Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 261 - Bab 270

“ฮึบ” ทีโอผลักพัดลมใบมีดสีส้มอมแดง ยามที่มันหมุนคว้างอยู่กลางอากาศก็มีเปลวไฟลุกโหมขึ้นมาต้นเห็ดไม่ว่าเล็กหรือใหญ่ต่างโดนตัดเฉือนพร้อมกับเผาทำลายไปในคราวเดียวกัน เส้นทางด้านหน้าและด้านหลังที่เคยถูกปิดล้อมต่างก็กลายเป็นทะเลเพลิงขนาดย่อมในพริบตาเดียว“รีบไปกันเลยครับ” หากยังมีพลังเพียงขั้นแรกท่าไม้ตายนี้คงไม่มีทางสำเร็จ การใช้พลังในรูปแบบนี้ต้องใช้ทั้งสมาธิและพลังงานพอสมควร หลังจากเคลียร์ทางเดินได้ บนใบหน้าของทีโอจึงปรากฏเหงื่อไหลซึมออกมาหมดพลังไปเกือบครึ่ง!ถ้าไม่ใช่ว่าต้องใส่หน้ากากกันแก๊สตลอดเวลา เขาคงหยิบคริสตัลซอมบี้สีใสมากินเพิ่มพลังว่ากันตามจริง เห็ดพวกนี้ไม่ได้น่ากลัวเลยหากมีการเตรียมพร้อมที่ดีพอ ที่น่ากลัวกว่ากลับเป็นสภาพแวดล้อมที่ไม่เอื้ออำนวยให้ใช้พลังอย่างเต็มที่ ลองเปลี่ยนเป็นสัตว์กลายพันธุ์หรือต้นจามจุรียักษ์ครั้งก่อนไม่แน่ว่าผลลัพธ์อาจไม่เป็นเช่นนี้“ถึงแล้ว!!” เฉินเฟิงดีใจมาก ในที่สุดก็มาถึงชั้นหนึ่งเสียที ไม่ต้องสูดดมควันอีกต่อไปแล้วแซ่ก ๆ ๆ“กัดไม่ปล่อยเลยนะ” เฉินเฟิงกัดฟัน ตอนนี้ทางเดินด้านหลังเต็มไปด้วยสปอร์เห็ดจำนวนมหาศาล เห็ดบางต้นยอมตายเพื่อที่จะผลิตสปอร์ให้ได้

เฉินเฟิงไม่มีอุปกรณ์ครัวติดตัวมาด้วย ก็ได้ทีโอหลอมเหล็กให้มีความคมเทียบเท่ากับมีดชั้นดี พอบวกกับแรงมนุษย์กลายพันธุ์เข้าไป แม้แต่หนังตะโขงที่มีเกล็ดตะปุ่มตะป่ำก็หั่นได้เหมือนเนื้อหมูธรรมดา เฉินเฟิงหย่อนเมล็ดกล้วยลงพื้น เร่งให้โต ตัดใบตองมาใช้ห่อเนื้อ แล้วนำไปใส่กล่องเหล็กที่ขอให้ทีโอสร้างอีกตามเคย เขาจะใช้ความเย็นของน้ำด้านล่างถนอมให้อาหารอยู่ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้เจ้ากระต่ายหวงเนื้อก้อนนี้ยิ่งนัก เขาจำที่โจเซฟเคยพูดถึงกฎการผ่านประตูค่ายนี้ได้ หากต้องการผ่านประตูต้องจ่ายเสบียงหรือของมีประโยชน์ต่อการดำรงชีวิตในค่ายจำนวนหนึ่งก่อนถึงจะสามารถผ่านได้ให้เขาปลูกผักจนหมดแรงยังดีกว่ายกเนื้อเหล่านี้ให้กับพวกคนในค่าย ซึ่งพอบอกเหตุผลนี้ออกไป ทั้งนิโคลัสและทีโอต่างก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ไม่นานเนื้อจำนวนมากก็นอนอยู่ในกล่องเหล็กขนาดใหญ่ พร้อมกับหุ้มเหล็กอีกหลายต่อหลายชั้น หนึ่งเพื่อป้องกันไม่ให้น้ำเข้า และสองเผื่อมีตัวเงินตัวทองกลายพันธุ์ตัวอื่นทำลายกล่องเฉินเฟิงแบ่งเนื้อออกมาก้อนหนึ่ง นำมาย่างเกลือแล้วแจกจ่ายให้กับทุกคน ส่วนมังคุดก็ได้ชิ้นใหญ่หน่อยให้สมกับขนาดตัว รวมถึงหัวขนาดใหญ่ของตะโ

