All Chapters of UNLIKELY FATE: Chapter 11 - Chapter 20

Chapter 12 Lumingon ako kay Marise. Sa kabila ng sitwasyon, nanatili pa rin ang manipis na ngiti sa kanyang labi, para bang nagtatagumpay siya sa bawat salita kong binitiwan. "At ikaw," mariin kong sabi, diretso ang tingin ko sa kanya. "Huwag mong isipin na matatanggap kita sa bahay na 'to. Hindi mo kailanman mapapalitan si Mom. At hinding-hindi ko makakalimutan ang ginawa mo." Naglakad ako palapit, halos magtama ang aming mga mata. "Walang espasyo dito para sa mga manloloko." Hindi ko na hinintay pa ang kanilang sagot. Tumalikod ako at mabilis na umakyat sa aking silid. Sa bawat hakbang, ramdam ko ang bigat ng lahat ng emosyon. Galit, poot, at matinding hinanakit. Pagkasara ng pinto, bumagsak ako sa kama at napahagulgol. "Mom, bakit mo kami iniwan? Paano ko haharapin 'to nang wala ka?" Alam kong simula pa lang ito. At kahit gaano kahirap, handa akong ipaglaban ang karapatan ni Mom. Hinding-hindi ko hahayaan na basta na lang nilang lapastanganin ang alaala niya. Lumipa

Chapter 14 “Pwede ba, lubayan mo ako.” Mariin kong sabi habang umiwas ng tingin. Ramdam ko pa rin ang tindi ng titig niya, pero pinilit kong maging matatag. “Bumalik ka na sa fiancée mo na si Bianca.” Tahimik siya sa ilang segundo. Akala ko’y aalis na siya, pero sa halip, naramdaman ko ang isang hakbang palapit. Lalo akong nainis. “Ayaw mo akong tingnan, pero nanginginig ka.” Mababa at punong-puno ng kutob ang tono niya. “Sabihin mong wala akong epekto sa’yo, Grace, pero ‘yung katawan mo—hindi marunong magsinungaling.” Napakuyom ako ng kamao. “Hindi ikaw ang mundo ko, Andrew. At lalong hindi ako tulad ng mga babaeng nahuhulog sa mga ngiti mo.” Huminga ako nang malalim at hinarap siya. “Isa kang malaking pagkakamali.” Ngunit ngumiti lang siya. Isang ngiting nakakainis, mapanuksong parang alam niyang nagsisinungaling ako. “Funny,” sambit niya, dahan-dahang umatras. “Kasi kung talagang pagkakamali ako... bakit hanggang ngayon, hindi mo pa rin ako makalimutan?” Pakira

Chapter 15 Andrew POV Put*ng ina. Hindi ito ang plano. Sa bawat hakbang ko habang buhat si Grace, ramdam ko ang bigat ng desisyon kong ito — at hindi lang dahil sa katawan niya, kundi sa panganib na isinugal ko mula sa simula pa lang ng gabing ito. Akala ko kakayanin kong bitawan siya. Akala ko sapat nang ilayo siya... pero hindi ko na siya kayang iwan sa mundong puno ng traydor. "Move! Secure the hallway — may natira pa sa east wing!" sigaw ko sa earpiece habang binibilisan ang paglalakad. Bawat hakbang ay kasabay ng ugong ng bala, ng sigaw ng mga hindi inaasahang kalaban na pumasok sa kasalan. Tinarget nila ang bride — si Bianca — pero hindi ko masabi kung dahil sa akin o dahil sa kanya. Grace. Bakit ngayon ka pa sumulpot ulit? Isang beses ko lang siyang nilingon — kahit nahihimatay, kahit walang lakas, may bakas ng sakit at takot sa mukha niya. Tang*na, Grace. Dapat hindi na kita sinama sa gulo kong ‘to. “Boss, may sniper sa west rooftop!” sigaw ng isa sa mga tauhan

Chapter 17Ang galit ko, parang apoy na hindi kayang patayin ng kahit anong ulan. Naalala ko ang mga taon ng paghahanap, ang mga gabing puno ng kabang hindi ko kayang ipaliwanag. Si Marisa, ang babae na nagdala ng walang katapusang paghihirap kay Grace, na siya mismo ang nagpasimula ng lahat ng ito. Ngayon, narito na siya, at wala nang ibang paraan kundi ang tapusin ito.Lumingon ako sa sofa kung nasaan si Grace, ang mahina niyang katawan na parang walang kaalaman sa lahat ng ito. Hindi ko kayang makita siya na masaktan pa. Hindi ko kayang magkamali ulit. Bawat hakbang ko ngayon, bawat plano ko, ay tanging para sa kanya — para protektahan siya."Grace..." Bulong ko sa sarili ko habang nilapitan ko siya. Mahigpit ang panga ko habang tinitingnan ang hindi pa rin nagigising na mukha niya. Lahat ng ito, lahat ng mga kasalanan na itinahi ni Marisa — kailangan ko itong tapusin. Hindi ko kayang mawala si Grace sa akin.Tumalikod ako at binuksan ang pinto ng kwarto, lumabas ako ng silid. Inaa

Chapter 19Maingat akong pumasok sa loob ng mansion na para hindi magising ang nasa loob. Tahimik ang paligid — tanging tik-tak ng lumang grandfather clock sa may sala ang naririnig ko habang ang malamlam na liwanag mula sa chandeliers ay nagbibigay ng konting aliwalas sa dilim ng gabi.Alam kong delikado kung sakaling makita ako ni Andrew o ng step-sister kong si Bianca sa ganitong oras, lalo pa’t hindi ko alam kung ano ang alam nila tungkol sa nangyari kagabi. Pero mas delikado kung manatili akong walang alam.Dahan-dahan akong naglakad patungo sa hagdan. Habang paakyat, hindi ko mapigilang mapatingin sa mga portrait ng pamilya sa gilid ng dingding. Mga mukhang puno ng ngiti, ng yaman, ng kapangyarihan — pero sa likod nito, ramdam ko ang mga lihim at kasinungalingan.Pagdating ko sa ikalawang palapag, tumigil ako sandali. Napahawak ako sa dibdib ko. Nandoon pa rin ang kaba, pero ngayon ay may kasamang galit — sa sarili ko, sa kanila, at sa hindi ko pa nalalaman.Tumungo ako sa kwart