Semua Bab รวยแล้วจ้า บ้านข้าขายหมูกระทะ: Bab 71 - Bab 80

ตอนที่[41]วันเปิดกิจการที่น่าแปลกใจไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าพวกเขาสามารถเดินทางถึงหมู่บ้านหวงหลิงที่ห่างไกลในระยะเวลาเพียงหนึ่งชั่วยามเท่านั้น ยังเหลือเวลาอีกมากกว่าจะถึงเวลาเปิดร้านแต่ก็ดีที่พวกเขาจะได้มีเวลาจัดการหลายอย่าง ขบวนรถม้าที่แปลกตาเคลื่อนที่เขาสู่อาณาจักรตระกูลฉินอย่างยิ่งใหญ่ เพราะมีรถม้าถึงสิบคัน “นี่นางมีความสามารถมากถึงเพียงนี้เลยหรือ” องค์หญิงหยางจื่อเอ่ยถามหลิวหลี่จิ้งที่นั่งอยู่ในรถม้าคันเดียวกันอย่างไม่ถือตัว นอกจากนั้นยังมีมามาและคนรับใช้อีกหนึ่งคน ยามนี้องค์หญิงหยางจื่อกำลังเปิดม่านและมองไปยังสถานที่เขียวชอุ่มและเต็มไปด้วยเรือนหลังเล็กหลังใหญ่มากมายด้วยความตื่นเต้น “พ่ะย่ะค่ะองค์หญิง หยวนเออร์นั้นมีความสามารถมากจริง ๆ เดิมทีกระหม่อมกลัวว่านางจะจัดการไม่ได้ แต่ดูจากสิ่งที่เห็นแล้ว นางคงมีความสามารถที่ซ่อนอยู่อีกมาก” ผู้ฟังได้ยินเช่นนั้นจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ไม่นานรถม้าทั้งหมดก็จอดที่เรือนหลักหรือบ้านของคนตระกูลฉิน สมาชิกตระกูลฉินต่างก็ออกมายืนต้อนรับอย่างพร้อมเพรียง แม้กระทั่งสองแม่ลูกบ้านเจียว รวมถึงเจียวหวงด้วย เนื่องจากเถ้าแก่หลิวถือว่าเป็นคนสำคัญของบ้า

ตอนที่[42]ทุกคนต่างโดนตก ที่จริงแล้วพวกเหล่าเครื่องนอนต่าง ๆ ในมิติของนางนั้นล้วนแต่เป็นแบรนด์หรูราคาแพงจากโลกก่อนและคุณภาพของมันก็สมราคา เมื่อนำออกมาใช้ในยุคนี้จึงไม่แปลกใจที่พวกเขาจะชื่นชอบเพราะอุตสาหกรรมเครื่องทอในยุคอนาคตนั้นก้าวล้ำไปไกลมาก ไหนจะน้ำหอมที่เอาไว้ใช้เพิ่มความผ่อนคลายในห้องนอนอีก ล้วนมาจากแบรนด์ดัง ๆ เช่นกัน และสิ่งที่ทำให้นางสะดวกสบายเป็นอย่างมากคือ นางสามารถเปลี่ยนเครื่องนอนเหล่านี้ได้ทุกวัน เพราะเพียงแค่ส่งพวกมันเข้ามิติไป ก็จะได้เครื่องนอนใหม่ที่สะอาดและหอมฉุยกลับมา ส่วนพนักงานสำหรับดูแลห้องพักนางก็เตรียมไว้พร้อมแล้ว พวกเขาเพียงมีหน้าที่ในการเปลี่ยนและทำความสะอาดห้องพักให้สะอาดอยู่เสมอก็เท่านั้น สามแม่ลูกหันไปกระซิบบางอย่างแก่กัน ก่อนจะพยักหน้าคล้ายตกลงกันได้ ด้านหลิวหลี่จิ้งนั้นก็เช่นกัน ไว้รอฉินกุ้ยหยวนทำการเปิดร้านอาหารก่อน เขาจะหาโอกาสพูดคุยรายละเอียดด้วย และยามนี้เขาไม่แปลกใจว่าเพราะเหตุใดอีกฝ่ายจึงได้มั่นใจว่าจะเปิดกิจการในยามนี้ เพราะเขาก็เริ่มมองเห็นลู่ทางบางอย่างแล้ว “ดูเรือนรับรองเสร็จแล้ว เราไปดูร้านหมูกระทะดีหรือไม่เจ้าคะ” “ร้านหมูกระทะหรือ”

ตอนที่[42]ทุกคนต่างโดนตก เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว พนักงานจึงนำกระทะไปวางบนเตา ที่เหล่าลูกค้าต่างมองอย่างแปลกใจ รูปทรงกระทะแบบนี้พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ระหว่างที่กำลังสงสัย พนักงานก็ทำการเทน้ำซุปสูตรพิเศษลงไป ไม่นานกลิ่นหอมก็ตลบอบอวลไปทั่วทั้งร้าน แม้กระทั่งในห้องพิเศษยามนี้ นี่เป็นอาหารเช้าของพวกเขาที่ชวนกลืนน้ำลายมาก เหล่าว่านเสิ่นรวมถึงองครักษ์และสาวรับใช้อย่างลี่เฉียวต่างก็นั่งอยู่อีกโต๊ะก็มีอาการไม่ต่างกัน ด้านคนของหลิวหลี่จิ้งอย่างจงเข่อก็ไปร่วมโต๊ะด้วย ไม่ปล่อยให้ทุกคนรอนาน พนักงานก็นำไขมันหมูลงไปวางไว้ตรงกลาง ด้วยความร้อนไม่นานมันก็ละลาย จึงได้นำมันไปถูให้ทั่วกระทะทรงโค้งที่นูนขึ้น เวลานี้กลิ่นยิ่งหอมเพิ่มมากขึ้น จนทำให้กระเพาะบางคนส่งเสียงออกมาอย่างปิดบังไม่มิด ได้แต่มองหน้าคนบนโต๊ะด้วยความเขินอาย เมื่อขั้นตอนการเคลือบกระทะเสร็จสิ้น ก็นำหมูสามสั้นลงไปย่าง รวมถึงหมูหมักที่แล่มาชิ้นพอดีคำก็ถูกลงนำไปย่างเช่นเดียวกัน เวลานี้แหละที่เป็นเวลาของความทรมานที่แท้จริง กลิ่นเนื้อหมูเมื่อถูกกับกระทะจึงส่งผลให้น้ำหมักที่เคลือบอยู่มีปฏิกิริยา ความหอมเช่นนี้สามารถฆ่าคนได้โดยแท้ ระหว่าง

