All Chapters of หมอมาดนิ่งกับยัยวิศวะมาดดุ: Chapter 61 - Chapter 70

ณ. คอนโดชั้นสิบสอง ห้องของเขานั่นแหละ เพียงแค่เปิดประตูเข้ามา ฉันก็ได้กลิ่นอับจนเคืองจมูก“หื้อ......ทำไมปล่อยกลิ่นห้องเหม็นอับขนาดนี้คะ” ฉันยกมือแกว่งไปมาเพื่อไล่กลิ่นจนต้องรีบเข้าไปด้านในเปิดบานกระจกด้านหลังห้องเพื่อระบายอากาศ“ก็ตั้งแต่แจนไปพี่ก็ไม่ได้อยู่ที่นี่” สีหน้าเขาไม่มีรอยยิ้มเลย แถมนั่งลงโซฟาอย่างคนหมดแรง“แจนก็สงสัยตั้งแต่สองปีก่อนแล้ว พี่มีห้องหรูที่โรงพยาบาลแล้วจะมาเช่าคอนโดที่นี่ทำไม”“ก็เพราะแจนไงครับ” ฉันนิ่งไปสักพักก่อนจะหันไปมองเขา“ถ้าพี่ไม่ได้นอนที่นี่แล้วทำไมยังเช่าทิ้งไว้ต่อล่ะ พี่แม็กก็ย้ายออกไปแล้วไม่ใช่เหรอ”“ก็เช่ารอเผื่อว่าแจนจะกลับมา”“....”ฉันหย่อนตัวนั่งลงข้าง ๆ เขา เรานั่งเงียบอยู่ในห้องโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรเลย มันรู้สึกอึดอัด ไม่สบายใจราวกับมีกำแพงกั้นบาง ๆ จนฉันทนไม่ได้ลุกขึ้นหันไปเอ่ยกับเขา“กล่องยาอยู่ไหนคะ” พี่เวลล์เงยหน้ามองฉันก่อนจะชี้บอก“ในห้องนอน บนชั้นวางหนังสือจะมีกล่องยาอยู่ครับ” สิ้นคำ ฉันเดินเข้าไปยังห้องนอนกวาดตามองหากล่องยาตามที่เขาบอก แล้วหยิบมันมาฉันเดินออกมาจากห้องพบว่าเขานอนแผ่ร่างไปตามโซฟา เอามือก่ายหน้าผากตัวเองหลับตาไปแล้ว ฉั

EP.64หนึ่งเดือนผ่านมาชีวิตฉันยังคงดำเนินต่อไป เที่ยวกับเพื่อนบ้างเมื่อว่าง ช่วยธุรกิจของพ่อที่ตอนนี้กำลังรุ่งเรื่อง อู่ฟู่ ส่วนแฟรงค์เองก็ติดใจในเมืองไทย นอกจากธุรกิจที่ร่วมทำกับตระกูลฉันแล้วดูเหมือนจะถูกใจคลับพี่พล จนแอบไปลงทุนเพิ่มอีกต่างหากดูท่าอยู่ยาวแล้วล่ะจะว่าไป ฉันใจร้ายกับพี่เวลล์ไปรึเปล่านะ ที่คอยเอาแต่เบี่ยงหลบหน้า ไม่รับโทรศัพท์เขาแบบนี้ ถ้าเขาถอดใจจากฉันขึ้นมาฉันก็แย่น่ะสิ‘ไลน์’ เสียงข้อความไลน์ดังขึ้น ฉันหยิบมันขึ้นมานึกว่าจะเป็นพี่เวลล์ซะอีก แต่กลับเป็นพี่อาร์ท ไม่สิ ตอนนี้ต้องเรียกว่าหมออาร์ทแล้วสินะArty : ว่างรึเปล่า ช่วยมาโรงพยาบาลได้ไหม มาดูเวลล์มันหน่อยสภาพตอนนี้ดูไม่ได้จริง ๆJanny : พี่เวลล์เป็นอะไรคะArty : เอาเป็นว่าน้องแจนมาดูเองเถอะครับJanny : เดี๋ยวแจนไปค่ะฉันทิ้งเอกสารในมือ รีบแจ้นขับรถออกจากบ้านมุ่งสู่งโรงพยาบาลของพี่เวลล์ทันที ฉันไม่ได้จะหลบหน้าเขานะ แต่งานฉันมันเยอะมากจริงๆ แล้วตอนนี้ฉันก็พยายามโทรไปหาเขาแต่เขาก็ไม่รับสายฉันณ.โรงพยาบาลฉันเดินเข้ามาในโรงพยาบาล นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้มาเหยียบที่นี้ บรรยากาศยังคงคึกคักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนบุคลากรค

