ้าสนทนากับบุรุษอื่น”            “ที่แท้ก็ซดน้ำส้มไปจนเต็มท้องนี่เอง”            “เจ้าหลี่เฉียงก็กระไร รู้ทั้งรู้ว่าเจ้าตอบรับแม่สื่อจากจวนอ๋องแล้วก็ยังมาวนเวียนอยู่รอบตัวเจ้า” เขากล่าวพลางแนบใบหน้าตนลงบนท้องแบนราบของนาง            “ท่านอย่าได้มีโทสะมากไป ประเดี๋ยวจะป่วยไข้”            “...”