Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 471 - Bab 480

“ขอบคุณครับ” นิโคลัสรับมาดื่มอย่างว่าง่าย“แล้วของพวกพี่ล่ะคะ” หงส์แกล้งถามเสียงอ่อย ไม่มีให้ก็ได้ แต่ถ้ามีก็ดี~“อยู่ที่หลังรถครับ ตอนอยู่ที่บังกะโลผมเห็นมีกระติกเก็บความร้อนอยู่เยอะก็เลยชงชาขิงไว้เผื่อดื่มระหว่างทาง” เจ้ากระต่ายคิดว่าแม่กวางสาวจะน้อยใจเลยรีบเดินไปเปิดประตูท้ายรถแล้วหยิบกระติกออกมาแจกจ่าย… ก็ตั้งใจจะให้ทุกคนอยู่แล้ว แค่ให้แฟนดื่มก่อนเท่านั้นเองแม้จะแจกจ่ายครบหมดทุกคนก็ยังมีเหลืออีกหนึ่งกระติก เฉินเฟิงเดินถือกระติกสุดท้ายไปให้สองพี่น้องที่เลือกยืนอยู่ห่างไกลจากวงสนทนา“ในนี้มีชาขิงที่ช่วยทำให้ร่างกายอบอุ่น ถ้าไม่รังเกียจก็รับไว้หน่อยนะครับ” อดีตผู้ช่วยเชฟเลือกที่จะส่งมันให้กับเอที่ไม่ได้มีความบาดหมางกันโดยตรง ซึ่งไอซ์เองก็หลบสายตา ไม่กล้ามองศัตรูความรักเช่นกัน“ขอบคุณมาก” เอรับมาอย่างเต็มใจ หลายวันที่ติดอยู่ชั้นใต้ดินของคลังเก็บอาวุธคนตรงหน้าทำอาหารออกมาไม่ซ้ำเมนู รสชาติอาหารเองก็อร่อยชนิดที่ว่าพ่อครัวกิตติมศักดิ์ของกลุ่มผู้บริหารยังสู้ไม่ได้“ผมมีแค่กระติกเดียว ถ้าไม่พอเดี๋ยวผมต้มให้ใหม่” เจ้ากระต่ายไม่ได้อยากใจกว้างพร่ำเพรื่อ แต่ในเมื่อให้ออกไปแล้วจะไม่ให้ทั้งหมดก็

…“อึก” เฉินเฟิงมองแฮมสเตอร์หนุ่มพยายามกลั้นเสียงสุดกำลัง ทั้งที่ริมฝีปากกำลังสั่นระริกจากความเจ็บปวดหลังจากหาที่พักอยู่หลายชั่วโมงในที่สุดพวกเขาหาที่ปลอดภัยได้แล้ว พอทำความสะอาดเรียบร้อยก็ได้เวลาทำแผลให้กับคนที่บาดเจ็บหนักอย่างไอซ์เสียทีแม้นิโคลัสจะไม่ชอบหน้าผู้ใช้พลังสายมิติคนนี้นัก แต่ในเมื่ออีกฝ่ายบาดเจ็บและสมาชิกในกลุ่มเองก็พยักหน้าเห็นด้วยว่าควรจะรักษา คุณหมอถึงได้ลงมือเพื่อความบริสุทธิ์ใจว่าการแตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายเป็นไปตามหน้าที่ที่ต้องกระทำ คุณหมอหมีจึงเอ่ยขอให้คนรักมาเป็นผู้ช่วยระหว่างทำการรักษาให้หลานชายท่านนายพลถ้าถามว่าทำไมตอนนั้นเจ้ากระต่ายถึงยื่นมือให้ความช่วยเหลือคนที่คิดจะเข้ามาเป็นมือที่สามในความสัมพันธ์ของเขากับคนรัก เขารู้ดีว่าตั้งแต่ผ่านความเป็นตายมาหลายครั้ง ตนเองก็ไม่ใช่เฉินเฟิงผู้อ่อนต่อโลกดังเช่นเมื่อครึ่งปีก่อนอีกตอนที่เห็นหลานชายท่านนายพลพาร่างกายที่บาดเจ็บเข้าต่อสู้กับปลาบินพวกนั้น ทำให้เขานึกถึงตนเองที่ต่อสู้กับซอมบี้เป็นครั้งแรกในป่าอ้อย เขายังจำความหวาดกลัวและความสิ้นหวังในตอนนั้นได้เป็นอย่างดีแววตาราวกับไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่ตนกำลังพบเจออยู่น