ฉันคว้าผ้าเช็ดตัว ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำล็อคกลอนประตูให้เรียบร้อย เปลืองผ้า ก่อนจะเดินไปเปิดฝักบัว เอาหัวจุ่มผ่านน้ำที่ไหลเป็นสายธารผ่านฝักบัวนี้ แหงนหน้ารับน้ำให้รู้สึกชุ่มฉ่ำไปทั้งตัว ในหัวคิดอะไรต่างๆ มากมาย พี่เวลล์เหมือนจะกลับมาเป็นปกติอย่างที่เคยเป็นมากขึ้น และดูจะเป็นฝ่ายรุกหนักกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำที่มันแปลกกลับเป็นฉันเอง ที่ยังคงมีอะไรติดค้างในใจ ว่าเขาละทิ้งทิฐิที่ฉันเป็นมาเฟียได้หมดจดจริงๆ รึเปล่าแล้วสิ่งนี้มันจะกลับมาทำให้ความรักของเราดิ่งลงอีกครั้งไหม ฉันน่ะรักเขามาก แต่ก็กลัวการสูญเสียมันไปอีกครั้งแต่ยังไงซะ ฉันควรจะเป็นตัวของตัวเองดีกว่าล่ะนะ อย่างน้อยถ้าเรายอมรับสิ่งเหล่านี้ได้มันก็จะไม่กลับมาเป็นปัญหาให้พวกเราต้องผิดใจกันอีกฉันอาบน้ำแช่ อยู่สักพัก ก่อนจะนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาจากห้อง ลืมตัวอีกแล้วฉันคิดว่าอยู่ห้องคนเดียวด้วยความเคยชิน ดันอาบน้ำออกมาพร้อมผ้าเช็ดตัวผืนไม่ใหญ่มาก พอปกปิดแค่ส่วนบนและส่วนล่างนิดหน่อยเท่านั้น แต่พี่เวลล์ก็ดูนิ่งสงบไม่พูดจาอะไร คว้าผ้าเช็ดตัวของตัวเองก้มหน้าเดินเข้าห้องน้ำต่อไปดื้อๆ ฉันนึกว่าเขาจะมองแทะโลมฉันซะอีก นี่เสน่ห์ของฉันมันลดลงไปแล้วง

เรากลับมาถึงบ้านพักของเรา เมื่อกำลังจะเดินเข้าบ้านฉันกลับหยุดเดินและฉุดรั้งเขาไว้ ฉันหันหน้ามองออกไปยังผืนทะเลตรงหน้าบ้านที่กำลังทอประกายด้วยแสงจันทร์ค่ำคืนนี้ พลางสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดก่อนจะหันไปมองเขา“เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ”“พี่คะ พี่รู้สึกยังไงบ้าง พี่อึดอัดใจรึเปล่าที่พี่เห็นฉันเป็นแบบนี้ ฉันรู้ว่าพี่เกลียดมาเฟีย ตอนนี้พี่กำลังข่มใจไว้ใช่ไหมคะ พี่ฝืนอยู่ใช่ไหม พี่กำลัง.......” ฉันพล่ามสาธยายไม่รู้จบ ฉันแค่รู้สึกกลัว กลัวว่าเขาจะไม่โอเค กับสิ่งที่ฉันเป็น และสิ่งที่ฉันกระทำ ฉันพะวงมันมาตลอด แต่ฉันก็อดไม่ได้เพราะฉันเป็นคนแบบนี้ มันแบบกระวนกระวายใจจนแทบบ้า อดีตมันยังคอยย้ำเตือนเสมอเขาไม่ปล่อยให้ฉันพูดจบ แต่เดินเข้าสวมกอดฉันแน่น จับศีรษะฉันแนบกับอกของเขาไว้ ลูบอย่างแผ่วเบา“พี่ไม่เป็นอะไรเลย สิ่งที่พี่เห็นยิ่งทำให้เข้าใจมุมแจนมากขึ้น เป็นพี่ที่คิดมากไปเอง พี่ผิดที่เอาอดีตที่เจอมาตัดสินจนทำให้รักของเราเคยล่มไปแบบนั้น”“พี่ไม่เกลียดฉันแล้วใช่ไหมคะ ที่ฉันเป็นมาเฟีย”“ไม่เลยครับ แล้วแจนล่ะครับ ยังโกรธพี่อยู่ไหม” เขาดันฉันออกจับไหล่ฉันทั้งสองข้าง สายตาก้มมองฉันด้วยความอ่อนโยน ฉันมองเขาด้ว

“ขี้โกงจังนะครับ ทำไมเสร็จไปก่อนพี่แล้วล่ะ” เขากอดฉันแน่นอีกครั้ง“ก็เป็นเพราะใครล่ะ โดนขนาดนี้ใครจะทนไหวคะ”“พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ” ฉันเอียงคอแหงนมองคนด้านหลังก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่ เขายิ้มมุมปากยักคิ้วให้ฉัน พลางก้มหน้าลงมาจุ๊บฉันหนึ่งที“ให้ตายเถอะ บอกอย่าเล่นกับระบบ พี่ก็เหมือนกันนั่นแหละ แจนไม่ยอมโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวหรอก” ฉันลุกขึ้นหันหน้าไปเผชิญกับเขาที่นั่งอยู่ ผลักไหล่เขาให้ลงนอนราบบนโซฟาใหญ่นี้ พลางมองต่ำตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะคว่ำนั่งบนลำตัวของเขา ก็รู้แหละว่าตรงนั้นของเขามันแข็งขื่นขนาดไหนเพราะระหว่างขาฉันที่กำลังทับมันอยู่สัมผัสได้ ทำเอาตื่นเต้นชะมัดเป็นฉันบ้างที่เลียริมฝีปาก ทอดสายมองเขาอย่างยิ้มร้าย โน้มตัวลงเอาหน้าเกยไหล่เขาสองมือซุกซนสอดเข้าใต้เสื้อเพื่อสัมผัสผิวเขา มันแน่นมือถนัด ซิกแพคเป็นลอนที่จับก็รับรู้ได้ความแข็งแกร่งของหน้าท้องนั่น ทำเอาอยากเห็นด้วยตาเปล่าเสียตอนนี้“อื้ม...” เสียงครางเล็กๆ เมื่อมือฉันสัมผัสเข้ากับหัวนมของเขา มะ...ไม่ไหวแล้ว เสียงกับร่างกายของเขานี่มันทำเอาฉันคลั่งแทบบ้าเหมือนกันฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป ถกเสื้อเขาไปกองไว้เหนืออก เผยให้เห็นแผง