Semua Bab รวยแล้วจ้า บ้านข้าขายหมูกระทะ: Bab 51 - Bab 60

ตอนที่[34]วัตถุดิบสำคัญ ระหว่างนั้นก็เห็นเสี่ยวหลงกำลังใช้พลังเพิ่มจำนวนมันหวานตามคำสั่งของนางอยู่ นางจึงเอ่ยถามบางอย่างกับเขา “เสี่ยวหลงเด็กสาวผู้นั้นเป็นคนดีหรือไม่” “ดีขอรับ ดีมาก นายหญิงสบายใจได้เลย” “เช่นนั้นก็ดี เดี๋ยวข้าจัดการธุระเสร็จข้าจะทำหมูกระทะให้เจ้ากินดีหรือไม่” “ดี ๆ ขอรับ นายหญิงดียิ่ง นายหญิงผู้งดงามของเสี่ยวหลง” เจ้าหมีขาวนี่ตื่นเต้นถึงเพียงนี้ นางส่ายหัวเบาก่อนจะออกจากในมิติแล้วเดินตรงไปยังห้องพักพิเศษนั้นหลังจากที่จ่ายเงินกันเรียบร้อยหานจื่ออี้จึงเอ่ยขึ้น “พี่สาวจะไม่กินอาหารเที่ยงกับข้าก่อนหรือ ข้ากินอยู่กับลี่เฉียวเพียงสองคนตลอดเหงานัก” ลี่เฉียวจึงหันไปมองคุณหนูของตนทันที เรากินข้าวสองคนกันเมื่อใดเจ้าคะ มิใช่ว่ามีหลายคนตลอดเลยหรือ แต่ตนไม่คิดเปิดโปงเจ้านายแต่อย่างใด “ข้ามีธุระต้องไปทำต่อ ไว้หากมีโอกาสพี่สาวจะมากินข้าวด้วยนะ” “พี่สาวสัญญาแล้วนะ แต่ว่า.... ไม่รู้เราจะได้เจอกันอีกเมื่อใด หากข้าคิดถึงพี่สาวหรืออยากซื้อผ้าอนามัยเพิ่มข้าจะไปหาท่านได้ที่ใด” หานจื่ออี้ว่าแล้วก็เอาใบหน้ามาถูไถที่ไหล่ของอีกฝ่ายราวกับแมวน้อย “หมู่บ้านหวงหลิง เจ้าไปที่

ตอนที่[35]ไปหมู่บ้านหมูดำเจ้าเสี่ยวหลงนั้นบ้าพลังนัก ยิ่งพอพลังกลับมา เขาก็นำมาระบายกับพวกนางสองพี่น้องทันที จากจะฝึกหนึ่งเดือนกลายเป็นว่าต้องฝึกถึงหกเดือน เป็นหกเดือนอันเข้มข้น แต่นี่ก็มิใช่เรื่องไม่ดีอันใด นางในยามนี้แข็งแกร่งขึ้นมาก รู้สึกคล้ายว่ามีพลังหมุนวนในร่างกาย สามารถกระโดดได้สูงมาก ส่วนพี่ใหญ่นั้นจะตามหลังนางอยู่สักหน่อยแต่ก็ถือว่าดี และพี่ใหญ่ของนางนั้นนอกจากจะเรียนต่อสู้ยังได้เรียนเขียนอ่านตำรารวมถึงศึกษาเกี่ยวกับจิตใจผู้คน ทำให้ยามนี้เขามีความเปลี่ยนแปลงไม่น้อยในยามที่พวกเราออกมาจากในมิติเพื่อที่จะเร่งไปหมู่บ้านเฮยจูโหยวก็ได้พบกับเหตุไม่คาดฝัน เมื่อเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังลากบุรุษอีกผู้หนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดไปด้วยความทุลักทุเลเพื่อตรงไปยังป่าอีกด้านในยามที่พวกเราออกมาจากในมิติเพื่อที่จะเร่งไปหมู่บ้านเฮยจูโหยวก็ได้พบกับเหตุไม่คาดฝัน เมื่อเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังลากบุรุษอีกผู้หนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดไปด้วยความทุลักทุเลเพื่อตรงไปยังป่าอีกด้าน คราแรกนางจะไม่ยุ่ง แต่ทว่าเสียงก็เสี่ยวหลงก็ดังขึ้น “นายหญิงรีบไปช่วยเขา!” นางจึงต้องรีบลงจากรถพร้อมพี่ใหญ่และเก็บรถเข้ามิติ