“ในภารกิจที่พวกเราได้รับมอบหมายนั้น ถึงจะสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่ในระหว่างที่เริ่มออกสำรวจพวกเรากลับเจอกับสิ่งที่ไม่คาดคิด…” โจเซฟเริ่มเล่าเรื่องราวการเดินทางจากเมืองหลวงของประเทศไปยังจังหวัด C ที่อยู่ห่างออกไปมากกว่า 200 กิโลเมตร ตลอดทางนอกจากจะมีซอมบี้น้อยแล้ว การเคลื่อนไหวของมันยังเชื่องช้าจนไม่สามารถตามความเร็วของมนุษย์ปกติทั่วไปทัน แต่เมื่อเข้าใกล้บริเวณที่เป็นจุดหมายของภารกิจ พวกเขากลับค่อย ๆ เจอเรื่องราวน่าพิศวงมากขึ้นทีละเรื่อง… ทีละเรื่องตุ่นกับหงส์คอยเสริมเรื่องราวในส่วนของตนเองเป็นบางครั้ง ทั้งสภาพอากาศที่แปรปรวน ซอมบี้ที่มีน้อยนิดอีกทั้งยังถูกขังอยู่ภายในบ้านของตนเองหรือมหาวิทยาลัย หิมะที่ไม่คุ้นชินทำให้การสำรวจเป็นไปอย่างยากลำบาก และที่หนักที่สุดเลยก็คือ...“มีสัตว์ทะเลกลายพันธุ์ด้วยเหรอ!” เพียงคีย์เวิร์ดคำเดียวสั้น ๆ ใบหน้าของท่านนายพลอธิก็ซีดเผือดไปถนัดตา“ครับ เหมือนกับหนูยักษ์ในโรงงานอุตสาหกรรม ตะโขงยักษ์และวรนุชในศูนย์วิทยาศาสตร์กลาง ผมคิดว่าท่านคงเคยได้รับรายงานเกี่ยวกับเจ้าสัตว์ประหลาดพวกนี้มาบ้างจากกลุ่มที่ออกไปทำภารกิจข้างนอก”“อืม ตอนนี้ศัตรูของเราไม่ได้มีแค

หลังจากรายงานภารกิจเรียบร้อยแล้ว โจเซฟก็ให้คู่สุนัขกวางไปจัดการเรื่องแต้มคะแนนที่สำนักงานภารกิจ ส่วนตัวเองก็ก้าวเดินไปตามเส้นทางมุ่งหน้าสู่โรงพยาบาลฝ่ามือหยาบกร้านกระชับกล่องกำมะหยี่บรรจุคริสตัลซอมบี้ระดับสองไว้แน่น เป็นไปได้ก็อยากจะถ่ายทอดความอบอุ่นลงไปในเนื้อคริสตัลเย็นชืด ในยามที่คุณแม่กลืนมันลงไปจะได้ไม่ลำบากมากนัก ระหว่างทางก็ไปรับดาริณีไปเยี่ยมคุณแม่ของเขาด้วยกัน“คุณโจเซฟสวัสดีครับ ยินดีด้วยนะครับที่ปลอดภัยกลับมาจากการทำภารกิจ” เมื่อโจเซฟเปิดประตูเข้ามาก็เจอเข้ากับเลวี่ที่เดินออกมาจากห้องน้ำในห้องพักผู้ป่วยพอดี ด้านหลังมีคุณครูเมตตาที่จับแขนชายหนุ่มค่อย ๆ ก้าวเดินตามออกมา“อืม คุณแม่ไม่สบายเหรอครับ” โจเซฟปรี่เข้าไปประคองหญิงชรา“อากาศเย็นขึ้นเมื่อคืนแม่ก็เลยแพ้อากาศน่ะ ไม่มีอะไรหรอกใคร ๆ เขาก็เป็นกัน” คุณครูเมตตาโบกมือปัดไปมาในอากาศ พยายามทำให้ดูเหมือนกับว่าอาการป่วยของเธอนั้นเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย“คุณแม่คงไม่ได้ดื้อนอนไม่เป็นเวลาหรือประหยัดฮีตเตอร์จนทำให้ตัวเองป่วยสินะครับ” โจเซฟยิ้มกว้าง ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ไปถึงดวงตา“แม่เคยทำอย่างนั้นที่ไหนกัน” คุณครูเมตตา“แน่ใจเหรอ

“เอ่อ…” สิงหาอ้ำอึ้งมองหน้าคนซ้ายทีขวาที ลืมไปเสียสนิทว่าปกติเวลาตรวจคนไข้จะมีพยาบาลคอยนำผลตรวจเบื้องต้นมาให้ แต่เพราะเป็นแขก VVVIP ที่เขารับดูแลเองเลยลืมขั้นตอนนี้ไปเสียสนิททั้ง 6 คนไม่อยากนั่งดูแม่ลูกถกเถียงกันจึงทยอยขอตัวออกจากห้องไปทีละคน จนแม้แต่สิงหาเองก็แทบจะอุ้มชาล็อตไว้แนบอกตลอดเวลา‘บรรยากาศมาคุเกินไปแล้ว!!’“แม่ไม่ได้ป่วยสักหน่อย” คุณครูเมตตายกมือดาริณีขึ้นมาทาบหน้าผากตนเอง หญิงสาวถึงกับสะดุ้งรีบนำมือตนกลับมาไว้ข้างตัวทันทีที่ถูกปล่อยมือ“แล้วไหนใครบอกว่าแพ้อากาศอยู่ครับ” โจเซฟยกสองแขนกอดอกกดดันคนเป็นแม่“กะ ก็ตอนนี้หายแล้ว” เมื่อเป็นคำพูดที่ออกไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบและหาทางแก้ลำให้ถึงที่สุด“คุณแม่อย่าล้อเล่นกับการเลื่อนระดับพลังนะครับ” คนเป็นลูกชายใช้น้ำเสียงดุขึ้นอีกระดับ“เอ๊ะ แม่ก็บอกว่าหายดีแล้วไง”“ยังไม่หายครับ”“หายแล้ว”“ยัง”“หาย”“#^*^) (^#%&) (_$@#$^%$...” กว่าจะตกลงกันได้ก็หมดน้ำลายไปหลายลิตร…“ผมจะฉีดแล้วนะครับ” สิงหาเตรียมแกะไซริงค์ออกจากซองพลาสติก เจ้าสิ่งนี้เองก็มีจำนวนจำกัด หากไม่ใช่เพราะก่อนวันสิ้นโลกเพิ่งมีการสั่งซื้อมาเตรียมไว้สำหรับการฉีดวัคซีนต้านโร