All Chapters of วันสิ้นโลกของผม: Chapter 281 - Chapter 290

…“อื้อ…” เสียงร้องจากริมฝีปากบางซีดพาให้คนที่กำลังฟุบหน้านอนอยู่ข้างเตียงรู้สึกตัว ใบหูกลมสีน้ำตาลกระดิกไปมาราวกับจะหาต้นตอของเสียง วันนี้เขาอยู่เฝ้าคนรักเพียงคนเดียว สามคนที่เหลือนัดแนะกันว่าจะไปเดินเล่นที่ตลาดนัดกลางคืนแล้วกลับไปนอนที่บ้านเช่า“อือ”“อาเฟิง!” นิโคลัสรีบเงยหน้ามองคนรักในความมืด แสงจันทร์จากหน้าต่างส่องให้เห็นเรียวคิ้วของเจ้ากระต่ายที่กำลังผูกกันเป็นโบหรือว่าจะไข้ขึ้น?คุณหมอหมีใช้หลังมือตนเอง แตะหน้าผาก แก้ม และลำคอ… ก็ไม่มีไข้หรือว่า!!“ที่รัก คุณตื่นแล้วใช่ไหม อาเฟิง อาเฟิง” ชายหนุ่มจ้องมองดวงตาที่ปิดสนิทคู่นั้นอย่างตั้งใจ จินตนาการถึงนัยน์ตาสีทับทิมเปล่งประกายที่เขาชอบจ้องมอง และหวังว่าวันนี้จะได้เห็นมันอีกเพียงแค่เปลือกตาของคนที่นอนอยู่ขยับขึ้นเท่านั้นและดูเหมือนว่าคำภาวนานั้นจะเป็นจริงเฉินเฟิงค่อย ๆ ลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืด ทั้งที่รู้สึกว่ากำลังลืมตา แต่ภาพด้านหน้าก็ยังคงดำมืด…หรือว่าเขายังคงฝันอยู่?“อาเฟิง” เสียง…เจ้ากระต่ายหันเหสายตาไปมองด้านข้าง มือของตนถูกบางสิ่งบางอย่างกอบกุมอยู่ ฝ่ามือหนาอุ่นนี้เขาคุ้นชินนัก“พี่... นิค” เสียงที่ถูกเปล่งออกมาทั้งแห

หลังจากทำกายภาพบำบัดอยู่ 2 สัปดาห์ วันนี้จึงเป็นวันแรกที่จะได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที ชายหนุ่มเคยเดินตลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ข้าวของที่ผู้คนนำออกมาซื้อขายไม่ได้มีอะไรน่าสนใจอีกเมื่อต้องเดินวนเป็นครั้งที่ 2 เดินได้ไม่นานก็ชวนทุกคนกลับ บนหลังรถกระบะมีแผงโซลาร์เซลล์ที่ได้มาอย่างยากลำบาก เจ้ากระต่ายเดินวนดูมันหลายต่อหลายครั้งพร้อมกับเมนูอาหารที่ผุดขึ้นมาเต็มไปหมดอ้อ เขาซื้อเมล็ดพืชที่ไม่มีอยู่ในหมู่บ้านมาได้จำนวนหนึ่งด้วย ไว้เพาะพันธุ์บนบ้านภูเขาเสร็จค่อยนำไปแจกจ่ายให้กับคนในหมู่บ้านต่อ“ไปหามังคุดกันเถอะครับ” หายไปร่วมสองเดือน มันต้องคิดถึงเขามากแน่“อืม” นิโคลัสไม่ขัดข้อง หงส์กับตุ่นบอกว่าหัวหน้าโจเซฟออกจากค่ายไปอยู่กับมังคุดตั้งแต่ช่วงที่เฉินเฟิงนอนหลับไป ชายหนุ่มก็ไม่ได้กลับเข้ามาในค่ายอีก ทั้งที่แจ้งไว้ว่าอีก 7 วันจะกลับมา ตุ่นที่เป็นห่วงจึงออกไปตามหาที่ร้านขายอาหารสัตว์ที่ให้มังคุดใช้หลับนอนเป็นการชั่วคราว‘ดูเหมือนพี่หัวหน้าจะไปเจอของน่าสนใจเข้าน่ะ ก็เลยพามังคุดตระเวนทั่วเลย’ ตุ่นว่าอย่างนั้น…ไปทำอะไรกันนะฟากสิงหาที่เพิ่งเสนอผลงานวิจัยใหม่ขึ้นที่ประชุมก็งานรัดตัวจนออกมาส่งทั้งสองคนที

“จริงสิ ผมยังไม่ได้บอกคุณนี่นะ” เฉินเฟิงหันไปมองนิโคลัสคุณหมอพยักหน้าอนุญาตตอบ“มีวิธีได้พลังพิเศษมาแล้วนะครับ นอกเหนือจากการถูกซอมบี้ข่วนหรือกัดแต่ค่อนข้างเสี่ยงหน่อย” เฉินเฟิงอธิบายการใช้คริสตัลสีใสให้ฟังแล้วให้เจ้าตัวลองนำไปปรึกษากับคนในทีมเอาเอง ว่าความเสี่ยงถึงชีวิตนี้มีใครกล้าพอจะรับไว้ไหมวิทย์รับฟังแล้วขมวดคิ้วคิดหนัก“เสี่ยงน่าดูเลยนะครับ” แถมความเสี่ยงนั้นยังมีเฉพาะคนที่อายุเยอะแบบพวกเขาด้วย…และใครจะอยากให้น้อง ๆ ของเขาในบ้านครูเมตตาเป็นแนวหน้าต่อสู้กันล่ะ ถ้าพวกเขาอยากมีพลังก็ควรจะเติบโตและคิดถึงผลดีและผลเสียจากการมีพลังได้เองก่อนลองไปถามเด็ก ๆ ตอนนี้สิว่าใครอยากมีพลังพิเศษบ้าง คงยกมือกันให้พรึ่บ“ผมแค่ให้ข้อมูลที่ผมมี ส่วนคุณจะทำยังไงกับข้อมูลชุดนี้ต่อก็แล้วแต่คุณเลย แต่อยากให้มีสติก่อนจะเอามันเข้าปากด้วยนะครับ” เฉินเฟิงล้วงกระกล่องเหล็กออกมาจากกระเป๋า มอบคริสตัลสีใสให้กับวิทย์ไว้ทั้งหมด 5 เม็ด“นะ… นี่” ให้เขาจะดีหรือ“ผมยังมีอีกเยอะ คุณเก็บไว้เถอะ”“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับ” วิทย์ก้มศีรษะเอวโค้ง 90 องศา บุญคุณที่ได้รับจากกลุ่มนี้ไม่รู้ว่าจะชดใช้อย่างไรหมด“ไม่เป็นไรครั

