All Chapters of หมอมาดนิ่งกับยัยวิศวะมาดดุ: Chapter 51 - Chapter 60

EP.52ใบหน้าของเธอที่แทบอยากจะเอามีดในมือนั่นเฉือนฉันเป็นชิ้นๆ แววตาดุร้าย ไร้ซึ่งความปราณีจ้องเขม็งมายังฉันแบบไม่ละสายตา เธอก้าวขามาข้างหน้าฉันช้า ๆ ก้มมองฉันที่นั่งบนเก้าอี้อยู่ด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะยกเท้าเหยียบบนต้นขาฉันลงแรงกดอย่างหนักก่อนจะพล่ามออกมาไม่รู้จบ“มึงรู้ตัวบ้างไหม ว่ามึงฆ่าน้องกู”“เหอะ..กูฆ่าใครไปบ้าง กูไม่เคยจำ” ฉันเอ่ยออกมาพลางมองหน้ามันด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม จนผู้หญิงนั่นแสดงแววตาก้าวร้าวใส่พร้อมกับลงส้นเท้าบนหน้าขาฉันอย่างแรง“มึง...มึงมันเลว กูจะฆ่ามึง ฆ่าทั้งตระกูลมึง” พูดจบ แทนที่ฉันจะโกรธฉันกลับหัวเราะลั่น“ฮ่า.....นี่ มึงมีสิทธิ์มาว่ากูเลวงั้นเหรอ ก่อนจะพูดได้ส่องกระจกมองดูตัวมึงเองบ้างปะ”“....”“คนที่กูจะสั่งให้ลูกน้องฆ่าได้ ก็มีแต่พวกลอบฆ่ากูทั้งนั้น หรือไม่จริงที่น้องมึงถูกส่งมาฆ่ากู”“....” ไร้เสียงตอบรับแต่ใบหน้าของยัยนั่นก็กัดฟันกรอด นี่แหละนะสัจธรรมของวงการมาเฟีย วงจรอุบาทที่มีแต่การแก้แค้นไม่รู้จบ“ถ้ามึงเลี้ยงน้องอยู่บ้าน สั่งสอนให้น้องมึงไม่เข้ามาวงจรอุบาทนี่ น้องมึงก็คงมีชีวิตอยู่ อย่ามาโทษกูเลย”“หุบปาก!!”ตัวของเธอสั่นเทา อาจเพราะนางเองก็รู้ว่าโ

EP.54 ณ.คอนโด“พี่ทิมคะ นี่คือเครื่องดักเสียงที่แจนติดไว้ในชุดชั้นในตลอดตั้งแต่นอนโรงพยาบาลจนถึงเมื่อครู่มันจะช่วยเราจัดการได้ง่ายขึ้นค่ะ” ฉันส่งเครื่องดักเสียงที่แอบเอาติดตัวไว้ตลอดและมันบันทึกการสนทนาทุกอย่างแจ่มแจ้งให้พี่ทิม“คุณหนูทำไม่ส่งให้เอ่อ... คนนั้นได้ฟังล่ะครับเผื่อเขาเข้าใจในสิ่งที่เราทำ”“ไม่จำเป็นแล้วค่ะ ถึงยังไงเขาก็เกลียดมาเฟีย มาเฟียอย่างเราจะหาเหตุผลมาแก้ต่างยังไงได้ ช่างมันเถอะค่ะ เราอย่าพูดเขากันเลย”“งั้นคุณหนูพักผ่อนเถอะครับ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ผมจะจัดการให้เอง รวมถึงตามเก็บสายลับที่เหลือทั้งหมดนั่นให้ครับ ไม่ต้องห่วงนะครับ”“ขอบคุณพี่มากค่ะ ส่วนเรื่องนี้ ช่วยเก็บเป็นความลับอย่าให้ป๊ารู้นะคะ”“คุณหนูครับแต่เรื่องนี้คงปิดคุณท่านไม่ได้แล้วล่ะครับ”“นั่นสินะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไว้แจนคุยต่อหน้าป๊าเอง”พี่ทิมมาส่งฉัน ก่อนจะขับรถออกไปจัดการที่โกดังต่อ ฉันเดินด้วยจิตใจที่ล่องลอยอยู่ไม่เป็นสุด ทุกย่างก้าวรู้สึกหนัก ก้าวเดินอย่างยากลำบาก พอ ๆ กับหัวใจที่บอบช้ำฉันขึ้นลิฟท์มาจนถึงห้องของตัวเอง ยืนอยู่หน้าประตูอยู่นานมือยังคงจับลูกบิดไว้ เหม่อลอยคิดไป

