All Chapters of รวยแล้วจ้า บ้านข้าขายหมูกระทะ: Chapter 91 - Chapter 100

ตอนที่[49]ทำอันใดไม่ได้หลังจากที่เหตุการณ์เมื่อคืนผ่านพ้นไป เสี่ยวหลงก็ได้วางกองกำลังป้องกันเอาไว้จนทั่วพื้นที่ทั้งยี่สิบหมู่ของนาง และกล่าวให้ทุกคนสบายใจว่าไม่ว่าผู้ใดก็เข้ามาทำลายอาณาจักรตระกูลฉินไม่ได้ หากเขาไม่ยินยอม “เสี่ยวหลงเมื่อคืนนี้ช่างเก่งกาจและน่าเกรงขามมากจริง ๆ” “โถ ฮูหยินท่านแม่ก็พูดเกินไป เสี่ยวหลงยังเป็นเด็กที่น่ารักของฮูหยินท่านแม่อยู่นะขอรับ” ว่าแล้วก็เข้าไปออดอ้อนอีกคนทันที ช่างไม่ดูขนาดตัวของตัวเองเหลือเกินจากแตกต่างจากผู้อื่นมากเพียงใด นางก็เพิ่งรู้ว่าก่อนหน้านี้ไม่นานว่าพลังเสี่ยวหลงถึงขั้นสามารถแปลงกายเป็นมังกรได้แล้วเนื่องจากเมื่อคืนต้องเฝ้าระวังเหตุการณ์ซึ่งมาจากการบอกกล่าวจากเสี่ยวหลง พวกเขาจึงได้กลับมานอนในมิติอีกครั้ง เนื่องจากที่ผ่านมาหลายคนได้นอนในบ้านหลังใหม่ที่ถูกสร้างแล้วนั่นเอง มีเพียงฉินกุ้ยหยวนที่นางจะชื่นชอบที่จะนอนในมิติเช่นเดิม“นั่น มิใช่ว่าท่านชายยืนอยู่หน้าบ้านหรือ” ฉิยกุ้ยหยางชี้ไปที่หน้าจอเมื่อเห็นว่าผู้ใดกำลังยืนอยู่หน้าบ้าน “เช่นนั้นพวกเรารีบออกไปกันเถิด เดี๋ยวคนจะสงสัยเอา” ผู้เฒ่าฉินเอ่ยขึ้น จากนั้นทั้งหมดจึงออกมาจากในมิติ เป็นฉิน

ตอนที่[50]ของข้าผู้เดียว ไม่น่าเชื่อว่าเวลาจะผ่านไปรวดเร็วเช่นนี้ เพียงไม่นานกิจการอาณาจักรตระกูลฉินของนางก็เปิดทำการได้กว่าสามเดือนแล้ว ทุกอย่างเคลื่อนผ่านด้วยความก้าวหน้า ทุกคนต่างทำงานกันจนตัวเป็นเกลียว แม้แต่องค์หญิงหยางจื่อยังชงเครื่องดื่มจนมือแทบเป็นระวิง แต่ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังไม่บ่นแต่อย่างใด และคล้ายจะกลมกลืนกับคนที่นี่ไปโดยสิ้นเชิง บางวันก็ไปทำผักดองกับชาวบ้าน บางวันก็ไปช่วยพนักงานจัดห้องพักก็มี เพราะอยู่ที่นี่มีกิจกรรมให้ทำมากมาย เซี่ยหยางจื่อจึงไม่รู้สึกเบื่ออันใดแม้แต่น้อย ทั้งไม่ต้องทนกับอากาศที่หนาวเย็น หากอยู่ในอาณาจักรตระกูลฉินไม่ว่าไปที่ได้ก็ล้วนแต่อุ่นสบาย คิดแล้วก็นึกถึงสามีที่อยู่ในเมืองหลวง คนผู้นั้นเป็นคนขี้หนาว มักบ่นอยู่ประจำ แม้ที่จวนจึงไม่ขาดถ่านชั้นดี เพื่อใช้ในการให้ความอบอุ่น แต่ถึงจะชั้นดีเพียงใดก็ไม่สู้ที่นี่สักนิด ไม่รู้เช่นกันว่าฉินกุ้ยหยวนทำได้อย่างไร นอกจากเรื่องกิจการที่ก้าวหน้า อายุของนางก็ก้าวหน้าเช่นเดียวกัน ภายในครอบครัวตกลงกันว่าอีกสองวันจะจัดพิธีปักปิ่นให้นาง เพราะถึงวันเกิดและอายุครบรอบสิบห้าปีแล้ว ซึ่งเมื่อองค์หญิงหยางจื่อรู้ข่าวก็รี

