All Chapters of รักร้าย ลูกชายมาเฟีย (อาชิ..My Hero): Chapter 121 - Chapter 130

“พรุ่งนี้หยุดไปเที่ยวพักผ่อนกันหน่อยไหมวะ หลังจากไปอยุธยาบ้านแบมก็ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันเลย” เดลพูดหลังจากเดินลงจากตึกเรียน แล้วมานั่งกันที่ใต้ถุนตึก“ก็ดี กูก็เหนื่อย ๆ อยากพักเหมือนกัน ช่วงนี้ทำแต่งาน เอมก็สอบบ่อย อ่านแต่หนังสือ ลูกชายกูจะเฉาตายอยู่แล้ว”“ข้ออ้างจะไปพักผ่อน มึงอยากเปลี่ยนบรรยากาศเอากับเมียมากกว่า”“เออ นั่นก็เป็นเหตุผลข้อหนึ่ง แต่กูอยากไปเที่ยวกับมึง 2 คน กูว่าพักนี้เหมือนกูไม่ค่อยมีเวลาให้เพื่อนเลย”“มึงแต่งงานแล้วนะเว้ย เอาเวลาไปให้เมียน่ะถูกแล้ว เกิดเมียงอนขึ้นมาจะเรื่องใหญ่” ภูพูด“แต่เมียกูก็เพื่อนสนิทมึง 2 คนด้วยเปล่าวะ ตอนนี้กูรู้สึกว่าเราไม่สนิทกันเหมือนเมื่อก่อนเลยว่ะ ที่มีอะไรก็จะเล่าสู่กันฟัง ไม่มีความลับต่อกัน มึง 2 คนรู้สึกเหมือนกูไหม”“กูก็รู้สึกเหมือนมึง แล้วมึงล่ะไอ้ภู รู้สึกเหมือนกู 2 คนหรือเปล่า”“พวกมึงกำลังคิดว่ากูเปลี่ยนไป กูมีความลับกับพวกมึง” ภูพูด“แล้วมันเป็นแบบนั้นหรือเปล่าวะ” อาชิถามกลับ“แล้วถ้ากูบอกว่ากูมีเรื่องปิดบังมึง มึงจะคาดคั้นให้กูบอกมึงไหม” ภูก็ถามกลับเช่นกัน“คงไม่”“แต่กูอยากรู้” เดลยื่นหน้ายื่นตาเข้ามา“เสือก !!” อาชิกับภูตอบกลั

“พี่ภูขา พี่ภูเอาชุดของหนูไปไว้ที่ไหน” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นทำให้ทุกคนหันไปมองตามเสียงนั้นเดลมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความตกตะลึง เช่นเดียวกับเธอที่เมื่อเห็นหน้าเขา ดวงตากลมโตของเธอก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ หัวใจแทบจะหยุดเต้น นิ่งงันราวกับก้อนหินช่วงอึดใจต่อมาเหมือนเขาและเธอพึ่งได้สติ สองมือหนาจับพลิกตัวให้หญิงสาวตรงหน้าหันหลังแล้วดันตัวเธอกลับเข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็ว แล้วปิดประตูห้องนอนทันที“กูว่ากูไปเข้าในห้องครัวดีกว่า... ไอ้อาชิมึงจะไปไหน” เดลกลับหลังหันมาแล้วเอ่ยบอก พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด แต่อาชิก็เดินอาด ๆ เข้ามาจะเปิดประตูห้องนอนให้ได้“ไอ้เดลมึงหลบ” น้ำเสียงอันเย็นยะเยือกที่ทำให้คนฟังที่ยืนขวางประตูถึงกับขนหัวลุก“มึงจะไปไหน ถ้าปวดฉี่ไปเข้าห้องนู้น แบมออกมาพอดี มึงไปเข้าห้องนู้นเลย” เดลดันตัวอาชิให้ออกห่างประตูห้องนอนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้“กูบอกให้มึงหลบ !” อาชิตะคอกใส่เดลเสียงดังลั่น“พี่อาชิเป็นอะไร” ชะเอมเข้ามาจับลำแขนแกร่งของอาชิไว้ ถึงจะรู้สึกงงในท่าทางของเขา แต่เธอรู้สึกถึงความเกรี้ยวกราดในตัวเขามากกว่า เธอจึงอยากทำให้เขาใจเย็นลง“เอมปล่อย !” น้ำเสียงท