EP.56(Well Part.2)ผมกลับมาพักผ่อนที่พักโรงพยาบาล ทอดมองมือถือเป็นระยะ หวังว่าเธอจะโทรกลับมาหากันบ้างไหม แต่มือถือก็เงียบเฉียบ ผมรู้ว่าผมพูดคำนั้นมันแรงเกินไป ใจจริงผมไม่ได้อยากเลิก แต่เพราะภาพตรงหน้านั้นทำให้ผมสติหลุดจริงๆ เรื่องราวที่เกิดขึ้น ทางตำรวจได้เข้ามามีส่วนร่วมในการดำเนินคดี เพราะเกี่ยวกับของบุคลากรทางในโรงพยาบาลผม คนแรกหมอพัฒน์ คนที่พ่อผมสั่งให้ผมจับตามองเพราะท่านสงสัยว่าหมอพัฒน์คือคนที่อยู่เบื้องหลังการลอบทำร้าย รวมถึงใช้อำนาจแฝงในการกวาดซื้อหุ้นแบบไร้ศีลธรรม แต่จู่ ๆ เขาก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย อีกคนคือพยาบาลประจำหน้าเคาน์เตอร์เป็นที่คุ้นหน้ากันดีทั้งโรงพยาบาลที่ผมไปเจอเธอถูกแจนทำร้าย เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส อีกทั้งพอลืมตาตื่น กลับเหม่อลอยพูดจาไม่รู้เรื่องดูท่าเธอจะเสียสติไปแล้วน่าแปลก เมื่อตำรวจเข้ามาจัดการ เรียกผมมานั่งคุย กลับไม่มีการสอบปากคำ ถามหาสาเหตุ แรงจูงใจอะไรทั้งสิ้น เป็นไปอย่างที่แจนบอกจริงๆ ว่า ตำรวจทำอะไรเธอไม่ได้หรอก“หมอเวลล์ครับ คุณกำลังตั้งข้อสงสัยกับตำรวจอย่างเราอยู่เหรอครับ” ตำรวจนายหนึ่งกอดอกทอดสายตานิ่งมองผมที่ทำหน้าครุ่นคิดเรื่องราวต่าง ๆ ต่อหน้า

ณ. คฤหาสน์หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ฉันยังไม่ได้ติดต่อกับใครเลยแม้แต่เพื่อนคนเดียว ฉันเอาแต่อุดอู้อยู่บ้านไม่ทำอะไร ส่วนพ่อก็ออกไปจัดการธุระไม่ว่าจะเป็นที่โกดัง หรือบริษัทในเครือ พ่อเป็นคนเก่ง พอกลับมาก็ทุ่มงานสุดชีวิต พี่ทิมที่เห็นขรึมมาตลอด พอพ่อฉันมา รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏในรอบหลายปีเลยนะ สงสัยถึงเวลาที่ฉันจะได้ใช้ชีวิตตามประสาหญิงสาวซะที กลุ่มมาเฟียคู่อริก็แทบถูกกวาดล้างไม่เหลือซาก ส่วนพันธมิตรก็ยิ่งแน่นแฟ้น แถมธุรกิจสีเทาของพ่อก็เริ่มลดน้อยลง หันไปลงทุนเกี่ยวกับการค้าระหว่างประเทศมากขึ้นทำให้ตระกูลฉันเติบโตขีดสุดเพราะความสามารถของพ่อฉันเองตกเย็นฉันที่นั่งเล่นบนโซฟาดูซีรีส์จีนที่กำลังอินจัดนั้น จู่ ๆ ผู้เป็นพ่อก็ลงมานั่งลงข้าง ๆ“ลูก วันนี้ช่วงค่ำไปออกงานการกุศลกับป๊าหน่อยนะ” พ่อหันมาเอ่ยก่อนจะลูบผมฉันแผ่วเบา“งานกุศล ที่ไหนคะ ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย”“ป๊าเพิ่งได้รับเชิญจากสหายเก่าน่ะ เขาเพิ่งรู้ว่าป๊ากลับมา เลยชวนเมื่อสักครู่”“แจนไม่อยากไปเลยป๊า เบื่องานเข้าสังคมสุดๆ ต้องปั้นหน้าอ่ะ”“แต่งานกุศลรอบนี้เป็นงานเกี่ยวกับวงการแพทย์ พ่อกำลังสนใจการค้าอุปกรณ์ทางการแพทย์นอกจากชิ้นส่วนรถยนต์

EP.60“แฟรงค์ นายขับไปตามจีพีเอสที่ฉันตั้งไว้นะ ขอฉันทักหาเพื่อนฉันก่อน” แฟรงค์พยักหน้าก่อนจะสนใจกับการขับรถต่อไป ส่วนฉันนั้นคว้ามือถือ ทักไลน์กลุ่มเพื่อนที่ตั้งกันไว้ สมาชิกสี่คน ฉัน มีน พลอย กุ้ก สองปีที่ผ่านมาฉันยังคงติดต่อเพื่อนๆ อยู่ตลอดJanny : @all พวกมึง กูกลับมาไทยแล้ว เจอกันที่ร้านพี่พลตอนนี้ มาได้มาKook : หา!!Meeny : ว่าไงนะ!!Ploy: หือ!!Janny : รวมตัว สหาย กุ้กขอที่นั่งวีไอพีฉันกำลังจะถึงร้านพี่แกหลังจากนั้นเสียงแจ้งเตือนก็ดังไม่หยุด ก็แน่ล่ะฉันกลับมาไทยหนึ่งสัปดาห์ ฉันยังไม่ได้บอกใครเลยด้วยซ้ำ วันนี้ก็ต้องจัดซะหน่อย“โอ้แจนนี่....นี่คือคลับเหรอหรูหราไม่เบา” แฟรงค์ดวงตาเป็นประกาย เอาจริงฉันเองก็ตกใจ คลับที่เมื่อเกือบสองปีก่อนไม่ได้โออ่าขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นรายได้ดีจนสามารถทำเป็นคลับสุดหรูของเมืองได้แล้วรึเนี่ย ไม่เบาจริงๆ พี่พล“ป่ะสหาย มื้อนี้เจ๊เลี้ยงเอง” ฉันเขย่งปลายเท้ายืดตัวก่อนจะคล้องคอมัน ทำตัวเป็นเจ้ามือ จนมันขำลั่น“ยู หมดตัวแน่”“เออจัดไป ไว้ค่อยเอาคืนตอนทำธุรกิจ” ฉันเดินเข้าไปในร้าน ที่เต็มไปด้วยผู้คนระดับไฮเอน แน่นอน คนสวย กับ คนหล่อเข้าร้านคนก็จะจ้องมองกัน