LOGINShare
บทที่ 13
Last Updated:
2025-03-21 11:11:13
Related chapters
มายาสีฝุ่น บทที่ 14
พราวพิชชามองตามไฟส่องด้านหน้ารถที่แล่นออกฝ่าความมืด เธอรู้ด้วยสัญชาตญาณว่ารถแล่นออกนอกเมือง จากความโกรธที่อัดเต็มหัวใจ ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกใหม่ขึ้นมาแทนหญิงสาวค่อยๆ เบือนหน้ามองผู้ชายที่นั่งประกบคู่กับเธอทางตอนหลัง ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขายังปิดปากเงียบ บางอย่างทำให้เธอสะกิดใจ แต่ไม่กล้าถาม...เพราะกลัวคำตอบความหวาดหวั่นเริ่มเข้ามาแทนที่ พราวพิชชาหยิบกระเป๋าสะพายที่ถูกโยนตามเข้ามาหลังจากตัวเธอถูกจับยัดมานั่งบนเบาะรถทางตอนหลังเรียบร้อยแล้ว ก้มมองมันในอ้อมกอดอย่างอุ่นใจ อย่างน้อยสัมภาระกับเอกสารต่างๆ ก็ยังติดตัวอยู่แล้วแสงไฟลิบๆ ก็ปรากฏขึ้น หญิงสาวก้มมองตาม เห็นเป็นบ้านเรือนปลูกสร้างอยู่ห่างๆ สองข้างทาง เธอรู้สึกใจชื้น แรกทีเดียวคิดว่ารถจะแล่นเข้ากลางป่าลึกเสียอีกเธอคงเพลินอยู่กับการสังเกตบ้านเรือนข้างทางสลับกับมองด้านหลังด้วยอยากจดจำเส้นทางมากไป จึงไม่ทันเห็นว่ารถได้ชะลอความเร็วลง ต่อเมื่อหันกลับมามอง ก็เห็นว่าด้านหน้ายังมีกลุ่มแสงไฟสว่างอยู่เช่นกันรถแล่นตรงไปจนรู้ว่าเป็นเป้าหมายของการมาครั้งนี้ แค่มาใกล้กำแพงสูง ประตูรั้วใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออกอย่างอัต
Last Updated : 2025-03-22มายาสีฝุ่น บทที่ 15
แม้จะเสียใจ รู้สึกผิด แต่เมื่อถูกต่อว่าจากคนที่ไม่รู้จักมาก่อน พราวพิชชาก็นึกโกรธขึ้นบ้าง แต่ยังดีว่ามีชายผู้อาวุโสคอยปรามเขาอยู่‘เข้ามาข้างในก่อน ฉันจะให้เด็กไปบอกนายใหญ่ พิธีเพิ่งจะเสร็จ พอจดทะเบียนสมรสเรียบร้อย ยายหนูลดาก็เป็นลม แต่ไม่เป็นอะไรหรอก คนท้องคนไส้วิงเวียนเป็นปกติ’‘คนท้องคนไส้...หมายถึงลดางั้นหรือคะ ลดาท้องหรือ’‘อ้าว! ไม่รู้เหรอว่าน้องสาวคุณท้องจนจะคลอดแล้ว คุณป้า’เรื่องราวมากมายที่เธอเพิ่งรู้ ทำให้ตกใจ ดีใจ และแปลกใจ จนปนเปไปหมด หากความรู้สึกผิดก็ยังคงอัดแน่นเต็มหัวใจ พราวพิชชาสับสนจนอยากร้องไห้ออกมา แต่มนุษย์ป่าเถื่อนก็ยังจิกกัดเธออย่างไม่ยอมปล่อย‘นายเล็ก หยุดพูดสักห้านาทีเถอะ คุยไม่รู้เรื่องกันพอดี” ชายชราใจดียังคงปราม แล้วถามเธอ “ชื่ออะไรล่ะหนู จะได้ให้เด็กบอกนายใหญ่ถูก’‘พราวพิชชาค่ะ พี่สาวของลดา’‘ชื่อยังกะลิเก’เสียงห้าวที่เจือรอยขันยังคงดังก้องหู พราวพิชชาหายใจติดขัด ดวงตาหวานเบิกโต เพ่งมองคนตรงหน้าที่ยืนกอดอก เลิกคิ้วท้าทายอยู่
Last Updated : 2025-03-23มายาสีฝุ่น บทที่ 16
