All Chapters of มายาสีฝุ่น: Chapter 11 - Chapter 20

คนพูดตัดสายไปแล้ว รัชภาคย์ดึงมือถือมามอง หรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด ประเมินคำพูดและน้ำเสียงของพี่ชายฝาแฝดนายไม่ยุ่ง...ไม่ยุ่งให้ตลอดรอดฝั่งแหละดี เพราะทีตอนเรื่องของนาย ฉันก็ไม่แตะเหมือนกัน ใกล้ค่ำแล้ว อากาศยิ่งหนาวเย็นกว่าเดิม พราวพิชชาห่อกายเมื่อสายลมเย็นกระโชกมาหา สายตาทอดตามท้ายรถยุโรปคันใหญ่ที่ปิ่นลดานั่งอยู่ตอนท้ายซึ่งกำลังเคลื่อนจาก เธอมองจนรถคันนั้นลับหายแล้วจึงหันกายกลับเข้าที่พักพราวพิชชาไม่อาจตัดเรื่องของน้องเขยกับผู้หญิงที่เห็นเมื่อวานออกจากใจได้จริงๆ ยิ่งวันนี้เห็นภาพของน้องสาวที่สวยงามและมีความสุข เธอก็ยิ่งคิดหนักกว่าเดิมปิ่นลดามีรอยยิ้ม ความสดใสจากการมองโลกในแง่ดีมักเปล่งประกายจากดวงตาให้เห็น แม้ชีวิตจะผ่านเรื่องเลวร้ายสักกี่หน แต่ก็ไม่เคยทำลายลูกแก้วจรัสงามให้มองหม่นไปได้ลดาคงยังไม่รู้ว่าคุณใหญ่มีผู้หญิงอื่น คุยกันก็ได้ยินพูดถึงแต่คุณใหญ่ คำก็คุณใหญ่ สองคำก็คุณใหญ่ ชีวิตของลดามีแต่คุณใหญ่ แต่เขาก็ยังใจร้าย นอกใจไปมีผู้หญิงอื่นจนได้ ผู้ชายอะไร มักง่ายสิ้นดี พูดจาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะรักและดูแลลดาตลอดไป...ที่แท้ก็โกหก แล้วตัดสินใจได้ว่าช่วงลาพักร้อนนี้ เธอจะทำการตัดไฟแ

“เอ่อ...ไม่...” รัชภาคย์อึกอัก ทำท่าจะปฏิเสธด้วยการบอกความจริงว่าตามใครมา แต่เพิ่งเห็นว่า ‘คุณป้า’ ของหลานชายที่ใกล้จะออกมาลืมตามองโลกนั้นกำลังอ้าปากหวอ มองเขาตาค้างอยู่ จึงต้องเบนความสนใจไปทางอื่นก่อน “ผมกับลูกน้องมากินเบียร์ แล้วหนูมาอยู่นี่ได้ไง”ถึงคราวที่แม่สาวแต่งหน้าจัดใส่เดรสสีเทารัดติ้วสั้นแค่โคนขาจะอ้ำอึ้งบ้าง หลังจากเป็นฝ่ายรุกผู้ชายที่ยืนเป็นเสาหินให้หล่อนกอดรัดจนแทบจะสิงอยู่“หนู หนู...เอ่อ” ผู้หญิงคนนี้ดูชอบกล จนพราวพิชชาที่คิดเสมอว่าไม่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เพราะแค่เรื่องของตัวเองก็แทบเอาตัวไม่รอดอยู่แล้วนั้นต้องเพ่งมอง รอฟังคำตอบด้วยคน...ด้วยความลืมตัวส่วนรัชภาคย์เพิ่งได้นึกระแวงตามคำขู่ของธนัท ว่าการมายุ่งกับมินตรา เดี๋ยวก็ถูกพันเลื้อยจนแกะไม่หลุดอย่างที่เคยได้ยินกิตติศัพท์อยู่หรอก“แล้วคุณ เอ่อ...คืนนี้ว่างใช่ไหมคะ หนูจะขอแก้ตัวจากเมื่อคืน” หล่อนเชิญชวน แต่น้ำเสียงร้อนรน...คนลอบฟังสังเกตได้“ไม่เป็นไร เรื่องมันแล้วก็แล้วไป” “แต่หนูรู้สึกไม่ดี ให้หนูแก้ตัวคืนนี้นะคะ นะคะ”“ไม่ครับ ผมไม่สะดวก”รัชภาคย์กำลังทำตัวลำบาก แต่ก็ยังหาเหตุผลไม่ได้ว่าทำไม เขาเคยปฏิเสธผู้หญิง

