Semua Bab รักร้าย ลูกชายมาเฟีย (อาชิ..My Hero): Bab 161 - Bab 170

“คุงทวดขา น้องบัวมาหาแย้วค่ะ” ทันทีที่ผู้เป็นแม่เปิดประตูรถให้ เอมมาลินก็รีบวิ่งและตะโกนเรียกคุณทวดดังลั่น“น้องบัววิ่งช้า ๆ สิคะ” ชะเอมเอ่ยปรามลูกสาว“ต้องวิ่งเย็ว ๆ ค่ะ น้องบัวคิกถึงคุงทวด” เอมมาลินหยุดวิ่งแล้วหันมาบอกผู้เป็นแม่ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไปหาคุณทวด“คุงทวดฉะหวัดดีค่ะ”“น้องบัวเหลนทวด มาให้ทวดหอมก่อน” เอมมาลินวิ่งเข้าไปให้คุณทวดกอดหอมหลายฟอดจนพอใจ“สวัสดีค่ะคุณยาย / สวัสดีครับ” ชะเอมกับอาชิยกมือไหว้พร้อมกัน“กินอะไรกันมาหรือยังลูก”“กะจะมาฝากท้องกับคุณยายค่ะ เอมคิดถึงกับข้าวฝีมือคุณยายมาก ๆ เลย” ชะเอมเข้าไปกอดหอมคุณยายอย่างออดอ้อน“วันนี้ยายทำของโปรดไว้ให้ชะเอมเลย นิดไปจัดการอุ่นอาหารแล้วจัดโต๊ะได้เลย”“ค่ะคุณยาย”“คุงทวดทำอะไยคะ”“ทวดทำขนมวุ้นลูกชุบ น้องบัวอยากทำไหม”“อยากค่ะ คุงทวดปั้นเปงตัวอะไยคะ”“ทวดให้น้องบัวทาย” คุณทวดก็ชี้ไปที่ขนมวุ้นลูกชุบที่เป็นรูปผักผลไม่ต่าง ๆ ให้เหลนได้ทายชื่อ“ชมพู่ แคยอต มะม่วง ฉ้ม เชอยี่ อังนี้แตงโม น้องบัวชอบกิง แย้วอังนี้คืออะไยคะ น้องบัวไม่ยู้จัก”“อันนี้มะเขือม่วงค่ะ” คุณทวดบอก“น้องบัวก็ไม่ยู้จักอยู่ดี”“มะเขือม่วงเป็นผักชนิดหนึ่งค่ะ” ชะเ

“จะไปกังหยือยังคะ น้องบัวอยากไปฉวนฉะหนุกจะแย่แย้ว”“ไปกันเลยค่ะ” แบมยื่นมือไปให้หลานจับ“ไปค่ะป้าแบมคงฉวย”“ตกลงบี๋จะให้น้องบัวไปชุดนี้จริง ๆ” สายฟ้าถาม“แบมแต่งตัวอะไรให้น้องบัวเนี่ย จะไปเล่นหิมะที่ไหน” ชะเอมที่พึ่งสังเกตการแต่งตัวของลูกสาว“มังเปงแฟชั่งค่ะคุงแม่”“เนอะน้องบัว ทำไมไม่มีใครเข้าใจแฟชั่นเลย แล้วสวนสนุกที่จะไปก็ติดแอร์ ไม่ร้อนหรอกเนอะ”“เนอะ ป้าแบม”“พี่ว่าเอมเตรียมชุดไปเปลี่ยนให้น้องบัวด้วยดีกว่า พี่ว่าถ้าได้เล่นแล้วทนได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงหรอก” อาชิบอกเพราะรู้ดีว่าลูกสาวขี้ร้อนมาก“ค่ะ งั้นเอมไปเตรียมชุดใหม่กับนมก่อน” พูดจบชะเอมก็เดินไปเตรียมเสื้อผ้า ของใช้ แล้วก็นมซึ่งเอมมาลินยังคงกินนมแม่อยู่ห้างสรรพสินค้า“นานแล้วนะที่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าแบบนี้” เดลพูดขณะนั่งดูเอมมาลินเล่นเครื่องเล่นอย่างสนุกสนานอยู่กับแบม“ต้องโทษไอ้ภูเลย เดี๋ยวผลุบเดี๋ยวโผล่” สายฟ้าว่า“มึงก็ไปว่ามัน มันยิ่งชีช้ำหัวใจ” อาชิว่าพลางกอดคอภู“คนเชี่ยอะไรวิ่งตามหัวใจตัวเองเหนื่อยแล้วเหนื่อยอีก แต่ก็อึดฉิบหาย” เดลว่า“ก็กูรักของกู ใครจะเหมือนมึง หัวใจโคตรลั้ลลาเลย มั่วฉิบหาย” ภูว่า ทำเอาทุกคนหัวเราะลั

“สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่” แบมกล่าวทักทายคุณอัณณพกับคุณธารธาราพ่อแม่ของสายฟ้า ที่ผู้เป็นพ่อกำลังอ่านหนังสือ ส่วนผู้เป็นแม่กำลังนั่งถักโครเชต์“แบมลูก คิดถึงจังเลย วันนี้ว่างเหรอลูกถึงมาหาแม่ได้” แบมเข้าไปนั่งข้าง ๆ คุณธารธาราซึ่งเธอก็โอบกอดแบมด้วยความคิดถึง“คิดถึงคุณแม่เหมือนกันค่ะ วันนี้หยุดก็เลยจะมาทำอาหารให้คุณพ่อคุณแม่รับประทาน แบมซื้อของสดมาเยอะแยะเลย จะทำของโปรดให้ทุกคนรับประทานเลยค่ะ”“นี่แม่ลืมทักลูกชายแม่หรือเปล่าครับ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าเป็นลูกที่ถูกลืมเลยพ่อ” สายฟ้าพูด“สายฟ้าก็รู้สึกเหรอ พ่อก็คิดอยู่ว่าพ่อเป็นหัวหลักหัวตอของแม่ไปแล้ว พอลูกสะใภ้มาก็ลืมคนอื่นหมด”“หนุ่ม ๆ ขี้น้อยใจจังเลยค่ะคุณแม่”“ใช่ อีกคนก็แก่ละ ยังทำเป็นมาน้อยอกน้อยใจเหมือนเด็ก อีกคนก็หนุ่มเสียเปล่าแต่ไม่มีน้ำยา”“แม่ต้องโทษลูกสะใภ้แม่ครับที่ปิดทางเข้าลูก ๆ ของผม เพราะอยากเรียนต่อเฉพาะทาง”“แต่นี่ก็จบแล้วไม่ใช่เหรอลูก มีหลานให้แม่สักคน แม่อยากเป็นคุณย่าแล้ว”“ใช่ ๆ พ่อก็อยากเป็นคุณปู่ มีเด็กตัวเล็ก ๆ มาคอยออดอ้อนจะได้ทำให้หัวใจคนแก่กระชุ่มกระชวย”“คุณพ่อคุณแม่ยังไม่แก่เลยค่ะ”“ปากหวานจริง ๆ”“แล้วไอ้พายุอยู่

