Semua Bab กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Bab 21 - Bab 30

“แน่นอนว่าท่านหญิงจะต้องรู้สึกชื่นชมในตัวท่าน ที่สรรหาของหมั้นล้ำค่าเช่นนี้มาเพื่อนางโดยเฉพาะ ซื่อจื่อไม่คิดหรือว่าข้อเสนอของอี้หวายนั้นเทียบไม่ได้กับหนึ่งรอยยิ้มของว่าที่ฮูหยิน” มู่หรงอี้หวายกล่าวต่อด้วยวาจาไหลลื่นดุจวารี ริมฝีปากยกยิ้ม น้ำเสียงนุ่มนวลน่าฟัง“ที่คุณชายพูดมาก็ถูก แต่ว่า...” เยี่ยนหยางจงยังมีท่าทีลังเลเล็กน้อย ถึงแม้จะคล้อยตามไปแล้วถึงเก้าส่วน“ชื่อจื่ออย่าลังเลอีกเลย ไม่มีสตรีใดจะต้านทานความเอาใจใส่ของบุรุษได้ การลงทุนครั้งนี้คุ้มค่าแน่นอน ท่านหญิงจะต้องซาบซึ้งใจ ต่อให้ที่ผ่านมาท่านทำสิ่งใดผิด นางล้วนอภัยได้ทั้งสิ้น”อภัยให้ทุกอย่าง?หากปิ่นชิ้นนี้จะทำให้จ้าวกุ้ยอินที่กำลังโกรธเคืองเขาอยู่รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง นั่นก็คุ้มค่ามิใช่หรือเยี่ยนหยางจงครุ่นคิดครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีสิ่งใดเสียหาย ตระกูลมู่หรงสืบทอดตำแหน่งวาณิชหลวงมายาวนาน ขึ้นชื่อเรื่องความซื่อสัตย์สุจริต หากเขาจะกล่าวสนับสนุนชายผู้นี้ต่อสามีของน้องสาวและว่าที่พ่อภรรยาก็ไม่ผิดอันใด ในที่สุดจึงตกปากรับคำ “ได้ ข้ายินดีสนับสนุนคุณชายมู่หรง”“หยงคัง นำเครื่องประดับเข้าชุดกันให้ซื่อจื่อไปด้วย” มู่หรงอี้หวายหันไปส

เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงแว่วมาจากระเบียงทางเดิน จ้าวกุ้ยอินเกร็งกาย มือทั้งสองกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น แม้อากาศปลายคิมหันต์จะเย็นลงแล้ว แต่เม็ดเหงื่อกลับผุดพรายขึ้นบนหน้าผาก รู้สึกอึดอัดไม่สบายกายมาสักพักใหญ่แล้วบานประตูถูกเปิดออก ผู้คนมากมายล้วนกรูกันเข้ามา ทั้งแม่สื่อและคนหนุ่มสาวที่ต้องการมาหยอกล้อในห้องหอ เสียงหัวเราะเบิกบานดังอืออึง จนกระทั่งแม่สื่อจัดการพิธีการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ทุกคนถึงพากันออกไปแต่เยี่ยนจิ้นหลิงยังรั้งอยู่ในห้อง เขาเดินไปที่โต๊ะอาหาร รินสุรามงคลลงจอง แล้วนำมาให้พี่ชายคนโตด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม “นี่เป็นสุราที่ฉินอ๋องประทานให้พวกท่านเป็นพิเศษเชียวนะ”คิ้วกระบี่ขมวดมุ่น เวลาแบบนี้ยังกล้าพูดถึงฉินอ๋อง เจ้าสาวของเขาต้องรู้สึกไม่ดีเป็นแน่ นี่เยี่ยนจิ้นหลิงต้องการอะไร? เยี่ยนหยางจงส่งสายตาคาดโทษไปยังน้องชาย พลางรับสุรามงคลมาไว้ที่ข้างเตียง แล้วรีบเอ่ยปากไล่คน “หมดธุระแล้วก็ออกไปเสีย”“จุ๊ ๆ ไม่คิดว่าพี่ใหญ่จะใจร้อน อยากอยู่กับเจ้าสาวสองต่อสองขนาดนี้ เอาเถิดจิ้นหลิงเข้าใจ คืนเข้าหอมีค่าดุจทองพันช่าง ข้าไม่รบกวนพวกท่านแล้ว” หลังจากจุปาก ส่งสายตากรุ่มก

พอตัดสินใจได้แล้ว เยี่ยนหยางจงจึงสาวเท้ากลับมาที่เตียง หลังจากนั่งลงก็ค่อย ๆ ใช้ฝ่ามือกะเทาะน้ำแข็งจนกลายเป็นก้อนเล็ก ๆ แล้วใช้ผ้าห่อเอาไว้ จากนั้นจึงนำไปประคบบนหน้าผากของจ้าวกุ้ยอิน“อือ... อืม...” ริมฝีปากอิ่มงามส่งเสียงครางเบา ๆ อย่างพึงใจให้ตายเถอะ! เยี่ยนหยางจงชักมือกลับมาทันที รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกสาป “นี่ ตั้งใจหน่อยสิ คนกำลังสบาย” จ้าวกุ้ยอินตวาดแหวขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อครู่นางรู้สึกดีขึ้นแล้ว แต่เจ้าตัวโง่งมตรงหน้ากลับหยุดมือ ทำให้ตอนนี้ความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวนั่นกลับมาอีกแล้ว “หรือว่างานแค่นี้หนักหนาเกินไปสำหรับซื่อจื่อไคกั๋วกง”พอได้ยินว่าจากระทบกระเทียบ คิ้วกระบี่พลันกระตุก สตรีผู้นี้ช่างปากร้ายและเอาแต่ใจยิ่งนักดี! ในเมื่อนางไม่ถือสา เหตุใดข้าต้องเกรงใจ เยี่ยนหยางจงละทิ้งความเก้อกระดากไปจนสิ้น หันกลับไปเผชิญกับจ้าวกุ้ยอินอีกครั้ง พลันกระหวัดเอวรั้งร่างบางเข้าหาตนเอง ทั้งสองแนบชิดสนิทแน่น ใบหน้าของพวกเขาอยู่ห่างกันเพียงนิดเดียวเท่านั้น สองสายตาประสานกันอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง“วะ...ว๊าย” จ้าวกุ้นอินเบิกนัยน์ตา อ้าปากค้าง พยายามดันเขาออกไป แต่ไม่สามารทำได้ครั้นเห

