Semua Bab ข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก: Bab 71 - Bab 80

                                                                              18                                                            สตรีเช่นข้าไม่ได้โง่เขลา                       ดวงตาเมล็ดซิ่งลืมขึ้นมองความมืดมิดในห้อง บุรุษสวมหน้ากากผู้นั้นออกไปแล้ว นางลุกขึ้นนั่งไร้ท่าทีของสตรีเมามายคนเมื่อครู่ ยากันเมามายที่จื่อเป่ามอบให้ช่างใช้ได้ผลดี ส่วนเรื่องราวทั้งหมดแม้จะสงสัยและพอจะคาดเดาได้อยู่แล้ว แต่พอถึงเวลาที่ทุกอย่างปลดเปลื้องนางก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

           “เห็นตอนนั้นเจ้ากล่าวว่าอยากฝึกเขียนคำว่าแต่งชินอ๋อง พี่คิดว่าเจ้ายังเด็กไม่ได้เข้าใจลึกซึ้งอันใดกับคำนี้ แต่มาตอนนี้ เฮอะ...” ที่แท้เจ้าหมูน่าตายจ้องขโมยหัวผักกาดที่เขาเฝ้าฟูมฟัก            ไม่รู้ว่าแท้จริงลอบเกี้ยวพาน้องเล็กลับหลังเขามานานเท่าใดแล้ว นางถึงได้คิดเข้าข้างเช่นนี้            “เรื่องในตอนนั้นข้ากล่าวไปเพราะความเป็นเด็กจริงๆ เจ้าค่ะ” เรื่องผ่านมานานถึงสิบปีแล้วท่านก็ควรลืมไปเสียบ้าง            “เหอะ พี่ก็แค่เป็นห่วงเจ้าไม่อยากให้เจ้ามีชะตากรรมเดียวกับท่านแม่” จางชิงเทียนเค้นเสียงลอดไรฟัน ก่อนจะเบือนหน้าหนีไม่ยอมสบตาน้องสาวให้ใจอ่อนไหวละลายง่ายดายดั่งขี้ผึ้งลนไฟ            “พี่ใหญ่ท่านอย่าได้กังวลเรื่องของชินอ๋องซื่อจื่อเกินไปเจ้าค่ะ หากสุดท้ายแล้วเขาทำร้ายจิตใจข้า ข้ายินดีท

          “พระองค์คงยืนฟังได้พักใหญ่แล้ว”            “ขออภัยขอรับท่านปู่ ที่ข้าเสียมารยาท” หลังจากที่ฝากตัวเป็นหลานเขยแล้วชินอ๋องซื่อจื่อผู้นี้ก็เรียกขานและสนทนากับคนตระกูลจางราวกับคนในครอบครัวเดียวกัน            “พระองค์ได้ยินก็ดีแล้ว จะได้ทราบว่าชิงเทียนรักและหวงแหนน้องสาวมากเช่นไร และเพราะเหตุใดถึงเป็นเช่นนั้น”            “ข้าทราบแล้วขอรับ ข้ายังยืนยันกับท่านปู่เช่นเดิมว่าข้ารักและหวงแหนชิงหนี่ว์ไม่ต่างจากพวกท่าน” แม้จะทราบว่าจางชิงเทียนหวงแหนน้องสาว แต่เขาก็ไม่คิดเลยว่าจะมีเบื้องหลังเช่นนี้ เพราะมีรอยแผลในจิตใจ บุรุษผู้นี้จึงห่วงใยน้องสาวมากถึงเพียงนี้            แต่จางชิงเทียนคงไม่ทราบเช่นกันว่าแท้จริงเขาก็มีความหลังคล้ายคลึงกัน นั่นคือแรงริษยาจากสตรีของบิดาทำให้มารดาต้องตายเช่นกัน &n

             “ตอนข้าเมา ท่านไปกล่าวใส่ไคล้อันใดข้าให้พี่ชายข้าฟังหรือไม่”            “ข้ามิได้กล่าวอันใด แค่บอกกล่าวท่านราชเลขาฯ จางว่ายามเมามายเจ้าน่าเอ็นดูไม่น้อย”            ‘โกหก หึหึ’ นางไม่ได้เมาเหตุใดจะไม่ได้ยินสิ่งที่เขากล่าวเตือนพี่ใหญ่ นำไปสู่ความระแวงที่ไม่รู้จบของจางชิงเทียน            “ทำสีหน้าเช่นนั้นมิเชื่อหรือ”            “ข้าเชื่อท่านก็ได้เจ้าค่ะพี่ชาย” คำกล่าวของนางทำให้องค์รัชทายาทแคว้นสือเจ้าชะงักไปเล็กน้อย มุมปากหยักยกยิ้ม ที่แท้สตรีผู้นี้มากเล่ห์ไม่น้อย            “เหมาะสมแล้วๆ” นางเหมาะสมยิ่งกับบุรุษหน้าตายเช่นชินอ๋องซื่อจื่อ            “เหมาะสมอ

             “สุดท้ายราชบุตรเขยผู้นั้นก็ผิดคำสัญญาที่ให้ไว้ด้วยการพาสตรีอื่นเข้าจวน ฟางเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นเมื่อฮูหยินรองชาวบ้านผู้นั้นใส่ไคล้ว่าองค์หญิงทำให้ตนต้องแท้งบุตร องค์หญิงหยุนว่านซือที่แม้จะไม่ได้รัก แต่ก็ให้เกียรติมาโดยตลอดไม่คิดจะอดทนอีกต่อไป นางเข้าวังขอฮ่องเต้ให้พระราชทานการหย่าขาดจากบุรุษผู้นั้น”            “แล้วเช่นนี้ขุนนางจะยอมหรือเจ้าคะ” ราชบุตรเขยเป็นแม่ทัพ ย่อมส่งผลต่อความมั่นคงของบ้านเมือง            “เพราะไม่ยอมจึงมีการยื่นฎีกาคัดค้านมากมาย” เขากล่าวพลางใช้นิ้วหยิบขนมที่ติดอยู่มุมปากนางมากิน ส่งผลให้ดวงหน้าหวานแดงก่ำด้วยความเขินอาย            “แล้วพี่สาวหยุนซือ เอ่อ...องค์หญิงหยุนว่านซือทำอย่างไรเจ้าคะ”            “นางไม่ได้ทำอันใด แต่เป็นฮ่องเต้เองที่ห่วงใยพระขนิษฐามาก