ตอนที่[51]ภัยคุกคามเมื่อได้ยินว่ามีอันใดเกี่ยวข้องกับหมู่บ้านหวงหลิง ซึ่งนั่นก็เกี่ยวข้องกับนางโดยตรง ฉินกุ้ยหยวนไม่อาจอยู่นิ่งได้ หานจื่อหลันก็คิดว่ามาถึงขั้นนี้ก็ไม่ควรมีอะไรต้องปิดบังอีกทั้งจะได้หาทางป้องกันไว้“หยวนหยวนนั่งก่อน หากจะให้เล่าคงต้องเล่าตั้งแต่ต้นเหตุ ในยามที่อดีตองค์ฮ่องเต้ยังไม่ได้แต่งตั้งองค์รัชทายาท…...”ในยามนั้นล้วนแต่มีพยายามที่จะแย่งชิงตำแหน่งกันทุกวิถีทาง แต่ทว่าฮ่องเต้องค์ปัจจุบันหรือองค์ชายใหญ่ที่เกิดจากอดีตฮองเฮามีพระขนิษฐาร่วมอุทรคือองค์หญิงหยางจื่อ มีผลงานโดดเด่นและได้ใจประชาเป็นอย่างมาก แต่เพราะเนื่องจากยังไม่มีราชโองการแต่งตั้งทุกอย่างก็ยังคงดำเนินต่อไป องค์ชายรองในยามนั้นคือคู่แข่งคนสำคัญขององค์ชายใหญ่ องค์ชายรองเกิดจากกัวกุ้ยเฟย มีพระขนิษฐาร่วมอุทรคือองค์หญิงเซี่ยหยางหง ที่มีอุปนิสัยเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาและจิตใจโหดเหี้ยมที่สำคัญมักจะคิดแข่งขันกับพี่สาวต่างมารดาอย่างองค์หญิงหยางจื่ออยู่เสมอ วันหนึ่งยามที่แต่งงานออกไปกับเสนาบดีฝ่ายขวาของแคว้น ไม่นานก็ให้กำเนิดบุตรชายหนึ่งคน เดิมคิดว่าตนนั้นเหนือกว่าองค์หญิงหยางจื่อแล้ว แต่ทว่าต่อมาองค์หญิงหยางจ

ตอนที่[52]ขอร้องหลังจากที่ฟังคนในกระโจมพูดคุยกันจนแล้วเสร็จเรียบร้อย จึงได้พากันถอยออกจากจากค่ายนั้นพอสมควรเพื่อปรึกษาบางอย่างกันเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ แน่นอนว่าหานจื่อหลันได้รายงานสถานการณ์โดยนกพิราบสื่อสารให้องค์ฮ่องเต้ไปแล้ว ในยามฉินกุ้ยหยวนยามนี้กำลังคิดหนัก เพราะหากว่าปล่อยให้ฮ่องเต้ส่งกองทัพทหารเพื่อมาที่นี่เพื่อจัดการกบฏยิ่งในช่วงสภาพอากาศเช่นนี้คงเต็มไปด้วยความยากลำบากและจากนั้นคงจะเกิดการสูญเสียไม่น้อย และหากว่ามีการปะทะกันจริง ๆ ชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงจะต้องได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน ซึ่งนางไม่ต้องการเช่นนั้น ที่จริงแล้วด้วยพลังของเสี่ยวหลงในยามนี้หากต้องมาผนวกกำลังกับนาง กองทัพของกัวเฉิงจะนับว่าเป็นอันใด แต่หากทำเช่นนั้นองค์ฮ่องเต้จะมองว่านางแปลกจนคิดระแวงกันในภายภาคหน้าหรือไม่ แล้วหานจื่อหลัน เขาจะคิดอย่างไรกับนาง ยามนี้นางกล่าวได้ว่ามีความไว้ใจและรู้สึกดีกับเขาไม่น้อย แต่อย่างไรเสียหายเพียงแค่ตนเองย่อมดีกว่าปล่อยให้ผลกระทบต้องไปตกที่ชาวบ้านที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่อะไร หากว่าต่อไปพวกเขาคิดว่านางเป็นภัยอยากจะกำจัด นางก็แค่พาครอบครัวหนีไปอยู่ที่อื่นและอาศัยอยู่ในมิติเป็นหลั

ตอนที่[52]ขอร้อง “เอาชุดใหญ่มาเลย” อันไฉ่หัวหน้ากลุ่มเอ่ยสั่งอาหารทันที ใบหน้าของทั้งห้าคนมีเหมือนกันนั่นก็คือความดุดัน แต่ทว่าเมื่ออาหารเข้าปากคำแรกสีหน้าของคนทั้งหมดก็เปลี่ยนไปโดยทันที “นะ…นี่ มันเนื้อหมูสวรรค์อันใด!” “น้ำจิ้มนี้ก็รสดีนัก!” ความดุดันหายไปโดยทันที เหลือเพียงผู้ที่ตกอยู่ในห้วงรักแห่งอาหารเท่านั้น รู้ตัวอีกทีก็กินหมดชุดแรกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นจึงได้สั่งชุดที่สองต่อทันที จังหวะที่รออาหารนี้เองพวกเขาจึงได้สอดส่องสายตามองไปโดยรอบ ร้านอาหารนี่คนเยอะจริง ๆ และดูเหมือนว่าจะมีกระโจมสำหรับให้คนเข้าพักมากมาย เงินที่ได้แต่ละวันคงไม่น้อย เขาคงต้องมีเรื่องรายงานเพิ่ม นอกจากมาปล้นเสบียงที่นี่แล้ว ควรจับตัวพ่อครัวแม่ครัวที่นี่กลับค่ายไปด้วย หากพวกเขาได้กินอาหารที่เลิศรสเช่นนี้ทุกวัน นั่นจะมีความสุขและมีพละกำลังมากเพียงใด พวกเขาไปแล้ว “หยวนเออร์ แผนการคืนนี้คืออย่างไร” องค์หญิงหยางจื่อร้อนใจไม่น้อย หากมีอันใดผิดพลาดมาชีวิตของทุกคนจะเป็นเช่นไร โดยเฉพาะชาวบ้านเหล่านั้น ยอมรับว่าเมื่อมาอยู่ที่นี่เป็นเวลากว่าสามเดือน นางย่อมผูกพันกับคนที่นี่ไม่น้อย ชาวบ้านใสซื่อและมีน้ำใจ