Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 491 - Bab 500

การประชุมผู้นำเป็นไปอย่างเคร่งเครียด ยิ่งแลกเปลี่ยนข้อมูลกันมากเท่าไร ความหนาหนักของสถานการณ์ที่พวกเขากำลังรับมืออยู่นั้น ก็ยิ่งใหญ่โตเกินกว่าจะช่วยเหลือมนุษย์ทุกคนด้วยเมตตาธรรมเหมือนก่อนวันสิ้นโลกได้อีกการดูแลคนหลักแสนก็ว่าเหนื่อยแล้ว หากเพิ่มเป็นหลักล้านเมื่อไหร่ทรัพยากรที่มีอยู่คงไม่เพียงพอ ซึ่งทุกค่ายต่างก็ประสบปัญหาเฉกเช่นเดียวกันขาดแคลนกำลังคนที่ทำงานอย่างจริงจัง…ซอมบี้ระบาดมาได้เกินครึ่งปีแล้วก็จริง ใช่ว่าทุกคนจะรับสภาพที่เป็นอยู่ได้บางคนยังคาดหวังว่าความสงบสุขจะกลับมาในเร็ววัน จากนั้นพวกเขาก็แค่รอให้รัฐบาลแจกจ่ายสิ่งของเยียวยา แล้วกลับไปใช้ชีวิตปกติอย่างที่ควรจะเป็น สิ่งที่เกิดขึ้นในปัจจุบันเป็นเพียงสถานการณ์ชั่วคราวที่รอวันคลี่คลายจำนวนคนที่ทำงานกับไม่ทำงานจึงห่างกันพอสมควร ไม่ว่าค่ายไหนก็ล้วนประสบกับปัญหานี้เหมือนกันหมด ยกเว้นก็แต่ค่ายใหญ่ประจำประเทศ L[กองกำลังตั้งต้นเป็นกองกำลังที่ผมจ้างมาตั้งแต่ก่อนวันสิ้นโลก พวกประชาชนทั่วไปที่มาขออยู่อาศัยไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรทั้งนั้น อยากมีอาหารกิน อยากมีผ้าห่มอุ่นก็ต้องทำงานที่มอบหมายให้เท่านั้น ถ้าออกไปสำรวจนอกค่ายได้ก็จะได้เลื่

โจเซฟนั่งฟังอย่างตั้งใจและพยายามเสนอแนวทางตามที่คิดว่าน่าจะส่งผลดีให้กับทุกฝ่าย ชายหนุ่มคิดว่าการประชุมในครั้งนี้นับเป็นก้าวสำคัญให้มนุษยชาติได้ก้าวเดินต่อไปภายหลังจากที่ประสบปัญหาใหญ่พร้อมกันทั่วโลก[ทางผมเองก็จะอำนวยความสะดวกเรื่องโลหะที่จำเป็น อย่างไรที่นี่ก็มีโรงงานอุตสาหกรรมผลิตอาวุธเยอะเป็นอันดับต้น ๆ ของโลก ในเมื่อไม่มีคนที่ผลิตเป็น เอาเหล็กพวกนั้นมาสร้างรางรถไฟน่าจะมีประโยชน์มากกว่า] ปืนเป็นอาวุธที่ร้ายแรงก็จริง แต่ปากท้องและยารักษาโรคก็สำคัญไม่ต่างกัน[ดิฉันเองก็จะช่วยเรื่องโลหะค่ะ พร้อมจะส่งผู้มีพลังพิเศษธาตุโลหะไปช่วยงานด้วย] นายกเทศมนตรีหญิงให้ความร่วมมือเต็มที่[ค่ายของผมมีผู้มีพลังพิเศษธาตุโลหะเหมือนกัน…][ค่ายผม ๆ ๆ]และอีกหลายคนที่พยายามมีส่วนร่วมในการสร้างเส้นทางรถไฟที่ยาวที่สุดเท่าที่เคยมีมา…“ฟู่ว…” ดนัยถอนหายใจออกมาเสียงดังหลังสิ้นสุดการประชุม “ไม่คิดเลยนะครับเนี่ยว่าจะกลายเป็นการประชุมที่สุดยอดขนาดนี้”“อืม ๆ ๆ ผมจะได้เครื่องโคลนนิ่งด้วยล่ะ” ดวงตาของสิงหาเป็นประกายราวกับเด็กเล็กที่เพิ่งได้รับสัญญาจากผู้ปกครองว่าจะซื้อของเล่นมาให้ เจ้าตัวดูกระตือรือร้นกว่าปกติมากเ

