Semua Bab รวยแล้วจ้า บ้านข้าขายหมูกระทะ: Bab 61 - Bab 70

ตอนที่[38]มีความคืบหน้า หลังจากที่ตั้งใจกับการเดินทางไม่นานยานพาหนะอันล้ำสมัยก็เคลื่อนที่เข้าอยู่ปากทางเข้าหมู่บ้านพร้อมด้วยเกวียนลากที่เพิ่งนำออกมาจากในมิติก่อนที่จะเข้าสู่เขตหมู่บ้าน ในยามนี้พื้นที่ตั้งแต่ตัวบ้านลากยาวมาจนถึงติดถนนในพื้นที่ของบ้านตระกูลฉินนั้นเต็มไปด้วยคนงานมากมาย ราวกับมีงานเทศกาลประจำปี เมื่อสองพี่ถึงหน้าบ้านตระกูลฉินนายช่างฉือก็รีบวิ่งมาหาทันที เมื่อมาถึงก็หอบแฮกไม่น้อย ไม่รู้ว่าเขามีเรื่องด่วนอะไร “คะ...คุณหนูฉิน มาแล้วหรือ” “มาแล้วเจ้าค่ะ นายช่างฉือมีอันใดหรือเจ้าคะ” “คะ...คือข้าอยากจะบอกว่า งานมีความคืบหน้าไปค่อนข้างเร็ว คนงานที่มารับงานรอบนี้ล้วนแต่ขยันขันแข็ง” กล่าวแล้วก็พยายามหายใจให้สม่ำเสมอ นางจึงมองไปที่เหล่าคนงาน คงเพราะพวกเขาต้องการเงินไว้ซื้อเสบียงในยามหน้าหนาวนี้ จึงได้ตั้งใจยิ่งขึ้น “หากขยันก็เป็นเรื่องที่ดีเจ้าค่ะ ฝากท่านลุงไปบอกพวกเขาด้วยนะเจ้าคะ หากตั้งใจทำงานและทำออกมาดี ข้าจะให้ผักดองตระกูลฉินให้กับพวกเขาเอาไว้เป็นการกักตุนเสบียงคนละสองจินด้วย” “จะ…จริงหรือ” ฉือโจวตาลุกวาว มีผู้ใดไม่รู้บ้างว่ายามนี้ผักดองตระกูลฉินนั้นโด่งดังและราคา

ตอนที่[38]มีความคืบหน้า“หากพวกเขาเป็นเพียงผู้ที่จิตใจดี มีความสามารถแม้ว่าจะไม่อยากได้สิ่งใดตอบแทน ข้าก็อยากจะพบเจอและขอบคุณพวกเขาด้วยความจริงใจสักครั้ง” องค์หญิงหยางจื่อเอ่ยกล่าวขึ้น นัยน์ตาคู่งามยังคงมีน้ำตาคลอเอ่อ“แต่ไม่รู้ว่าจะตามหาพวกเขาเจอได้อย่างไรนี่สิ” หานจื่อตงเอ่ยขึ้นอย่างคิดหนัก“เอ๊ะ พี่ใหญ่ในมือท่านนั้น....” ระหว่างที่ทุกคนกำลังใช้ความคิด เสียงของหานจื่ออี้ก็ดังขึ้น พร้อมทั้งพเยิดหน้าไปที่ของในมือพี่ชาย หานจื่อหลันที่มีสีหน้าเรียบนิ่งจู่ ๆ ก็มีรอยยิ้มเกิดขึ้น แม้จะเพียงเล็กน้อยก็ทำให้ผู้คนแปลกใจ “นี่เป็นของที่ผู้มีพระคุณทิ้งเอาไว้ให้ขอรับ ก่อนที่พวกเขาจะจากไป เด็กสาวผู้นั้นได้มอบอาหารที่มีหมูย่างรสเด็ด ผักดองที่รสชาติไม่เหมือนที่ใด แล้วก็ข้าวขาวหุงร้อน ๆ นุ่ม ๆ ไว้ให้ขอรับ” เป็นว่านเสิ่นตอบอีกครั้ง เดิมทีเขาจะอยากกล่าวบางอย่างอีกด้วยซ้ำ คราแรกผู้เป็นนายเรียกให้เขาไปกินด้วยกันยามที่เดินทางกลับมาเมืองหลวง แต่เมื่อได้กินเพียงแค่คำแรกเท่านั้น ผู้เป็นนายก็รวบทุกอย่างเข้าหาตัวราวกับหวงแหน แล้วไม่แบ่งเขาอีกเลย น่าน้อยใจนัก อาหารเลิศรสเช่นนั้น เขาได้กินเพียงแค่คำเดียว!