แม้จะเสียใจ รู้สึกผิด แต่เมื่อถูกต่อว่าจากคนที่ไม่รู้จักมาก่อน พราวพิชชาก็นึกโกรธขึ้นบ้าง แต่ยังดีว่ามีชายผู้อาวุโสคอยปรามเขาอยู่‘เข้ามาข้างในก่อน ฉันจะให้เด็กไปบอกนายใหญ่ พิธีเพิ่งจะเสร็จ พอจดทะเบียนสมรสเรียบร้อย ยายหนูลดาก็เป็นลม แต่ไม่เป็นอะไรหรอก คนท้องคนไส้วิงเวียนเป็นปกติ’‘คนท้องคนไส้...หมายถึงลดางั้นหรือคะ ลดาท้องหรือ’‘อ้าว! ไม่รู้เหรอว่าน้องสาวคุณท้องจนจะคลอดแล้ว คุณป้า’เรื่องราวมากมายที่เธอเพิ่งรู้ ทำให้ตกใจ ดีใจ และแปลกใจ จนปนเปไปหมด หากความรู้สึกผิดก็ยังคงอัดแน่นเต็มหัวใจ พราวพิชชาสับสนจนอยากร้องไห้ออกมา แต่มนุษย์ป่าเถื่อนก็ยังจิกกัดเธออย่างไม่ยอมปล่อย ‘นายเล็ก หยุดพูดสักห้านาทีเถอะ คุยไม่รู้เรื่องกันพอดี” ชายชราใจดียังคงปราม แล้วถามเธอ “ชื่ออะไรล่ะหนู จะได้ให้เด็กบอกนายใหญ่ถูก’‘พราวพิชชาค่ะ พี่สาวของลดา’‘ชื่อยังกะลิเก’เสียงห้าวที่เจือรอยขันยังคงดังก้องหู พราวพิชชาหายใจติดขัด ดวงตาหวานเบิกโต เพ่งมองคนตรงหน้าที่ยืนกอดอก เลิกคิ้วท้าทายอยู่

“นายเข้าเหมืองนี่คะ คุณไม่รู้เหรอ ปกตินายกลางวันไม่อยู่บ้านหรอก นายทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด”น้ำเสียงเจือความยกย่องและภูมิใจในที...พราวพิชชาพอจับได้ แล้วแทบเผลอเบ้ปากอย่างที่ตัวเองก็หาเหตุผลไม่ได้...แต่ก็รีบดึงการสนทนากลับมายังธุระของตน“แล้วมีใครว่างไปส่งฉันไหมจ๊ะ”“ไปส่ง...ไปส่งที่ไหนคะ”เด็กสาวเริ่มให้ความสนใจในตัวเธอ...แต่เป็นไปด้วยอารมณ์สงสัยไม่ต่างจากเดิม พราวพิชชายิ้มใจเย็น ไม่ได้คาดหวังอยู่แล้วว่าเจ้าของบ้านจะมาใส่ใจกับแขกที่ ‘จับพลัดจับผลู’ ตามมาอยู่บ้านนี้อย่างที่เขาว่าเอง “ฉันต้องกลับรีสอร์ตแสงตะวัน ฉันไม่รู้ว่าเจ้านายของหนูได้สั่งใครไว้หรือเปล่า แล้วคนรถอยู่ไหนเผื่อฉันจะถามเขาดูเอง”รู้ตัวหรอกว่านอนหลับเพลินจนมาตื่นเอาเกือบเที่ยงวัน มันผิดวิสัยของแขกที่ดี แต่เจ้าของบ้านก็น่าจะสั่งกับคนทำงานบ้านเพื่อให้ความสะดวกกับแขกบ้าง ทั้งที่เห็นๆ อยู่ว่าคนทำงานมีตั้งเยอะแยะ อย่างน้อยที่เธอเห็นก็ตั้งสามคนเข้าไปแล้ว...แต่นี่อะไร เอาตัวเธอมาเองแท้ๆ แต่กลับไม่สนใจ คิดจะลอยแพกันง่ายๆ หรืออย่างไ

รัชภาคย์ย้ำคำท้ายแล้วจบการสนทนาโดยการผละออกไปพราวพิชชามองตามแผ่นหลังกว้าง ข่มกลั้นความกรุ่นโกรธไว้ข้างในนี่มันคำสั่งชัดๆ นายมีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้กับฉัน…รัชภาคย์เข้ามาในห้องนอน ถอดเสื้อเชิ้ตสีหม่นปาลงตะกร้าอย่างแม่นยำ กางเกงยีนส์กลางเก่ากลางใหม่ถูกถอดออกเป็นลำดับถัดไป กายใหญ่หนาหนั่นอุดมด้วยกล้ามเนื้อมีกางเกงชั้นในปกปิดเพียงตัวเดียว เขาเดินมาหยุดตรงกระจกกรุติดผนังใกล้กับตู้เสื้อผ้า มองภาพสะท้อนของตัวเองอย่างพินิจพิจารณา ชายหนุ่มยกท่อนแขนกำยำมามอง ผิวเนื้อเรียบตึงออกเป็นสีทองเพราะการทำงานกลางแจ้งอยู่บ่อยๆ ...นี่เป็นอีกจุดแตกต่างระหว่างเขากับรัชตะ ถ้าใครไม่ตาถั่วเกินไปก็คงแยกออกไม่ยากแล้วละสายตาไปมองสบตาตัวเองในกระจกนิ่ง “อยากกลับนักใช่ไหม อยากไปพบนายไรวินทร์มากสิท่า ยิ่งเห็นว่าเธออยากออกไป ฉันก็จะยื้อตัวไว้ให้นานที่สุด” ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายวาบอย่างจอมวายร้ายเมื่อนึกว่าพราวพิชชากับไรวินทร์คงกำลังร้อนรนเพราะถูกเขาจับแยกออกจากกัน“ถึงขนาดลงทุนโกหกน้องสาวว่าช่วงลาพักร้อนสิบห้าวันจะไม่อยู่เชียง