กระนั้นเสียงใสๆ ที่พูดตามหลังก็ทำให้ชะงัก...แต่ก็เพียงนิดเดียว ก่อนก้าวต่อเหมือนมันไม่ได้สลักสำคัญ“นายคุณเล็ก ฉันเรียกชื่อนายถูกใช่ไหม นายไม่ใช่คุณใหญ่อย่างที่ฉันเข้าใจแต่แรก แล้วทำไมถึงไม่บอกความจริง...แต่สมน้ำหน้าละ โดนฟาดหัวเข้าให้ อยากหาเรื่องใส่ตัวเอง เจ็บตัวก็อย่ามาโทษฉันแล้วกัน”ประโยคท้ายที่ได้ยินแว่วๆ ทำให้รัชภาคย์ข่มใจอย่างหนักที่จะไม่หันกลับไปจับแขกสาวทุ่มออกนอกบ้านซะเดี๋ยวนั้นพราวพิชชาพลิกกายหงายจากท่านอนซุกตัวหาความอบอุ่นกับที่นอนนุ่มอยู่ทั้งคืน หล่อนปรือตาขณะเหยียดกายไล่ความเมื่อยขบหลายวินาทีกว่าจะจำได้ว่าตัวเองมาอยู่ในห้องนอนแปลกตาและไม่คุ้นเคยนี้ได้อย่างไรหญิงสาวนอนนิ่งๆ ทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น เธอมีเวลาสิบห้าวันสำหรับจัดการกับสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจ เวลาที่เป็นอิสระพอจะคิดทำบางอย่างเพื่อน้องสาว...แม้จะเทียบกันไม่ได้กับความเสียสละที่ปิ่นลดามอบให้กับเธอและพ่อแม่ก็ตาม แต่ก็ดีกว่าเธอจะปิดหูปิดตา ไม่ทำอะไรเลยเมื่อวานตอนค่ำเรื่องราวที่เธอประสบจนรู้สึกช็อกกับความเข้าใจผิด แต่เมื่อได้อยู่ตามลำพัง ถึงได้รู้ว่าโชคดีแค่ไหนแล้วท
Last Updated : 2025-03-24มายาสีฝุ่น บทที่ 17
“นายเข้าเหมืองนี่คะ คุณไม่รู้เหรอ ปกตินายกลางวันไม่อยู่บ้านหรอก นายทำงานทุกวัน ไม่มีวันหยุด”น้ำเสียงเจือความยกย่องและภูมิใจในที...พราวพิชชาพอจับได้ แล้วแทบเผลอเบ้ปากอย่างที่ตัวเองก็หาเหตุผลไม่ได้...แต่ก็รีบดึงการสนทนากลับมายังธุระของตน“แล้วมีใครว่างไปส่งฉันไหมจ๊ะ”“ไปส่ง...ไปส่งที่ไหนคะ”เด็กสาวเริ่มให้ความสนใจในตัวเธอ...แต่เป็นไปด้วยอารมณ์สงสัยไม่ต่างจากเดิม พราวพิชชายิ้มใจเย็น ไม่ได้คาดหวังอยู่แล้วว่าเจ้าของบ้านจะมาใส่ใจกับแขกที่ ‘จับพลัดจับผลู’ ตามมาอยู่บ้านนี้อย่างที่เขาว่าเอง“ฉันต้องกลับรีสอร์ตแสงตะวัน ฉันไม่รู้ว่าเจ้านายของหนูได้สั่งใครไว้หรือเปล่า แล้วคนรถอยู่ไหนเผื่อฉันจะถามเขาดูเอง”รู้ตัวหรอกว่านอนหลับเพลินจนมาตื่นเอาเกือบเที่ยงวัน มันผิดวิสัยของแขกที่ดี แต่เจ้าของบ้านก็น่าจะสั่งกับคนทำงานบ้านเพื่อให้ความสะดวกกับแขกบ้าง ทั้งที่เห็นๆ อยู่ว่าคนทำงานมีตั้งเยอะแยะ อย่างน้อยที่เธอเห็นก็ตั้งสามคนเข้าไปแล้ว...แต่นี่อะไร เอาตัวเธอมาเองแท้ๆ แต่กลับไม่สนใจ คิดจะลอยแพกันง่ายๆ หรืออย่างไ
Last Updated : 2025-03-25มายาสีฝุ่น บทที่ 18
