All Chapters of กำราบรักท่านหญิงจอมพยศ: Chapter 51 - Chapter 60

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ความจริงข้า...ข้าเกลียดม้าเป็นที่สุด วันนี้ที่มองอาชาสวรรค์นานหน่อย เพราะไม่เคยพบอาชาที่งดงามเช่นนั้นมาก่อน ใช่ว่าอยากจะขี่ ส่วนเจ้าก้อนหิมะ ข้าแค่สงสารหากมันต้องไปอยู่ในโรงเลี้ยงสัตว์เหม็น ๆ ที่ท้ายจวน จึงรับเลี้ยงเอาไว้เอง หาได้ถูกอกถูกใจอะไรหนักหนา” จ้าวกุ้ยอินมองเขาอย่างโง่งมครู่หนึ่ง ก่อนจะหลุบตาซ่อนความรู้สึกหวั่นไหว พลางเอ่ยปฏิเสธ แต่น้ำเสียงกลับอ่อนลงมาก“พูดแบบนี้แสดงว่าท่านหญิงกุ้ยอินผู้สง่างาม ขี่ม้าไม่เป็น?”“ข้าเป็นสตรีในห้องหอ หากไม่ชำนาญการขี่ม้ายิงธนู ก็ไม่เห็นแปลก”“พูดแบบนี้ได้ทีไหน ยามนี้อินเอ๋อร์เป็นฮูหยินซื่อจื่อไคกั๋วกง ซึ่งรั้งตำแหน่งแม่ทัพไป๋หู่ด้วย หากฮูหยินแม่ทัพขี่อาชาไม่เป็น เกรงว่าคงต้องเอาหน้าซุกดินแล้ว”“ขายหน้า?”“แน่นอน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น โดยเฉพาะกับผู้ใต้บังคับบัญชา”“นี่...ข้าแต่งมาเป็นภรรยา ไม่ใช่สมัครมาเป็นขุนศึกร่วมรบนะ ถึงต้องมีทักษะเหล่านี้” จ้าวกุ้ยอินขึ้นเสียงเล็กน้อย“อินเอ๋อร์ช่างไร้เดียงสา รู้หรือไม่ว่าฮูหยินของเหล่าแม่ทัพนายกองแต่ละคนทำอะไรได้บ้าง ถึงเวลาเจ้าออกไปร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ เกมส์ที่พวกนางชอบเล่นกันก็คือยิงธ

“ทำคุณไถ่โทษ?”“ใช่แล้ว...ใช่แล้ว รับรองว่าพี่สะใภ้จะกลับมาแข็งแรงแน่นอน”“...ก็ได้” เมื่อน้องชายรับปากว่าจะจัดการกับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เยี่ยนหยางจงพลันเก็บรังสีสังหาร บรรยากาศกดดันรอบกายมลายสิ้น“ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ให้โอกาส แต่ตอนนี้ไม่เช้าแล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนเถิด วันพรุ่งนี้ข้าจะไปตรวจพี่สะใภ้ด้วยตนเองสักครั้ง จะได้มอบโอสถแก้ปัญหาให้ถูกจุด” เยี่ยนจิ้นหลิงอธิบาย พลางเอ่ยส่งแขกแบบแนบเนียน“ได้ ข้าจะกลับไปก่อน” ในเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการแล้วก็ไม่จำเป็นต้องต่อความใด ๆ อีก เยี่ยนหยางจงลุกขึ้น มองเยี่ยนจิ้นหลิงอย่างคาดโทษปราดหนึ่ง จากนั้นค่อยสะบัดแขนเสื้อเดินจากไปจิ้งจอกสีเงินแห่งแคว้นถึงกับยกมือขึ้นปาดเหงื่อ มองตามเงาร่างสูงใหญ่หายลับไปจากประตูเรือนบรรยากาศกลับมาปลอดโปร่งอีกครั้ง เยี่ยนจิ้นหลิงยังตกใจไม่หาย ปกติต่อให้ตนเองคิดทำสิ่งใด แม้จะผิดอยู่บ้าง แต่เพื่อผลลัพธ์ที่ต้องการบิดากับพี่ชายไม่เคยตำหนิเขารุนแรง ต่อให้ทำให้เยี่ยนหยางจงได้รับความลำบาก อย่างมากเขาก็แค่ถูกตำหนิเท่านั้น ไหนเลยจะถูกไอสังหารเล่นงานจนหายใจไม่ออกเยี่ยงนี้เยี่ยนหยางจงก็กระไร รู้อยู่เต็มอกว่าท่านหญิงผู้นั้นย