ตอนที่[39]กิจการเติบโต “ท่านลุงหลิวว่ามาได้เลยเจ้าค่ะ” “ข้ารู้ว่าเจ้าชื่นชอบการทำการค้าและเจ้าก็มีความสามารถ แต่การค้าของเจ้า จะมาเริ่มทำในช่วงที่เวลาที่อากาศและสภาพเศรษฐกิจเลวร้ายเช่นนี้ นั่น...จะไม่ทำให้เจ้าเหนื่อยเปล่าหรือ” อย่าว่าแต่หลิวหลี่จิ้งที่เป็นห่วง เสี่ยวจวนที่ยืนอยู่ด้านข้างก็รู้สึกเป็นห่วงสหายเช่นนี้ แม้จะรู้ว่าสหายของตนนั้นเก่ง แต่ว่าเรื่องนี้มันเสี่ยงที่จะขาดทุนมากจริง ๆ แม้ผู้อื่นจะคิดหนัก แต่ฉินกุ้ยหยวนกลับยกยิ้มขึ้น “ท่านลุงหลิว ท่านคิดว่าเพราะเหตุใดข้าจึงกล้าจะเปิดร้านอาหารและที่พักในยามนี้ และเพราะเหตุใดจึงได้ตั้งราคาสูงถึงเพียงนั้น” หลิวหลี่จิ้งส่ายหน้า แม้เขาจะทำการค้ามาอย่าคร่ำหวอด แต่เรื่องนี้เดาทางไม่ได้จริง ๆ “นั่นก็เพราะอาหารที่ข้าจะขายและที่พักที่ข้าจะเปิดนั้นมีความพิเศษอย่างไรเล่าเจ้าคะ” “ว่ากันด้วยเรื่องอาหาร ก็ทำจากวัตถุดิบชั้นยอด ไม่เคยมีที่ใดมาก่อน ที่สำคัญเหมาะสำหรับกินในช่วงที่อากาศหนาวยิ่งนัก ส่วนที่พักนั้น หาใช่ที่พักแบบทั่วไป เพราะที่พักของข้าสามารถป้องกันอากาศที่หนาวเหน็บได้ รับรองว่าหากอยู่ในห้องพักของตนเองจะไม่ต้องพบกับความทรมานของอา

ตอนที่[40]ซอฟต์โอเพนนิ่ง เหลือเวลาอีกแค่ไม่กี่วันกิจการต่าง ๆ ของนางก็จะได้เปิดอย่างเป็นทางการแล้วเวลานี้หลังจากจัดการเรื่องส่งผักดองรอบล่าสุดแล้วจึงเป็นเวลาของการรับสมัครพนักงานประจำร้านหมูกระทะตระกูลฉินและประจำ‘เรือนรับรองตระกูลฉิน’ ซึ่งในส่วนร้านหมูกระทะนั้นนางจะใช้เด็กสาวและเด็กหนุ่มในหมู่บ้านมาช่วยทำงานทั้งการบริการลูกค้าและการจัดเตรียมวัตถุดิบต่าง ๆ เพราะบ้านของพวกเขาอยู่ที่นี่จึงสะดวกในการทำงาน แต่ทว่าหมู่บ้านหวงหลิงนั้นคนน้อยเหลือเกิน เพียงแค่ทำงานในโรงงานผักดองก็ใช้คนไปมากโขแล้ว นั่นเพราะนางยังต้องการฝ่ายครัว ฝ่ายทำความสะอาด ฝ่ายซักล้าง และอีกหลายฝ่าย จึงได้ปรึกษากับท่านลุงกัง ว่าหากชาวบ้านที่นี่มีญาติหรือคนที่บ้านเดิมที่ไว้ใจได้ อยากจะชวนมาทำงานก็สามารถทำได้ ขอเพียงเป็นคนซื่อสัตย์ ขยันขันแข็งตั้งใจทำงานก็เป็นพอ ที่สำคัญนางยังมีที่พักและอาหารให้กินคนละมื้อด้วย และสิ่งที่ผู้นำหมู่บ้านอย่างกังฉางดีใจนั่นก็คือ เรือนรับรองอันแสนอบอุ่นของบ้านตระกูลฉินที่จะเปิดทำการเร็ว ๆ นี้ มีอีกหนึ่งกระโจมใหญ่ ที่จะเปิดให้ชาวบ้านในหมู่บ้านมาพักได้ในยามที่เหมันต์อันโหดร้ายจะมาถึง รวมถึงญาติ

ตอนที่[40]ซอฟต์โอเพนนิ่งดีที่พวกเขาทันเกวียนของหมู่บ้านเถียนเกาที่จะไปอำเภอเสิ่งซี และเกวียนนี้มีวันละเที่ยวเท่านั้นเมื่อมาถึงตัวอำเภอสามพ่อแม่ลูกก็เดินร้านนั้นออกร้านนี้เพื่อซื้อเสบียงมากมาย เดิมตามหลังนั้นคือ ไช่อี สาวรับใช้ที่ถูกจ้างมาในยามที่สามแม่ลูกบ้านฉินออกไป ไช่อีนั้น นอกจากเป็นสาวใช้ที่ทำงานทุกอย่างภายในบ้านแล้วยังเป็นที่รองรับอารมณ์ของสองแม่ลูกด้วย “เจ้าถือให้มันดี ๆ หากของเสียหาย ข้าจะหักเงินเจ้า ข้าวก็ไม่ต้องกิน เฮ้อ ข้าต้องมาคอยบอกคอยสอนพวกคนชั้นต่ำแบบนี้ไปถึงเมื่อไร” ว่าแล้วก็จับจูงกันไปสามคน ปล่อยให้ผู้ที่อยู่ด้านหลังกำหมัดแน่น นัยน์ตาฉายแววบางอย่าง“เอ๊ะ ร้านนั้นเหตุใดจึงได้มีคนเยอะเช่นนั้นเล่า” สวีต้าต่านเอ่ยขึ้นพร้อมกับอ่านป้ายชื่อร้าน “เจ้าเพิ่งมาหรือ นั่นน่ะร้านผักดองชื่อดัง รสเด็ดอร่อยไม่เหมือนใคร ข้าก็มาซื้อเช่นกัน เจ้าก็รีบเล่า ได้ข่าวว่าของใกล้หมด” คนผู้นั้นกล่าวแล้วก็รีบวิ่งเข้าไปในฝูงชนทันที สวีต้าต่านเห็นดังนั้น จึงรีบบอกให้ไช่อีตามไปซื้อเช่นกัน โดยที่อีกฝ่ายนั้นเต็มไปด้วยของพะรุงพะรัง ก็ไม่มีผู้ใดในบ้านจูเอ่ยปากจะช่วยนางสักคน “ผักดองอันใดกันถึงได้ข