แล้วเจ้าตัวก็ละความสนใจจากเธอโดยสิ้นเชิง แล้วก้มหน้าก้มตาอยู่กับงานต่อพราวพิชชากลอกตามองเพดาน นึกปลงกับชีวิตในเมืองเชียงราชของตัวเอง มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันนะ ถึงได้เจอแต่เรื่องผิดคาดและแปลกประหลาดอยู่ทุกเวลารถยนต์คันสีน้ำตาลแบบขับเคลื่อนสี่ล้อแล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านหลังโอ่โถงในเวลาพลบค่ำ ชายร่างสูงใหญ่ก้าวลงมาพร้อมกับเป้สนามที่ส่งให้กับผู้ชายหน้าตาดุดันซึ่งวิ่งไปรอรับชายคนนั้นรายงานบางอย่างให้เขารู้ เห็นเขานิ่งฟังอย่างตั้งใจ ก่อนจะหันไปมองทางประตูรั้วที่เพิ่งผ่านเข้ามาซึ่งอยู่ห่างเกือบสองร้อยเมตร แล้วเบือนกลับมาสั่งความ ก่อนสาวเท้าเข้าบ้าน“ไปตามป้ามิ่งมาพบฉัน”เขาบอกกับเด็กรับใช้ที่เดินมารับหน้า แล้วก้าวต่อไปยังทิศทางห้องรับแขกที่พราวพิชชาขลุกอยู่เกือบทั้งบ่าย เพิ่งได้ออกมาเดินยืนเส้นยืดสายก็ตอนนี้ทุกอากัปกิริยาของรัชภาคย์อยู่ในสายตาของพราวพิชชาที่ยืนกอดอก ทำตัวกลมกลืนไปกับเสาประดับ โดยการพิงนิ่งอยู่ตรงมุมหนึ่งของโถงใหญ่ ดวงตาจ้องเขาเขม็งอยู่“ท่าทางเหมือนกำลังมีเรื่อง...แต่ไม่เกี่ยวกับฉันสักห
Last Updated : 2025-03-26มายาสีฝุ่น บทที่ 19
รัชภาคย์ย้ำคำท้ายแล้วจบการสนทนาโดยการผละออกไปพราวพิชชามองตามแผ่นหลังกว้าง ข่มกลั้นความกรุ่นโกรธไว้ข้างในนี่มันคำสั่งชัดๆ นายมีสิทธิ์อะไรมาทำอย่างนี้กับฉัน…รัชภาคย์เข้ามาในห้องนอน ถอดเสื้อเชิ้ตสีหม่นปาลงตะกร้าอย่างแม่นยำ กางเกงยีนส์กลางเก่ากลางใหม่ถูกถอดออกเป็นลำดับถัดไป กายใหญ่หนาหนั่นอุดมด้วยกล้ามเนื้อมีกางเกงชั้นในปกปิดเพียงตัวเดียว เขาเดินมาหยุดตรงกระจกกรุติดผนังใกล้กับตู้เสื้อผ้า มองภาพสะท้อนของตัวเองอย่างพินิจพิจารณาชายหนุ่มยกท่อนแขนกำยำมามอง ผิวเนื้อเรียบตึงออกเป็นสีทองเพราะการทำงานกลางแจ้งอยู่บ่อยๆ ...นี่เป็นอีกจุดแตกต่างระหว่างเขากับรัชตะ ถ้าใครไม่ตาถั่วเกินไปก็คงแยกออกไม่ยากแล้วละสายตาไปมองสบตาตัวเองในกระจกนิ่ง“อยากกลับนักใช่ไหม อยากไปพบนายไรวินทร์มากสิท่า ยิ่งเห็นว่าเธออยากออกไป ฉันก็จะยื้อตัวไว้ให้นานที่สุด”ดวงตาสีน้ำตาลเข้มทอประกายวาบอย่างจอมวายร้ายเมื่อนึกว่าพราวพิชชากับไรวินทร์คงกำลังร้อนรนเพราะถูกเขาจับแยกออกจากกัน“ถึงขนาดลงทุนโกหกน้องสาวว่าช่วงลาพักร้อนสิบห้าวันจะไม่อยู่เชียง
Last Updated : 2025-03-27มายาสีฝุ่น บทที่ 20
