All Chapters of Defend Me, Ninong Azrael: Chapter 21 - Chapter 30

SA kabila ng galit ko kay Papa ay pinilit ko pa ring pumunta sa burol niya.Noong una, hindi ko alam kung paano. `Buti na lang at hindi ako pinabayaan ni Ninong Azrael. Pinaasikaso niya lahat sa assistant niya at siniguro niyang wala na kaming proproblemahin pa ni Kuya Leio. Si Ate Cindy ay hindi rin ako iniwanan kahit saglit lang. At si Ate Weng, dumating din siya. Hindi pa rin nagbago ang tingin at pagtrato niya sa akin kahit mahigit dalawang taon na mula nang magkita kami at magkausap.Tatlong araw lang ang ipinasya naming burol ni Papa. Wala na kaming balak patagalin pa dahil wala naman siyang kamag anak sa malayo na hihintayin. Sa dalawang araw na burol ni Papa ay walang sandali na hindi ako umiyak—hindi dahil nasasaktan ako o nagluluksa sa pagkawala niya—kundi inaalala ko ang mga sinabi ni Ninong Azrael at ang magiging lagay ni Kuya Leio ngayong natuluyan nang mawala si Papa.“We don’t stand in a hundred percent chance, Lara. But if you would do as I say, I can guarantee na mas

2 years later…NAALIMPUNGATAN ako dahil sa kung anong tumutusok sa pisngi ko.Mahinahon at dahan-dahan lang ang mga pagtusok na iyon, parang nilalaro lang ng kung sino ang pisngi ko. Sinundan pa iyon ng boses na hindi ko magawang kilalanin. Ni hindi ko rin maintindihan kung ano iyong sinasabi ng boses.“Hmm,” ungot ko lang at naiinis na pinagpag ang mukha ko para alisin iyong mga “tumutusok”. Bumalikwas din ako, pero hindi para bumangon kundi para dumapa at isubsob ang mukha ko sa unan. Effective naman dahil nawala na iyong nanggugulo sa mukha ko at iyong boses na hindi ko maintindihan.Napangiti ako at pinayapa ang sarili na makakabalik na ulit ako sa pagtulog. Pilit kong hinagilap sa isip ko ang panaginip kong naudlot kanina. Pero kung kailan nahanap ko na iyon, doon naman may biglang nagbuhos sa akin ng tubig. Malamig na malamig na tubig!“AAAHHHH!” tili ko at awtomatikong napatalon paalis sa kama ko. Pero dahil basa ako, padulas ang nagging pagbagsak ng paa ko sa tiles na sahig ng

PUNO ng mga bulaklak at makukulay na ilaw ang venue.Iyon na iyon ang pangarap ko, ang ganap na pinapangarap ko lang ilang taon na ang nakalilipas. Pero ngayong nagaganap na ang lahat, hindi ko na maramdaman iyong saya na inaasahan ko. Nakangiti ako, bumabati sa mga bisita, pero sa likod noon ay lihim na lumuluha ang puso ko.‘Tapos na lahat ang cotillion, ngayon ay kumakain na ang mga bisita. May ilang umiinom at may ilan na sumasayaw sa dance floor. Isa na roon sina Azrael at Maecy. Habang ako, nakaupo lang sa isang sulok habang tahimik silang pinapanood; nasasaktan sa bawat ngiti at tawanan nilang dalawa. Mukhang in love na in love sila sa isa’t isa. Ngayon ko lang din na-realize na walang-wala pala iyong “signs” na sinasabi ko kaya ko nasasabi noon na gusto rin ako ni Azrael. Walang-wala ang mga paraan ng pagtingin niya sa akin kumpara sa kung paano niya titigan si Maecy. Walang-wala iyong mga ngiti niya kapag kasama niya ako, sa ngiti niya ngayong nasa harapan na niya ang babaeng

WALA pang alas sais ng umaga pero sinimulan ko nang maglakad palabas ng subdivision.Lunes ngayon at may pasok ako. Usually, hinahatid ako ni Ninong Azrael o kung hindi siya pwede, tumatawag siya ng tauhan niya para ihatid ako. Pero ngayon, pinili kong maglakad kasi… gusto ko lang. Gusto kong iwasan siya.*Peep-peep!Napapitlag ako at gulat na napaatras nang umalingawngaw ang dalawang magkasunod na busina. Lumingon ako sa pinanggalingan noon at ganoon na lang ang pagtataka ko nang makita ang isang kulay pink na sasakyan. Nakahinto iyon, pero mayamaya ay umandar din at huminto ulit nang nasa harapan ko na. Unti-unting bumaba ang bintana niyon at bumungad sa akin ang mukhang pinaka hindi ko inaasahang makita ngayong araw."Hey! Papasok ka na? Wanna ride? Ihahatid na kita!" masiglang sabi ni Maecy at oo, siya nga ang sakay ng pink na pink na kotseng huminto sa harapan ko. All smiles pa siya habang nakatingin sa akin, hawak pa rin ang manibela ng sasakyan niya."H-Hindi na. Ano… may dadaa

BUONG araw na naging laman ng isip ko si Maecy at ang "friendship" na ino-offer niya.Ngayon, nakaupo ako sa bench malapit sa gate ng school—naghihintay sa pagdating niya. Hindi para taguan siya o takasan, kundi para sumama sa gala na sinasabi niya."Hey, Lara! I'm here na! I thought, you're gonna make tago."Tipid na ngiti lang ang sinagot ko kay Maecy. Medyo nagulat pa ako sa biglang paglitaw niya. Hinihintay ko kasing dumating ang sasakyan niya pero wala. Bigla na lang siyang sumulpot sa tabi ko."Ahm, nasaan iyong sasakyan mo?" wala sa sariling natanong ko."My car? Ano eh… Nasiraan ako on my way here. So I guess, we have to commute—""Ha? M-Magco-commute tayo?!" gulat na bulalas ko."O-Oo? Look, I'm so sorry, Lara. I didn't mean to cause such inconvenience. If you don't want to commute, I'm gonna call Azi na lang—""Hindi! H-Huwag na," putol ko sa kanya. "Sanay naman ako mag-commute. Ikaw iyong iniisip ko kasi—""You think I can't commute?" natatawa niyang sabi. Nag aalangan man