“หลานปู่ ทำไมน่าเกลียดน่าชังแบบนี้” คุณอัณณพอุ้มหลานสาวแนบอก มองหลานสาวตัวจ้ำม่ำแก้มแดง ๆ ด้วยความหลงใหล เอ็นดูยิ่งนัก“คุงปู่ณพขา ทำไมน้องฟ้าใฉตัวเย็กนิดเดียว” เอมมาลินที่เฝ้าน้องสาวตัวเล็กไม่ห่างตั้งแต่ที่พยาบาลพาเข้ามาในห้องพักฟื้นเอ่ยถามด้วยความสงสัย“น้องฟ้าใสยังเป็นเด็กน้อยอยู่ครับ ถ้าน้องฟ้าใสกินนมเยอะ ๆ เดี๋ยวน้องฟ้าใสก็จะตัวโตเหมือนพี่บัวคนสวยครับ”“น้องฟ้าใฉต้องกิงนมเยอะ ๆ ยู้ไหม น้องฟ้าใฉจะได้โตเย็ว ๆ จะได้มาเย่งกับพี่บัว”“คุณพ่อคุณแม่ของแบมมาได้พรุ่งนี้นะลูก ส่วนพี่ ๆ ยังอยู่ต่างประเทศกันอยู่เลย แต่ก็บอกว่าจะกลับมาหาแบมกับหลานให้เร็วที่สุด” คุณธารธาราบอก“ค่ะคุณแม่”“พ่อ ให้ผมอุ้มหลานบ้าง” พายุพูดหลังจากที่ชะเง้อคอมองหลานสาวอยู่นานเพราะผู้เป็นพ่อไม่ยอมวางหลานสาวลงเลย“พายุอุ้มไม่เป็นหรอก เดี๋ยวทำหลานหล่น”“ถ้าพ่อไม่ให้ผมอุ้ม แล้วผมจะอุ้มเป็นไหมล่ะ”“พายุเงียบ ๆ สิ พ่อจะคุยกับหลาน ว่าไงคะคนสวยของปู่”“แม่ ดูพ่อสิ ไม่ให้ยุอุ้มเลย แม่จัดการพ่อให้ยุหน่อยสิครับ”“มึงนี่โตป่านนี้ยังอ้อนแม่เป็นเด็ก ๆ” สายฟ้าว่า“ก็กูไม่มีเมียให้อ้อนเหมือนมึง กูก็ต้องอ้อนแม่ดิ แม่ ยุอยากอุ้มหลาน”

“พี่บัวนองกับน้องฟ้าใสไม่ได้หยอคะ ถ้าพี่บัวกลับบ้างแย้วใครจะช่วยยุงฉายฟ้าอาบน้ำ แย้วใครจะคอยให้กำยังใจเวยาน้องฟ้าใฉกิงนม” เอมมาลินบอกเสียงเศร้าเมื่อได้เวลาต้องกลับบ้าน“น้องฟ้าใสนอนหลับค่ะ พี่บัวเห็นไหม เดี๋ยวลุงสายฟ้ากับป้าแบมก็ต้องนอนหลับเหมือนน้องฟ้าใส ไว้พรุ่งนี้เราค่อยมาหาน้องกันใหม่นะคะ ป่านนี้คุณปู่กับคุณย่าคิดถึงพี่บัวแย่แล้ว พี่บัวไม่คิดถึงคุณปู่คุณย่าเหรอคะ” ชะเอมโน้มน้าวลูกสาวที่นั่งเกาะขอบเตียงมองเรนิตาไม่ห่าง“ก็ได้ค่ะ พี่บัวยอมกลับก็ได้... น้องฟ้าใฉขา พี่บัวกลับไปเปงน้องบัวของคุงปู่คุงย่าก่องนะ แย้วพรุ่งนี้ค่อยเปงพี่บัวของน้องฟ้าใฉใหม่นะ... ป้าแบมขา พี่บัวหอมน้องฟ้าใฉก่องกลับได้ไหมคะ”“ได้สิคะ” แบมตอบพลางยิ้มให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเอมมาลิน“พี่บัวหอมน้องเบา ๆ นะครับ เดี๋ยวน้องตื่น” อาชิบอกลูกสาว“ค่ะ คุงพ่ออุ้มหน่อย” เอมมาลินตอบก่อนจะชูแขนให้ผู้เป็นพ่ออุ้มแล้วโน้มตัวก้มลงไปหอมแก้มเรนิตาอย่างแผ่วเบา“คุงปู่ขา คุงย่าขา” เอมมาลินวิ่งร้องเรียกแทนไทกับพรพระพายเสียงดังลั่นเมื่อกลับมาถึงบ้าน“คนสวยของปู่กลับมาแล้ว” แทนไทอ้าแขนรับหลานสาวเข้าไปกอดแล้วอุ้มขึ้นด้วยลำแขนแกร่งเพ