ป้ามิ่งประคองถาดที่วางเหยือกกาแฟกับถ้วยเข้าชุดกันออกจากห้องเตรียมอาหารติดกับครัวใหญ่ พลางนึกถึงคำสั่งนายที่บอกให้ดูแลเด็กในบ้านให้อยู่กันอย่างมีระเบียบในช่วงนี้ เพราะไม่รู้ว่าพวกที่มาปล้นสินแร่เมื่อตอนบ่ายจะย้อนมาป้วนเปี้ยนถึงบ้านหรือเปล่า ถึงแม้บ้านหลังนี้กับเส้นทางขนส่งจะอยู่ห่างกันหลายสิบกิโลเมตร อีกทั้งบ้านยังตั้งอยู่ในเขตที่อยู่อาศัย นับว่าปลอดภัยเพียงพอ แต่นายก็ไม่ประมาทป้ามิ่งนึกพอใจอยู่มากที่รัชภาคย์แม้จะเลือดร้อน นิสัยบ้าบิ่นตามที่ได้ยินใครๆ พูดถึง แต่ก็มักเป็นเรื่องการตัดสินใจในการทำงานเหมืองที่ต้องเด็ดขาด แต่หากเป็นความปลอดภัยของคนในบ้าน เขาไม่เคยเอามาเสี่ยง และไม่เคยละเลย ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่า ถ้าเกิดอะไรขึ้นก็ไม่คุ้มกันเลยสักนิด จึงไม่เหตุผลอะไรที่เขาจะประมาทมันหญิงวัยกลางคนเดินขึ้นบันได ทำท่าจะตรงไปยังปีกขวาค่อนไปทางด้านหลังของบ้าน เมื่อมองในทิศทางตรงข้ามกันเห็นแขกสาวสวยที่มาพักตั้งแต่เมื่อคืนเดินเตร่ไปมา ทำท่าครุ่นคิด จมอยู่กับตัวเอง...แน่นอนว่าขนาดนางหยุดมองตั้งนานสองนาน เธอคนนั้นก็ยังไม่รู้ตัวเสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ก่อนจะถูกผลักเข้ามาหลังจากร
Last Updated : 2025-03-28มายาสีฝุ่น บทที่ 21
ขณะที่พราวพิชชารู้สึกว่าตนกำลังตกที่นั่งลำบาก แต่ก็ไม่อาจขอความช่วยเหลือจากใครได้โดยเฉพาะน้องสาว เพราะมีเป้าหมายที่จะใช้ช่วงเวลาสั้นๆ จากการลาพักร้อนสืบหาความจริงใจของรัชตะอยู่ ตัวเธอเองก็กำลังกลายเป็นหัวข้อสนทนาของน้องสาวและน้องเขยเช่นกัน“ตกลงว่าลดาก็ไม่รู้นะคะว่าคุณแหววนัดเพื่อนไปเที่ยวไหนกันต่อ”ปิ่นลดาที่ง่วนกับการถักโครเชต์เป็นพักใหญ่เงยหน้าพูดกับสามีที่นอนอิงหมอนเอกเขนกดูรายการกีฬาเพลินอยู่“แล้วลดาไม่ได้ถามเธอหรือจ๊ะ” รัชตะถามขณะที่สายตาไม่ละจากหน้าจอโทรทัศน์อยู่ในห้องพักผ่อนติดห้องนอนใหญ่“ถามค่ะ คุณแหววบอกแค่ว่าจะเที่ยวอยู่ในเมืองไทย แต่พอถามว่าที่ไหน จังหวัดอะไร เธอก็ไม่บอก” ปิ่นลดานิ่วหน้าเมื่อนึกถึงสีหน้าพราวพิชชาตอนเธอถาม สีหน้านั้นดูกลบเกลื่อนพิกล "หรือคุณแหววกลัวว่าลดาจะน้อยใจที่ไม่อยู่ด้วยกัน แต่ไม่เห็นต้องคิดมากเลย ลดาเข้าใจอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้เอง"“งอนพี่สาวอีกละสิ” รัชตะดักคอ ยกมือขึ้นขยี้ผมนุ่มที่ปกคลุมศีรษะทุยสวยอย่างแสนรัก“ไม่งอนสักหน่อย บอกแล้วไงคะว่าเข้าใจคุณแหวว&rdqu
Last Updated : 2025-03-29
Latest chapter
มายาสีฝุ่น บทที่ 59
