All Chapters of ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก: Chapter 101 - Chapter 110

           “โอ๊ย! พี่เวียนหัว เจ้าช่วยประคองพี่ได้หรือไม่”            ‘บุรุษเจ้ามารยา’ นางคิดก่อนจะลุกยืนขึ้นทั้งๆ ที่โดนสวมกอดจากทางด้านหลัง            “ท่านเกาะข้าแน่นๆ นะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะประคองท่านไปที่เตียง”            “ขอรับน้องหญิง” คำกล่าวเรียกของเขาทำให้นางหน้าแดงลามไปถึงใบหู ยิ่งให้โจวอันฉีรู้สึกอยากหยอกเย้านางมากขึ้นไปอีก            ฟู่ว...เขาเป่าหูนางอย่างแผ่วเบาก่อนจะแลบลิ้นเลียใบหูที่แดงก่ำ            “ท่านทำอันใด” เป็นสุนัขหรืออย่างไร            “ขออภัยหูเจ้าแดงก่ำช่างน่าลิ้มรส พี่จึงเผลอไผลไปบ้าง”        &nb

            “อีกครั้งดีหรือไม่”            “พอแล้วเจ้าค่ะ เก็บไว้วันเข้าหอบ้าง”            “เท่าที่พี่ทราบมาสตรีสามารถปลดปล่อยได้อย่างต่อเนื่องไม่ต้องพักให้หายเหนื่อยเช่นบุรุษ” เมื่อเขากล่าวจบนางทำท่าจะลุกหนีเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้างดงามไร้ที่ติของเขา แต่คนอย่างชินอ๋องมีหรือจะยอมให้นางปฏิเสธ            เขาปลุกเร้าอารมณ์ปรารถนาอีกครั้งเรือนร่างเปลือยเปล่าถูกรุกเร้าจนนางอ่อนระทวยไร้แรงต่อต้าน            ชินอ๋องทำให้นางปลดปล่อยน้ำหวานเช่นเดิมอีกหลายครั้งจนนางหมดแรงหลับไปทั้งที่ร่างกายไร้อาภรณ์ปกปิด             คุณหนูจางถูกปลุกตั้งแต่เช้าเพื่อแต่งตัวขึ้นเกี้ยวแปดคนหาม ขบวนรับเจ้าสาวยิ่งใหญ่อลังการโดยเ

             “เจ้าคับแน่นเช่นนี้ พี่จะทนได้นานสักเพียงใด” แม้จะอยากแนบชิดฝังส่วนนั้นอยู่ในโพรงนุ่มให้เนิ่นนาน แต่ทว่าความคับแน่นอาจจะทำให้เขาปลดปล่อยเร็วกว่าที่คิดไว้            “อ๊า...” ชิงหนี่ว์ส่งเสียงร้องครวญคราง ดวงหน้าหวานหันไปมาอย่างกระสับกระส่าย ในขณะที่มือเรียวกลับขยุ้มผมของเขาเพื่อกดศีรษะเอาไว้            เรือนร่างเปลือยเปล่าเริ่มแข็งเกร็งก่อนที่โพรงนุ่มจะกระตุกตอดรัดนิ้วแกร่งพร้อมกับน้ำหวานที่ทะลักเอ่อล้นออกมา            ช่างเป็นภาพที่งดงาม ดอกไม้ที่ขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยจากการดูดดึงฉ่ำวาวไปด้วยน้ำหวาน ราวกับถังหูลู่[1]หน้าตาน่ากิน            เมื่อเห็นนางพร้อมรับการบุกรุกของตนแล้ว เขาจึงจับแท่งหยกของตนที่ใหญ่โตจนปวดหนึบถูไถกับดอกไม้ตรงกลางตัวนาง

ตอนพิเศษฮูหยินของจางชิงเทียน             ตั้งแต่เกิดมาจนสวมกวานและได้รับตำแหน่งราชเลขาธิการของฮ่องเต้ เขาพบเจอสตรีที่หวังจะมาทอดสะพานให้มากมาย แต่ในสายตาเขาสตรีที่สำคัญที่สุดในชีวิตมีเพียงหนึ่งเดียวคือชิงหนี่ว์ นางเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของเขา ซึ่งเขาคิดว่าหากนางไม่อยากแต่งงานและจะอยู่ให้พี่ชายเช่นเขาเลี้ยงดูไปตลอดชีวิต เขาก็ยินดีที่จะเป็นบุรุษครองพรหมจรรย์ไร้คู่ครองเช่นกัน            แม้ฮ่องเต้จะพยายามถามไถ่และแนะนำสตรีงดงามให้มากมายแต่ทว่าเพราะเป็นห่วงว่าสตรีเหล่านั้นจะรับไม่ได้หากต้องเลี้ยงดูน้องสามีไว้ในจวน เขาจึงบ่ายเบี่ยงและปฏิเสธฮ่องเต้มาโดยตลอด            จนกระทั่งได้เจอสตรีซุกซนผู้หนึ่ง สตรีผู้นั้นเป็นสหายของน้องสาวเขาที่มักจะชอบเอ่ยปากชื่นชมขนมที่เขาทำให้ฟังอยู่บ่อยครั้งยามพบเจอตามงานเลี้ยง แต่ในง

             “ข้าอิ่มแล้วเจ้าค่ะ ได้โปรดยกเท้าที่เหยียบชายอาภรณ์ข้าด้วยเจ้าค่ะ”            “เจ้ารู้หรือไม่ มีขอทานและคนยากจนที่ไม่มีแม้แต่ข้าวจะกิน หากคนพวกนั้นมาเห็นเจ้ากินเหลือเช่นนั้น พวกเขาคงตัดพ้อ พวกเขาไม่มีโอกาสแม้แต่จะได้กินบะหมี่น้ำธรรมดา แต่เจ้าที่เป็นคุณหนูกลับกินทิ้งกินขว้าง กินเพียงคำสองคนไม่ถูกใจก็ทิ้ง จะว่าไปก็น่าสงสารชาวบ้านที่เขาทำปลูกพืชผักและเลี้ยงสัตว์นะ พวกเขาลำบากเพียงใดกว่าจะปลูกพืชผักและเลี้ยงสัตว์มาเพื่อเป็นอาหารให้พวกเราได้กิน...”            “พอแล้วเจ้าค่ะ ข้ากินให้หมดก็ได้” คุณหนูหวังกล่าวก่อนจะนั่งลงตามเดิม มือเรียวหยิบตะเกียบมาคีบกินบะหมี่เนื้อที่ตนกินค้างไว้ พร้อมกับบะหมี่เนื้อที่เขาสั่งถูกนำมาให้พอดี มุมปากของเขาหยักยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของนาง            จางชิงเทียนกินบะหมี่เนื้อไปลอบมองสหายของน้องสาวไป เขาเพิ่งสังเกตว่าคุณหน