เมื่อรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายผ่อนคลายลงแล้ว เยี่ยนหยางจงจึงขยับสะโพกเบา ๆ ในขณะที่มือทั้งสองข้างออกแรงช้อนร่างแบบบางขึ้นลงช้า ๆ แม้จะไม่เคยผ่านเรื่องเช่นนี้มาก่อน แต่ธรรมชาติย่อมนำพาให้ทุกอย่างเป็นไป จ้าวกุ้ยอินเริ่มขยับกายตามจังหวะที่เขานำพา จากเนิบช้า กลายเป็นเร่งเร้า ในที่สุดต้องส่ายสะโพกบดเบียดแท่งเพลิงร้อนลวกที่ฝังอยู่ในกายนาง จึงค่อยคลายทรมานจากความหิวโหยอันไม่รู้ที่มาก่อนหน้านี้ทว่าการกระทำแสนเงอะงะไม่เพียงพอให้บุรุษตรงหน้าอิ่มเอม“อินเอ๋อร์คงไม่ไหว เช่นนั้นจงนอนลงแล้วให้สามีช่วยเถิดนะ” เขาออดอ้อนเสียงสั่น หวังว่านางจะเลิกดื้อ แล้วยินยอมถูกควบขี่อย่างที่ควรจะเป็น“มะ... ไม่ ไม่เอานะ”“เช่นนั้นก็ทำอะไรสักอย่างสิ หาไม่แล้วสามีคงต้องลงมือรังแกอินเอ๋อร์จริง ๆ แน่” เสียงกระซิบทุ่มนุ่มยั่วเย้า เขากล่าวที่เล่นทีจริง พลางยกสะโพกกลมมนขึ้นลงรวดเร็วขึ้น บอกใบ้ให้นางกระทำตามบทเรียนอันวาบหวามนี้จ้าวกุ้ยอินสับสนไปหมด ไม่รู้จะทำอย่างไร แต่พอร่างกายเคลื่อนไหวตามการนำพาของเขา ความรู้สึกปลาบแปลบพลันแล่นลามไปทั้งกาย บังเกิดความหวามไหวซ่านเสียวสุขสมอย่างไม่เคยเป็นนางจับบ่าทั้งสองของเขาเป็นหลักยึด แล

หากผู้ใดมาเห็นเข้า…ตนเองจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนครั้นคนตัวโตกำลังจะลุกไปยังขอบเตียง หัวใจนางพลันหล่นวูบ หากปล่อยให้เหล่าสาวใช้เห็นร่องรอยที่ตนเองเพียรฝากไว้บนกายเขาเมื่อคืน นางคงต้องวิ่งเอาศีรษะโขกกำแพงหนีความอายเป็นแน่ไม่ได้...ไม่ได้ ข้าจะให้ใครเห็นสภาพของเขาไม่ได้ทั้งสิ้น!แต่ทันใดนั้นมีเสียงขออนุญาตดังเข้ามา แล้วบุรุษปากไวก็รีบตอบรับ โดยไม่สนใจว่ายามนี้เขากับนางอยู่ในสภาพน่าอายขนาดไหน จ้าวกุ้ยอินกัดฟัน ข่มความปวดแปลบที่แล่นลามอยู่ตามเนื้อตัว กระโจนใส่เยี่ยนหยางจงสุดแรง จนทั้งสองล้มลงบนฟูกอีกครั้ง นางรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายของพวกเขาไว้ทันทีคิ้วกระบี่ขมวดเล็กน้อย แต่คลายออกอย่างรวดเร็ว เยี่ยนหยางจงรู้สึกอารมณ์ดีอย่างประหลาด ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มกรุ่มกริ่ม ผู้เป็นภรรยาช่างขยันสร้างความครึกครื้นเสียจริง เช่นนั้นเขาก็จะเล่นกับนางด้วยทั้งที่นอนนิ่งเหมือนให้ความร่วมมือ ทว่าสองมืออุ่นร้อนกลับเคลื่อนไหวไปตามเรือนร่างนุ่มลื่นราวแพรไหมอย่างย่ามใจ ทั้งยังลอบแตะจูบบนริมฝีปากและแก้มของนางซ้ำ ๆ จนจ้าวกุ้ยอินต้องถลึงตาใส่บุรุษที่ตนเองทาบทับอยู่ เป็นเชิงว่าหากไม่ยอมอยู่เฉย ๆ นางจะฉีกเขาให้เป็นชิ้น ๆ