“โชคดีนะครับที่พวกเราสร้างทางเชื่อมไว้ก่อนแล้ว” แม้ว่าต้นไม้ที่เขาปลูกไว้บดบังเส้นทางจะล้มตายไปบ้างจากฤดูหนาว แต่ก็ยังมีบางส่วนที่ตายแต่ก็ยังสามารถยืนต้นได้ กลายเป็นป่าขนาดย่อมที่ยังช่วยบดบังเส้นทางแลกเปลี่ยนของสามหมู่บ้านไว้ได้อย่างดี“ทีโอบอกว่าพี่พิมพาสร้างหลุมหลบภัยให้กับทั้งสามหมู่บ้านเสร็จก่อนพายุหิมะจะพัดถล่ม นอกจากบ้านเรือนที่เสียหายแล้วก็ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ จะมีก็แต่คนที่ทนความหนาวไม่ไหวจนเสียชีวิตเท่านั้น” คุณยายร้านขายของชำเองก็ยังมีสุขภาพแข็งแรง นอกจากนี้คุณตาหมอยาประจำหมู่บ้านยังแจกจ่ายสมุนไพรไล่หนาวให้กับสมาพันธ์ผู้รอดชีวิตอย่างไม่หวงแหน ช่วยทำให้ร่างกายอบอุ่นพอจะออกมาทำงานได้ในตอนกลางวัน“ธรรมชาติคัดสรรสินะครับ” เฉินเฟิงจำต้องใช้คำนี้มาเอ่ยปลอบตนเอง การเสียชีวิตของคนในสมาพันธ์ผู้รอดชีวิตไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมายนัก ด้วยสภาพอากาศประเทศ T แต่เดิมก็ไม่เคยอุณหภูมิต่ำติดลบทั้งประเทศแบบนี้มาก่อน ย่อมมีคนที่ปรับตัวไม่ได้เป็นปกติเขายังโชคดีที่ตื่นขึ้นมาก็กลายพันธุ์พร้อมกับมีพลังพิเศษจึงมีความแข็งแกร่งมากกว่าแต่ก่อน หากเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาคงยากที่จะมีชีวิตรอดมาจนถึงวัน

สองสัปดาห์ต่อมา“อือ…” บนเตียงผู้ป่วยที่ไร้การตอบสนองมานานกว่าหนึ่งเดือน ในที่สุดเปลือกตาสีไข่ของคุณครูเมตตาก็ขยับยุกยิก หัวคิ้วขมวดเข้าหากันแน่น ลำคอเปล่งเสียงอืออาไม่เป็นคำราวกับลูกเจี๊ยบกำลังหาหนทางกะเทาะเปลือกออกมาเผชิญกับโลกกว้าง“คุณแม่ครับ” โจเซฟลุกจากที่นั่งกดกริ่งข้างเตียงเรียกสิงหาทันที ชายหนุ่มจับมือคุณแม่ไว้แน่น ถ่ายทอดความอบอุ่นให้คนที่ยังไม่ฟื้นสติดีรับรู้ว่ายังมีคนเฝ้ารออยู่ตรงนี้ ขอแค่ลืมตาขึ้นมาก็จะได้เจอ“คุณครูเมตตามีอาการผิดปกติเหรอครับ” หลังได้รับสัญญาณสิงหาก็รีบวิ่งขึ้นมาจากห้องทำงาน“ผมคิดว่าท่านกำลังจะฟื้นแล้วครับ” ใช้เวลาไปหนึ่งเดือนพอดิบพอดี“โอ้ ๆ ๆ” นักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะรีบหมุนตัวกลับไปหยิบของจำเป็นในห้องแล้วค่อยกลับขึ้นมาใหม่คล้อยหลังสิงหาไม่ถึงนาที เปลือกตาที่ขยับอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้เวลาเผยอเปิดขึ้น ก่อนจะหลับลงไปใหม่เมื่อต่อสู้กับแสงสว่างที่สะท้อนเข้ามาไม่ไหว“หลับตาก่อนครับ เดี๋ยวปวดหัว” โจเซฟหันไปรินน้ำอุ่นข้างโต๊ะรอ“โจเซฟ... เหรอ” คุณครูเมตตาเปล่งเสียงแหบแห้งออกไป เมื่อครู่เธอลืมตาเร็วเกินไปทำให้ในเวลานี้ปวดหัวเป็นอย่างมาก แต่ก็ทันเห็นว่ามีใครบางคนย

“พวกเราได้ยินว่าที่นี่มีนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะอยู่ คุณอยากมาเข้าร่วมโครงการกับเราไหม พวกเราจะสร้างโลกใบใหม่ให้น่าอยู่ยิ่งกว่าเดิม โลกที่ธรรมชาติกลับมายิ่ง... แอ่ก!” ยังไม่ทันที่ชายปริศนาจะร่ายคำเชิญชวนสวยหรูจบก็ถูกชาล็อตที่ขยายร่างตะปบเข้าที่ซอกคอน็อกหลับไปกลางอากาศทั้งห้องเกิดเดตแอร์ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เจ้ากระต่ายยักษ์จึงฉวยโอกาสนี้พุ่งเข้าใส่ผู้บุกรุกรายอื่นอย่างรวดเร็ว ไม่ปล่อยให้พวกมันเปิดฉากต่อสู้ก่อน ไม่อย่างนั้นตัวอย่างทดลองในห้องนี้คงถึงคราวป่นปี้แล้ว!“เกิดอะไรขึ้น!” คู่รักหมีกระต่ายพร้อมด้วยคนที่แฝงตัวเข้ามาในโรงพยาบาลของนายพลอธิรีบขึ้นมายังห้องทำงานส่วนตัวของสิงหาทันทีที่ได้ยินเสียงอึกทึกภายใน“มีผู้บุกรุกครับ ควันพวกนี้เป็นแก๊สยาสลบ” สิงหาได้ยินเสียงความช่วยเหลือก็รีบตะโกนเตือนเฉินเฟิงและนิโคลัสคว้าหน้ากากกันแก๊สของตนเองขึ้นมาสวม ส่วนคนของนายพลอธิที่แฝงตัวมาเป็นผู้ช่วยนักวิจัย ย่อมไม่มีอุปกรณ์พร้อมรบติดตัว จึงได้แต่ทำการส่งวิทยุสื่อสารกลับไปที่กองบัญชาการเพื่อขอกำลังเสริมที่มีอุปกรณ์ครบครัน“นั่นชาล็อตเหรอ” เฉินเฟิงผลักประตูเข้าไปเห็นเงาดำวูบวาบในกลุ่มควัน พอมองดี ๆ จะเห