ตอนที่[43]พนักงานคนใหม่“นายช่างฉือ ข้าต้องขอบคุณมาก ๆ นะเจ้าคะ ที่มาทำงานให้ข้า ด้วยเวลากระชั้นชิดเช่นนี้”“ข้าต้องขอบคุณท่านมากกว่า ที่ตัดสินใจจ้างงานข้า ทำให้มีโอกาสได้ช่วยเหลือคนต่ออีกมาก พวกคนงานพวกนั้นล้วนแต่ไม่ค่อยมีเงินกันเท่าใดนัก เดิมทีก็คิดหนักว่าจะหาเงินจากที่ใดมาซื้อเสบียงจัดเก็บไว้ เพราะในอำเภอนั้นหยุดว่าจ้างงานแล้ว แต่ยามนี้พอมีเงินแล้ว ล้วนไม่ลำบากเป็นแน่” “ข้าก็ดีใจเจ้าค่ะที่ได้ยินเช่นนั้น ต่อไปข้ายังมีโครงการอีกมาก คงได้ทำงานกับนายช่างฉือนาน ๆ แน่”“จริงหรือ ดี ๆ” ฉือโจวรู้สึกดีใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น นายจ้างเช่นฉินกุ้ยหยวนหาได้ไม่ง่ายนัก“ว่าแต่นะ ที่จริงคนงานหลายคนต่างมาคุยกับข้าเรื่องหนึ่ง”“อันใดหรือเจ้าคะ”“คือว่า...เรือนรับรองที่พวกเราได้นอนพักเมื่อคืนนี้ มันดีมากจริง ๆ แม้จะนอนด้วยกันหลายคน แต่ก็มีระยะห่างและสะดวกสบาย หากว่า...เหมันต์นี้หนักมากเช่นทุกครั้ง พวกเขา...รวมถึงข้าด้วย อาจจะรวมตัวกันกลับมาพักที่นี่ตลอดเหมันต์ก็เป็นได้” เมื่ออีกฝ่ายกล่าวจบ ใบหน้าของฉินกุ้ยหยวนก็ยกยิ้มขึ้น นี่แหละสิ่งที่นางต้องการ “หากพวกท่านกลับมาพักจริง ข้าจะคิดราคาพิเศษให้เลยเจ

ตอนที่[44]ข่าวขจรขจาย ในกลุ่มคนมีผู้ที่นางคุ้นตาก็มาด้วย นั่นก็คือท่านลุงหลิวและท่านลุงจงเข่อนั่นเอง เขาคงเป็นผู้ที่แนะนำและกระจายข่าวให้คนอื่นสินะ และนั่นเขามาด้วยรถแบตเตอรี่ที่นางให้ไปเมื่อวาน ช่างดูโดดเด่นจากผู้อื่นเสียจริง “หยวนเออร์ พบกันอีกแล้ว ดูซิ ว่าวันนี้ลุงพาผู้ใดมาบ้าง” “เถ้าแก่หลิวมิใช่ว่าท่านติดธุระอีกหลายชั่วยามจึงจะเสร็จมิใช่หรือ” หนึ่งในคนผู้หนึ่งเอ่ยถามขึ้น “ใช่ แต่ที่ข้าตามมาได้ทันเพราะเจ้าสิ่งนี้ต่างหาก” ว่าแล้วก็ลูบไปที่ยานพาหนะของตนอย่างภูมิใจ ซึ่งก็ทำให้ทุกคนมองไปที่มันอย่างไม่วางตา เขาไม่อธิบายอันใดเพิ่มเติมนอกจากหันมาแนะนำเหล่าคนต่าง ๆ ในนางได้รู้จักที่ดูปราดเดียวก็รู้ว่ามีฐานะ ทั้งขุนนางในอำเภอเสิ่งซี ทั้งยังจากเมืองอันหนิง ไหนจะพ่อค้าที่มีชื่ออีก ล้วนแต่ไม่ธรรมดา “เป็นเถ้าแก่เนี้ยอายุน้อยหรือนี่ ช่างมากความสามารถเสียจริง” อีกทั้งยังงดงามอีก หรือจะเป็นคุณหนูจากบ้านใดแอบมาทำกิจการ พวกเขาต่างคิดในใจ “กล่าวเกินไปแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้น เชิญทุกท่านเข้าไปในร้านอาหารของข้าได้เลยเจ้าค่ะ พนักงานรอต้อนรับอยู่แล้ว” วันนี้พนักงานมีความเตรียมพร้อมเป็นอย่างมากด้