Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

วันเปิดเทอมชั้นมอสี่ของวเรณย์ เขารู้สึกดีใจที่ยังได้อยู่ห้องเดียวกันกับคีตาเหมือนอย่างเคย ทั้งสองแทบจะเป็นเพื่อนที่ตัวติดกันจนหลายคนแซวว่าเป็นแฝดไปแล้ว ความนิยมของเขาและวงไอริสเพิ่มมากขึ้นด้วยเพราะภาพลักษณ์ที่เปลี่ยนไปจากน้องมอต้นกลายเป็นพี่มอปลายไปแล้ว ปิดเทอมไปไม่กี่เดือน ส่วนสูงของวเรณย์ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วจนตอนนี้นับว่าราวกับนายแบบ ใบหน้าหล่อใสเหมือนไอดอล ท่าทางตอนเล่นดนตรี ร้องเพลง เล่นบาสหรือกระทั่งนั่งอยู่เฉย ๆ มักจะมีสายตาของสาว ๆ จ้องมองไม่วางตาจนใครหลายคนอิจฉา หลายครั้งวเรณย์จะได้รับจดหมายสารภาพรักจากทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ในโรงเรียนแต่เขากลับไม่สนใจใครเลยสักคน “นี่ รุ่นพี่ห้องห้ามารอนายอยู่หน้าห้องอีกแล้ว” คีตาสะกิดเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างกัน “พี่เขาก็น่ารักนี

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพิ่งทำให้วเรณย์ตระหนักได้ว่าธาวินโกรธเขาจริงจังเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ได้รู้จักกันมา ถึงแม้ปกติแล้วเขาจะเป็นคนคอยทำตัวห่างเหินกับธาวินแต่ช่วงนี้กลับไม่ต้องทำอะไรแบบนั้นเลย เพราะอีกฝ่ายหลบหน้าเขาเองเวลาที่ต้องเจอหน้ากัน “อย่าลืมเอากล่องของว่างที่ป้ามลทำไว้ไปด้วย” วเรณย์เอ่ยบอกคนตรงหน้า เขาคิดในใจว่าอีกสักพักต้องได้ยินเสียงพึมพำจากธาวินเหมือนอย่างเคย อืม ขอบคุณที่เตือน หรือไม่ก็ อืม ไม่ลืมหรอก อะไรแบบนี้ ทว่า ธาวินแค่เดินมาหยิบกล่องของว่างออกไปเงียบ ๆ โดยไม่เหลียวมองเขาเลย วันหยุดอยู่บ้าน วเรณย์จะเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงคลอเบา ๆ ตรงระเบียงห้องแต่ดีดไปยังไม่ถึงท่อนที่สอง เสียงปิดหน้าต่างห้องข้าง ๆ ก็ดังปังจนดีดผิดคีย์ ผ่านไปแ

จนกระทั่งสองปีต่อมาธาวินที่เพิ่งเลื่อนชั้นขึ้นมอสี่มาหมาด ๆ ต้องไปเข้าค่ายรับน้องที่ค่ายลูกเสือกับเพื่อนร่วมชั้นเรียน และวเรณย์ก็เป็นรุ่นพี่ที่ต้องมาดูแลรุ่นน้องอย่างเขาโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาไม่อยากจะเข้าร่วมกิจกรรมเท่าไหร่เพราะรู้ว่าเป็นด่านลูกเสือที่ต้องคลุกดิน ฝุ่นโคลน ลุยน้ำเล่นไฟแล้วต้องถอดเครื่องช่วยฟังออกจะทำให้ไม่ค่อยได้ยินว่าใครพูดอะไรบ้างแต่มันเป็นภาคบังคับของนักเรียนชั้นมอสี่ เขาจึงจำใจต้องไปโดยปริยาย “เรย์ ฝากดูแลวินด้วยนะลูก” ก้องเกียรติบอกลูกชายก่อนจะออกเดินทาง “ครับ” เจ้าตัวพยักหน้ารับปาก แล้วสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขึ้นรถไปกับธาวิน เมื่อมาถึงค่ายลูกเสือ รุ่นน้องทุกคนโดนสั่งให้วิ่งไปที่รวมตัวกันที่ลานโล่งทันที หากแต่ยังธาวินยังคงยืนนิ่งอ

หลังกลับมาจากเข้าค่ายครั้งนี้ ธาวินได้แต่ครุ่นคิดไตร่ตรองอย่างที่กัสแนะนำ เขารู้ใจตัวเองมาสักพักแล้วว่ารู้สึกอย่างไรกับอีกฝ่าย แต่ไม่เคยนึกอยากจะสารภาพกับเขาเลยแม้แต่น้อยเพราะถึงอย่างไรเวลาที่เห็นหน้าของก้องเกียรติและจันทร์วิมลที่เลี้ยงดูเขามาเป็นอย่างดีก็ทำไม่ลง ถ้าพวกเขารู้ว่าเด็กน้อยที่อุตส่าห์ดูแลเหมือนลูกคนหนึ่งคิดกับลูกชายแท้ ๆ ของตัวเองแบบนั้นคงรับไม่ได้อย่างแน่นอน เขาจึงเก็บทุกอย่างไว้ในใจมาโดยตลอด “เป็นไปไม่ได้หรอก เรย์นี่นะจะชอบฉัน ทุกวันนี้ก็แทบจะทะเลาะกันทุกวันอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง อืม หรือว่าฉันจะแสดงออกมากไปจนเขารู้ตัวนะ” ธาวินพึมพำกับตัวเอง “ไม่สิ ถ้ารู้ตัวคงไม่มาวอแวแบบนี้หรอก อาจจะแค่ใจอ่อนยอมรับฉันเป็นเพื่อนก็ได้ แต่ว่าสงสัยคงต้องเพลา ๆ ไม่ไปใกล้ชิดกว่านี้แล้วล่ะ ถ้าความลับแตกขึ้นมาคงไม่ดี” ธาวินหาเหตุและ

เพื่อนสนิททั้งสองรีบพาธาวินไปที่ห้องพยาบาลเพื่อห้ามเลือด สันจมูกของเขาเป็นรอยแตกเล็กน้อยจึงได้ทำแผลแล้วติดพลาสเตอร์เอาไว้ “ครูว่าไปให้หมอตรวจอีกทีดีกว่านะ” เธอพูดด้วยความเป็นห่วง “ไปทำท่าไหนถึงโดนแบบนี้” “ขอบคุณครับ” ธาวินไม่พูดอะไรมากมายแล้วรีบไปพบครูประจำชั้นทันที วันนั้น ก้องเกียรติและจันทร์วิมลถูกเรียกเข้าห้องฝ่ายปกครองอีกเป็นครั้งที่สองในรอบไม่กี่วันหลังจากเกิดเรื่องของลูกชายคนเล็ก ผู้ปกครองของเด็กคนนั้นรู้สึกหวาดกลัวทันทีที่เห็นทนายของฝ่ายบ้านอิงสุนทรโผล่มาด้วยจึงไม่อยากให้การทะเลาะวิวาทของลูก ๆ ทำให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ แล้วอีกอย่างลูกของพวกเขาก็เป็นคนลงมือก่อนด้วย ทั้ง ๆ ที่ตัวพวกเขาเองก็ไม่ชอบเหมือนกันที่ต้องพูดประเด็นความรักเพศเดียวกัน