ตอนที่[36]รองเท้าแก้ว?“ท่านไม่ต้องเกรงใจ นี่เป็นสิ่งที่ควรจะทำ เสร็จธุระแล้ว อย่างไรพวกข้าต้องขอตัวก่อน ขอให้พวกท่านอยู่รอดปลอดภัย” ว่านเสิ่นได้ยินเช่นนั้นจึงรีบเอ่ยถามออกไป ทั้งสองดูจะรีบมากจริง ๆ “ข้าขอถามนามของพวกท่านได้หรือไม่ ในอนาคตหากข้าได้มีโอกาสตอบแทนบุญคุณในครั้งนี้….” “ท่านไม่ต้องคิดอันใดมาก อย่าถือว่าเป็นบุญคุณเลย ข้าบอกแล้วว่านี่เป็นสิ่งที่ควรจะทำ แต่ว่ายามนี้ข้าและพี่ใหญ่จะต้องเร่งออกเดินทางแล้ว หากมีโอกาสอีกครั้งพวกเราอาจจะได้พบกัน” ว่าแล้วก็ค้อมศีรษะให้เขาเล็กน้อยก่อนรีบดึงพี่ใหญ่ให้เดินจากไป ฉินกุ้ยหยางก็รีบหันมาค้อมศีรษะเช่นกัน จากนั้นคนทั้งสองหายลับไปจากสายตาอย่างรวดเร็วทั้งคู่มีวรยุทธ์!!ว่านเสิ่นตกใจไม่น้อยด้วยท่าทางของทั้งคู่ไม่คล้ายกับผู้ฝึกยุทธ์ แม้จะตกใจแต่ก็ไม่ลืมหันมาสำรวจผู้เป็นนายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเบิกตากว้างขึ้นอีกครั้งผะ..แผล หายไปหมดแล้ว อีกทั้งนั่น....“นายท่าน....”ต้องเร่งกลับเมืองหลวงแล้ว หลังจากที่เสียเวลาไปครู่ใหญ่ก็ได้เวลาออกเดินทางต่อ แต่ครั้งนี้จะต้องระวังมากขึ้น เพราะคุณชายที่นางเพิ่งรักษาเขาไปและคนของเขาเพิ่งหนีตายมาจากทิศทางที่น

ตอนที่[37]ยอมรับแม้ว่าเหล่าหมูดำจะเพิ่งได้กินมันหวานเป็นมื้อแรกเมื่อวานนี้แต่เหล่ากลุ่มคนที่เป็นผู้ดูแลให้อาหารหมูก็สังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างได้ เพราะเหล่าหมูดำดูคึกคักมากกว่าเดิมอีกทั้งมูลของมันนั้น กลิ่นเจือจางจนแทบไม่เหม็นฉุนอีกแล้ว แน่นอนว่าเรื่องนี้ถูกรายงานให้กับท่านผู้นำอย่างโหวสุ่นอย่างรวดเร็ว เมื่อได้รับรายงานเขาจึงรีบมาดูทันทีและพยักหน้าอย่างพึงพอใจเมื่อเห็นผลการเปลี่ยนแปลงนั้น ส่วนจ้วงเถาก็ไม่พลาดที่จะติดตามมาดูเช่นกัน พร้อมทั้งรู้สึกทึ่งไม่น้อยเพียงแค่คืนเดียวก็ได้ผลถึงเพียงนี้เลยหรือในยามให้อาหารนางไม่ได้ไปวุ่นวายกับพวกเขามากนัก เพียงแวะไปดูในยามปกติเป็นครั้งคราว เวลาที่เหลืออยู่จึงได้ไปเดินชมตลาดกับพี่ใหญ่ พบว่าในหมู่บ้านแห่งนี้ก็มีของที่แปลกตามากมาย รวมถึงมีสินค้าที่ระลึกตั้งขายตามรายทาง หมู่บ้านแห่งนี้แม้จะอยู่สุดชายแดนตะวันตกของอำเภอจางเย่ แต่ด้วยความที่มีชื่อเสียงจึงทำให้คนแวะเวียนมาเยี่ยมชมไม่น้อย นางจึงแวะซื้อของที่ระลึกไปฝากคนที่บ้านหลายชิ้น ทั้งยังแวะชิมอาหารที่ร้านอาหารริมทางของที่นี่ด้วย ในยุคนี้การปรุงอาหารไม่พิถีพิถันนัก ดีที่เนื้อหมูดำนั้นมี

ตอนที่[37]ยอมรับ “นี่เรียกว่าหยางเหมยเจ้าค่ะ รสชาติหวานอมเปรี้ยว กินสด ๆ ก็ได้ หรือจะเอาไปแปรรูปก็ได้” “เช่นนั้นหรือ” ดวงตาของผู้ฟังเป็นประกาย หากน้องสาวว่าเช่นนี้มันต้องอร่อยแน่ “นายหญิงแล้วต้นมันอยู่ที่ใด เราไปเก็บกัน” เสี่ยวหลงก็ดีใจไม่แพ้กัน “ข้าควรถามเจ้าไม่ใช่หรือเสี่ยวหลง” “แหะ ๆ เสี่ยวหลงลืมไป” เขาตื่นเต้นจนลืมว่าใช้พลังตรวจจับครู่เดียวก็หาเจอแล้ว จากนั้นจึงรีบหลับตาเพื่อหาต้นหยางเหมยที่ว่า “อยู่ตรงนั้นนายหญิง เข้าไปจากทางแยกนี้ไม่ไกล” “เช่นนั้นเราก็ไปกันเลย” “นายหญิง อย่างไรเราก็รีบเก็บแล้วรีบไปเถิด เสี่ยวหลงรับรู้ถึงพลังงานไม่ดีบางอย่างที่อยู่ไม่ไกลออกไป” เมื่อฉินกุ้ยหยวนได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปครู่หนึ่งเพราะว่านึกถึงคุณชายผู้หล่อเหลาผู้นั้น หรือเขาหนีตายมาจากแถว ๆ นี้กันนะ “เอาอย่างไรดีหยวนเออร์จะไปเก็บหรือไม่” ฉินกุ้ยหยางก็รู้สึกไม่สบายใจเช่นกัน “ไปเก็บไม่นานได้ใช่หรือไม่เสี่ยวหลง” “ได้ขอรับ” “เช่นนั้นรีบเก็บแล้วก็รีบกลับกันเถิด” “จากนั้นทั้งสามจึงกลับไปยังพาหนะแล้วรีบมุ่งตรงเข้าไปในทางแยกนั้น และไม่นานก็พบกับต้นหยางเหมยสามต้นที่เต็มไปด้วยผลสีแดงน่