นัยน์ตาเหยี่ยวเปล่งประกายเปี่ยมไปด้วยแรงปรารถนาล้ำลึก จดจ้องร่างระหงเปล่าเปลือยประหนึ่งจะหลอมละลาย ผิวกายขาวผ่องต้องแสงตะเกียงสีนวล ขับเน้นให้จ้าวกุ้ยอินดูทั้งอ่อนหวานและเย้ายวน ชวนให้บุรุษที่กำลังพิศมองหัวใจคันยุบยิบ ไหนเลยจะรีรอได้อีกหลังจากปลดอาภรณ์ของตนเองทิ้งไป เยี่ยนหยางจบพลันพลิกกายทาบทับ กักขังนางไว้ใต้ร่างแข็งแกร่งทรงพลัง ก่อนไล่จุมพิตลงบนผิวเนียนนุ่มทีละส่วน...ทีละส่วนผิวของจ้างกุ้ยอินเนียนละเอียดดุจแพรไหมบรรณาการ จากซอกคอไปจนถึงไหปลาร้า ไม่มีที่ใดไม่หอมกรุ่น ไม่มีที่ใดไม่เรียบลื่น ไหนจะปทุมคู่งามนั่นอีกเล่า เพียงคิด ฝ่ามืออุ่นพลันร้อนเคล้าคลึงความอวบอิ่มอันล้นเหลือเบา ๆ ในขณะที่ใช้ริมฝีปากบางเข้าครอบครองยอดสีชมพูร่างบางสั่นสะท้านทั้งที่ยังอยู่ในห้วงนิทรารมณ์ ตอบสนองการปลุกเร้าที่เพิ่มระดับความร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในที่สุดก็บังเกิดเสียงครางเครือในลำคอเบา ๆ สร้างความกระหยิ่มใจให้กับบุรุษที่เพียรจุดไฟปรารถนาให้กับนาง จึงเคลื่อนฝ่ามือลงไปถึงบุปผาช่องาม ใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสกลีบผกาอย่างทะนุถนอม จนกระทั่งได้รับรางวัลเป็นน้ำหวานสีใสชุ่มฉ่ำนางพร้อมแล้ว เขาก็เช่นกันแพขนตาหนาขยับ

เยี่ยนจิ้นหลิงก้าวเข้ามา วางผ้าแพรสีขาวผืนบางไว้บนข้อมือขาวผ่องก่อนแตะนิ้วลงไปตรวจชีพจร ผ่านไปครู่หนึ่ง คิ้วเรียวค่อย ๆ ขมวดเข้าหากัน เขาขบริมฝีปาก สีหน้าแววตาดูเป็นกังวล ครั้นแล้วจึงปล่อยมือ ทว่าเหมือนยังไม่มั่นใจจึงขอตรวจใหม่อีกครั้ง จ้าวกุ้ยอินไม่อยากมากความจึงยอมให้เขาทำตามอำเภอใจทุกอย่างอยู่ในครรลองสายตาฮูหยินไคกั๋วกง ท่าทางกังวลใจของบุตรชายคนรองทำให้นางกระวนกระวาย จนต้องภาวนาต่อสวรรค์ไม่ให้เรื่องเป็นอย่างที่ตนเองหวาดกลัว“หลิงเอ๋อร์ อาการของท่านหญิงเป็นอย่างไร ไม่มีสิ่งใดร้ายแรงใช่หรือไม่?” พอเยี่ยนจิ้นหลิงถอนมือออกมาอีกครั้ง ไป๋หลันก็รีบซักไซ้ไล่เรียง ยิ่งเห็นบุตรชายเม้มริมฝีปากไม่อยากเอ่ยวาจา ยิ่งรู้สึกร้อนรน เกรงว่าสิ่งที่ตนเองหวาดกลัวจะเป็นความจริง “หลิงเอ๋อร์ พูดมา...”“ท่านแม่ รอท่านพ่อกับพี่ใหญ่อีกสักครู่เถิด ลูกจะได้กล่าวทีเดียว ไม่ต้องอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีก” เยี่ยนจิ้นหลิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบนาบเจือเกียจคร้าน ไป๋หลันรู้จักนิสัยบุตรชายสุดที่รักดีจึงพยักหน้าตกลงเวลาผ่านไปชั่วก้านธูป เยี่ยนหยางจงกับเยี่ยนหยางเจวี๋ยก็ก้าวเข้ามาในห้องโถง โดยมีแม่นมสวีรั้งท้ายตามมาติด ๆ ทันที

ฤดูเปลี่ยนผัน ใบไม้พลันเปลี่ยนสี หยาดน้ำค้างยามราตรีจับตัวเป็นเกล็ดแข็ง อากาศยามค่ำคืนเริ่มหนาวเหน็บ บ่งบอกว่าสิ้นสุดฤดูคิมหันต์อย่างสมบูรณ์แล้วเวลาผ่านไปเกือบสองเดือน ทุกอย่างยังคงดำเนินไปตามปกติ ไม่มีผู้ใดพูดถึงเรื่องในห้องโถงใหญ่วันนั้นอีกเพื่อไม่ให้แม่สามีกล่าวโทษตนเองได้ จ้าวกุ้ยอินจึงดื่มยาบำรุงที่เยี่ยนจิ้นหลิงจัดหามาให้ทุกวัน แต่หน้าท้องแบนราบของนางก็ยังไม่ปรากฏวี่แววของการตั้งครรภ์ แม้จะไม่พอใจเพียงใด แต่ฮูหยินไคกั๋วกงไม่ได้สร้างความลำบากให้จ้าวกุ้ยอินอย่างโจ่งแจ้งเริ่มจากปล่อยให้สะใภ้ยืนตากลมฤดูสาทรรอที่หน้าเรือนอยู่นานสองนาน ค่อยส่งคนมาบอกว่าไม่สะดวกให้เข้าพบ หนักเข้าก็งดการคารวะยามเช้า โดยให้เหตุผลว่าล้มป่วย เนื่องจากได้รับความกระทบกระเทือนจิตใจเรื่องทายาทซื่อจื่อครั้นนานแล้วอาการป่วยของฮูหยินไคกั๋วกงยังไม่หายดี เยี่ยนหยางจงจึงหาเวลาพาจ้าวกุ้นอินไปเยี่ยมมารดาพร้อมกันพอพบหน้าบุตรชายคนโต ไป๋หลันที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงพลันรำพึงรำพันว่าตนเองคงไม่มีโอกาสได้อุ้มหลานชายแล้ว เพราะอาจจะจากโลกนี้ไปก่อน พูดจบก็หันไปมองจ้าวกุ้ยอินด้วยสีหน้าแสดงความผิดหวังอย่างถึงที่สุดจ้าวกุ้