“คุณเล็ก พอค่ะ...พอแล้ว”พราวพิชชาครวญแทบขาดใจเมื่อร่างของตนที่เอนราบบนแผ่นหินเรียบชื้นในซอกมุมที่ดูมิดชิดถูกร่างหนาใหญ่เข้ามาคลุกเคล้า ทั้งที่เพิ่งจบเกมพิศวาสกันไปหมาดๆ ยังไม่นับรวมถึงการโรมรันในลำธารท่ามกลางสายน้ำไหลรินอยู่หลายรอบ“ไม่เอาแล้ว แหววเหนื่อยจะขาดใจ แหววโกรธคุณเล็กแล้วนะ”หล่อนต่อว่าเสียงหงุงหงิง รัชภาคย์หัวเราะอย่างนึกขันระคนเอ็นดูเธอนัก มองเนื้อกายขาวผ่องที่แดงช้ำเป็นจ้ำๆ ด้วยฝีมือเขาด้วยเคล้นคลึงหนักมือไปหน่อย ชายหนุ่มยื่นใบหน้ามาจุมพิตร่องรอยเหล่านั้นอย่างปลอบประโลมเขาไม่ได้ตั้งใจจะเลยเถิดกับเธอ แค่จะชวนลงเล่นน้ำในลำธาร เพราะพราวพิชชาไม่เคยสัมผัสกับชีวิตลุยๆ เช่นนี้นัก จึงอยากให้เธอได้ลองทุกอย่างที่เป็นตัวเขา แต่พอเห็นเงือกสาวเริงร่าอยู่กลางสายน้ำ เสื้อผ้าเปียกลู่กับเรือนร่างเต็มตึงอรชร อารมณ์หนุ่มจึงคุโชนอย่างไม่อาจห้ามมันไว้ สุดท้ายพราวพิชชาเลยได้ประสบการณ์กลางแจ้งร่วมกับเขาเร็วกว่าที่คิดรัชภาคย์จับหญิงสาวลุกนั่ง ส่วนตัวเขาลงไปยืนแช่อยู่ในน้ำ เรือนกายล่ำสันมีกางเกงยีนส์เกาะเกี่ยวสะโพกเพรีย
มายาสีฝุ่น บทที่ 58
นายวัฒนะขยับตัวเมื่อสำเหนียกถึงบางอย่างที่ดูผิดปกติอยู่บนรถลีมูซีนคันยาวเฟื้อยที่ไปรับเขามาจากสนามบินนานาชาติเชียงราชตั้งแต่อยู่บนเครื่องก็มีพนักงานต้อนรับของสายการบินคอยเดินมาถามไถ่ว่าเขาและภรรยาต้องการอะไร คอยดูแลอย่างไม่พร่อง จนเครื่องบินลงจอดเทียบท่าก็ยังมีพนักงานของท่าอากาศยานสนามบินพาไปยังห้องรับรองพิเศษ นั่งอยู่สักห้านาทีก็มีผู้ชายใส่สูทสีดำสองคนตรงมาค้อมตัวแล้วบอกว่ามีหน้าที่คอยบริการเขา และจะพาไปยังห้องพักของโรงแรมหรูที่สุดของเมืองเชียงราชนายวัฒนะนึกชอบใจ ลำพองตนอยู่ว่าคนพวกนั้นคงเห็นบางสิ่งในตัวเขาฉายชัดออกมา จึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ...แต่พอตอนนี้กลับฉุกคิดระแวงขึ้นเป็นครั้งแรกเชียงราช ถิ่นของรัชตะเจ้าหนี้เก่า รวมถึงรัชภาคย์ที่เคยมีเรื่องขัดแย้งกันมาแต่หนหลัง แถมเมื่อวานซืนเขาเพิ่งรู้จากภรรยาว่ารัชภาคย์ได้ทำเรื่องที่เรียกว่าขยี้หัวใจของเขาจนแหลกไปแล้วนายคนป่าเถื่อนคนนั้นล่อลวงลูกสาวที่แสนดีของเขาไปพราวพิชชาเป็นเด็กดีเสมอมา ไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสีย ไม่เคยคบหาเพศตรงข้ามมาก่อน เขารู้ทุกเรื่องของลูกสาวผ่านภรรยา อีกทั้งยังติดตามสอบถามจากคนที่
มายาสีฝุ่น บทที่ 57
“เฮ้ย! ชิบหายแล้วไง นายใหญ่จะตายไหมวะนั่น”แค่ได้ยินเสียงของพี่ชายที่ลอดออกมาหลังสิ้นเสียงหัวเราะนั้น รัชภาคย์ก็รู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ด้วยสัญชาตญาณการเอาตัวรอดเป็นเยี่ยม เขาจึงตัดสายฉับไว ปล่อยหน้าที่เอาตัวรอดให้เป็นของพี่ชายคนเดียวนายเก่งอยู่แล้ว ฉันยกนายให้เป็นฮีโร่เลยนะโว้ย หาทางเอาเองแล้วกัน อย่าให้สิ้นชื่อเพราะโดยเมียข่วนล่ะอวยพรพี่ชายอยู่ในใจ รัชภาคย์ก็ค่อยๆ เบือนหน้ามองรอบ พอเห็นว่าตนยังคงอยู่ตามลำพังก็พ่นลมหายใจพรูออกมา...