Semua Bab รวยแล้วจ้า บ้านข้าขายหมูกระทะ: Bab 81 - Bab 90

ตอนที่[45]แขกที่ไม่ได้รับเชิญ ฉินกุ้ยหยวนรับรู้ได้ถึงสายตาอาฆาตมาดร้ายจึงได้หันมองกลุ่มคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล อ่า ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจอกันเร็วเช่นนี้ แต่เจอก็ดี จะได้ตอกหน้าคืนเสียหน่อย! แต่ทว่าผู้ที่เข้ามาถลาเข้ามาหานางเป็นคนแรกกลับเป็นบิดาที่ไม่ได้เรื่องผู้นั้น “หยวนเออร์ เจ้าหายดีแล้วหรือ แล้วพี่ใหญ่เจ้าเล่า หายดีเช่นกันหรือไม่ แล้ว......” เขาทำท่าจะถามต่อก่อนจะหยุดไป แล้วจากนั้นจึงทำท่าจะโผเข้าหาบุตรสาว แต่กลับเป็นฉินกุ้ยหยวนที่ถอยหลังกลับไป จึงทำให้มือของเขาคว้าเพียงอากาศเท่านั้น ซึ่งภาพนี้ทำให้สวีต้าต่านโมโหไม่น้อยที่จูหมิงยู่ยังไม่ตัดขาดจากฉินกุ้ยหยวน “ไม่ทราบว่าท่านผู้นี้มาที่นี่เพราะเหตุใด” ฉินกุ้ยหยวนเอ่ยถามขึ้นอย่างเย็นชา “หยวนเออร์ เหตุใดเจ้าพูดเช่นนั้น นี่ข้าเป็นบิดาของเจ้า เหตุใดต้องทำห่างเหินเช่นนั้น” “นั่นสิ นี่เป็นบิดาบังเกิดเกล้า แต่กลับทำห่างเหินเช่นนี้ คงเพราะว่ายามนี้กลายเป็นเถ้าแก่เนี้ยร้านอาหารแล้ว จึงไม่อยากยอมรับบิดาแล้วกระมัง โถ่ หยวนเออร์ อย่าทำเช่นนี้เลย” สวีต้าต่าน ฉินกุ้ยหยวนหรี่ตาลง ยังคงความเสแสร้งเหมือนเดิมสินะ “เถ้าแก่เนี้ยหรือ เถ้าแก

ตอนที่[46]ความคึกคักกำลังมาเยือนเมื่อทั้งสามกลับไปคนที่เกี่ยวข้องทั้งหลายต่างก็เข้าไปรวมตัวกันที่ห้องทำงานส่วนตัวของฉินกุ้ยหยวน องค์หญิงหยางจื่อกุมมือของฉินกุ้ยหลินด้วยความเป็นห่วง “ฮูหยินท่านไม่ต้องไปเสียใจกับบุรุษไม่ได้เรื่องเช่นนั้นเลยนะ ถือว่าเป็นฝันร้ายที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปแล้วกัน” “หม่อมฉัน เอ่อ ข้า ไม่ได้เสียใจหรืออาลัยอาวรณ์เขาแล้วเจ้าค่ะ เพียงแต่แค่รู้สึกคับแค้นใจไม่น้อยที่พวกเขากระทำเลวร้ายถึงเพียงนั้น แต่กลับยังกล้ามาทำเช่นนี้อีก ทั้งยังสงสารหยางเออร์ หยวนเออร์ที่ต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้” หากมิใช่ว่าหยวนเออร์โชคดีได้พบกับความวิเศษนั้นเข้าก็ไม่รู้ตอนนี้ชีวิตพวกนางจะเป็นเช่นไร“หยวนเออร์ หยางเออร์ แม่จะไม่ให้พวกเจ้าต้องอึดอัดและโดนรังแกเฉกเช่นอดีตอีก” สายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดส่งมาให้บุตรทั้งสอง ฉินกุ้ยหยวนยิ้มรับ“ยามนี้พวกเราเปลี่ยนไปแล้ว ต่อไปไม่มีผู้ใดมารังแกพวกเราได้แล้วเจ้าค่ะท่านแม่ หากกล้ามาก็ลองดู” นางเอ่ยให้มารดาสบายใจ “หยวนเออร์เด็กดี เจ้าเข้มแข็งมาก” องค์หญิงหยางจื่อปล่อยมือจากผู้เป็นมารดาแล้วไปจับมือผู้เป็นบุตรสาวแทน“พี่สาว หากพวกเขามารังแกพี

ตอนที่[46]ความคึกคักกำลังมาเยือน นางเริ่มวางหมูสามชั้นลงกระทะ คล้ายเป็นการเปิดงาน จากนั้นทุกคนจึงเริ่มทำตามเช่นกัน กลิ่นหอมที่แตะจมูกของทุกคนเริ่มทำให้กระเพาะหลายคนเริ่มโครกครากทันที และเมื่อสามชั้นชิ้นสวยที่ถูกย่างจนเกรียมได้ที่ น้ำมันลายละลายออกมาจนเคลือบชิ้นเนื้อ จากนั้นจิ้มลงไปบนน้ำจิ้มรสเด็ด แล้วนำมันเข้าปาก ปฏิกิริยาของทุกคนราวกับถูกสั่งการให้ทำแบบเดียวกัน นั่นคือตาเบิกกว้างขึ้น ไม่นานก็เป็นประกาย ก่อนจะหันมาพยักหน้าให้กับเพื่อนร่วมโต๊ะราวกับไก่จิก “หมูกระทะของพี่สาว อร่อยจริง ๆ รสชาตินี้ข้าไม่เคยได้กินมันที่ไหน อร่อยล้ำไม่เหมือนใคร” หานจื่ออี้กล่าวจบก็หยิบหมูสามชั้นเข้าปากอีกคำ “นี่เป็นอาหารที่พี่สาวชอบมาก น้ำจิ้มนี่พี่สาวก็คิดสูตรเองเลยนะ” “ฮือออ พี่สาวเก่งเหลือเกิน” ว่าแล้วก็เอาศีรษะถูไถอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน “ท่านอาจารย์ เป็นอาหารรสเด็ดอย่างที่ท่านว่าจริง ๆ ด้วย ข้าชอบมากเจ้าค่ะ” เจียวหวงพูดขึ้นบ้าง ยามนี้พวกนางขยับโต๊ะมาติดกันจนกลายเป็นโต๊ะ จึงมีผู้ร่วมโต๊ะมากมาย “หากเจ้าชอบก็กินเยอะ ๆ เล่า” จากนั้นจึงคีบหมูบนเตาเพิ่มให้เจียวหวง “ข้าก็ชอบ……” หานจื่อหลันที่นั่งอย