“ได้ของกลับมาเยอะเลยนะคะเนี่ย” ดาริณีมองกองข้าวของที่ถูกนำมาวางรวมกันตรงลานหน้าบ้านพิมพาที่รับอยู่เวรกลางคืนเกือบจะสร้างกำแพงดินสูงป้องกันแล้ว หากไม่ได้สัญญาณที่รู้กันว่าใครกำลังบุกรุกเข้ามาใกล้บ้าน สัญญาณนั้นก็คือรหัสมอร์สโดยคนที่ขึ้นภูเขาจะต้องใช้ก้อนหินเคาะกับหินก้อนใหญ่เป็นจังหวะที่ตกลงกันไว้ หากผิดจังหวะแม้แต่ตัวเดียว รับรองเลยว่าได้มีกำแพงดินล้อมรอบบ้านแน่แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจจนเกือบกรี๊ดออกมาก็คือการที่พวกเขาพาสัตว์กลายพันธุ์ตัวใหญ่มาด้วย พร้อมกับแนะนำว่าเจ้านี่มีชื่อว่ามังคุดหยะ ใหญ่กว่าที่บอกไว้นี่นา…“ตัวใหญ่มาก” เด็กทั้งสามได้ยินเสียงเหมือนคนคุยกันอยู่นอกบ้านก็ตื่นขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นใครพวกเขาก็รีบสลัดผ้าห่มมุ่งตรงไปหาเฉินเฟิงเป็นคนแรก ก่อนจะเบรกหน้าทิ่มเพราะเห็นเงาดำทะมึนด้านหลังชายหนุ่ม“พะ พี่เฟิง” ปอนด์เรียกเสียงสั่น ทำไมเขาถึงไม่มีนิมิตเกี่ยวกับเจ้าสัตว์ยักษ์ตัวนี้เลยล่ะ มันควรต้องแจ้งเตือนล่วงหน้าไม่ใช่เหรอ?“อ้าว เด็ก ๆ พวกพี่ทำให้ตื่นเหรอขอโทษนะ” กว่าพวกเขาจะเดินมาถึงบ้านก็เกือบเข้าวันใหม่ไปแล้ว ไม่คิดว่าเด็ก ๆ จะตื่นขึ้นมาเวลานี้“พี่เฟิง นั่นมังคุดเหรอ” พลอยใส

บ่ายสามโมงเย็นเฉินเฟิงค่อยขุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงนอนอันแสนสุขได้ ทั้งหมีและกระต่ายออกไปอาบน้ำที่น้ำตก แหวกว่ายเล่นน้ำจนพอใจก็ไปตรวจเช็กสิ่งของที่กลุ่มคนตื่นเช้าไปขนขึ้นมา นอกจากแผงโซลาร์เซลล์ที่ต้องรอให้ทีโอศึกษารายละเอียดการติดตั้งเพิ่มเติม ก็มีเนื้อตะโขงแดดเดียวกับสมุนไพรบางส่วนที่ถูกขนย้ายไปไว้ในห้องเก็บอาหารใต้ดินแล้ว ส่วนหนังสือก็ถูกนำไปวางไว้ที่โต๊ะกินข้าว รอให้ตุ่นกับโจเซฟที่กำลังไสแผ่นไม้ทำชั้นวางให้ดีกว่านี้อืม… ปลวกจะกินไม้หรือเปล่านะ“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก เมื่อเดือนก่อนพี่ลงไปที่บ้านน่ะ ได้แว็กซ์ทาไม้มาหลายกระป๋องเลย เห็นว่าพวกกรออกไปสำรวจพื้นที่ใกล้เคียง พี่เลยเอาเนื้อวัว 2 กิโลไปแลกมา” ดาริณียิ้มอวด“ดีมากเลยครับพี่ดา” เฉินเฟิงยกนิ้วให้“แล้วนี่มังคุดไปไหนล่ะครับ” ปกติน่าจะรอเขากับนิโคลัสนี่นา“ลองฟังดูสิ” หงส์ที่เดินเข้ามาสมทบบทสนทนาบอกให้ชายหนุ่มลองฟังว่าตอนนี้ภูเขาวุ่นวายมากแค่ไหนตั้งแต่เลื่อนเป็นระดับ 2 เฉินเฟิงก็สามารถรับเสียงได้มากขึ้น ก่อนหน้านี้ก็พอได้ยินและรู้ตำแหน่งที่แน่ชัดของมังคุด เจ้าตัวซนเองก็ไม่ได้ออกไปซนที่ไหนไกล ได้ยินเหมือนเสียงหักของกิ่งไม้กับเสี