“ฮือ ๆ ๆ ๆ... พี่อาชิใจร้าย... ฮือ ๆ ๆ ๆ” เอรินร้องไห้คร่ำครวญตลอดทาง โดยมีชะเอมกอดปลอบอยู่บนเบาะข้างคนขับทั้งคู่ โดยชะเอมนั่งตะแคงข้างหันหลังให้อาชิเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย เอรินก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น ซบหน้าอยู่ตรงซอกคอของเธอ“เอริน จะหยุดร้องได้หรือยัง” อาชิเอ่ยถามเสียงดังลั่นรถเมื่อผู้เป็นน้องสาวร้องไห้ไม่หยุด“พี่อาชิอย่ามาตะคอกน้องนะ... โอ๊ย !” ชะเอมตวาดลั่นด้วยความลืมตัวว่าตนเองปากเจ็บ ทำเอาอาชิถอนหายใจพรืดใหญ่ เขาไม่ได้ตะคอก แค่เสียงมันดังไปหน่อยเท่านั้นเอง“เอรินเกลียดพี่อาชิแล้ว พี่อาชิใจร้าย” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยว่าพี่ชายอีกครั้งก่อนจะวิ่งขึ้นบ้านไปด้วยความปวดร้าวที่หัวใจ“เอริน ! เอริน !” อาชิตะโกนเรียกตามหลัง ดีที่ช่วงนี้พ่อแทนกับแม่พายไปมา‍เก๊า ไม่งั้นคงได้รู้ถึงหูของคนทั้งสอง“เอมจะไปไหน” อาชิเอ่ยถามเมื่อชะเอมรีบเดินเข้าบ้านโดยไม่สนใจเขา“ไปให้พ้นจากคนใจร้ายใจดำ” ชะเอมว่าแล้วรีบตามเอรินไป“เอม !”อาชินั่งอยู่ที่ปลายเตียง มองคราบเลือดของเพื่อนรักที่ยังเปรอะเปื้อนบนมือของเขาด้วยหัวใจที่บอบช้ำไม่ต่างจากเพื่อนรักและน้องสาวเลยชะเอมเปิดประตูเข้ามาในห้อง หลังจากที่เข้าไปปลอ

“พี่อาชิ พี่ชะเอม” เสียงเอวากับอธิดังขึ้นพร้อมกัน ทำให้อาชิผละตัวออกจากอ้อมกอดของชะเอม แต่ชะเอมก็ยังจับมือของอาชิไว้“อาชิ ชะเอม ทำไม... เอรินเป็นอะไร” แทนไทเอ่นถามด้วยสีหน้าวิตกกังวล“น้องเอรินปลอดภัยแล้วค่ะ แม่พายกำลังเข้าไปดู” สิ้นเสียงของชะเอม แทน‍ไทก็ผลักประตูห้องฉุกเฉินพุ่งตัวเข้าไปด้านในทันที ตามด้วยเอวา“พี่อาชิเป็นอะไรครับ” อธิย่อตัวลงนั่งข้าง ๆ อาชิ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงของความเป็นห่วงเมื่อเห็นใบหน้าพี่ชายที่มีร่องรอยของคราบน้ำตา“พี่อาชิไม่ได้เป็นอะไร” อาชิพยายามพูดให้เป็นปกติที่สุด แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังสั่นเครืออยู่ดี“แต่พี่อาชิร้องไห้ พี่อาชิไม่เคยร้องไห้”“พี่อาชิแค่เป็นห่วงน้องเอรินมากค่ะอธิ” ชะเอมเป็นคนตอบแทน“แล้ว...” ยังไม่ทันที่อธิจะได้ถามต่อ ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออกกว้างบุรุษพยาบาลเข็นเตียงผู้ป่วยของเอรินออกมาเพื่อไปยังห้องพักฟื้นที่ดีที่สุดของโรงพยาบาล แทนไทประคองพรพระพายเดินตามไปติด ๆ ทุกคนจึงลุกและเดินตามไป“อาชิ มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น” แทนไทเอ่ยถามทันทีที่บุรุษพยาบาลและพยาบาลออกไปจากห้องพักฟื้น“ผมผิดเอง ผมทำให้น้องต้องเป็นแบบนี้” อาชิยืนก้มหน้าเอ่ยบอกผู้เป็นพ

เอรินนอนโรงพยาบาล 3 วัน เมื่อตรวจเช็กร่างกายโดยละเอียดแล้วว่าเป็นปกติดีหมอจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้“เอรินจะขึ้นไปพักบนห้องก่อนไหมลูก” พรพระพายเอ่ยถาม“พี่อาชิขา เอรินอยากกินข้าวผัดเบคอนฝีมือพี่อาชิคนเดียว ได้ไหมคะ” ทันทีที่กลับมาถึงบ้านเอรินก็ออดอ้อนพี่ชายเสียงหวาน“ได้สิครับ” อาชิตอบก่อนจะก้มลงไปหอมที่กระหม่อมบางของน้องสาว“ป่วยเข้าหน่อย อ้อนเก่ง” เอวาว่ากระแนะกระแหน“ก็นาน ๆ ทีพี่อาชิจะอยู่ให้อ้อนก็ต้องอ้อนให้คุ้มสิ” เอรินเกยคางพร้อมทั้งกอดลำแขนแกร่งของพี่ชาย ส่งสายตาออดอ้อน“ตามสบาย เอวาไปโทร.หาสาว ๆ ในสังกัดดีกว่า” เอวาพูดด้วยความหมั่นไส้ พูดจบก็เดินขึ้นข้างบนไป“ถ้างั้นพ่อแทนพาแม่พายขึ้นไปพักก่อนนะ” แทนไทเดินกอดเอวคอดของพร‍พระพายขึ้นไปพักบนห้องนอน“อธิขอด้วยนะครับพี่อาชิ แต่อธิไปเล่นเกมก่อน เดี๋ยวลงมากิน” พูดจบก็วิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนตนเอง“เอรินไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ ทำเสร็จแล้วพี่ยกไปให้” อาชิบอกพร้อม ทั้งโยกหัวน้องสาวเบา ๆ“ค่ะ”“ทำไมเอมไม่เห็นเคยรู้ว่าพี่อาชิทำอาหารเป็น” ชะเอมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงอน ๆ อาชิก็หยิบของสดในตู้เย็นออกมาวางบนเคาน์เตอร์“งอน ?” อาชิอุ้มยกคนขี้งอนข