บทที่ 14

พราวพิชชามองตามไฟส่องด้านหน้ารถที่แล่นออกฝ่าความมืด เธอรู้ด้วยสัญชาตญาณว่ารถแล่นออกนอกเมือง จากความโกรธที่อัดเต็มหัวใจ ตอนนี้เริ่มเปลี่ยนเป็นความรู้สึกใหม่ขึ้นมาแทน

หญิงสาวค่อยๆ เบือนหน้ามองผู้ชายที่นั่งประกบคู่กับเธอทางตอนหลัง ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขายังปิดปากเงียบ บางอย่างทำให้เธอสะกิดใจ แต่ไม่กล้าถาม...เพราะกลัวคำตอบ

ความหวาดหวั่นเริ่มเข้ามาแทนที่ พราวพิชชาหยิบกระเป๋าสะพายที่ถูกโยนตามเข้ามาหลังจากตัวเธอถูกจับยัดมานั่งบนเบาะรถทางตอนหลังเรียบร้อยแล้ว ก้มมองมันในอ้อมกอดอย่างอุ่นใจ อย่างน้อยสัมภาระกับเอกสารต่างๆ ก็ยังติดตัวอยู่

แล้วแสงไฟลิบๆ ก็ปรากฏขึ้น หญิงสาวก้มมองตาม เห็นเป็นบ้านเรือนปลูกสร้างอยู่ห่างๆ สองข้างทาง เธอรู้สึกใจชื้น แรกทีเดียวคิดว่ารถจะแล่นเข้ากลางป่าลึกเสียอีก

เธอคงเพลินอยู่กับการสังเกตบ้านเรือนข้างทางสลับกับมองด้านหลังด้วยอยากจดจำเส้นทางมากไป จึงไม่ทันเห็นว่ารถได้ชะลอความเร็วลง ต่อเมื่อหันกลับมามอง ก็เห็นว่าด้านหน้ายังมีกลุ่มแสงไฟสว่างอยู่เช่นกัน

รถแล่นตรงไปจนรู้ว่าเป็นเป้าหมายของการมาครั้งนี้ แค่มาใกล้กำแพงสูง ประตูรั้วใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออกอย่างอัต