คนมีชนักปักหลังได้แต่กระอักกระอ่วนที่จะอยู่พูดคุยกับโจเซฟ ผู้ขึ้นชื่อเรื่องความรักพวกพ้อง แต่ก็ไม่กล้าเดินออกไปจากบริเวณนี้เช่นกัน ราวกับเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ทำแจกันใบโปรดของแม่แตกแล้วไม่กล้ารับว่าตนเป็นคนทำ ได้แต่ส่งเสียงเมี้ยว ๆ ป้ายความผิดให้คนอื่นติดก็ตรงที่สิงหาดันพูดไม่ออกสักคำ ไม่ต้องพูดถึงเรื่องร้องเป็นภาษาสัตว์เพื่อป้ายความผิดเลย“คุณสิงหาเป็นอะไรหรือเปล่าครับ สีหน้าไม่ดีเลย” คงกลัวว่าจะไม่ได้เครื่องซูเปอร์คอมพิวเตอร์มากสินะ โจเซฟเองก็ค่อนข้างเป็นกังวล กลัวว่าทีโอจะพลาดท่าเสียที แม้อีกฝ่ายจะมีพลังระดับ 2 แต่หงส์ที่มีลางสังหรณ์ขั้นสุดยอดยังพลาดท่าเลยไม่ใช่หรือ?“เฮ้อ ผมไม่ได้เป็นห่วงเรื่องนั้นเลยครับ” สิงหาถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปยอมรับกับชายหนุ่มด้านข้าง “เห็ดที่พวกคุณเจออาจจะเป็นหนึ่งในการทดลองของผมที่ทำค้างไว้ก่อนวันสิ้นโลก” สารภาพเสียงอ่อย“เป็นงานวิจัยของคุณ” โจเซฟหันขวับมาทันที“ครับ เป็นงานที่ผมทำค้างไว้เอง” คนยอมรับก้มหน้าลงต่ำ แทบอยากจะโขกศีรษะลงกับพื้นเพื่อขอขมาเลยด้วยซ้ำ“...”“อาจจะฟังดูเห็นแก่ตัวเกินไป แต่ผมไม่รู้จริง ๆ ว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ ถ้ายังไงผม

โจเซฟส่งมอบภารกิจทันทีหลังพ้นระยะเวลากักตัว ส่วนนิโคลัสก็ไปทำเรื่องติดต่อขอเช่าบ้านหลังหนึ่งสำหรับเป็นที่พักของกลุ่มจนกว่าอาการของหงส์และตุ่นจะคงที่จนสามารถเดินทางไกลได้นั่นทำให้เฉินเฟิงได้เห็นที่อยู่อาศัยของประชาชนที่มีฐานะความเป็นอยู่ดีขึ้นมาอีกระดับ แตกต่างจากจุดกักตัวที่มีแต่เต็นท์ผ้าใบ จุดที่พวกเขาเลือกอยู่เป็นบ้านเดี่ยวในโครงการหมู่บ้านจัดสรรชื่อดังเมื่อหลายเดือนก่อน มีประชาชนอาศัยอยู่น้อยกว่าจุดตั้งเต็นท์มากกว่าครึ่ง แต่ส่วนมากจะอาศัยอยู่เป็นครอบครัว หรือไม่ก็เป็นกลุ่มเพื่อนที่รอดชีวิตมาด้วยกัน พวกเขาจะหารค่าบ้านกันเพื่อลดค่าใช้จ่าย จึงมีน้อยมากที่่จะมีคนเช่าบ้านอยู่คนเดียวไม่ได้ถามคนแถวนั้นมานะ คุณหมอหมีเขาเล่าให้ฟังตอนที่ผ่านเข้าประตูค่าย เจ้ากระต่ายคิดว่าอาจจะมีขั้นตอนยุ่งยากอย่างการลงทะเบียนเป็นลายลักษณ์อักษร หรือต้องให้นิโคลัสยืนยันว่าตัวเขาไม่เป็นอันตรายต่อค่ายจึงจะสามารถผ่านเข้ามาได้เหมือนกับภาพยนตร์หลาย ๆ เรื่องที่เคยดูแต่ความเป็นจริงกลับต่างกันราวฟ้ากับเหวที่นี่มีการลงทะเบียนก่อนเข้าประตูค่ายจริง แต่แค่ยื่นบัตรประชาชนหรือบอกรหัสบัตรก็ได้ พอยืนยันว่าตรงกับฐานข้อมูล

“พี่นิค!” เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูโรงอาหาร เสียงนั้นไม่ดังมากนัก แต่ในหมู่คนที่กลายพันธุ์เป็นสัตว์ต่างก็ได้ยินกันถ้วนหน้าคุณหมอหมีแทบอยากจะยกมือขึ้นกุมสันจมูกด้วยความเครียด‘ตัววุ่นวายมาจนได้’ ต้องโทษที่โรงอาหารมีเสียงพูดคุยมากเกินไป เขาเลยไม่ทันรู้สึกตัวว่าหลานท่านนายพลได้มายังโรงอาหารแห่งนี้ด้วย“งานเข้าแล้วไง” โจเซฟกระซิบลอดไรฟัน“ถ้าคุณไม่พูดผมอาจงานไม่เข้าก็ได้นะ” นิโคลัสกัดฟันพูดตอบ อยู่กันแค่นี้คิดว่าแค่กระซิบเจ้ากระต่ายก็จะไม่ได้ยินหรือไง“จะกลับไปที่บ้านก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวซื้ออาหารเข้าไปให้” โจเซฟพยายามหาทางช่วย“มีอะไรกันเหรอครับ” เฉินเฟิงเห็นทั้งหัวหน้าและคนรักเอาแต่ซุบซิบกันตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว รู้ทั้งรู้ว่าเขาก็ได้ยินเหมือนกัน ยังจะทำเหมือนมีลับลมคมในอีกทำไม “คนที่เรียกพี่นิคเป็นใครเหรอครับ” งั้นถามไปตรง ๆ เลยก็แล้วกัน“เอ่อ หมอนั่น…” นิโคลัสกระอักกระอ่วนที่จะอธิบาย จะบอกว่าเป็นแฟนของเพื่อนที่ตายไปแล้วก็ดูจะไม่ค่อยเข้าทีนัก เพราะคำเรียกขานมันสนิทสนมกันเกินไป“หมอนั่นตามจีบนิคอยู่” โจเซฟช่วยเฉลย เขาไม่ได้จะเผาบ้านใคร แต่การไม่พูดออกไปอย่างชัดเจนจะยิ่งเป็นปัญหา