รู้สึกโล่งใจเป็นที่สุดร่างสูงใหญ่ทอดฝีเท้าด้วยท่วงท่ามั่นอกมั่นใจกลับเข้าบ้านทางประตูด้านข้างที่เชื่อมกับห้องรับประทานอาหาร หลังจากบอกพราวพิชชาที่นั่งร่วมโต๊ะว่าจะออกไปคุยงานสำคัญเป็นการส่วนตัวและเมื่อกลับมาถึงจึงเห็นเธอนั่งรอเขาอยู่ ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยน แล้วพาเธอมาทางด้านหน้าของบ้าน ตั้งใจว่าวันนี้จะกระเตงหล่อนเข้าเหมืองด้วยกันระยะนี้เขาต้องพาพราวพิชชาติดตัวด้วยตลอดเวลา ลองปิ่นลดามาได้ยินเรื่องที่รัชตะพูดกับเขาแล้ว เธอคงไม่อยู่เฉยอย่างกับนัดกันไว้ พ่อตาแม่ยายก็มา แถมน้องเมียหรืออีกนัยคือพี่สะใภ้มา
มายาสีฝุ่น บทที่ 56
เมื่องานของพราวพิชชาเป็นตามแผนที่รัชภาคย์คุยกับไรวินทร์ จึงไม่มีอะไรให้ห่วง ส่วนหญิงสาวที่ตั้งหน้าตั้งตารอโทรศัพท์จากมารดา อยากรู้ความคืบหน้าที่บอกว่าจะคุยกับบิดาให้เองนั้นผลจะเป็นอย่างไร แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับ“อย่าคิดมาก คุณแม่คุณรู้เรื่องของเราแล้ว ถือว่าผู้ใหญ่รับรู้ ท่านบอกจะคุยกับคุณพ่อของคุณให้ คุณก็รออีกหน่อย เดี๋ยวก็ติดต่อกันมาเอง”รัชภาคย์บอกเสียงเรียบ แม้จะคิดว่าสาเหตุที่แม่ของพราวพิชชาเงียบไปแบบข้ามวัน เพราะยังไม่อาจทำใจมากกว่า เรื่องมันคงปุบปับเกินไป อีกอย่างพ่อกับแม่เธอจะหายเงียบไปได้อย่างไร ทางนี้ก็ลูกสาวคนเดียวทั้งคนแต่เขาก็ไม่ได้บอกเหตุผลนี้กับเธอ เพราะเชื่อว่าหญิงสาวคิดอยู่ก่อนแล้ว จึงไม่อยากย้ำให้คิดมากขึ้นไปอีก“ผมว่าไหนๆ คุณต้องอยู่เชียงราชอยู่แล้ว...บอกน้องสาวสักทีดีไหม”รัชภาคย์หยั่งเสียงถาม รู้ทันว่าหล่อนกำลังลืมเรื่องที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนกว่ากันบางอย่าง และเป็นจริง พอได้ยินพราวพิชชาถึงกับออกอาการตกใจ“ตายจริง แหววลืมลดาไปเลย โอ๊ย! ปวดหัวจัง แหววไม่น่าโกหกน้องบ้าๆ แบบนี้เลย&rdq
มายาสีฝุ่น บทที่ 55
“งั้นตามใจคุณ แต่สัญญานะว่าถ้ามีอะไร อย่าเก็บไปคิดหาทางออกคนเดียวอีก มีผัวก็รู้จักใช้ให้เป็นประโยชน์บ้าง”“คุณนี่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่ให้พูดแบบนี้อีกนะ”ดูเขาพยายามยัดเยียดตัวเองเหลือเกิน จนพราวพิชชาเหนื่อยใจที่จะปราม“ถ้าอย่างนั้นคุณก็อย่าทำให้ผมขัดใจ”“คุณนั่นแหละที่ทำให้แหววเป็นแบบนี้ รู้ตัวบ้างหรือเปล่า”“โอเค ผมยอมรับ อย่างที่คุณว่า ผมไม่ยอมพูดเรื่องของเราให้เคลียร์ตั้งแต่ต้น เลยทำให้คุณไม่มั่นใจ”“ยังมีอีก”หล่อนสวนทันควัน รัชภาคย์หรี่ตามองสงสัย แล้วถามอย่างไม่อยากให้คาใจนาน“เรื่องอะไร”“แหววจะบอกคุณเรื่องงานที่โทร.