Semua Bab วันสิ้นโลกของผม: Bab 451 - Bab 460

“หะ หัวหน้า ปลาบินเอาไอ้โต้งไปกินแล้ว!” คนที่นั่งอยู่ในรถทันเห็นเพียงท้องปลาผ่านศีรษะไป รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงเพื่อนร้องโหยหวน ยิ่งมองกระจกหลังเห็นว่าปลาตัวนั้นกระแทกลงพื้นทั้งที่ในปากยังคาบเพื่อนของตนอยู่ก็ตะโกนบอกหัวหน้าด้วยความหวาดกลัวนั่นมันตัวเหี้ยอะไรวะ!เอเองก็เห็นแล้วเช่นกัน ชายหนุ่มนั่งอยู่หลังรถย่อมเห็นปลาบินตัวใหญ่เท่ากับรถกระบะกำลังกลืนลูกน้องของตนไปต่อหน้าต่อตา“ไอ้สัตว์เหี้ยพวกนี้!!” พลันบันดาลโทสะปล่อยพลังสายฟ้าฟาดใส่ปลาตัวนั้นในพริบตาเปรี้ยง!ปลาบินที่กำลังจะกลืนเหยื่อพลันตาเหลือกค้างแล้วแน่นิ่งไป คนขับรถรีบจอดรถให้แพทย์สนามลงไปดูคนเจ็บ“ชะ ช่วยด้วย ช่วยด้วย ผะ ผม ผมยังไม่อยากตาย” ลูกทีมผู้โชคร้ายอ้อนวอนทั้งน้ำตา ลูกทีมคนนี้ก็มีพลังพิเศษเฉกเช่นเดียวกับคนอื่น แต่เพราะความเร็วของปลาบินนั้นทำให้ไม่สามารถตอบโต้ได้ทัน รู้ตัวอีกทีท่อนล่างก็ถูกเจ้าสัตว์ประหลาดกลืนลงไปแล้ว“พามันขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปที่ฐานปฏิบัติการทางทะเลเลย ที่นั่นมีห้องพยาบาลสำหรับคนเจ็บอยู่” เอสั่งการอย่างรวดเร็วให้ลูกทีมที่มีพลังพิเศษธาตุลมสร้างใบมีดลมขึ้นมาผ่าปากของเจ้าปลาบินที่แม้จะตายไปแล้วก็ไม่ย

นั่นคือแววตาของคนที่สูญเสียสิ่งสำคัญไปโดยไม่รู้ตัวและกำลังพยายามมีชีวิตต่อไป เพื่อใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ชดใช้ให้กับคนที่จากไปจนกว่าจะพบกันอีกครั้งในโลกหลังความตาย“ผมคงทำให้พ่อผิดหวังมาก”“นายยังมีโอกาสไปขอโทษท่านอยู่”“ขอบคุณ ขอบคุณจริง ๆ” เอปล่อยให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างไม่อาย เขาไม่ได้รู้สึกโล่งใจที่มีคนมาช่วยเหลือ… แต่ดีใจที่ต่อจากนี้ไปจะสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ชดใช้ให้กับพวกพ้องที่จากไปในครั้งนี้ได้ ให้เขาได้ทำประโยชน์ต่อค่ายพันธมิตรอย่างที่อรุณคาดหวัง…“อะไรกัน ยังไม่ตายหรอกเหรอเนี่ย” หงส์เดินลงบันไดเวียนมาดูสภาพชายที่เธอเกลียด แต่ถึงจะเห็นอีกฝ่ายไร้สภาพแค่ไหนก็ไม่ได้รู้สึกสะใจอะไร จากที่นั่งฟังอยู่ด้านบน หมอนี่ก็พบเจอเรื่องราวมาหนักหนาแล้ว คำทักทายของเธอจึงเหมือนคำพูดหยอกล้อตามประสาเพื่อนที่รู้จักกันประมาณหนึ่งแต่ถ้าจะตีความไปในเชิงลบก็ไม่แคร์หรอกนะ ใครใช้ให้เอชอบมาราวีสามีของเธอกันล่ะ แค้นที่ทำให้ตุ่นบาดเจ็บนั่น เธอยังไม่ได้ชำระเลยสักครั้ง“ขอโทษด้วยที่ทำให้เธอต้องผิดหวัง” เอหลับตาลง มุมปากยกยิ้มเย้ยหยันให้กับตนเองหากย้อนกลับไปได้และรู้ว่าในใจจะเจ็บปวดมากมายถึงเพียงนี้ เขาจะไ