ตอนที่[47]เอาชนะ “อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำเลย พวกเจ้ากลับไปซะ แล้วอย่ามาที่หมู่บ้านของพวกเรา อย่ามารังแกครอบครัวตระกูลฉินอีก มิเช่นนั้นหัวหงอกหัวดำก็อย่าหาว่าพวกเราไม่เตือน!!” “ใช่ ๆ” ไม่นานในมือของทุกคนก็ไปถือถังน้ำที่เต็มไปด้วยเศษอาหารออกมา ผู้เฒ่าจูเห็นท่าไม่ดีจึงรีบดึงภรรยาของตนออกไป ชาวบ้านเถียนเกาก็เช่นกัน ในขณะที่สองแม่ลูก สวีต้าต่านและสวีอ้ายเหมย นั้นยืนอยู่ไกล ทำราวกับว่านี่ไม่เกี่ยวกับตน จนกระทั่งเมื่อไปถึงหมู่บ้านนางจึงถือโอกาสขณะที่ชาวบ้านคนอื่น ๆ ยังไม่แยกย้ายออกไปแล้วเอ่ยขึ้น “พวกมันไม่ให้เกียรติพวกเราสักนิด เด็กสองคนนั้นก็กระไร ท่านปู่ท่านย่าอุตส่าห์เดินทางไปหา แม้แต่ออกมาต้อนรับก็ไม่ยอมมา คงคิดว่าตนเองกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่แล้วกระมัง” “ยิ่งใหญ่อันใด ก็แค่เด็กไร้ค่าสองคน” นางจงซื่อกัดฟันกรอด “แต่ข้าว่าคงเป็นที่มารดาด้วยที่สั่งสอนบุตรไม่ดี” “ฉินกุ้ยหลินสตรีชั้นต่ำผู้นั้นหรือ จะสั่งสอนอันใดได้ ทำไมพวกมันไม่ตาย ๆ ไปเสีย” นางจงซื่อทำท่าว่าจะพูดต่อ แต่เมื่อเห็นสามีสะกิดอยู่ด้านข้างจึงได้พยายามสงบสติอารมณ์ของตนลง “ไม่ให้เกียรติพวกเราตระกูลจูแล้ว ยังไม่เห็นหัวหมู่บ้า

ตอนที่[48]ราบเป็นหน้ากลอง “สวีต้าต่านเจ้าเอาที่ดินผืนนั้นไปจำนองหรือ!” “ท่านแม่ เงินที่รวบรวมจากทุกคนมันไม่พอ ข้าก็ต้องเอาที่ดินไปจำนองสิ”“นี่เจ้า! โถ ที่ดินของข้า เจ้าไปไถ่คืนมาเลยนะ!” “ข้าไม่มีเงินแล้ว”“เจ้าต้องมี ไปไถ่คืนมาเลยนะ” นางจงซื่อคิดว่าแม้จะยกให้บ้านสามไป แต่ตนก็จะหาทางนำกลับคืนมาได้ แต่เมื่อสวีต้าต่านเอาไปจำนองเช่นนั้น หากไม่มีเงินไปไถ่คืนมา กลัวว่านางจะต้องเสียที่ดินผืนนั้นไปตลอดกาล นั่นจึงทำให้นางไม่ยินยอม “ท่านผู้นำ ในเมื่อบุตรสาวท่านเป็นตัวต้นเหตุเช่นนี้ ท่านก็ต้องรับผิดชอบ” “บุตรสาวข้ามิใช่ว่าแต่งไปเป็นคนตระกูลจูของพวกเจ้าแล้วอีก มิใช่ว่านั่นต้องรับผิดชอบร่วมกันทั้งหมดหรือ” “ไม่! นั่นไม่เกี่ยวกับพวกเรา สองคนไม่ได้แต่งงานกัน ข้ายังไม่ได้รับผู้ใดเข้าทะเบียนเสียหน่อย ฉะนั้น สวีต้าต่านเจ้าคืนเงินทุกคนมา!” บ้านใหญ่ตระกูลจูนั้นต่างก็ลงทุนไปไม่น้อย ด้วยหวังจะได้เงินตำลึงทองกลับมา แม้กระทั่งเงินที่ได้จากฉินกุ้ยหยวนวันนั้นก็ยังนำไปลงทุนด้วย จนยามนี้ตนเหลือเงินที่ใช้ในครอบครัวเพียงน้อยนิด ฉะนั้นจึงต้องถามเอากับตัวต้นเหตุ “เจ้ามีเงินจากเมืองอันหนิงมาไม่น้อยไม่ใช่หรือ