หาคุณไรวินทร์อยู่หลายครั้ง แต่แค่คุณเห็นแหววคุยกับเขา คุณก็ไม่พอใจแล้ว ถึงคุณไม่พูดแต่แหววดูออก อย่างนี้แหววจะกล้าบอกคุณทุกเรื่องได้ยังไง”“คุณไม่กล้าบอกผมด้วยเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ”รัชภาคย์ทำเสียงประหลาดใจสุดฤทธิ์ แววตาบ่งบอกว่าไม่อยากเชื่อ จนคนตั้งใจบอกต้องพยักหน้าแรงๆ พร้อมยืนยันด้วยคำพ
มายาสีฝุ่น บทที่ 54
“เอาไว้ให้ถึงเวลานั้นแล้วค่อยว่ากัน”“ได้ค่ะแม่”ตัดสายจากกันแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะออกหัวหรือก้อย แต่พราวพิชชาก็รู้สึกดีที่ไม่ต้องเก็บเรื่องราวหนักอกให้อยู่แค่ในใจอีกหญิงสาวยกมือกอดอกเมื่อลมหนาวพัดผ่านมา เช้าวันนี้อากาศเย็นลงกว่าปกติ พราวพิชชามองรอบตัว เริ่มเคยชินกับการเห็นทิวเขาไกลๆ ที่โอบล้อม คุ้นกับบ้านหลังใหญ่ที่มีอาณาบริเวณกว้างขวาง มองเห็นกำแพงสูงล้อมรอบไกลๆ ยังมีอีกหลายส่วนของบ้านที่หล่อนยังเดินไปไม่ถึง...วันนี้เกิดนึกอยากรู้ อยากรู้จักมันทุกตารางนิ้วความมั่นคงและความตรึงใจกำลังคืบคลานมาหาพราวพิชชา ต่อจากนี้เธอจะเดินหน้าในเส้นทางที่เลือกแล้วด้วยหัวใจ...หากสัญญากับตัวเองว่าถึงอย่างไรก็จะไม่ทิ้งหน้าที่ของลูกที่ดีเช่นกันหญิงสาวหันกายกลับ ชั่วขณะหนึ่งปรายตาไปยังมุมซึ่งอยู่เยื้องทางด้านหลังของบ้าน ด้วยรู้สึกเหมือนตนตกเป็นเป้าสายตาของใครอยู่ผู้ชายเรือนกายล่ำสันที่เปิดเปลือยเนื้อตัวท่อนบนจนเห็นกล้ามเนื้อหนั่นแน่นไกลๆ กำลังยืนอยู่ตรงหน้าต่างห้องนอน...ห้องนอนที่เธอเพิ่งจากมา และเขากำลังทอดสายตามองเธออยู่พราว
มายาสีฝุ่น บทที่ 53
น้ำเสียงห้าวแหบพร่าออกคำสั่งท่ามกลางอารมณ์พิศวาสที่ยังกรุ่นๆ พราวพิชชาปรือตามองแล้วแย้มรอยยิ้มอย่างยั่วยวน ทุกกิริยาเป็นไปตามอารมณ์ที่นำพา หากสำหรับหัวใจเธอรู้ตัวเองชัดเจนแล้ว“แหววรักคุณเล็ก”“ผมรักคุณ...คุณแหวว”เขาบอกก่อนจะซบกับซอกคอหอมกรุ่นของหญิงสาว แล้วพลิกร่างเธอขึ้นมานอนเกยบนกายของเขา กกกอดไว้อย่างแสนรักและหวงแหนพราวพิชชาตื่นนอนตั้งแต่เช้า หลบคนที่กกกอดเธออยู่ทั้งคืนเพื่อจะอยู่กับตัวเอง หลังจากมั่นคงในการตัดสินใจแล้ว เธอนึกหาทางออกที่สวยงาม ครอบครัว และคนสำคัญที่เปิดรับเข้ามา...คนคนนั้นก็คือรัชภาคย์เหลือเวลาอีกแค่สามวันก็ครบกำหนดลาพักร้อน พราวพิชชาไม่อาจยื้อเวลาอีก เมื่อตัดสินใจแล้วก็ควรเดินหน้าต่อ ความลังเลหวาดกลัวไม่เคยเกิดกับเธอมาก่อน จนกระทั่งเวลานี้ซึ่งนับเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต...พราวพิชชารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเป็นกบฏอยู่กลายๆโทรศัพท์มือถือถูกยกมาดูอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ แล้วเลือกติดต่อไปยังเจ้าของเบอร์โทร.ที่คิดว่าจะเข้าใจเธอมากที่สุดเสียงตอบรับจากปลายสาย ถามว่าเธอจะกลับไฟล์ทไหนเพื่อจะเ