“คุณโจเซฟ” ถูกจ้องอยู่นาน คนที่หลับสนิทก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา“นายบอกว่าปูก้ามดาบที่เจอมีตัวใหญ่ 3 ตัว ถูกไหม”“ครับ แล้วก็มีพวกไซซ์รองลงมาอีกจำนวนหนึ่ง พอเข้ามาใกล้โกดังก็เป็นไซซ์เล็กลงมาเรื่อย ๆ” เหมือนที่กลุ่มของพวกเขาเจอ“ก่อนหน้านี้นายพอจะสัมผัสได้บ้างไหม ว่ามีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นจนนายรู้สึกได้”“ด้านนอก… เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ” แค่รูปประโยคคำถามเอก็รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรแน่“ปูก้ามดาบ 2 ใน 3 ตัวที่นายเล่าให้ฟังตายแล้ว พวกเรามาเจอมันในสภาพที่ถูกกัดทั้งกระดอง”“!!!” เอสะดุ้งผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งเพราะถูกอาการวิงเวียนโจมตีอย่างหนัก ถึงจะหลับตาข่มกลั้นอาการไว้ก็อดถามไม่ได้“พวกผมไม่ได้จัดการมัน แม้แต่ลูกทีมก็ทำได้แค่หนีหัวซุกหัวซุน” ปูก้ามดาบที่ตัวใหญ่เท่าตึกนั่นน่ะเหรอโดนกัดทั้งกระดอง!“งั้นก็ไม่ใช่พวกนาย” โจเซฟสรุป “ตอนฉันมาถึง สภาพของมันก็เป็นแบบนั้นไปแล้ว พวกปูไซซ์รองลงมาก็พากันแย่งกินเนื้อของเจ้าตัวใหญ่เต็มไปหมด”“ที่นี่มันอะไรกันวะ” เอสบถเสียงเบา นอกจากปลาบินมหาภัย ปูยักษ์ตัวเท่าตึก… ยังมีตัวอะไรก็ไม่รู้ที่กินปูตัวที่ว่าทั้งกระดองได้!“นายไม่รู้สึกถึงอะไ

ติ๊ดปุ่มไฟข้างลูกบิดประตูสว่างเป็นสีเขียวพร้อมกับเสียงสัญญาณสั้น ๆ เตือนให้คนที่อยู่หลังบานประตูได้รู้ว่าพวกเขาได้รับอนุญาตให้เข้าไปด้านใน“หวังว่าคงไม่มีประตูให้ผมเปิดแล้วนะ” บานนี้เรียกได้ว่ายากกว่าประตูด้านนอกหลายขุม ต้องใช้เวลามากกว่า 30 นาที ถึงจะสามารถเปิดมันได้เส้นทางลับไม่ได้มีแค่ตุ่นและหงส์ที่อาสามาสำรวจสองคนอีกต่อไป แต่ทุกคนที่อยากรู้ว่าหลังประตูบานนั้นมีอะไรซ่อนอยู่ต่างก็มารวมตัวกันที่นี่ เหลือแค่เอคนเดียวที่ยังนอนพักอยู่ด้านนอกหมาป่าหนุ่มเองก็อยากรู้ แต่จนใจจะออกปากขอให้ใครแบกตนเข้าไปในเส้นทางลับ พวกเขาไม่ใช่ลูกน้องของตนที่จะขอให้ทำตามคำสั่งอะไรก็ได้ จึงได้แต่นอนรอฟังข่าวอยู่ตรงนี้อย่างสงบเสงี่ยมอ้อ! เขายังมีใบหูสี่เหลี่ยมสีเทาหม่นคอยกระดิกฟังความเคลื่อนไหวอย่างใกล้ชิดด้วย แม้จะไม่ดีเท่าตาเห็นก็พอช่วยคลายความสงสัยได้บ้าง“ลึกลับเหลือเกิน” หงส์กอดอกมองประตูบานดังกล่าว ตอนเธอออกไปบอกทีโอว่ามีการเข้ารหัสอีกแล้ว น้องเล็กของทีมถึงกับทิ้งตัวนอนกับพื้นงอแงอยู่พักใหญ่“ถ้าอย่างนั้นพวกฐานทัพนอกเมืองอื่น ๆ ก็อาจจะมีการสร้างเส้นทางลับแบบนี้เหมือนกันน่ะสิ” ตุ่นคาดเดา“เฮ้อ เล่นอะไ

“ผมกับพี่นิคคิดว่าเอกสารชุดนี้น่าจะให้คุณสิงหาลองตรวจดูสักหน่อย นอกจากนี้ก็เป็นพวกตัวสารเคมีที่มีสีแปลก ๆ อีกหลายกล่อง พวกมันถูกซ่อนไว้ในช่องลับใต้พื้นที่พี่นิคบังเอิญไปเจอ” นิโคลัสหยิบกล่องเก็บอุณหภูมิที่ตอนนี้น่าจะไม่สามารถทำหน้าที่ของมันได้แล้วออกมาเปิดให้ทุกคนเห็นหลอดแก้วหลากสีที่ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ นอกนั้นก็เป็นรายชื่อสัตว์น้ำที่มีอยู่ภายในห้องทั้งหมด“ห้องที่ผมไปเจอน่าจะเป็นห้องพักผ่อน นอกจากเตียงกับตู้เสื้อผ้าแล้วก็มีห้องนั่งเล่นแยกไปอีกห้องหนึ่ง” จากนั้นโจเซฟรายงานในส่วนของตัวเองต่อ ดีหน่อยที่ห้องนั้นไม่ได้ล็อกประตูด้วยระบบที่เข้าถึงยาก แค่ใช้กิ๊บติดผมธรรมดาก็ไขเข้าไปได้อย่างสบาย“แต่ก็ได้หนังสือภาษาต่างประเทศแปลก ๆ มาเต็มไปหมด” มีทั้งภาษาที่เขาคุ้นเคยและพอจะระบุประเทศต้นกำเนิดได้บ้าง แต่บางเล่มก็เขียนเป็นภาษาประหลาดเหมือนจะเป็นภาษาลับที่คิดขึ้นเองมากกว่า“ใต้เตียงมีสมุดที่จดบันทึกข้อมูลบางอย่างด้วยลายมือที่ค่อนข้างอ่านยากด้วยค่ะ” ดาริณีหยิบสิ่งที่เธอค้นพบออกมาวางกลางวง หลังจากทุกคนผลัดกันหยิบไปเปิดอ่านแล้ว ต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าเจ้าของคงตั้งใจเก็บไว้อ่านคนเด