มายาสีฝุ่น บทที่ 52
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและง่ายดาย กว่าพราวพิชชาจะรู้ตัวก็พบว่าตนเปลือยเปล่าอวดสายตาเขาอยู่หญิงสาวร้องกรี๊ดเมื่อต้องรับมือกับอารมณ์พัดแรงปานพายุ เนื้อกายหนาหนั่นที่อุดมด้วยกล้ามเนื้อก็เปลือยเปล่า อยู่ในสภาพไม่ต่างกัน เสื้อคลุมนอนตัวใหญ่ที่เห็นห่อหุ้มร่างกายเขาตกอยู่ปลายเตียง...ถ้าเป็นเวลาปกติเธอคงนึกทึ่งในฝีมือการกำจัดของเขาแล้ว“คุณเล็ก แหวว...อุ๊บ”คำพูดที่อยากบอกไม่สามารถหลุดออกมาจนเต็มประโยค ริมฝีปากหยักฉกหมับเข้ากับเรียวปากอิ่มสวย สอดเรียวลิ้นร้อนๆ สากระคายเข้าสู่โพรงปากเธอ ดูดดึงซอกซอนจนพราวพิชชาตัวสั่นระริก ได้แต่อึกอักแล้วครางอือในลำคอเขารุกประชิดอย่างไม่ยอมรามือ บดเบียดกายเข้าหาจนเธอร้อนราวจะลุกเป็นไฟไปทั้งร่าง...พราวพิชชาไม่มีสติเหลือให้สงสัยแล้วว่าอะไรทำให้รัชภาคย์ร้อนแรงดุดันได้ขนาดนี้ ร่างกายเธอยังถูกเขารุกเร้าในทุกทาง พราวพิชชาได้แต่คอยตามและตอบสนอง...สำหรับเธอเกิดด้วยความเต็มอกเต็มใจ นึกถึงแต่ความสุขและความต้องการทั้งตัวเขาและตัวเธอเองกระทั่งชายหนุ่มถอนจุมพิตออก พราวพิชชารู้สึกเรียวปากกำลังบวมเจ่อ ดวงตาหวานทอดมอง
มายาสีฝุ่น บทที่ 51
“ผมอยากรู้มากกว่านี้”“คุณแหววสามารถย้ายมาทำงานที่เชียงราชโดยเป็นตัวแทนของบริษัทที่เธอสังกัดอยู่ ถ้าผมทำเรื่องขอตัวไป เพราะเราต้องมีฝ่ายบริการดูแลเรื่องซอฟต์แวร์ในบางโมดูลจากทางนั้นอยู่แล้ว และคุณแหววก็คุ้นเคยกับทีมงานเราดีเพราะเคยร่วมงานกัน”“แต่เท่าที่ผมรู้คุณแหววเป็นเลขา...งานพวกนี้เกี่ยวอะไรกับเธอ”“คุณแหววเป็นโปรแกรมเมอร์มือฉกาจ เธอเทกคอร์สเลขานุการเพิ่ม และเริ่มงานจริงจังในตำแหน่งเลขาของผู้บริหารในบริษัทซอฟต์แวร์ใหญ่ของเพิร์ท...คุณคงรู้แล้วว่าเธอเคยสมัครงานกับบริษัทผม เราอยากได้เธอมาร่วมงาน แต่จังหวะเวลาไม่ให้ ตอนนั้นเราขยายงานในออสเตรเลียอยู่ ถ้าได้คนที่คุ้นเคยและคล่องตัวในการประสานงานทั้งภาครัฐและเอกชนในพื้นที่ก็จะดี ซึ่งคนที่ได้คะแนนเหนือกว่าเธอเป็นคนพื้นเพของเมืองนั้น”“ผมเข้าใจ...เธอก็เข้าใจดีด้วย”“ครับ คุณแหววเป็นคนทำงานมืออาชีพ เธอเข้าใจเรื่องพวกนี้ไม่ยาก ผมชื่นชมเธอ”“ถ้าคุณเห็นว่าคุณสมบัติของเธอเหมาะสมกับงานที่ว่า คุณพร้อมที่จะทำเรื่องไปยังต้นสังกัดเธอไหม
